ΟΧΙ κυρία Υπουργέ δεν είμαστε μαζί

 Η δήλωση της Υπουργού Παιδείας στη σελίδα της, αμέσως μετά την ανακοίνωση για κλείσιμο των Δημοτικών σχολείων και Νηπιαγωγείων. Σε πέντε σειρές αναφέρει τρεις φορές το "όλοι μαζί".

ΟΧΙ κυρία Υπουργέ δεν είμαστε μαζί. Μόνοι μας ήμασταν τον Μάρτιο όταν προσπαθούσαμε ώρες να δημιουργήσουμε τα διαδικτυακά μαθήματα. Μόνοι μας ήμασταν όταν προσπαθούσαμε μετά τα μεσάνυχτα να ανεβάσουμε τα μαθήματα της άλλης μέρας. Μόνοι μας ήμασταν όταν δίναμε χρήματα για να αγοράσουμε καινούριο εξοπλισμό. Μόνοι μας ήμασταν και αυτόν τον μήνα στα σχολεία μας, προσπαθώντας να τηρηθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα. Μόνοι μας ήμασταν και δίπλα σε κάθε παιδί όταν ανέβαζε λίγο πυρετό. Μόνοι μας ήμασταν και...

Αλλά όχι...δεν ήμασταν μόνοι μας...είχαμε τη συντροφιά των μαθητών μας, που ευτυχώς αυτούς δεν μπορείτε να μας τους πάρετε. Στις δικές μας πλάτες βγαίνετε και λέτε τι ωραία τα καταφέραμε μαζί. ΌΧΙ δεν ήμασταν πουθενά μαζί. Και προτιμήσατε να είστε μόνη σας ακόμα και στις υπηρεσιακές εκλογές πριν λίγες μέρες.

Γι' αυτό και η πρότασή μου είναι, όλοι οι εκπαιδευτικοί την Τετάρτη "τηλεοπτικό" μάθημα από τα σχολεία. Να δούμε πόσο έχετε φροντίσει να είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Κι εμείς,το ξέρετε καλά, ότι από την επόμενη μέρα θα κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, όχι για το υπουργείο και την αξιολόγηση που ετοιμάζετε, αλλά για τους μαθητές μας. Είμαστε μαζί με τους μαθητές μας...εσείς είστε ακόμα στο... Harvard...

Κλειστά σχολεία...

 Πρόταση λοιπόν να κλείσουν και τα Δημοτικά, γιατί μαζεύονται λέει πολλοί γονείς έξω από τα σχολεία για να πάρουν τα παιδιά τους. Εδώ όμως υπάρχουν ορισμένα ερωτήματα.

Όταν τα άφησαν ανοιχτά, δεν ήξεραν ότι θα τα φέρνουν οι γονείς στο σχολείο; Μόνα τους θα ερχόταν; Κι αν ο λόγος είναι η κινητικότητα των γονέων, δεν μπορούν οι άριστοι του Harvard και οι δεκάδες σύμβουλοι του Υπουργείου να βρουν λύσεις; Δε θα μπορούσε για παράδειγμα να έρχονται οι μισές τάξεις για μάθημα στις 8.15 και οι άλλες μισές στις 9.00 και αντίστοιχα να φεύγουν μια διδακτική ώρα αργότερα; Δε θα μπορούσαν να ανοιχτούν δυο και τρεις πόρτες στο σχολείο, για να φεύγουν τα παιδιά από διαφορετικές εξόδους-κάτι που γίνεται στο σχολείο μας, με αρκετά καλά αποτελέσματα;-

Θα μπορούσα να συνεχίσω και με άλλες λύσεις, αλλά μάταια... Φαίνεται ότι αυτοί που σπούδασαν στα Harvard και θα στείλουν εκεί για σπουδές τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, δεν ενδιαφέρονται για το δημόσιο σχολείο. Αν ενδιαφέρονται, ήρθε η ώρα να το αποδείξουν. Ανοιχτά σχολεία με ασφάλεια. Με λεφτά στα σχολεία και όχι στα ΜΜΕ. Με 15 μαθητές στην τάξη. Με καθαρίστριες στα σχολεία. Αντισηπτικά, μάσκες, τεστ και βέβαια τήρηση όλων των μέτρων.

Βέβαια, σε τμήματα που έχουν παρουσιαστεί κρούσματα σε παιδιά, θα πρέπει να κλείσουν.

Αλλά να ξέρουμε πάντα, ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση, δεν είναι εκπαίδευση. Τα παιδιά μας θα μείνουν αμόρφωτα και άβουλα, μπροστά σε μια οθόνη. Τα δυσάρεστα αποτελέσματα της μεγάλης χρήσης της τεχνολογίας τα βλέπουμε ήδη και θα ενταθούν τα επόμενα χρόνια. Η ζωή είναι κάπου εκεί έξω και τα παιδιά μας θα την χάσουν, να μην πω ότι την έχασαν ήδη.

Τι βρίσκει κανείς ψάχνοντας...

Τι βρίσκει κανείς ψάχνοντας στο αρχείο του...
Απόκομμα εφημερίδας από τις κοινητοποιήσεις των φοιτητών της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης,το 1983.
(Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης:Η Σχολή, που εκτός από τις γνώσεις,μας έμαθε την Ελληνική Παιδεία, τη Δημοκρατία,αλλά κυρίως να αγαπάς τη δουλειά σου.)

Άνοιξη...

Τι πιο όμορφο! Να είναι άνοιξη και τα παιδιά να παίζουν ανάμεσα στα λουλούδια!

(Φωτογραφίες από τη σχολική εκδρομή)

Για τους μαθητές μου

Δε μου αρέσει το κρασί. Δεν πίνω γενικά αλκοόλ. Με γοητεύει όμως η αργή πορεία του κρασιού προς την ωρίμασή του. Μου αρέσει που θέλει τον χρόνο του. Γενικά στη ζωή κάποια πράγματα πρέπει να προχωρούν αργά. Δε γίνεται αλλιώς.

Αργά ωριμάζουν και οι σχέσεις μου με τους μαθητές μου. Μέρα με τη μέρα γίνονται βαθύτερες. Μέρα με τη μέρα τους αγαπώ περισσότερο. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουν· το βάθος των συναισθημάτων που έχω γι' αυτούς εννοώ. Μπορεί να κοκορευόμαστε εμείς οι δάσκαλοι ότι το ξέρουν· εγώ πιστεύω ότι δεν το μαθαίνουν ποτέ…

Με τα χρόνια να περνούν βλέπω ολοένα και περισσότερους παλιούς μαθητές μου. Και σαν το κρασί που όσο παλιώνει τόσο γίνεται καλύτερο, έτσι και τα συναισθήματά μου γι' αυτούς βαθαίνουν. Είναι σαν να βλέπω έναν αγαπημένο φίλο από τα παλιά…

Ευτυχώς, δε δίνω σημασία στα δικά τους συναισθήματα. Ούτε πιστεύω ότι με συμπαθούν όλοι. Πιθανότατα να έχουν δίκιο. Σιγά μη μου αξίζει κιόλας. Έτσι κι αλλιώς εγώ είμαι ο κερδισμένος της υπόθεσης. Τους ευχαριστώ γι' αυτό.

Πηγή: http://imerologiodaskalou.blogspot.gr/

Πολύχρωμα γλαστράκια

Ό,τι κάνεις με τα χέρια σου,είναι και το πιο ωραίο...ή νομίζεις ότι είναι το πιο ωραίο!
(Πολύχρωμα γλαστράκια πάνω σε βαμμένη πράσινη μπαλέτα, στην αυλή μου.)

Με αγάπη και σεβασμό...

Βλέποντας τις φωτογραφίες αγαπημένων ανθρώπων, το μόνο που μπορείς να νιώσεις είναι η αγάπη και ο σεβασμός στην τρίτη ηλικία, που παρά το βάρος των χρόνων, συνεχίζει ακούραστα τα βήματά της στη ζωή, με αισιοδοξία και χαμόγελο. Θέλω να εκφράσω την αγάπη μου σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που σε χρόνια δύσκολα, με την εργασία τους, μεγάλωσαν τα παιδιά τους και στήριξαν τις οικογένειές τους. Ο Θεός να τους χαρίζει υγεία για πολλά χρόνια ακόμα  και να αποτελούν παράδειγμα για όλους μας.

Κείμενο και φωτογραφίες: Λίτσα Μπούτιου

Tο στήσιμο της εξέδρας

Φωτογραφία από το στήσιμο της εξέδρας για την

αυριανή συναυλία με τον Γιώργο Χατζηνάσιο στο

 Βελβεντό.

(...γιατί όλα γίνονται με κούραση και δουλειά και όχι με

θεωρίες και μπροστά στον υπολογιστή.)

Μια χαμένη συλλογικότητα που μπορούμε να βρούμε..

Μία ομάδα 50 ανθρώπων συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο. Ξαφνικά, ένας ομιλητής αποφάσισε να κάνει ένα ομαδικό πείραμα.
Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα μπαλόνι, και ζήτησε από τον κάθε ένα να γράψει επάνω, με μαρκαδόρο, το όνομά του/της. Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε άλλο δωμάτιο. Ακολούθως, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους.
Έγινε πανζουρλισμός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, συγκρούονταν μεταξύ τους, αλληλοδιαμαρτύρονταν, σκέτος χαμός. Όταν πέρασαν τα 5 λεπτά, κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του.
Έτσι, ο ομιλητής ζήτησε από τον καθένα να πάρει στα χέρια του ένα μπαλόνι στην τύχη, και να το δώσει σε όποιον είχε το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω του. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όλοι κρατούσαν το δικό τους μπαλόνι. Και στο σημείο αυτό, ο ομιλητής άρχισε επιτέλους να εκφωνεί τον λόγο του:
«Αυτό που έγινε τώρα, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ζωή μας. Όλοι γυρεύουν και κυνηγούν παντού μετά μανίας την ευτυχία, χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται. Εγώ λέω, λοιπόν, ότι η δική μας ευτυχία, αυτή που αφηνιάζουμε να την ανακαλύψουμε, βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Δώστε τους χαρά, και θα την βρείτε και εσείς. Αυτός για μένα, τόσο απλά, είναι ο σκοπός της ζωής»

Το καλύτερο δώρο...

Το καλύτερο δώρο από τα χέρια ενός παιδιού!

(Φωτογραφία από το άλμπουμ "εκδρομές")

Εδώ...Βελβεντό

Μια σακούλα με ροδάκινα στην εξώπορτα του σπιτιού σου 

και να μην ξέρεις ποιος σου τα έφερε.

Αυτό είναι το...Βελβεντό.

Το σοφό τεστ του Σωκράτη...που πρέπει να το εφαρμόζουμε κι εμείς...

Μια μέρα, εκεί που ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του. Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της "τριπλής διύλισης".

"- Τριπλή διύλιση;" ρώτησε με απορία ο γνωστός του.

- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.

- Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;

- Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και...

-Μάλιστα, άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.

- Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον...

- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια. Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.

- Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορείς ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το τρίτο φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;

 – Όχι δεν νομίζω...

- Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω; Ο γνωστός του έφυγε ντροπιασμένος,έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα...

 Μήπως είναι καιρός να βάλουμε κι εμείς αυτό το σοφό τεστ στη ζωή μας;

Για το "καλό" μας...

Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν τη ΔΕΗ μεγάλη.

Αυτήν τη ΔΕΗ θέλουν να ξεπουλήσουν,για το "καλό"

μας!

(Δυο πολύ καλοί φίλοι έχασαν τη ζωή τους,ο ένας στο

ορυχείο και ο άλλος στις κολώνες.Για να μην ξεχνάμε...)

Το Βελβεντό αρχίζει...

Αν προχωράς από αυτήν την πλευρά του δρόμου,το Βελβεντό τελειώνει. Αν πας από την άλλη μεριά του δρόμου, υπάρχει η αντίθετη ταμπέλα: το Βελβεντό αρχίζει.
Εμείς προτιμούμε να είμαστε πάντα ...από την αντίθετη πλευρά!!!
(Φωτογραφία από το πρόγραμμα για την κυκλοφοριακή αγωγή.)

η ιστορία της συγνώμης …

Μια μικρή ιστορία που μπορούμε να τη διαβάσουμε στα παιδιά μας  και να ξεκινήσουμε το μάθημα των κανόνων…
“Δύο φίλοι περπατούν στην έρημο.
Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
“Σήμερα ο καλύτερός μου φίλος με χαστούκισε”.
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, χάραξε πάνω σε μια πέτρα: ” Σήμερα ο καλύτερός μου φίλος μού έσωσε τη ζωή”.
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε:
“Όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;”
Ο άλλος φίλος απάντησε:
«Όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο,
όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα,
όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
Ας μάθουμε να γράφουμε τα τραύματά μας στην άμμο και να χαράζουμε τις χαρές μας στην πέτρα…

Πηγή : http://pappanna.wordpress.com

Ο ΤΣΕΡΟΚΙ, ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ

Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι,μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.
 Είπε: "Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας". Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία και το εγώ.
 Ο άλλος είναι το Καλό.Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.'  
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;" Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ..."Αυτός που ταΐζεις."

Έκοψαν το ρεύμα στο ΚΑΠΗ Βελβεντού

Για όσους υποστήριζαν ότι θα κάνουν μεγάλους και ισχυρούς δήμους.Τα συμπεράσματα δικά σας...

Η αξιολόγηση, ο εκπαιδευτικός και το εκπαιδευτικό έργο από την οπτική της παιδαγωγικής λογικής και της επικρατούσας δυσπιστίας

Χαράλαμπος Κωνσταντίνου, Καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Σε ευρύ επίπεδο, δεν υπάρχει τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας από τον οποίο να απουσιάζει η έννοια ή η διαδικασία της αξιολόγησης είτε σε επίσημη (τυπική) είτε σε ανεπίσημη (άτυπη) μορφή. Κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, είτε αποτελεί μια κοινή προσπάθεια από την καθημερινή ζωή είτε αυτή παίρνει οργανωμένη και συστηματική μορφή, ενέχει το στοιχείο της αξιολόγησης.

Από τις σχετικές θεωρητικές και ερευνητικές πραγματεύσεις προκύπτει η παραδοχή ότι η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού είναι ένα σύνθετο φαινόμενο, το οποίο δεν αφορά μόνο την παιδαγωγική επιστήμη και τους εκπαιδευτικούς. Είναι μια διαδικασία που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της εκπαιδευτικής πράξης και συνδέεται άμεσα και έμμεσα με τον τρόπο που λειτουργεί το ίδιο το σχολείο αλλά και η ίδια η κοινωνία με τα δικά της ιδιαίτερα ιστορικά, πολιτικά, πολιτισμικά, οικονομικά και επιστημονικά χαρακτηριστικά. Αυτό σημαίνει ότι η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού δεν έχει μόνο παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αλλά και πολιτικό, ιδεολογικό, οικονομικό και κοινωνικό. Αυτό την καθιστά μια μη ουδέτερη και αυτόνομη διαδικασία, στην οποία εμπλέκονται οι κοινωνικές, πολιτικές και λοιπές συνθήκες, στις οποίες υπάγεται και με τις οποίες αλληλεπιδρά το σχολείο. Με άλλα λόγια, η αξιολόγηση του έργου του εκπαιδευτικού συνιστά, σε κάθε περίπτωση, ένα κοινωνικό φαινόμενο με θεωρητικές και πρακτικές επιπτώσεις σε πρόσωπα και καταστάσεις. Η πρακτική της εφαρμογή έχει ως σημείο αναφοράς αναμφισβήτητα την ασκούμενη εκπαιδευτική πολιτική, από την οποία εξαρτάται σε καθοριστικό βαθμό το περιεχόμενο και οι σκοποί της αξιολόγησης. Εξάλλου, η ίδια η εκπαίδευση συγκροτείται στη βάση αποφάσεων και ρυθμίσεων της ασκούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δημιουργείται το πρόβλημα και η δυσπιστία εφαρμογής της αξιολόγησης, ως προς τους σκοπούς που υπηρετεί.

Μέσα από την αξιολόγηση του έργου του εκπαιδευτικού επιδιώκεται η εκφορά κρίσεων, εκτιμήσεων και διαπιστώσεων στη βάση συγκεκριμένων κριτηρίων και σκοπών για ένα συνολικό πλαίσιο, το οποίο περικλείει όλες τις παραμέτρους που συμβάλλουν στη λειτουργία της εκπαιδευτικής διαδικασίας, δηλαδή την εκπαιδευτική πολιτική, τα εκπαιδευτικά προγράμματα, τα σχολικά εγχειρίδια, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές κ.ο.κ. Με την έννοια αυτήν, η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού αποτελεί μέρος του συνόλου των συντελεστών του εκπαιδευτικού έργου. Από αυτή την παραδοχή απορρέουν και οι σκοποί της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου. Η αρχική χρήση του ορισμού δήλωνε το αποτέλεσμα της λειτουργίας της σχολικής μονάδας και η σημασία αυτή χρησιμοποιείται και σήμερα, καθώς, πολλές φορές, ο όρος εκπαιδευτικό έργο εκλαμβάνεται ως το έργο του εκπαιδευτικού. Ωστόσο, ανακύπτει ζήτημα μεθοδολογικής, εκπαιδευτικής ή ιδεολογικής υπόστασης όταν από το σύνολο των συντελεστών του εκπαιδευτικού έργου η αξιολόγηση επιλέγεται να εφαρμοστεί μόνο για τον εκπαιδευτικό, καθιστώντας τον, με τον τρόπο αυτό, ως έναν από τους βασικούς υπευθύνους για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης.

Οι θεωρητικές, θεσμικές και ερευνητικές αναζητήσεις έχουν αναδείξει, επίσης, τις θετικές και αρνητικές παραμέτρους από την εφαρμογή της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού ή του εκπαιδευτικού έργου. 

Ωςθετικά στοιχεία (πλεονεκτήματα) θεωρούνται: η βελτίωση της ποιότητας του εκπαιδευτικού συστήματος, η προώθηση των αλλαγών και των καινοτομιών, η ανατροφοδότηση και αυτογνωσία των εκπαιδευτικών, η ανάπτυξη υπευθυνότητας και πρωτοβουλίας των εκπαιδευτικών, η βελτίωση της επίδοσης των μαθητών, η αξιοκρατική επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης, η επισήμανση τυχόν αδυναμιών των εκπαιδευτικών, η υποστήριξη των εκπαιδευτικών με επιμορφωτικά προγράμματα, η ενίσχυση του επαγγελματικού κύρους των εκπαιδευτικών, η διασφάλιση ποιότητας του έργου των εκπαιδευτικών, η διαπίστωση του βαθμού αποτελεσματικότητας του εκπαιδευτικού συστήματος, η βελτίωση του προγράμματος των παιδαγωγικών σπουδών και, τέλος, η ενημέρωση των εμπλεκομένων (π.χ. γονέων) για την ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου.

Ως αρνητικά στοιχεία (μειονεκτήματα) τής καταλογίζονται οι ακόλουθες πλευρές της: προάγει τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό, κατηγοριοποιεί τους εκπαιδευτικούς, προκαλεί άγχος και μείωση απόδοσης των εκπαιδευτικών, δεν αξιοποιείται για ανατροφοδότηση του εκπαιδευτικού έργου, εφαρμόζεται χωρίς τη συναίνεση των εκπαιδευτικών, χρησιμοποιούνται κριτήρια αναξιόπιστα, μη αντικειμενικά και μη έγκυρα, παρατηρείται αμφισβήτηση των αξιολογικών κρίσεων των αξιολογητών, διαταράσσονται ή δημιουργούνται σχέσεις εξάρτησης μεταξύ αξιολογητών και εκπαιδευτικών, περιορίζεται στα άμεσα ορατά αποτελέσματα της διδασκαλίας, παραγνωρίζονται οι υπόλοιποι συντελεστές του εκπαιδευτικού έργου, χρησιμοποιείται ως μέσο ελέγχου και πειθάρχησης των εκπαιδευτικών και, τελικά, «επικρέμεται» η προηγούμενη αρνητική εμπειρία του κλάδου, ο αποκαλούμενος «επιθεωρητισμός», δηλαδή η προσπάθεια συνεχούς χειραγώγησης του εκπαιδευτικού μέσα από ένα αυταρχικό, διοικητικό και γραφειοκρατικό πλαίσιο.

Παρά τα επανειλημμένα και διαδοχικά μέτρα της πολιτείας (νόμοι και Π.Δ. π.χ. του 1985, 1991, 1997, 2002), μετά την κατάργηση του θεσμού του επιθεωρητή (1982), στην πράξη και χωρίς να χρειαστούν σημαντικές κινητοποιήσεις από την εκπαιδευτική κοινότητα, η αξιολόγηση είτε των εκπαιδευτικών είτε του εκπαιδευτικού έργου, δεν εφαρμόστηκε ποτέ μέχρι σήμερα, αφενός λόγω της κρατικής ατολμίας και αφετέρου λόγω της ισχυρής συνδικαλιστικής αντίδρασης. Συγκεκριμένα, η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΔΟΕ) και η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) κατέθεσαν τις δικές τους προτάσεις για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, στις οποίες εστίαζαν κυρίως στον παιδαγωγικό ρόλο και στις διαδικασίες αξιολόγησης που θα είχαν πιο συλλογικό χαρακτήρα, συμπεριλαμβανομένης και της δικής τους συμμετοχής (1).

Ειδικότερα και με βάση σχετικές θεωρητικές και ερευνητικές πραγματεύσεις, οι κυριότεροι παράγοντες (παιδαγωγικοί, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί, συνδικαλιστικοί κ.λπ.), στους οποίους αποδίδεται η μη εφαρμογή της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού, είναι οι ακόλουθοι: η μη διασφάλιση των όρων που απαιτούνται για την εφαρμογή ενός αξιόπιστου συστήματος αξιολόγησης, η δυσπιστία ως προς την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και την αντικειμενικότητα της αξιολόγησης, η απουσία αξιολόγησης όλων των συντελεστών του εκπαιδευτικού έργου, το επιβαρυμένο παρελθόν του «επιθεωρητισμού», οι αντιστάσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων, η έλλειψη «κουλτούρας» στο θέμα της αξιολόγησης, η ελλιπής ενημέρωση για τις σύγχρονες εξελίξεις στο χώρο της αξιολόγησης από την πλευρά μιας μεγάλης μερίδας των εμπλεκομένων στην αξιολόγηση, ο ελεγκτικός, ατομοκεντρικός και αποσπασματικός χαρακτήρας της αξιολόγησης, ο συγκεντρωτικός και γραφειοκρατικός χαρακτήρας του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, η άμεση εξάρτηση της εφαρμογής των εκπαιδευτικών μέτρων από την πολιτική ηγεσία, η μη αξιοποίηση από την πολιτεία των αποτελεσμάτων της εσωτερικής αξιολόγησης του έργου της σχολικής μονάδας, οι παλινδρομήσεις του Υπουργείου Παιδείας στο σχεδιασμό και την εφαρμογή των σχετικών μέτρων και η απουσία ουσιαστικού διαλόγου με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και, τέλος, η δυσπιστία των εκπαιδευτικών απέναντι στις προθέσεις και τη σκοπιμότητα των αξιολογικών διαδικασιών της εκπαιδευτικής πολιτικής (3,8).

Ωστόσο, παρά την αρνητική κριτική που δέχεται ο θεσμός της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού, η πλειονότητα των εκπαιδευτικών, σε πολύ υψηλά ποσοστά, τάσσεται υπέρ της αξιολόγησης του έργου τους ή, τουλάχιστον, θεωρεί την αξιολόγηση αναγκαία, εφόσον, όμως, εφαρμοστεί στη βάση των παιδαγωγικού της περιεχομένου και συντρέχουν ορισμένες απαραίτητες μεθοδολογικές προϋποθέσεις ως προς τους σκοπούς, τα κριτήρια, τις τεχνικές, το αντικείμενο, τους φορείς αξιολόγησης και γενικά τις διαδικασίες που ακολουθούνται. Ειδικότερα, μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται οι αξιολογητές, οι οποίοι πρέπει να έχουν αυξημένα προσόντα, προκειμένου να τους αξιολογούν, καθώς και ειδικές γνώσεις, και όχι να γίνεται από θεσμικά πρόσωπα που έχουν επιλεγεί με αναξιοκρατικά κριτήρια. Επίσης, οι ερωτηθέντες εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν ότι οι αξιολογητές θα πρέπει να χρησιμοποιούν έγκυρα, αξιόπιστα και αντικειμενικά κριτήρια, αποδεκτές τεχνικές αξιολόγησης και να λαβαίνουν υπόψη τις ειδικές χωροχρονικές περιστάσεις του στενότερου και ευρύτερου περίγυρου. Το προσδοκώμενο όφελος των εκπαιδευτικών από την αξιολόγηση είναι η βελτίωση της ποιότητας του παρεχόμενου από τους ίδιους εκπαιδευτικού έργου (ανατροφοδότηση), η ατομική επιμόρφωση, ενώ λιγότεροι ελπίζουν σε μισθολογική ανέλιξη. Όσοι από τους εκπαιδευτικούς δεν συμφωνούν με την εφαρμογή της αξιολόγησής τους, επικαλούνται ως κύρια αιτία της διαφωνίας τους την έλλειψη αξιόπιστων και αντικειμενικών κριτηρίων, την ανεπάρκεια των αξιολογητών, τη σκοπιμότητα της αξιολόγησης και την επιφύλαξη της επιστροφής στον «επιθεωρητισμό» (βλ.έρευνες:.Χαμηλωμάτη, Π. 1996, Χαρακόπουλου, Κ. 1998, Παμουκτσόγλου, Α. 2002, Κελπανίδη, Μ. κ.ά. 2007, Ζουγανέλη, Αι. / Καφετζόπουλου, Κ. / Σοφού, Ευ. / Τσάφου, Β. 2008, Μαντζιαρλή, Π. 2010).

Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από τις σχετικές πραγματεύσεις του θέματος αλλά και από τη σύντομη προσέγγισή μας και δίνοντας έναν τελικό τόνο με μια μεστή νοημάτων διατύπωση: η αξιολόγηση είναι μια φυσική και κοινωνική αναγκαιότητα. Επομένως, μέσα σε μια κοινωνία δομικά ιεραρχημένη και διαστρωματωμένη σε τάξεις δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έχουμε ουδέτερη αξιολόγηση ούτε ότι μπορεί να είναι αυτόνομη διαδικασία. Οφείλει, ή τουλάχιστον μπορεί, όμως, η αξιολόγηση να στηρίζεται σε μια αντίληψη συλλογικού απολογισμού και συλλογικής ευθύνης και κριτικής. Αυτό σημαίνει ότι στην αξιολόγηση του έργου του εκπαιδευτικού πρέπει μεθοδολογικά να συνυπολογιστούν οι βασικοί συντελεστές παραγωγής του, συμπεριλαμβανομένης και της εκπαιδευτικής πολιτικής που ασκείται από πολιτικούς που, κατά κανόνα, δεν γνωρίζουν, επιστημονικά, επαρκώς την εκπαίδευση και που συγκεκριμένοι απ΄αυτούς με τη στάση τους έχουν καταφέρει πλήγμα στις σχέσεις με την εκπαιδευτική κοινότητα (6).

Κλείνοντας τη συνοπτική προσέγγισή μας και με βάση και τις απόψεις των εκπαιδευτικών και των συνδικαλιστικών τους οργάνων, συνιστάται η μη απόκλιση και η μη αλλοίωση των παιδαγωγικών προσανατολισμών της αξιολόγησης που αποβλέπουν στον εντοπισμό των προβλημάτων και των δυνατοτήτων, στην ανατροφοδότηση και, τελικά, στη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Επομένως, η αξιολόγηση δεν πρέπει να μετατραπεί σε εργαλείο πειθαρχικού ελέγχου και επιβολής κυρώσεων, αλλά να συνδεθεί με μέτρα άρσης και εξάλειψης των εκπαιδευτικών ελλείψεων και αδυναμιών, μέσα από αναθεώρηση, συνεργασία, συλλογικότητα, επιμόρφωση κ.λπ.

Η μη ουσιαστική αλλαγή της γραφειοκρατικής λειτουργίας της εκπαίδευσης και η γενικότερη δυσπιστία απέναντι στο κράτος, που δημιουργεί υπόνοιες ότι η αξιολόγηση θα πάρει και πάλι τη μορφή αυταρχικού ελέγχου, λειτουργούν ανασχετικά ως προς τη θεσμοθέτηση, πάνω σε νέες βάσεις, της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Όλα τα παραπάνω ευνοούν τη διατήρηση αρνητικών στάσεων απέναντι στην αξιολόγηση, ενισχύουν παρερμηνείες και προκαταλήψεις για το θεσμό αυτό και συντηρούν ή ενισχύουν τη δυσπιστία ως προς τις προθέσεις εκείνων που υποστηρίζουν την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα της αξιολόγησης (7).

Αυτό συνεπάγεται ότι, για να εφαρμοστεί η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού, πρέπει πρώτα να αποκατασταθεί η σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία και την εκπαιδευτική κοινότητα, δεδομένου ότι η δυσπιστία και η καχυποψία είναι διάχυτες στους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων. Και, τέλος, η αξιολόγηση, για να γίνει αποδεκτή στον παιδαγωγικό της ρόλο, απαιτεί πειστικότητα, εγκυρότητα, αξιοπιστία, αξιοκρατία και δικαιοσύνη τόσο στις προθέσεις, τις διαδικασίες, τα κριτήρια, τα αντικείμενα και τους σκοπούς της όσο και στα πρόσωπα που θα την εφαρμόσουν.

Η ΕΔΡΑ ΕΔΩ, Η ΕΔΡΑ ΕΚΕΙ, Η ΕΔΡΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ…

Και τι δε μου θυμίζει!!! Η επαρχιακή μας υποκουλτούρα σε όλο της το μεγαλείο! Πολλά τα δέντρα, πουθενά το δάσος. Δεν το βλέπει κανείς. Κι εγώ ο «ξένος», ο παλιννοστούντας μετανάστης, ο φανατικός Ελληναράς, ο Δυτικομακεδόνας, ο Βελβεντινός, τρία χρόνια τώρα αδικώ, μέσα στο φτωχό μου το μυαλό, τους διπλανούς μου γείτονες, νομίζοντας ότι είναι οι μόνοι «κουτοί» που έκαναν τον «ιερό» και «υπερπάντων» αγώνα για την «έδρα», τη διοίκηση και το «ένδοξο» όνομα της από προϊστορικών χρόνων ακμάζουσας καστροπολιτείας τους.

Μπόλικος ο προβληματισμός στο φτωχό το μυαλουδάκι μου. Σφοδρή η επίθεση του «τσούρμου» Δυτικής Μακεδονίας. Το «τσούρμο» των σωτήρων με τα μεγάλα οράματα για τον ταλαίπωρο τούτο τόπο. Τοπικιστή με λέγανε. Θα με βόλευε η έδρα να είναι στο Βελβεντό και δε θα έλεγα και τίποτα. Και στο κάτω κάτω τι έχανα; Μόνο τον Δήμο μου. «Σιγά τα λάχανα», μου έλεγαν. Και ξεσηκώθηκαν όλοι τους, «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά», όχι για την έδρα που ποτέ δεν διεκδίκησα ούτε για το όνομα που ποτέ δε μ’ απασχόλησε (για γελοία πράγματα δηλαδή…) αλλά για τα «λάχανα» –το Δήμο μου…Σιγά το πράγμα ο Δήμος Βελβεντού! Και ποιος ήταν ο Δήμος Βελβεντού που ήθελα να παραμείνει;

Και πέρασαν δυo χρόνια και ο «λύκος» που κατέβηκε απ’ το βουνό, έφυγε από το Βελβεντό και ήρθε και στην πόλη. Ας μη φοβούνται όμως. Αυτούς δεν τους τρώει ούτε ο «λύκος». Άλλο πράγμα ήρθε να φάει. Θέλει να φάει την ανάπτυξη (μερικοί τη λένε σουβλάκια, γκαρσονιέρες), την εργασία, την κουλτούρα, τον πολιτισμό, την παιδεία ή αλλιώς το πανεπιστήμιό μας. Θέλει και την υγεία μας, τα νοσοκομεία μας. Και η επαρχιώτικη υποκουλτούρα του «τσούρμου» ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Η έδρα εδώ, η έδρα εκεί, η έδρα παραπέρα… (ευτυχώς το Βελβεντό και πάλι δε διεκδικεί καμιά έδρα). Ο «λύκος» το «τσούρμο» δεν το κυνηγά…

Θέλει να φάει μαθητές, καθηγητές, υπαλλήλους, ασθενείς, νεφροπαθείς, καρκινοπαθείς –το «τσούρμο» δε μασιέται. Ήρωες και Κολοκοτρωναίοι κάθε μέρα στο γυαλί. «Ειδήμονες» επί των πάντων. Εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτοί, «η έδρα εδώ, η έδρα εκεί, η έδρα παραπέρα»… Και λέω εγώ ο φουκαράς, μα αυτοί παιδιά δεν έχουν, αρρώστιες δεν τους πιάνουν; Και οι έδρες δε γιατρεύουν. Ούτε μορφώνουν.

Η ιστορία του Βελβεντού λοιπόν επαναλαμβάνεται σε άλλα πλέον επίπεδα. Αλλά με τόσες ομοιότητες, μαζί και η δική μου ιστορία. Παλιννοστούντας και πάλι διωκόμενος σε άλλες ξένες και πιο φιλόξενες πατρίδες, όπου τα «τσούρμα» της υποκουλτούρας δε θα καθορίζουν τη ζωή μου και το μέλλον των παιδιών μου. Εκεί που ο Καλλικράτης είναι ακόμα δημιουργός, η Αθηνά έχει διατηρήσει τη σοφία της, ο Ιπποκράτης ασχολείται με την υγεία και όχι την «έδρα» κι ο Ξένιος Δίας έχει απαλλαγεί από κάθε είδους ανόητη ξενοφοβία.

Κλίγγος Γιώργος, νυν πολίτης Βελβεντού, πρώην και μελλοντικός κάτοικος εξωτερικού

ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ

Αξιολόγηση… πολλές οι συλλαβές!
Βαρύγδουπο, στ’ αλήθεια,
μα… διόλου ποιητικό!
Θα γίνει άραγε και τούτη τη φορά;
Κι αν ναι, πού θα μας οδηγήσει;

Τι περιμένουμε καινούριο να μας φέρει;
Και πώς το ζύγι θα μετρήσει
το μόχθο του δασκάλου που,
ακούραστος εργάτης
τραβά κάθε πρωί την ανηφόρα
μη ξέροντας πού θα τον βρει το βράδυ ;

Μην είναι σαρκοβόρο τούτο το παιχνίδι;
Ή πρόβα είναι για την κλίνη του Προκρούστη;
Ποια να ’ναι αυτά τα σύνορα
και ποιος θα τα ορίσει
σαν έρθει ο πόλεμος για το ψωμί
και κάνει το σχολειό αρένα;

Με ποιες αξίες θα μπολιάσουμε
τις παιδικές ψυχές
σαν πολεμούμε ποιος
θα πάρει πρώτος το βαθμό
πουλώντας της ψυχής του τα κομμάτια;

Ένα ελπίζω μόνο:
να διαψευστεί
το ανάποδο μυαλό μου…

ΑΝΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ(από facebook)