Αγαπημένε μας γιατρέ Ιπποκράτη...

Αγαπημένε μας γιατρέ Ιπποκράτη,
Την πρώτη φθινοπωρινή μέρα του 2014 ήταν γραφτό να σε αποχαιρετίσουμε, ανέτοιμοι όλοι μας για τη στιγμή αυτή. Διότι παρά τα 97 σου χρόνια κανένας δεν σε είδε ούτε στιγμή αδιάθετο. Ούτε στο κρεβάτι του πόνου ή και των γηρατειών όπως θα ήταν φυσιολογικό να δούμε κάθε άλλον άνθρωπο στο κατώφλι ενός γεμάτου αιώνα ζωής. Μόλις προχτές ανταμώσαμε στο Πνευματικό Κέντρο σε μιαν εκδήλωση.
Πως αλήθεια μπορούσαμε να ετοιμαστούμε για τη στιγμή αυτή;

Ειλικρινά από χτες που ακούσαμε το θλιβερό μαντάτο προσπαθούμε να απαντήσουμε σε δυο υπαρξιακά ερωτήματα.
Τι να είναι άραγε ο άνθρωπος και τι η μνήμη του; Πως καταγράφεται η πορεία του στη συλλογική συνείδηση; Και, βέβαια, η δική σου πορεία και η στάση ζωής μπορεί να δώσει ασφαλείς απαντήσεις.

Το βιογραφικό σου πλούσιο σε προσφορά και αγάπη στον συνάνθρωπο, στον ασθενή, στην επιστήμη… Αεί διδάσκων και αεί διδασκόμενος. Επιγραμματικός και τεκμηριωμένος. Χαρισματικός και ευαίσθητος.
Η προσωπική σου μάχη για την υγεία αξεπέραστη στις κοινωνίες ολόκληρης της περιοχής για περισσότερο από 70 χρόνια. Η πρωτοβουλία σου να στηθεί αγροτικό ιατρείο στο Βελβεντό το 1971 ήταν ένα ευεργέτημα στον τόπο μας.
Η ανταπόκρισή σου σε κάθε τι επείγον υπήρξε αξιοζήλευτη, ακόμη και με τις δυσκολότατες συνθήκες συγκοινωνίας και επικοινωνίας των παλιότερων χρόνων.
Η σχέση σου με τους συμπολίτες, με τους συγχωριανούς, με τους ασθενείς σου ήταν σχέση ανακούφισης και γιατρειάς και στο βάθος απόλυτης εμπιστοσύνης και αλληλοεκτίμησης. Πέρασες από τα σπίτια όλων μας και δεν υπάρχει βελβεντινόπουλο και παιδί της περιοχής που να μην δέχτηκε την αύρα της θεραπείας σου.
Ήσουν επιεικής με τους άλλους και αυστηρός με τον εαυτό σου.
Η ζωή σου άφηνε παντού το αποτύπωμα της ολιγάρκειας.
Το ήθος σου είχε το μέτρο της σεμνότητας και της ταπεινοφροσύνης.
Έχεις το σπάνιο πλεονέκτημα, αγαπημένε μας γιατρέ, να έχεις μπει οριστικά και αμετάκλητα στο μυαλό και την ψυχή πολλών ανθρώπων. Δεν θα μπορεί να διδαχθεί η έννοια της δημόσιας προσφοράς στο πολυτιμότερο αγαθό της ζωής, την υγεία, χωρίς αναφορά στη δική σου συμβολή.
Σήμερα, είναι απλά η ώρα ενός αποχαιρετισμού.
Το σημείωμα που άφηνες στη βαρειά ξύλινη πόρτα του ιατρείου σου άλλαξε. Αντί για το γνωστό «Επιστρέφω αμέσως», γράφει από σήμερα «Αναχωρώ» και ήδη ταξιδεύεις για την «ποθεινήν πατρίδα» για να συναντήσεις τους γονείς σου, τ’ αδέρφια σου, τους φίλους, τα μπρατίμια σου, συμφοιτητές και καθηγητάδες σου, πολλούς από τους ασθενείς σου, αλλά και τον πατέρα της ιατρικής τον Ιπποκράτη, τον συνονόματό σου και περήφανο για σένα μαθητή του.
Από σήμερα η φυσική σου σιωπή θα υπογραμμίζει στη σκέψη μας αλλά και στη τοπική ιστορία την αξία του έργου και της προσωπικότητάς σου. Αν η απώλεια είναι συνάρτηση της προσφοράς, τότε το κενό που αφήνεις δύσκολα θα αναπληρωθεί.
Αγαπημένε μας γιατρέ υποκλινόμαστε. Υπήρξαμε τυχεροί που ζήσαμε μαζί σου στο ίδιο χώρο και χρόνο.
Σε ευχαριστούμε για αυτό…. και μας συγχωρείς, γιατί ακόμη και τώρα μας διαφεύγει όλο το μέγεθος σου.
Αιωνία σου η μνήμη…
(ΤΑΠΕΙΝΗ ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΟΥ)

--------------------------------------------------------------

Κείμενο:Μανώλης Στεργίου, πρόεδρος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης ¨Κοινωνία των Πολιτών Βελβεντού"-

πρώην δήμαρχος Βελβεντού.

Ιπποκράτης Παπαγεωργίου: Έφυγε στα 97 του χρόνια ο γιατρός-σύμβολο του Βελβεντού.

Κείμενο:Μανώλης Στεργίου,από την προσωπική του σελίδα στο facebook.

Έφυγε από κοντά μας ο συμπατριώτης μας γιατρός Ιπποκράτης Παπαγεωργίου, που γεννήθηκε το 1917. Αποτέλεσε για την κοινωνία των Βελβεντινών ζωντανό σύμβολο προσφοράς και χρέους στο συνάνθρωπο αλλά και στον τόπο μας. 

Ο Ιπποκράτης Παπαγεωργίου, που ήταν το πέμπτο τέκνο του γιατρού Θωμά Παπαγεωργίου και της Αναστασίας, το γένος Αντωνιάδη, τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στο Βελβεντό. Εισήλθε με εξετάσεις  στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στρατεύθηκε και συμμετείχε σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις. Υπηρέτησε μεταξύ άλλων και στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο στα Καμένα Βούρλα ως βοηθός γιατρού. Το Φεβρουάριο του 1946 επανήλθε στην Αθήνα όπου έλαβε το πτυχίο της Ιατρικής. Παρέμεινε εκεί και παρακολούθησε την ειδικότητα του παιδιάτρου καθώς και άλλες κλινικές ειδικότητες στο Νοσοκομείο «Αγλαΐα Κυριακού» μέχρι την επιστράτευσή του στις 2 Ιουλίου 1948. 

Υπηρέτησε στο στράτευμα άλλα δυο χρόνια με το βαθμό του Ανθυπιάτρου, παίρνοντας μέρος σε επικίνδυνες αποστολές και επιχειρήσεις. Για τις πολύτιμες υπηρεσίες του αυτές η πατρίδα τον προήγαγε στον μεγαλύτερο βαθμό που μπορεί να πάρει έφεδρος αξιωματικός, του Επιάτρου, Ταγματάρχη Υγειονομικού. Τα πάμπολλα μετάλλια και οι διακρίσεις που έλαβε για τη συμμετοχή του στο στράτευμα υπογραμμίζουν την ανδραγαθία και το υψηλό του φρόνημα. Το 1999 του απονεμήθηκε από το Γενικό Επιτελείο Στρατού δίπλωμα και μετάλλιο για τις υπηρεσίες του την περίοδο 1940-1941. 

Από τον Ιούλιο του 1950 εγκαταστάθηκε στο Βελβεντό και από το 1957 ως το 1982 υπηρέτησε στο Αγροτικό Ιατρείο Βελβεντού, προσφέροντας ακούραστα και πάντοτε με θαυμαστή αμεσότητα, μέγιστες υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο, στους συνανθρώπους του όχι μόνο του Βελβεντού αλλά και  όλης της γύρω δυσπρόσιτης περιοχής, από το ορεινό Καταφύγι και το Πολύφυτο μέχρι και τα χωριά του Τσιαρτσιαμπά. 

Μετεκπαιδεύτηκε πάμπολλες φορές στη ιατρική επιστήμη προσθέτοντας πολύτιμες γνώσεις για την καθημερινή άσκηση του λειτουργήματός του. Η εμπεριστατωμένη κατάρτισή του αλλά και η τεράστια πείρα του ήταν τα όπλα του για να σώσει άπειρες φορές ανθρώπινες ζωές, την ύστατη στιγμή. 

Από το 1972 κατέχει τον τίτλο της ειδικότητας της Γενικής Ιατρικής. Ήταν από τους εμψυχωτές για τη ιδέα της εθελοντικής αιμοδοσίας στο Βελβεντό, για την οποία τιμήθηκε από την πολιτεία. 

Παντρεύτηκε τον Δεκέμβρη του 1971 με την Ιωάννα Λουκοπούλου από το Βέλο Κορινθίας και απέκτησε δυο παιδιά, τον Θωμά και τον Γιώργο.

Μέχρι και χτες ο γιατρός Ιπποκράτης Παπαγεωργίου, αν και συνταξιούχος  πρόσφερε πρόθυμα τις υπηρεσίες του σε όποιον του τις ζήτησε, καλύπτοντας πολλές φορές την έλλειψη γιατρού στο Βελβεντό.

Για την διαχρονική προσφορά του γιατρού Ιπποκράτη Παπαγεωργίου  στην ιδιαίτερη πατρίδα του, αλλά και στην ίδια του την επιστήμη, που υπηρέτησε με πάθος και αυταπάρνηση, το ΔημοτικόΣυμβούλιο Βελβεντού τον Οκτώβρη του 2005 αποφάσισε, ως ελάχιστη τιμή στο πρόσωπό του, την απονομή του μεταλλίου του Δήμου Βελβεντού, σύμφωνα και με τον εγκεκριμένο Κανονισμό Απονομής Μεταλλίων και Τιμητικών Διακρίσεων του πρ. Δήμου σε ειδική τελετή την Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2005 που θα οργάνωνε ο Δήμος Βελβεντού σε συνεργασία με το Πνευματικό Κέντρο, τη Μονάδα Κοινωνικής Μέριμνας, το ΚΑΠΗ και τον Μορφωτικό Όμιλο Βελβεντού. 

Όμως η τελετή της απονομής δεν έγινε ποτέ γιατί προσέκρουσε στην άρνηση του γιατρού από την υπερβολική του ταπεινοφροσύνη που τον συνόδευε σε ολόκληρη τη ζωή του.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει…

Γιατρός,Ιπποκράτης Παπαγεωργίου

Συνέντευξη με το γιατρό Ιπποκράτη Παπαγεωργίου

----------------------------------------------

Όταν τελείωσε η συνέντευξη με το γιατρό και έφυγα από το σπίτι του,συνάντησα ένα συγχωριανό μου,μεγάλο σε ηλικία.Όταν του είπα πού ήμουν και τι έκανα,μου λέει:

"Το γιατρό πρέπει να τον στήσουμε έναν ανδριάντα.Ξέρεις πόσο κόσμο έσωσε,όλα αυτά τα χρόνια;"

Δεν ξέρω για τον ανδριάντα.Αυτό που ξέρω είναι ότι έχει την εκτίμηση και το σεβασμό όλων των Βελβεντινών.Κι αυτό ίσως να έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

--------------------------------------------

ΘΥΜΑΜΑΙ...

Τον έβλεπα να περνάει από το μαγαζί του πατέρα μου, πάντα με βήμα γοργό και με τη δερμάτινη, φουσκωμένη τσάντα του. Έστριβε γρήγορα στη στροφή του δρόμου και να χάνεται στην επόμενη στροφή. Μια μέρα ρώτησα τη μάνα μου, «ποιος είναι αυτός με την τσάντα;».Ο γιατρός μου απάντησε και ο τόνος της φωνής της έγινε ευλαβικός, λες και μιλούσε για τον άγιο Νικόλαο, που τόσο αγαπούσε.
Κάποτε με πήγε στο σπίτι-ιατρείο του γιατρού. Δε θυμάμαι τι είχα πάθει. Θυμάμαι τις πέτρινες, μεγάλες πλάκες μπαίνοντας στο ισόγειο του σπιτιού και αριστερά το ιατρείο. Ένα μεγάλο δερμάτινο κρεβάτι για την εξέταση του ασθενή και παντού γύρω ντουλάπια με φάρμακα, φάρμακα. Φάρμακα παντού. Αφού με εξέτασε, έκοψε ένα χαπάκι στη μέση, τύλιξε τα δυο κομμάτια σε ένα χαρτάκι, «ένα πρωί και ένα το βράδυ» είπε, «και αύριο θα είναι περδίκι, περδίκι». Η άλλη μέρα με βρήκε στην αλάνα, να παίζω ποδόσφαιρο.
Μεγάλωσα. Είχα πια δικά μου παιδιά και μια μέρα που αρρώστησε ο γιος, τον πήγα στο γιατρό. Αφού τον εξέτασε, έκοψε ένα χαπάκι στη μέση, τύλιξε τα δυο κομμάτια σε ένα χαρτάκι, «ένα πρωί και ένα το βράδυ» είπε, «και αύριο θα είναι περδίκι, περδίκι». Η άλλη μέρα βρήκε τον γιο μου στην αλάνα, να παίζει ποδόσφαιρο.
-------------------------------------
Φωτογραφίες του γιατρού...μιας άλλης εποχής.Ίσως ...καλύτερης...