Περί ιδιωτικών κολλεγίων και άλλων δαιμονίων

 

Από τον πανεπιστημιακό Manos Saridakis:

Περί ιδιωτικών κολλεγίων και άλλων δαιμονίων:

1) Τα πανεπιστήμια δεν είναι διδασκαλεία, δεν είναι χώροι μάθησης, είναι πρώτα και κύρια χώροι έρευνας, χώροι όπου παράγεται νέα γνώση. Τα 30 κολλέγια που ήδη λειτουργούν στην Ελλάδα, καθώς και αυτά που πρόκειται να ανοίξουν, δεν έχουν καμία σχέση με την έρευνα (δείτε μόνοι σας τα sites τους). Τα ιδιωτικά Κολλέγια είναι απλά διδασκαλεία και εκπαιδευτήρια, όχι Πανεπιστήμια.

2) Για το εξωτερικό. Στην Ευρώπη κάτω από το 9% των πανεπιστημίων είναι ιδιωτικά, και ειδικά στις μεγάλες χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) κάτω από το 1%. Όλα τα γνωστά ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια (π.χ. Οξφόρφη, Cambridge, Σορβόνη, Goettingen κλπ) είναι δημόσια. Ακόμα και στις ΗΠΑ, το 76% των φοιτητών φοιτά σε δημόσια πανεπιστήμια.

3) Σε όσους λένε ότι το Δημόσιο Πανεπιστήμιο είναι αναχρονισμός, να τους πούμε ότι το Ιδιωτικό είναι ο αναχρονισμός. Τα πανεπιστήμια πρώτα ιδρύθηκαν ως Ιδιωτικά, με υψηλά δίδακτρα, και μόνο για τις ελίτ, και παρέμειναν έτσι για αιώνες, και μόλις τα τελευταία 100 χρόνια έγιναν Δημόσια και Δωρεάν, και άνοιξαν τις Πύλες τους για τα παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων.

4) Τα γνωστά και μεγάλα Πανεπιστήμια του εξωτερικού δεν έχουν ανοίξει πουθενά παραρτήματα, παρόλο που σε όλες τις άλλες χώρες επιτρέπεται. Δεν υπάρχει Harvard Σλοβακίας, Yale Βελγίου, Cambridge Ιταλίας, ή Σορβόνη Τουρκίας. Δεν έχουν ανοίξει πουθενά παραρτήματα, γιατί απλά δεν τους συμφέρει, ούτε οικονομικά, ούτε από σκοπιά κύρους.

5) Πανεπιστήμια όπως το ΕΜΠ απαιτούν επένδυση δισεκατομμυρίων ευρώ. Ακόμα και 1000 φοιτητές να έχουν, με 10.000 δίδακτρα το χρόνο, θα χρειαστεί πάνω από 100 χρόνια για να γίνει απόσβεση. Κανένας επενδυτής στον κόσμο δεν θα έκανε τέτοια επένδυση.

6) Θεμελιώδης αρχή της οικονομίας είναι ότι μια επιχειρηματική κίνηση γίνεται ευελπιστώντας στο κέρδος. Δεν πρόκειται να ανοίξει κανένα κολλέγιο για την ψυχή της μάνας τους, κανένα που να μην είναι κερδοσκοπικό. Τα δίδακτρα θα είναι από 40.000 ως 140.000, και θα ανοίξει και στη χώρα μας η βιομηχανία φοιτητικών δανείων. Ήδη στις ΗΠΑ τα κόκκινα φοιτητικά δάνεια έχουν ξεπεράσει το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια, τα οποία οι τράπεζες έχουν ήδη δώσει σε funds, τα οποία και κυνηγούν εκατομμύρια υπερχρεωμένους αποφοίτους.

7) Αμέσως μετά την αναγνώρισή τους, τα ιδιωτικά Κολλέγια θα ενεργοποιήσουν την ευρωπαϊκή νομοθεσία περί ανταγωνισμού, κατηγορώντας το Κράτος για χρηματοδότηση των Δημοσίων Πανεπιστημίων, και είναι απολύτως σίγουρο ότι το Κράτος θα αναγκαστεί να τα χρηματοδοτεί και αυτά. Έτσι ακριβώς, αλλά ακριβώς όμως, έγινε και με τις μεταφορές, την ενέργεια, κλπ.

8. Από τους Έλληνες φοιτητές που φεύγουν στο εξωτερικό μόλις το 5% πάει για προπτυχιακά, ενώ το 95% πάει για μεταπτυχιακά/διδακτορικά, δηλαδή στην ουσία προς αναζήτηση εργασίας. Αυτό το 95% θα φύγει έτσι κι αλλιώς, είτε υπάρχουν ιδιωτικά κολλέγια είτε όχι. Αλλά και το 5% που πάει για προπτυχιακά, επίσης θα φεύγει έτσι κι αλλιώς, καθώς πρόκειται για παιδιά από ανώτερα οικονομικά στρώματα που πάνε από στρατηγική επιλογή (αφού μπορούν να δώσουν τα χρήματα να πάνε στο original Harvard γιατί να πάνε στο άσχετο Ιδιωτικό Κολλέγιο στο Περιστέρι;)

9) Η χώρα με τα περισσότερα Ιδιωτικά Κολλέγια στην ΕΕ είναι η Κύπρος. Και είναι και η χώρα με την μεγαλύτερη εξαγωγή φοιτητών, με 10.000 ετησίως να έρχονται στα Δημόσια Πανεπιστήμια της Ελλάδας.

10) Το διαφορετικό σύστημα εισαγωγής στα Ιδιωτικά Κολλέγια και στα Δημόσια Πανεπιστήμια είναι ο ορισμός της ανισότιμης αντιμετώπισης των πολιτών. Πχ στην Ιατρική Αθήνας δεν αρκούν 18000 μόρια, αλλά στο κάθε Κολλέγιο Ιατρικής θα μπαίνει με 9000 μόρια (και 140.000 ευρώ βέβαια).

11) Tο επιχείρημα της κυβέρνησης ότι θα αναβαθμιστούν τα δημόσια όταν τεθούν σε λειτουργία τα ιδιωτικά, έχει καταρρεύσει σε μία σειρά άλλους τομείς, όπως Υγεία, σιδηρόδρομοι (όπως μας έδειξαν τα Τέμπη), ενέργεια κλπ. Το ακριβώς ανάποδο συμβαίνει και μάλιστα by the book. Για να εξασφαλιστεί η αναγκαία πελατεία του Ιδιωτικού τομέα, ο Δημόσιος τομέας υποβαθμίζεται με μαθηματική ακρίβεια.

12) Ωραία λοιπόν, αφού δεν πρόκειται να έρθει κανένα σοβαρό πανεπιστήμιο, αφού τα μόνα που θα ανοίξουν θα είναι μεταλυκειακά εκπαιδευτήρια της κακιά ώρας, τι μας νοιάζει εμάς; Μα γιατί θα δράσουν ως λαγός για την ραγδαία υποβάθμιση και την εμπορευματικοποίηση του ίδιου του Δημοσίου Πανεπιστημίου. Ήδη το σύνολο σχεδών των μεταπτυχιακών προγραμμάτων στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο έχουν δίδακτρα, και το νέο νομοσχέδιο θα το γενικεύσει αυτό, Σχολές και Τμήματα που δεν είναι κερδοφόρα θα κλείσουν, ενώ το νομοσχέδιο επιτρέπει ακόμα και την ενοικίαση χώρων των Δημοσίων Πανεπιστημίων στα Ιδιωτικά Κολλέγια. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη: άστο να υποβαθμιστεί και να παρακμάσει, και μετά ιδιωτικοποίησε το κοψοχρονιά. Είναι τεράστιο φιλέτο το Δημόσιο Πανεπιστήμιο για να μείνει εκτός αγοράς, και τα κοράκια έχουν αρχίσει και ξερογλείφονται.

13) Και πάμε άλλη μία: Άρθρο 16, Παράγραφος 5. “H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση”. Άρθρο 16, Παράγραφος 8. “H σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται”. Πόσο ποιο ξεκάθαρο να γίνει; Ας αποφασίσουμε λοιπόν: έχουμε Σύνταγμα ή όχι;

Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών μέσω εκατοντάδων Γενικών Συνελεύσεων, οι Πανεπιστημιακοί Καθηγητές ομόφωνα (τονίζω το ομόφωνα), οι Δάσκαλοι πρωτοβάθμιας και οι Καθηγητές Δευτεροβάθμιας, οι Ομοσπονδίες και Ενώσεις Γονέων όλης της χώρας, και πολλοί άλλοι φορείς τάσσονται ενάντια στο κατάπτυστο αυτό νομοσχέδιο, και υπερασπίζονται τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία. Ας πάρουμε όλοι θέση λοιπόν ενάντια σε αυτή την αθλιότητα. Είναι χρέος μας απέναντι στη χώρα μας και στα παιδιά μας.

Γιατί τα παιδιά σήμερα έχουν μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης (και από τα χρυσόψαρα)

Όσοι είναι εκπαιδευτικοί σίγουρα θα έχουν παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια δραματική επιδείνωση της αδυναμίας συγκέντρωσης προσοχής των μαθητών. Οι μαθητές φαίνεται ότι ολοένα και περισσότερο δυσκολεύονται να μείνουν συγκεντρωμένοι σε ένα πράγμα και ότι η προσοχή τους είναι πολύ εύκολο να διαταραχθεί από οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο περισπασμό. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε στο μικρό ποσοστό παιδιών που έχουν ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας). Μιλάμε για το σύνολο των μαθητών.

Καταρχάς να πούμε ότι η αδυναμία συγκέντρωσης προσοχής (short attention span) δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τα παιδιά. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα παρατηρείται τη σημερινή εποχή και στους ενήλικες.

 ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ 

Σε σχετική έρευνα που έγινε το 2015 στον Καναδά(έλαβαν μέρος 2100 άτομα) διαπιστώθηκε ότι ενώ το έτος 2000 η μέση δυνατή ανθρώπινη συγκέντρωση ήταν 12 δευτερόλεπτα, στις μέρες μας έχει μειωθεί στα 8 δευτερόλεπτα. Δηλαδή μέσα σε ελάχιστα χρόνια οι άνθρωποι έχουν απολέσει το ένα τρίτο (1/3) της διάρκειας της συγκέντρωσής τους. Μάλιστα για να διασκεδάσουν λίγο τις εντυπώσεις οι υπεύθυνοι των ερευνών ανακοίνωσαν ότι οι άνθρωποι πλέον έχουν μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης ακόμα και τα χρυσόψαρα( τα οποία ακολουθεί η φήμη ως το είδος με τη μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης, μόλις 9 δευτερολέπτων ). Τα αποτελέσματα της έρευνας φυσικά δεν ευχαρίστησαν και πολύ την Microsoft γιατί φωτογράφιζαν ως ηθικό αυτουργό του προβλήματος τη χωρίς μέτρο χρήση των υπολογιστών, των Smartphones, των tablets και πάνω από όλα το σερφάρισμα στο διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Η Microsoft προσπάθησε να προλάβει τις τυχόν αντιδράσεις δηλώνοντας ότι η απώλεια μέρος της συγκέντρωσης του ανθρώπου αντισταθμίζεται από την αύξηση της ικανότητας για multitasking (να κάνει ταυτόχρονα πολλές εργασίες). Είναι όμως αυτό αληθές; Αν μιλάμε για εργασίες στους υπολογιστές πιθανόν η Microsoft να έχει δίκιο αλλά αν μιλάμε για οποιεσδήποτε άλλες εργασίες μάλλον έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται.

Ένα ακόμα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα της παραπάνω έρευνας που έγινε στον Καναδά είναι ότι στις νεαρές ηλικίες (15-25 ετών) το 77% των ερωτηθέντων απάντησε ότι όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο που να τραβάει την προσοχή τους, το πρώτο πράγμα που τους έρχεται στο μυαλό είναι να ασχοληθούν με το κινητό τους. Αυτό φαντάζομαι είναι κάτι που όλοι το έχουμε διαπιστώσει για τους σημερινούς νέους που είναι μόνιμα με το κινητό τηλέφωνο στο χέρι. Στο χέρι και όχι στο αυτί όπως ήταν οι νέοι της ακριβώς προηγούμενης γενιάς.

Ας επιστρέψουμε πάλι στους μαθητές. Στην εποχή μας μοιάζουν σαν να ζουν σε δυο παράλληλους κόσμους. Στον έναν κόσμο ,αυτόν εκτός σχολείου, τα παιδιά αντικρίζουν τον κόσμο πολλές ώρες τη μέρα μέσα από μια οθόνη. Μια οθόνη υπολογιστή, κινητού, tablet ή τηλεόρασης. Οι εικόνες εναλλάσσονται αστραπιαία, τα χρώματα είναι σε πανδαισία, υπάρχει βομβαρδισμός πληροφοριών και η πρόσβαση σε οποιαδήποτε πληροφορία ή τόπο είναι εφικτή με το πάτημα ενός κουμπιού. Το πιο σημαντικό είναι ότι το παιδί έχει την ψευδαίσθηση της επιλογής σε ένα άπειρο μενού. Και επειδή ακριβώς είναι άπειρο και είναι και πανεύκολο επιλέγει να πάρει λίγο από όλα από το μενού αυτό. Έτσι μεταπηδά από τη μια πληροφορία στην άλλη χωρίς να στοχάζεται, χωρίς να κρίνει κριτικά και χωρίς να μαθαίνει τίποτα ουσιαστικό που θα το βοηθούσε να ωριμάσει. Σε ένα ξέφρενο σερφάρισμα με μοναδικό καύσιμο την αδρεναλίνη. Στον δεύτερο παράλληλο κόσμο, στον κόσμο του σχολείου, έχουμε τα παιδιά να πρέπει συνήθως σχεδόν ακίνητα να παρακολουθούν έναν και μοναδικό άνθρωπο(εκπαιδευτικό) για τουλάχιστον μια ώρα που επιπλέον απαιτεί από αυτά απόλυτη συγκέντρωση. Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πόσο εύκολο είναι να μεταπηδά ο μαθητής από τον ένα παράλληλο κόσμο των υψηλών ταχυτήτων και διαρκούς εναλλαγής εικόνων στον άλλο κόσμο της σχεδόν παγωμένης εικόνας; Οι εκπαιδευτικοί όσο ικανοί και να είναι, όσο ενδιαφέρον μάθημα και να προσφέρουν, είναι σίγουρο, ότι δεν μπορούν να επιτύχουν συγκέντρωση των μαθητών τους όταν εκείνοι όλη την υπόλοιπη μέρα έξω από το σχολείο εθίζονται στην, χωρίς σταματημό, διάσπαση της συγκέντρωσής τους . 

Τα παιδιά γίνονται όλο και πιο αδέξια 

Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, αξιοσημείωτη αύξηση μιας εντελώς πρωτότυπης μορφής μαθησιακής και αναπτυξιακής δυσκολίας, της «δυσπραξίας» .

Η «δυσπραξία» (Clumsy Child Syndrome) είναι μια διαταραχή ανάπτυξης των κινητικών δεξιοτήτων. Τα παιδιά έχουν αδυναμία συντονισμού των κινήσεων που είναι πιθανό να επηρεάσει τη συμμετοχή τους σε καθημερινές δραστηριότητες, τις σπουδές και την εργασιακή ζωή. Ολοένα και περισσότερα παιδιά είναι πάρα πολύ αδέξια και δεν μπορούν να κάνουν απλές κινήσεις με τα άκρα τους ,όπως το να φάνε με μαχαιρο-πήρουνο ή να κάνουν καλά γράμματα που οφείλεται στο ότι δεν κρατάνε σωστά το στυλό.

Όσοι είναι εκπαιδευτικοί σίγουρα θα έχουν διαπιστώσει τα τελευταία χρόνια μια αλλαγή προς το χειρότερο της ποιότητας των γραμμάτων που κάνουν οι μαθητές. Σπάνια συναντάς πλέον γραπτό με σχετικά καλά γράμματα. Με απίστευτη όμως ταχύτητα οι ίδιοι αυτοί μαθητές πληκτρολογούν ένα μήνυμα στο κινητό ή στον υπολογιστή τους. Τα σημερινά παιδιά προτιμούν δηλαδή να πληκτρολογούν παρά να γράφουν με το χέρι. Και σε αυτή την περίπτωση έχουμε τους δύο κόσμους του παιδιού που ανταγωνίζονται : Στον κόσμο έξω από το σχολείο όπου τα παιδιά επικοινωνούν πληκτρολογώντας συνήθως λίγες και μικρής γκάμας λέξεις και στον κόσμο του σχολείου όπου τα παιδιά γεμίζουν ατέλειωτες σελίδες τετραδίων γραμμένες με το χέρι. Ένα χέρι που ολοένα και περισσότερο ξεμαθαίνει να γράφει και μαθαίνει να κτυπά πλήκτρα ή οθόνες αφής.

Τα παιδιά δεν διαβάζουν πλέον τίποτα για ευχαρίστηση

 “Σύμφωνα με την UNESCO, ο πιο ποιοτικός δείκτης για το αν ένα παιδί πρόκειται να έχει ευτυχισμένη πορεία στο σχολείο και στην μελλοντική του εργασία είναι το αν διαβάζει για ευχαρίστηση.” Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τα σημερινά παιδιά όχι μόνο δεν διαβάζουν για ευχαρίστηση αλλά ότι γενικά δεν διαβάζουν βιβλία ή κείμενα που δεν αφορούν τα μαθήματά τους στο σχολείο.

Πολλές φορές έχω ρωτήσει τους μαθητές μου(γυμνασίου και λυκείου) αν διαβάζουν λογοτεχνικά βιβλία. Πλην ελάχιστων εξαιρέσεων οι απαντήσεις τους δείχνουν ότι δεν έχουν διαβάσει λογοτεχνικά βιβλία. Ένας δυο σε κάθε τμήμα πιθανόν να απαντήσουν ότι έχουν διαβάσει κάνα-δυό βιβλία του τύπου Dan Brown. Μέχρι εκεί. Αν τους ρωτήσεις τους λόγους αυτής τους της άρνησης θα σου πουν ότι έχουν κουραστεί από το διάβασμα γενικότερα αφού διαβάζουν πολλές ώρες για το σχολείο και γι’ αυτό προτιμούν κάτι πιο ξεκούραστο όπως το σερφάρισμα στο διαδίκτυο ή να παίξουν κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Η συντριπτική πλειοψηφία τους δηλώνει αποστροφή στα μεγάλα κείμενα και ότι είναι αδύνατον να συγκεντρωθεί για αρκετή ώρα για να διαβάσει έστω και μια σελίδα ενός κειμένου. Το πιο ανησυχητικό είναι αυτό που μου είπαν πολλοί μαθητές μου: ότι τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουν τι λέει το κείμενο και ότι στην πραγματικότητα δεν διαβάζουν αλλά κατά κάποιο τρόπο «σκανάρουν» με τα μάτια τους το κείμενο ψάχνοντας μια χρήσιμη πληροφορία ή κάποιες λέξεις κλειδιά για να «αρπαχτούν» νιώθοντας ότι πνίγονται σε έναν ωκεανό λέξεων. Αντί δηλαδή τα παιδιά να λαχταρούν να «χαθούν» μέσα σε μια ωραία λογοτεχνική ιστορία, νιώθουν ότι πνίγονται και διακατέχονται από την βασανιστική αγωνία να βγουν από αυτή όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Το γεγονός αυτό, θεωρώ, ότι πρέπει να μας προβληματίσει. Φυσικά οι ευθύνες πρέπει να αναζητηθούν στους ενήλικες. Καταρχάς στο εκπαιδευτικό μας σύστημα που αντί να δίνει κίνητρο στα παιδιά ώστε να θέλουν να διαβάζουν για ευχαρίστηση τα κάνει να νιώθουν απέχθεια και τα ωθεί να διαβάζουν μόνο χρησιμοθηρικά ώστε να επιτυγχάνουν υψηλές βαθμολογίες. Οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς οφείλουν να εξηγούν στα παιδιά την αξία της λογοτεχνίας και του διαβάσματος για ευχαρίστηση και όχι μόνο να επαναλαμβάνουν το γνωστό μότο : «διάβασε για να πάρεις καλούς βαθμούς». Φυσικά τα παιδιά μας δεν πείθονται μόνο με τα λόγια αλλά με τα παραδείγματα των ενηλίκων. Πότε δηλαδή ήταν η τελευταία φορά που εμείς οι ίδιοι διαβάσαμε ένα ολόκληρο λογοτεχνικό βιβλίο; Επαναλαμβάνω: ολόκληρο. Και πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτή τη στιγμή αυτό το συγκεκριμένο άρθρο δεν ρίξατε ήδη κλεφτές ματιές για να δείτε αν έχει πολύ ακόμα μέχρι να τελειώσει; Πόσοι από εμάς αντί να διαβάζουμε από την αρχή ένα άρθρο προτιμάμε να πηγαίνουμε κατευθείαν στο τέλος του, στα «γαργαλιστικά» σχόλια των αναγνωστών; Δηλαδή αν εμείς οι ενήλικες εθιζόμαστε στην αναζήτηση στο διαδίκτυο του όσο γίνεται μικρότερου μηνύματος, του τσιτάτου, της ατάκας, του αποφθέγματος, του σλόγκαν και έχουμε γίνει εικονολάτρες και τεμπέληδες της ανάγνωσης τι διαφορετικό μπορούμε να περιμένουμε από ένα παιδί;

Τα παιδιά έχουν δυσκολία έκφρασης 

Ένα άλλο ανησυχητικό σύμπτωμα που παρατηρείται στους σημερινούς μαθητές είναι η μεγάλη δυσκολία τους να εκφραστούν σωστά. Οι περισσότεροι μπορούν εύκολα να παπαγαλίσουν αλλά είναι αδύνατον να σου εξηγήσουν κάτι με δικά τους λόγια. Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν είναι φτωχό και στις περιγραφές τους υπάρχει έλλειψη δομής λόγου, ηχοχρώματος και συναισθήματος. Θα τολμήσω να χρησιμοποιήσω έναν αδόκιμο όρο για να περιγράψω το πρόβλημα: «περιγραφική δυσλεξία». Το πρόβλημα αυτό εμφανίζεται ως αλυσιδωτή αντίδραση που γεγονότος ότι τα παιδιά δεν διαβάζουν βιβλία εκτός σχολείου αλλά και του ότι παραμένουν αμίλητα για μεγάλη διάρκεια της ημέρας, είτε στο σχολείο ή φροντιστήριο ακούγοντας παθητικά τον εκπαιδευτικό είτε στο σπίτι καθηλωμένα μπροστά από ένα σχολικό βιβλίο ή από μια οθόνη.

Οι νέες τεχνολογίες είναι ο δαίμονας; 

Όχι φυσικά Ο στόχος συγγραφής αυτού του κειμένου δεν είναι να δαιμονοποιήσει τις νέες τεχνολογίες , το διαδίκτυο, τις νέες ανθρώπινες συνήθεις και συμπεριφορές που προκύπτουν από την τεχνολογική «έκρηξη» των τελευταίων ετών. Θα ήταν άλλωστε και παράλογο κάτι τέτοιο αφού ο λόγος που διαβάζετε αυτό το κείμενο αυτή τη στιγμή είναι χάρη στις νέες τεχνολογίες. Στόχος είναι αναζητήσει το μέτρο και το όριο. Όπως σε όλα τα σημαντικά θέματα που αφορούν την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους έτσι και εδώ δεν μπορούμε να θεωρήσουμε υπεύθυνο το μέσο όσο τη χρήση του από τους ανθρώπους. Η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανακοπεί. Αυτό που έχει σημασία είναι να αποφασίσουμε η χρήση της να είναι δημιουργική που ενεργοποιεί τον ανθρώπινο νου παρά να είναι αποβλακωτική που τον αχρηστεύει. Προσωπικά ανησυχώ με την εικόνα ανθρώπων να είναι σκυμμένοι πάνω σε ένα smartphone ή tablet χαμένοι μέσα σε ένα δικό τους ψηφιακό κόσμο αδιαφορώντας για τον πραγματικό που είναι γύρω τους. Ο κόσμος είναι τόσο απέραντος που δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε λίγες ίντσες. Να προσέξουμε. Η σμίκρυνση του κόσμου, στο τέλος θα μας κάνει και εμάς μικρούς για να χωρέσουμε μέσα του. Πράγματα μπορούν να συμβούν και χωρίς να κοινοποιηθούν. Μηνύματα μπορούν να δοθούν και χωρίς να αποσταλούν. Ερωτήσεις μπορούν να απαντηθούν και χωρίς να γκουγκλαριστούν. Δειλινά και πανσέληνοι μπορούν να μαγέψουν και χωρίς να φωτογραφηθούν. Κοιτώντας μόνο μέσα σε αυτές τις οθόνες χάνουμε όλον τον σκληρό αλλά υπέροχο κόσμο. Ανησυχώ με την διαφαινόμενη διάθεση των ανθρώπων να ανταλλάξουν όλα τα σπουδαία ανθρώπινα επιτεύγματα του παρελθόντος όπως τις τέχνες, τη λογοτεχνία , τις επιστήμες , τη φιλοσοφία, την παιδεία με τα τεχνολογικά ευρήματα των δύο τελευταίων δεκαετιών. Επί παραδείγματι, πως μπορεί αλήθεια να συνεχίσει να υπάρχει η λογοτεχνία αν κανείς δεν θα θέλει να διαβάζει βιβλία;

Ανησυχώ επίσης για την τυχόν απώλεια της κινητήριας δύναμης της έως σήμερα ανθρώπινης πολιτισμικής εξέλιξης που δεν είναι άλλη από την φαντασία και την περιέργεια. Σε έναν κόσμο δηλαδή που η εικονική πραγματικότητα ξεπερνάει την φαντασία μας για ποιο λόγο θα χρειάζεται να εξακολουθήσει να υπάρχει η φαντασία ; Κυρίως όμως ανησυχώ γιατί βλέπω τις επιπτώσεις στα παιδιά δηλαδή σε ανθρώπους που δεν έχουν ακόμη προλάβει να δημιουργήσουν εξισορροπητικούς μηχανισμούς γιατί πολύ απλά δεν έχουν γνωρίσει κάτι διαφορετικό, όπως είχαν γνωρίσει οι παλαιότερες γενιές. Παιδιά που δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν, να διαβάσουν, να γράψουν, να εκφραστούν σωστά και εν τέλει να σκεφτούν καθαρά. Φυσικά και δεν πρέπει στη σύγχρονη εποχή τα παιδιά να είναι «τεχνολογικά αναλφάβητα» αλλά μην φτάσουμε και στο σημείο να γίνονται «αναλφάβητα» σε όλα τα υπόλοιπα ασχολούμενα αποκλειστικά με την τεχνολογία. Αναρωτιέμαι μήπως τρέχοντας με τόσο μεγάλες ταχύτητες ξεχάσαμε που αρχικά θέλαμε να πάμε. Υπάρχει άραγε κάτι που μπορεί να ανακόψει αυτή την ξέφρενη πορεία; Φυσικά. Λέγεται ανθρώπινη επαφή, ανθρώπινη σχέση, ανθρώπινη επικοινωνία και αληθινή παιδεία. Ο πολιτισμός μας δεν υπάρχει μόνο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Το παρελθόν μας κρύβει αμέτρητο πλούτο που μπορεί να δράσει εξισορροπητικά στη χρήση των νέων τεχνολογιών. Εδώ είναι το κλειδί κατά τη γνώμη μου. Αλλιώς, πολύ φοβάμαι, το άμεσο μέλλον θα ισοπεδώσει όλο το παρελθόν μας. Όσο για εμάς τους εκπαιδευτικούς οφείλουμε να μιλάμε στα παιδιά, να τους εξηγούμε. Και κυρίως να τα ακούμε. ‘Έχουν πολλά να πούνε. Έστω και μπροστά από μια οθόνη…..

Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός

Εκπαίδευση δεν είναι το φαίνεσθαι αλλά το είναι...

 Αν αυτό είναι το νέο, ψηφιακό σχολείο με τους διαδραστικούς πίνακες και την υπερσύγχρονη τεχνολογική υποδομή και τις κουβέρτες, παράλληλα, που σκεπάζουν τα παγωμένα σώματα μαθητών και εκπαιδευτικών, τότε, δυστυχώς, περί άλλα τυρβαζόμεθα και βαυκαλιζόμαστε πολλαπλώς.

Το σχολείο δεν είναι πεδίο πειραματισμών  ή συσσώρευσης εγκυκλίων, δεν είναι χώρος όπου το πνεύμα παγώνει και συρρικνώνεται. Είναι χώρος που πρέπει να ανθίζει η γνώση, να πολλαπλασιάζεται, να σμιλεύεται ο νους, να αναπτύσσεται η κριτική σκέψη με συνδρομή εκπαιδευτικών που θα ασκούν το λειτούργημά τους απρόσκοπτα, δίχως την επιβολή ή το φόβο ή την ατέρμονη και βραδυκίνητη γραφειοκρατία. Δεν αρκεί να εκπονούμε προγράμματα επί προγραμμάτων, δράσεις επί δράσεων. Το σχολείο πρωτίστως είναι χώρος ελεύθερης έκφρασης, εκεί που το μυαλό ζεσταίνεται και δεν κρυώνει το σώμα σε κοντέινερ και λυόμενα. Μοιάζει λες και χτίζουμε έναν υπερσύγχρονο ουρανοξύστη με φθαρμένα υλικά. Εκπαίδευση δεν είναι το φαίνεσθαι αλλά το είναι. Δυστυχώς, τα τελευταία τριάντα χρόνια η πολιτεία προτιμά το πρώτο έναρθρο απαρέμφατο. Δεν ωφελούν τα μακρόπνοα σχέδια και οι μεγαλοστομίες περί αναστοχασμών ή οι πολύπλοκες εκφράσεις και οι άξονες. Το σχολείο δεν πρέπει να είναι τόπος υλοποίησης γραφειοκρατικών διαδικασιών. Οφείλει να παρέχει γνώση ζώσα, αμόλευτη και αλώβητη από κάθε διαχειριστική και διεκπεραιωτική διαδικασία. 

Οι στρεβλώσεις στην εκπαίδευση κρατούν από παλιά. Από τότε, ίσως,  που χάριν του εξευρωπαϊσμού μας και της ανάγκης να ακολούθησουμε τους "πολιτισμένους" (που λέει ο λόγος) λαούς απωλέσαμε την ταυτότητά μας, τα στοιχεία εκείνα που μας έκαναν ως λαός να ξεχωρίζουμε, καθώς κουβαλούμε μια κληρονομιά ανυπέρβλητη, γλωσσική, ηθική και πνευματική. Πολιτισμός είναι το διαδίκτυο, οι πλατφόρμες διδασκαλίας, οι τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνίας. Πολιτισμός όμως είναι και η γλώσσα, το ήθος, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κουλτούρας μας. Η εκπαίδευση οφείλει να συνθέτει δημιουργικά και όχι να υιοθετεί άκριτα ή να απορρίπτει. 

Ας μην κοιτάζουν οι εμπλεκόμενοι και ιθύνοντες της εκπαίδευσης, που λαμβάνουν αποφάσεις, να παραφουσκώσουν το μυαλό των παιδιών με αναφομοίωτες γνώσεις. Ας κοιτάξουν να αποβάλλουν από τα παιδιά το φόβο και ας διαμορφώσουν, διακομματικά και υπερκομματικά, ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον (όχι σύστημα), όπου το μυαλό θα μπορεί να αναπνέει ελεύθερα και να αφουγκράζεται τη ζωή, μέσα από την παροχή μιας γνώσης με αντίκρισμα, με ηθικό έρεισμα και με κριτικό υπόβαθρο. Κριτήριο ας είναι ο άνθρωπος και όχι ένας αριθμός μητρώου.

ΠΗΓΗ:https://www.alfavita.gr/

Τα παιδιά ξέμαθαν να είναι μαθητές

 «Έχει καταντήσει το σχολείο χώρος εκπλήρωσης φαντασιώσεων κάθε γραφειοκράτη ιθύνοντος νου του υπουργείου που αγνοεί πως ο χώρος δράσης των εκπαιδευτικών είναι η τάξη και όχι το γραφείο»

Και να που το άνοιγμα των σχολείων δεν επέφερε την αναμενόμενη επαναφορά σε κανονική λειτουργία. Κατά γενική ομολογία όσων εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία η σχολική καθημερινότητα έχει γίνει πάρα πολύ δύσκολη. Η ένταση, η αταξία, το χάος, η παραβατικότητα, η αδιαφορία για την μάθηση, η δυσκολία στη συγκέντρωση και στην κατανόηση κυριαρχούν. Σαν τα παιδιά να έχουν απωλέσει την ιδιότητα να υπάρχουν ως μαθητές. Και γνωστικά αλλά και κοινωνικά. Είναι δυνατόν να ξέμαθαν να είναι μαθητές;

Το έλλειμα σχεδόν δύο χρόνων δια ζώσης εκπαίδευσης φαίνεται στο γεγονός πως η κοινωνικότητα των παιδιών έχει οπισθοχωρήσει αρκετά με επικράτηση των ενστίκτων και των παρορμήσεών τους. Η παραβατική συμπεριφορά, στην οποία παρατηρείται έξαρση αυτό το διάστημα, συνήθως δεν φορά ακραία περιστατικά βίας αλλά κυρίως παιδιαρίσματα. Τα παιδιά κάνουν ό,τι μπορούν για να τραβήξουν την προσοχή που τόσο έχουν στερηθεί τα δύο τελευταία χρόνια. Είναι ένας τρόπος να εκβιάσουν τη χαρά. Χαρά με το ζόρι. Απελπισμένη χαρά γιατί δεν ακούν άλλο από το «πρόσεχε», «η υγεία είναι το μόνο που μετράει». Κανείς πια δεν τους λέει πως όλα θα πάνε καλά, ότι η ζωή είναι όμορφη και μπροστά τους. Πιθανόν να ξεχνάμε πως τα παιδιά μετράνε την πραγματικότητα μέσα από τα μάτια των μεγάλων. Μήπως με το ανάγωγο γέλιο τους εκτοξεύουν πίσω τη δική μας απελπισία;

Οι εκπαιδευτικοί από την άλλη μεριά αισθάνονται πελαγωμένοι, ματαιωμένοι, εξουθενωμένοι, σε πλήρες αδιέξοδο. Κανένα όπλο από αυτά που έχουν στην φαρέτρα τους δεν μοιάζει να βρίσκει το στόχο του. Σαν τα παιδιά να μην συγκινούνται από το «καλό» και να μην επανέρχονται στην τάξη ούτε με το «άγριο». Οι νουθεσίες και οι τιμωρίες επιφέρουν ελάχιστη τροποποίηση στη συμπεριφορά τους. Πιθανόν η παιδαγωγική επιστήμη να χρειαστεί να γράψει ένα νέο κεφάλαιο που μέχρι τώρα δεν είχε προβλέψει: «Πώς ξαναμαθαίνουν τα παιδιά να είναι μαθητές, όταν έχει μεσολαβήσει βίαιη αναστολή αυτής τους τής ιδιότητας»;

Φυσικά όλα αυτά είναι τα απόνερα της καραντίνας και της στέρησης της δια ζώσης εκπαίδευσης. Το μόνο παρηγορητικό είναι το συμπέρασμα που βγαίνει: το πόσο τα παιδιά χρειάζονται το σχολείο. Φαίνεται η αξία του σχολείου όχι μόνο στο γνωστικό επίπεδο αλλά κυρίως στο συμπεριφορικό. Δυστυχώς όμως η αξία του σχολείου εκτιμήθηκε μόνο δια της απουσίας του. Ακόμη και οι πιο υπέρμαχοι θιασώτες της τηλεκπαίδευσης μπορούν να πειστούν πλέον πως τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το μάθημα σε μία ζωντανή τάξη. Το δίκτυο του σχολείου έχει τόση δύναμη λόγω των σχέσεων μεταξύ των μελών. Χρήσιμο το διαδίκτυο για να σε πάει μακριά αλλά δεν σε φέρνει κοντά. Αυτό το έλλειμα εγγύτητας, αυτή την απώλεια του ζωτικού «κοντά» πληρώνουμε τώρα.

Και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί έχουν ανάγκη το «κοντά» με τους μαθητές τους γι’ αυτό και νιώθουν απογοητευμένοι αυτό το διάστημα αφού διαπιστώνουν πως οι μαθητές το ξέμαθαν και αρνούνται κάθε δεσμό. Παιδικά χέρια που αντί να απλώνουν για να πιαστούν με άλλα χέρια, απλά χειρονομούν, χτυπάνε, μόνο ζητάνε και σπρώχνουν μακριά.

Και είναι επίσης σημαντικό να τονίσουμε πως οι εκπαιδευτικοί έχουν ανάγκη το «κοντά» και μεταξύ τους. Αυτό αποτελεί μεγάλο μέρος της δύναμής τους. Και η αξία του φάνηκε όσο τα σχολεία ήταν κλειστά και το δίκτυό των εκπαιδευτικών διαχωρίστηκε σε μονάδες. Πολλοί έφτασαν στα όρια της ανθεκτικότητάς τους. Εκεί κατάλαβαν οι εκπαιδευτικοί πόσο ανάγκη έχουν το μοίρασμα μεταξύ τους. Πόσο ανάγκη έχουν να μιλήσουν για το «Γιωργάκη και τη Μαιρούλα», για τα καθημερινά συμβάντα μέσα στις τάξεις αλλά και για τις αγωνίες τις δικές τους. Και ενώ τα σχολεία ξανάνοιξαν και μαζί με αυτά και οι αγκαλιές των συναδέλφων, η γραμμή του υπουργείου ήρθε να μπει ανάμεσά τους ως διαχωριστική. Δεκάδες νέες εντολές, δεκάδες νέες δουλειές,  μηδενικός χρόνος, «φουλ του άγχους» και ό,τι πει ο Διευθυντής και ο εκάστοτε αξιολογητής. Το ζωτικό «κοντά» στο απόσπασμα!!

Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο ότι τα παιδιά, όσο τα σχολεία ήταν κλειστά, ξέμαθαν να είναι μαθητές αλλά και τι έμαθαν να κάνουν το ίδιο διάστημα. Μόνα τους στο σπίτι τους, ,μπροστά από τις οθόνες, αποκομμένα από τους συνοδοιπόρους τους στο εκπαιδευτικό τους ταξίδι. Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε θα λέγαμε πως τα παιδιά έμαθαν την παθητικότητα, την αδράνεια. Και τώρα που τα σχολεία άνοιξαν και που το ζητούμενο είναι η ενεργητικότητα και η δράση φαίνεται πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Απολύτως αναμενόμενο βέβαια αφού μιλάμε για άμεση μετάβαση από το ένα άκρο στο άλλο. Και εδώ αρχίζουν οι ευθύνες του υπουργείου Παιδείας.

Η μάθηση συντελείται στις τάξεις και όχι στα γραφεία

Η απλή λογική λέει πως φέτος κανονικά θα έπρεπε να είναι μια μεταβατική χρονιά, μια χρονιά σταδιακής επιστροφής στην εντατικοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Για όλους, μαθητές αλλά και εκπαιδευτικούς. Το υπουργείο όμως έκανε το ακριβώς αντίθετο: φόρτωσε υπερβολικά τους πάντες με επιπλέον υποχρεώσεις. Η τράπεζα θεμάτων και η ελάχιστη βάση εισαγωγής στα Λύκεια ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Περισσότερα διαγωνίσματα, περισσότερα γραπτώς εξεταζόμενα μαθήματα και επιπλέον μαθήματα( εργαστήρια δεξιοτήτων) στα Γυμνάσια. Ασφυκτικά προγράμματα στα Δημοτικά και στα Νηπιαγωγεία. Και το κερασάκι στην τούρτα: εξετάσεις PISA από φέτος για την 6η Δημοτικού και την Γ΄ Γυμνασίου.

Από την άλλη πλευρά, οι εξωδιδακτικές υποχρεώσεις των εκπαιδευτικών πολλαπλασιάστηκαν στον έσχατο βαθμό. Λες και δεν αρκούσε το δυστοπικό περιβάλλον που κυριαρχεί στις στοιβαγμένες τάξεις -φυτώρια του κορονοϊού- όπου οι εκπαιδευτικοί δίνουν καθημερινή μάχη για να κρατήσουν τα σχολεία σε κανονική λειτουργία ρισκάροντας την υγεία τους, σωματική και ψυχική. Λες και δεν αρκούσαν τα υγειονομικά πρωτόκολλα που πρέπει να διεκπεραιώνουν οι εκπαιδευτικοί (έλεγχος self-test μαθητών, ανίχνευση κρουσμάτων, ενημέρωση των γονέων και παραπομπή των κρουσμάτων με απίστευτη γραφειοκρατία στις δομές υγείας κλπ). Είναι δυνατόν σε αυτή την τόση δύσκολη για αυτούς συνθήκη το υπουργείο Παιδείας να τους φορτώνει επιπλέον με αξιολόγηση της σχολικής τους μονάδας, με ένα σωρό νέες αρμοδιότητες (συντονιστές, μέντορες, υπεύθυνοι covid, σύμβουλοι σχολικής ζωής, υπεύθυνοι σχολικού εκφοβισμού, ομίλους), με εκτός ωραρίου επιμορφώσεις και με συνελεύσεις του συλλόγου διδασκόντων κάθε λίγο και λιγάκι; Έχει καταντήσει το σχολείο χώρος εκπλήρωσης φαντασιώσεων κάθε γραφειοκράτη ιθύνοντος νου του υπουργείου που προφανώς αγνοεί πως ο χώρος δράσης των εκπαιδευτικών είναι η τάξη και όχι το γραφείο.

Το σουρεαλιστικό της υπόθεσης είναι πως ενώ το υπουργείο Παιδείας κομπάζει πως όλα τα έχει καλά καμωμένα και πως μόνο με σφίξιμο των λουριών μπορεί να αποκτήσει το σχολείο  εσάνς κανονικότητας, του ξέφυγε μία μικρή λεπτομέρεια: ξέχασε να στείλει αναπληρωτές εκπαιδευτικούς στα σχολεία. Σε πάρα πολλά σχολεία οι μαθητές για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα έκαναν καθημερινά 3ώρα και 4ώρα αφού υπήρχαν πάρα πολλά κενά εκπαιδευτικών. Ακόμα και σήμερα 3 μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς και υπάρχουν ακόμα αρκετά κενά. Το γεγονός αυτό συνέτεινε πολύ στο να αργήσουν τα παιδιά να μπουν στο τόσο απαραίτητο για αυτά «πρόγραμμα». Είναι και αυτό μία βασική αιτία του χαώδους σκηνικού. Βέβαια τι άλλο θα περίμενε κανείς σε μία χώρα όπου η Παιδεία δεν θεωρείται κρατικό αγαθό αλλά αναπτυξιακό έργο ΕΣΠΑ;

Για να μην μιλήσουμε για χαμένη γενιά μαθητών

Αν συνεχιστεί αυτή η στάση σύντομα θα μιλάμε για χαμένη γενιά μαθητών. Ας αφήσουν τους εκπαιδευτικούς να ξαναμάθουν στα παιδιά πως να είναι μαθητές. Ας τους αφήσουν να κάνουν και λίγο μάθημα να πάρει η ευχή!! Ας αφήσουν αυτούς που ξέρουν καλύτερα να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να αναλάβουν δράση. Ας τους αφήσουν ήσυχους να ξανασυνδέσουν το «σχολικό δίκτυο» ώστε να το ξεχυθεί μέσα του ορμητικά το ζωτικό «κοντά». Ας βγάλουν την καρδιά του σχολείου (το σύλλογο διδασκόντων) από την μηχανική υποστήριξη και ας τής επιτρέψουν να ξανά-αναπνεύσει μόνη της.

πηγή:alfavita.gr

Οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν, αντιστέκονται αλλά είναι μόνοι τους. Είναι η ώρα να μιλήσουν οι γονείς

 Γράφει ο Δημήτρης Τσιριγώτης

Η παρακάτω ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που έχουν λάβει χώρα τα τελευταία χρόνια σε άλλες χώρες όπως στις ΗΠΑ, στην Αγγλία και στη Σουηδία. Η εκπαιδευτική πολιτική που εφαρμόζεται σε αυτές τις χώρες είναι ακριβώς ίδια με αυτή που επιχειρείται να εφαρμοστεί και στη χώρα μας. Αυτό που διακυβεύεται είναι το ίδιο το μέλλον του δημόσιου σχολείου. Οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν, αντιστέκονται αλλά είναι μόνοι τους. Είναι η ώρα να μιλήσουν οι γονείς. Είναι η ώρα να αποφασίσουν αν αυτό που θα απεικονιστεί στην παρακάτω ιστορία είναι το σχολείο που ονειρεύονται για τα παιδιά τους. Μετά θα είναι πολύ αργά. 

2025   

Βρισκόμαστε στον Ιούλιο του 2025. Ο κύριος Οδυσσέας είναι ο πατέρας του Μηνά που θα πάει φέτος στην Α΄ Γυμνασίου. Περιμένει εναγωνίως ένα τηλεφώνημα. Είναι σε αναμμένα κάρβουνα. Έχει κάνει αίτηση στο ένα και μοναδικό δημόσιο Γυμνάσιο της περιοχής των Μεγάρων που υπάγεται στη κατηγορία Α΄. Όταν είχε πάει για να κάνει την αίτηση, ο διευθυντής του σχολείου τού είχε πετάξει την ώρα που έφευγε ένα παγωμένο: «θα σας ειδοποιήσουμε εμείς» και ο κύριος Οδυσσέας είχε νιώσει την καρδιά του να μουδιάζει. Νωρίτερα ο διευθυντής τού είχε πει με φανερά πομπώδες ύφος: «Ξέρετε ο ανταγωνισμός για το σχολείο μας είναι πολύ μεγάλος, αφού όλοι οι άριστοι μαθητές της περιοχής θέλουν να έρθουν σε εμάς». Ο κύριος Οδυσσέας έτρεμε στην ιδέα μήπως ο Μηνάς αναγκαστεί τελικά να φοιτήσει σε σχολείο κατηγορίας Β΄ ή Γ .

2023

Το μυαλό του ανέτρεξε στο πρόσφατο παρελθόν. Θυμήθηκε τον ενθουσιασμό του όταν είχε ακούσει τον υπουργό Παιδείας να δηλώνει από την τηλεόραση τον Αύγουστο του 2023: 

«Αγαπητοί γονείς, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε πως ή κυβέρνηση έχει φέρει προς ψήφιση στη Βουλή τον νόμο 4824/2023 που αφορά την ελεύθερη επιλογή σχολείου. Ο νόμος αυτός προβλέπει πως στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς θα δίνεται στους γονείς κάθε παιδιού ένα εκπαιδευτικό κουπόνι-voucher αξίας 5000 ευρώ που θα αντιστοιχεί στα έξοδα της φοίτησης του παιδιού τους για ένα έτος. Οι γονείς θα αναζητούν το καλύτερο σχολείο για το παιδί τους σε μια μεγάλη βάση δεδομένων που θα περιέχει τα στοιχεία όλων των σχολείων της χώρας. Αν επιλέξουν ιδιωτικό σχολείο προφανώς θα πληρώνουν τη διαφορά των διδάκτρων. Στην αρχή κάθε εκπαιδευτικού έτους ο διευθυντής του κάθε σχολείου θα πηγαίνει στην τράπεζα με τα κουπόνια που θα έχει καταφέρει να μαζέψει και θα τα εξαργυρώνει σε χρήματα. Με τα χρήματα αυτά θα μπορεί να καλύπτει όλα τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου του (μισθοί εκπαιδευτικών, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο ,κτιριακή συντήρηση και καθαρισμός, πετρέλαιο, εξοπλισμός εποπτικών μέσων κ. α). Το κάθε σχολείο θα έχει το δικό του budget (ανάλογα με τον αριθμό των εγγραφών) και με αυτό θα μπορεί να  καλύπτει όλα τα λειτουργικά έξοδα για ένα έτος. Η αυτονομία της σχολικής μονάδας ήταν πάγια δέσμευση της κυβέρνησης και τώρα πραγματοποιείται». 

Ο κύριος Οδυσσέας στο άκουσμα αυτής χαρμόσυνης είδησης είχε τρέξει να τα προλάβει όλα στην γυναίκα του η οποία μόλις είχε ακούσει τα καθέκαστα μισοβουρκωμένη είχε πει: «Επιτέλους Οδυσσέα μου, ο Μηνάς μας μπορεί να πάει σε ένα σχολείο που του αξίζει. Εμείς επιλέγουμε σχολείο τώρα. Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, το καταλαβαίνεις; Πω πω σαν ψέματα μου φαίνεται, σαν σε όνειρο».   

Ο κύριος Οδυσσέας θυμήθηκε πόσο είχε ανησυχήσει μήπως όλα αυτά κινδυνέψουν να μείνουν στα χαρτιά όταν ένα μήνα μετά, τον Σεπτέμβριο του 2023, οι εκπαιδευτικοί είχαν προκηρύξει απεργία ως αντίδραση στον νόμο για το εκπαιδευτικό κουπόνι και την ελεύθερη επιλογή σχολείου. Τότε αναρωτιόταν: «Τι θέλουν πάλι αυτοί και συνέχεια διαμαρτύρονται; Μία για το ένα, μία για το άλλο. Πριν από κάνα δύο χρόνια για την αξιολόγηση των σχολείων, πέρσι για την δική τους αξιολόγηση και τώρα για την αυτονομία των σχολείων. Έχουν δε και απύθμενο θράσος να ζητάνε από τους γονείς να συμπαραταχθούν μαζί τους στον κοινό τους αγώνα. Αλήθεια από πού και ως πού έχουμε κοινό αγώνα με τους εκπαιδευτικούς; Το αφήγημα: ‘’για το καλό των παιδιών’’ δεν πείθει. Μόνο οι γονείς ξέρουν το καλό των παιδιών τους. Εν τω μεταξύ σε όλα λένε όχι και δεν αντιπροτείνουν τίποτα. Είναι αντιδραστικοί και τεμπέληδες, αυτό είναι». Αυτά σκεπτόταν ο κύριος Οδυσσέας το Σεπτέμβριο του 2023.

2024

Ένα χρόνο μετά, το 2024, είχε αρχίσει να κάνει έρευνα σχετικά με το ποιο σχολείο της περιοχής του είναι το καλύτερο για να φοιτήσει ο Μηνάς. Είχε μπει στην ιστοσελίδα myschool@greece.gr και είχε ενθουσιαστεί με αυτό που είχε αντικρύσει. Υπήρχαν 3 λίστες με όλα τα σχολεία της χώρας. Κάθε λίστα έφερε τίτλο της κατηγορίας που ανήκε το κάθε σχολείο: Κατηγορία Α΄ ή  Β΄ ή Γ΄. Η κατηγορία του κάθε σχολείου είχε καθοριστεί από την εξωτερική αξιολόγηση του κάθε σχολείου που λάμβανε χώρα αμέσως μετά την αυτοαξιολόγησή του. Πατώντας τον σύνδεσμο ενός σχολείου μπορούσες να έχεις πληροφορίες σε κοινή θέα για τις επιδόσεις των μαθητών του κάθε σχολείου, για τους εκπαιδευτικούς με βάση την αξιολόγησή τους, για τον προϋπολογισμό του κάθε σχολείου, για τις δράσεις και τα project του σχολείου, για τις εθνικότητες των μαθητών, για τις συνεργασίες με ιδιωτικές  επιχειρήσεις και χορηγούς με σκοπό την εξοικονόμηση επιπλέον πόρων. Δηλαδή με ένα απλό κλικ εμφανιζόταν μπροστά σου ολόκληρη η εικόνα του κάθε σχολείου. 

Ο κύριος Οδυσσέας μετά από έρευνα κάμποσων ωρών είχε καταλήξει πως το σχολείο που ταίριαζε στις μεγάλες μαθησιακές δυνατότητες του Μηνά ήταν το μόνο σχολείο κατηγορίας Α’ των Μεγάρων: το 4ο Γυμνάσιο Μεγάρων.  

2025

Ο καιρός πέρασε. Σήμερα βρισκόμαστε, όπως είπαμε, στον Ιούλιο του έτους 2025. Ο κύριος Οδυσσέας ελέγχει συνέχεια με αγωνία το κινητό του: μήπως κτυπήσει και δεν προλάβει να το σηκώσει, μήπως το έχει βάλει κατά λάθος στο αθόρυβο. Μέχρι που το αφήνει και ανοιχτό κάθε βράδυ. Βλέπετε, περιμένει εκείνο το τηλεφώνημα από τον διευθυντή του 4ου Γυμνασίου Μεγάρων.  

Μετά από λίγες μέρες ξαφνικά το τηλέφωνο κτυπά. Στην οθόνη γράφει: 4ο Γυμνάσιο. Ο κύριος Οδυσσέας παίρνει βαθιά ανάσα και την καλή του φωνή και απαντάει: «Παρακαλώ». Στην γραμμή είναι ο διευθυντής ο οποίος λέει: «Γεια σας. Σας τηλεφωνώ από 4ο Γυμνάσιο. Είμαι ο διευθυντής». «Μάλιστα κύριε διευθυντά, είμαι ο πατέρας του Μηνά Παπαδόπουλου. Πείτε μου» απάντησε ο κύριος Οδυσσέας. Ο διευθυντής ξερόβηξε και είπε: «Σας πήρα για την αίτηση που είχατε κάνει για το γιό σας. Κοιτάξτε θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Φαίνεται ότι η ζήτηση για το σχολείο μας φέτος έχει ξεπεράσει κάθε πρόβλεψη. Όλοι θέλουν να φοιτήσουν στο δικό μας Γυμνάσιο. Αυτό βέβαια μας χαροποιεί από τη μία αλλά από την άλλη μας δημιουργεί έναν μεγάλο πονοκέφαλο. Αποφασίσαμε λοιπόν να  καλύψουμε τις θέσεις των μαθητών της Α’ Γυμνασίου με πλειοδοτικό διαγωνισμό, για να μην αδικήσουμε κανέναν». Ο κύριος Οδυσσέας με τρεμάμενη φωνή απάντησε: «Μα ο Μηνάς είναι άριστος μαθητής. Δεν παίζει αυτό κάποιο ρόλο;» Ο διευθυντής πήρε ξανά τον λόγο: «Φυσικά και παίζει, στο Γυμνάσιό μας εγγράφουμε μόνο αρίστους. Μην ξεχνάτε όμως πως πολύ μεγάλο ποσοστό των μαθητών έχουν απολυτήριο Δημοτικού με άριστα». «Ναι σωστά. Και τι ακριβώς εννοείτε όταν λέτε πως οι εγγραφές θα γίνουν με πλειοδοτικό διαγωνισμό»; ψέλλισε ξέπνοα ο κύριος Οδυσσέας. Ακολούθησε μια μικρή παύση και ο διευθυντής απάντησε: «Κοιτάξτε, για να μπορούμε εμείς να παρέχουμε ύψιστης ποιότητας εκπαίδευση στους μαθητές μας τα χρήματα από τα voucher δεν επαρκούν. Έγινα κατανοητός;» 

Ο κύριος Οδυσσέας χωρίς να πει τίποτα πάτησε «τέλος κλήσης» στο κινητό του. Του χρειάστηκε αρκετή ώρα για να συνέλθει από το σοκ. Ήξερε όμως πως έπρεπε να δράσει γρήγορα. Τα χρονικά περιθώρια ήταν στενά. Αναζήτησε αμέσως στο διαδίκτυο το τηλέφωνο του 7ου Γυμνασίου Μεγάρων που ήταν το μόνο κατηγορίας Β΄ της περιοχής. Εμβρόντητος άκουσε μια φωνή να του λέει: «Δυστυχώς οι εγγραφές του 7ου Γυμνασίου έχουν ολοκληρωθεί. Μπορείτε να κάνετε αίτηση σε ένα άλλο σχολείο».

Καταστροφή. Ο γιός του σε σχολείο κατηγορίας Γ’; Μα αυτά κλείνουν το ένα μετά το άλλο αφού λόγω μειωμένων εγγραφών μαθητών και απουσία χορηγιών δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδά τους. Ο κύριος Οδυσσέας έμεινε αμίλητος για αρκετό διάστημα. Κατηγορούσε τον εαυτό του. Δεν έπρεπε να τους πιστέψει. Τι δουλειά έχουν αυτοί με την παιδεία;  Έπρεπε να είχε βουλώσει τα αυτιά του στις Σειρήνες όπως είχε κάνει κάποτε ο πολυμήχανος συνονόματός του. Ένιωθε ότι όλα είχαν τελειώσει. 

Θυμήθηκε τους εκπαιδευτικούς που φώναζαν όλα αυτά τα χρόνια και που είχαν προβλέψει αυτά που θα έρχονταν. Πόσο τους είχε αδικήσει; Αμέσως έψαξε στο διαδίκτυο και βρήκε το τηλέφωνο του Σωματείου των Εκπαιδευτικών. Κάλεσε με το κινητό του: «Ναι Σωματείο; Ήθελα να ρωτήσω πότε είναι η επόμενη διαδήλωσή σας;»… «Ωραία. Θα είμαι εκεί. Μαζί με το γιό μου». 

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

 

Πρόλαβα την εποχή, που ο λυκειάρχης με γραβάτα και κουστούμι έτρεμε-κυριολεκτικά- όταν ήρθε ο επιθεωρητής να τον αξιολογήσει.

Πρόλαβα την εποχή που στην εξώπορτα του Λυκείου στεκόταν ο αστυνόμος και παρακολουθούσε-"αξιολογούσε"- ποιοι καθηγητές και μαθητές συμμετείχαν στη γιορτή του Πολυτεχνείου.

Αυτή η "αξιολόγηση" να μην ξαναγυρίσει.

Μπράβο

σε όλους τους εκπαιδευτικούς, που παρά τις πιέσεις, πήραν την απόφαση για απεργία-αποχή από τις διαδικασίες αξιολόγησης-χειραφέτησης.

Αυτό που χρειάζεται αυτήν την περίοδο ο εκπαιδευτικός και τα σχολεία είναι στήριξη και όχι αξιολόγηση.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα η Εκπαίδευση, είναι να πάρουν θέσεις ευθύνης άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το δημόσιο σχολείο και τα παιδιά και όχι αυτοί που ενδιαφέρονται για την καρέκλα και έχουν χρόνια ή δεν μπήκαν ποτέ σε τάξη.

ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑ...

 

Έρχονται καθημερινά στα σχολεία πολλά έγραφα από το Υπουργείο με νόμους, διαταγές, ακόμα και με απειλές. Αρχή της χρονιάς και αντί ο εκπαιδευτικός να ρίξει όλες τις δυνάμεις του στην τάξη του και στους μαθητές του, είναι υποχρεωμένος να συμπληρώνει κουτάκια με δείκτες, που στην τελική δεν θα τα λάβει κανένας υπόψιν του. Αυτά θα συμβαίνουν όταν σε θέσεις ευθύνης είναι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν από Δημόσιο Σχολείο και υποστηρίζονται από κάποιους λίγους, που έχουν χρόνια να πατήσουν σε τάξη και ούτε μπορούν να σταθούν βέβαια μέσα στην τάξη...

Σεμινάρια...σεμινάρια...σεμινάρια...

 Παρακολούθησα τους τελευταίους μήνες τόσο τα σεμινάρια για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, όσο και αυτά για τα εργαστήρια δραστηριοτήτων. Αν υπήρχε μια ζυγαριά, όλες αυτές οι ώρες των σεμιναρίων, δε θα ισορροπούσαν μια ώρα με τον αείμνηστο καθηγητή Χρίστο Τσολάκη. Θα γεμίσουμε πτυχία και βεβαιώσεις και θα λείψει αυτή φλόγα, που χρειάζεται ο δάσκαλος όταν μπαίνει στην τάξη.

Και σήμερα υπάρχουν καθηγητές πανεπιστημίων που μπορούν να μεταδώσουν αυτήν την φλόγα της διδασκαλίας, αλλά δυστυχώς έχουν παραμεριστεί, αφού οι υπεύθυνοι δεν ενδιαφέρονται πια για το δημόσιο σχολείο.

Η επιστολή προς την Υπουργό Παιδείας.

 

Η επιστολή προς την Υπουργό Παιδείας. Παρόλο που η σελίδα της λέγεται (dialogos.metiniki.gr/)- διάλογος- δεν πήρα καμιά απάντηση. 

Κυρία Υπουργέ

Να μου επιτρέψετε να σας καταθέσω λίγες από τις σκέψεις μου, μετά από 35 χρόνια στην εκπαίδευση ως δάσκαλος, αλλά και ως πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής του Δήμου Βελβεντού.

Μερικές μόνο προτάσεις, αν θέλετε να αναβαθμίσετε την Παιδεία:

Α). Μόνιμοι διορισμοί σε όλες τις κενές θέσεις. Δεν μπορεί να προχωρήσει η εκπαίδευση μπροστά, αν κάθε χρόνο έχουμε εκπαιδευτικούς με μια βαλίτσα στο χέρι.

Β). Λίγα περισσότερα χρήματα στις Σχολικές Επιτροπές για την αντιμετώπιση των αναγκών των Σχολείων. Ειδικά σε σχολεία της Βόρειας Ελλάδας, όπου μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού ξοδεύεται για θέρμανση.

Γ). Αξιοκρατία σε όλες τις θέσεις ευθύνης (διευθυντές εκπαίδευσης, σχολικοί σύμβουλοι, διευθυντές σχολείων). Υπάρχει τρόπος, με αντικειμενικά κριτήρια, να γίνει αξιοκρατικά η τοποθέτηση στις θέσεις αυτές. Μόνο έτσι ο απλός εκπαιδευτικός θα σέβεται τον «ανώτερό του» . Σε διαφορετική περίπτωση, τον βλέπει σαν ένα κομματικό στέλεχος, χωρίς κύρος και γνώσεις.

Δ). Μείωση μαθητών στην τάξη, το ανώτερο 20. Με 25 και 27 μαθητές δε γίνεται σωστό μάθημα.

Αφού γίνουν τα παραπάνω βήματα και κερδηθεί η εμπιστοσύνη των εκπαιδευτικών προς την ηγεσία του Υπουργείου, μπορείτε μετά να προχωρήσετε σε έναν διάλογο για τα υπόλοιπα θέματα της Εκπαίδευσης. Η εμπειρία μου έχει δείξει ότι, χωρίς τη συναίνεση της εκπαιδευτικής κοινότητας, κανένα μέτρο δεν προχώρησε. Και αν ψηφίστηκε, ή ατόνησε τα επόμενα χρόνια ή άλλαξε με τον επόμενο υπουργό.

Παρά του ότι διαφωνώ με την εκπαιδευτική σας πολιτική, θα ήθελα να σας καλέσω στο σχολείο μας για να δείτε από κοντά:

1). Πώς αξιοποιούνται με τον καλύτερο τρόπο και μεγάλη οικονομία τα χρήματα της Σχολικής Επιτροπής του Δήμου μας.

2). Πώς αξιοποιούνται τα έσοδα από χορηγίες που πήραμε στο Σχολείο μας. Τα τελευταία χρόνια έχουμε πάνω από 40.000 ευρώ από χορηγίες, διαφόρων εταιρειών. Έτσι δημιουργήσαμε τη σχολική βιβλιοθήκη, αίθουσα εικαστικών, αίθουσα θεατρικής αγωγής, αίθουσα ξένων γλωσσών, αίθουσα τμήματος ένταξης, πήραμε υπολογιστές, κάναμε τη βαφή του σχολείου κλπ.

3). Πώς πραγματοποιούνται στο σχολείο μας οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες-εργαστήρια, όπως εσείς τα λέτε- και οι οποίες έφεραν στο Σχολείο μας μόνο την περσινή χρονιά, πέντε βραβεία σε πανελλήνιους διαγωνισμούς και δεκάδες πανελλήνια βραβεία τα προηγούμενα χρόνια.

Ευχαριστώ πολύ

Με όλον τον σεβασμό στο πρόσωπο της Υπουργού Παιδείας και σεβασμό στην αντίθετη άποψη.

Γκίκας Ιωάννης

Δάσκαλος-Δημοτικό Σχολείο Βελβεντού Κοζάνης

Πρόεδρος Σχολικής Επιτροπής Δήμου Βελβεντού.

Αν η εκπαίδευση ήταν μάθηση...

Αν η εκπαίδευση ήταν μάθηση θα γιορτάζαμε τα λάθη περισσότερο από τα άριστα.

Αν η εκπαίδευση είχε πραγματική σχέση με την μάθηση:

– Θα αφήναμε τα παιδιά να κάνουν περισσότερες ερωτήσεις και θα τους δίναμε την κατάλληλη υποστήριξη να βρουν μόνοι τους τις απαντήσεις.

– Θα βλέπαμε το βούτηγμα μπισκότων στο γάλα σαν μια επιστημονική ευκαιρία, όχι μόνο σαν σνακ!

– Θα δίναμε στα παιδιά τεράστια τεστ και βιβλία μόνο αν χρειάζονταν τα χαρτιά για να χτίσουν πύργο και να εξερευνήσουν τη δύναμη και την κίνηση

– Θα βάζαμε μόνο τέτοιες ταμπέλες στα παιδιά κυρίως «οπτικός μαθητής», «εύθυμος», «υπερέχει στην μάθηση», «αγωνίζεται με την πρόσθεση», «αγαπά το ποδόσφαιρο» αντί για «έμπειρος» ή «μέτριος» (και εδώ θα μπορούσα εγώ να προσθέσω κι άλλα κοσμητικά επίθετα που λένε οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί στα παιδιά στην Ελλάδα, όπως τεμπέλης, αργός, χαζός, αδιάφορος, κλπ)

– Θα σταματούσαμε να κάνουμε φωτοτυπίες χαμηλού επιπέδου και θα δίναμε περισσότερα άδεια χαρτιά για έμπνευση

– Θα είχαμε στόχο μας να κάνουμε τα παιδιά να κάνουν ερωτήσεις στην τάξη που δεν μπορούμε να απαντήσουμε ή για τις οποίες ούτε το Google δεν έχει απάντηση

– Θα σταματούσαμε να ξοδεύουμε εκατομμύρια στα σχολικά βιβλία

– Θα γιορτάζαμε τα λάθη περισσότερο από τα Άριστα

– Η επιτυχία θα ήταν η υπερπήδηση εμποδίων και η προσπάθεια και όχι το «τέλειο γραπτό»

– Θα καλούσαμε έναν μηχανικό ή επιστήμονα στην τάξη για να απαντήσει ερωτήσεις των παιδιών

– Θα μιλούσαμε περισσότερο για να βρουν το πάθος και την κλίση τους παρά για το τεστ ορθογραφίας της Παρασκευής

– Θα παίρναμε τις καλύτερες θεωρίες από την εκπαίδευση των χαρισματικών παιδιών, την ειδική αγωγή και κάθε τι ανάμεσα, για να φτιάξουμε ένα σχολείο όπου ικανοποιούνται οι ανάγκες ΟΛΩΝ των παιδιών

– Τα παιδιά δεν θα ρωτούσαν ποτέ «Γιατί πρέπει να το μάθω αυτό;» επειδή θα ήταν απασχολημένα με την έρευνα

– Η έρευνα θα υπερτερούσε από την διάλεξη-παράδοση μαθήματος

– Η επαγγελματική εξέλιξη θα ήταν διαφοροποιημένη, γεμάτη νόημα και αποστασιοποιημένη από την ανάγνωση σελίδων στο PowerPoint

– Κάθε σχολείο θα είχε μορφές συνεργασίας σαν αυτό που συμβαίνει στο Twitter κάθε μέρα

– Δεν θα ακούγαμε φράσεις όπως «Δεν το διδάσκουμε αυτό από τη στιγμή που δεν είναι στην εξεταστέα ύλη»

Η εκπαίδευση μπορεί να μην έχει σχέση (τουλάχιστον ως ένα μεγάλο βαθμό) με την μάθηση αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η δική μας τάξη δεν μπορεί να έχει σχέση με την μάθηση!

Είναι στο χέρι μας, όλοι όσοι ασχολούμαστε με την εκπαίδευση, να κάνουμε τη διαφορά με τους δικούς μας μαθητές, με τους συναδέλφους, με το δικό μας σχολείο.

 

Πρωτότυπο κείμενο: Venspired.com

Μετάφραση: Σοφία Τσιντσικλόγλου, Ειδική Παιδαγωγός

«Κύριε ελέησον!»

                   Της Βιολέττας Μπούσιου

Μπορεί η νοερή προσευχή να αποτελεί μεγάλο μέρος της καθημερινότητας του ορθόδοξου χριστιανού αλλά στην προκειμένη περίπτωση το « Κύριε ελέησον!» δεν είναι παρά μια απάντηση στη δήλωση- σκέψη  του Υπουργού Παιδείας κ. Λοβέρδου, να καλυφθούν τα κενά στα σχολεία με εθελοντές εκπαιδευτικούς, με «αμοιβή» τη μοριοδότησή τους σε ένα μελλοντικό διαγωνισμό του Α.Σ.Ε.Π.

Καθίσταται προφανές ότι η εθελοντική εργασία, μετά τη δήλωση του υπουργού Παιδείας, αλλάζει έννοια. Η διάθεση προσφοράς στο  κοινωνικό σύνολο γίνεται πλέον ιδιοτελής πράξη για τους έχοντες και κατέχοντες. Και αυτό γιατί οι οικονομικά ασθενείς, αν δεν αναζητήσουν μία καλύτερη τύχη στο εξωτερικό,  είναι αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων  να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους οπουδήποτε, με την ελπίδα να εξασφαλίσουν -στο μέτρο του δυνατού- τα προς το ζειν.

Ως εκπαιδευτικός αλλά και ως απλός πολίτης αυτής της χώρας, προσπαθώ να αντιληφθώ, πως ένας Υπουργός Παιδείας-   κατά κύριο επάγγελμα  Αναπληρωτής Καθηγητής  του Συνταγματικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο   - νομιμοποιείται  να καταστρατηγεί με τις σκέψεις και τις δηλώσεις του την συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ισότητας!

Είναι πρακτικά δυνατόν ένας επιστήμονας με το βεληνεκές του κ. Λοβέρδου,  να μην μπορεί να αντιληφθεί ότι στερεί εκ των πραγμάτων, με τις σκέψεις και τις δηλώσεις του, τις ίσες ευκαιρίες, μέσω  Α.Σ.Ε.Π., στους οικονομικά αδύνατους;  Νομιμοποιείται  ένας Υπουργός – υπηρέτης του λαού- να καθιστά το κράτος εκμεταλλευτή εργοδότη; Eπιτρέπεται «ο πρώτος τη τάξει» στο Υπουργείο Παιδείας, να χωρίζει τους εκπαιδευτικούς σε κατηγορίες; Eίναι δυνατόν να αγνοεί ένας νομικός ότι ακόμα και  κατά τον Α.Κ. «Η δικαιοπραξία με την οποία εκμεταλλεύεται κάποιος την ανάγκη του άλλου είναι άκυρη ως αντίθετη προς τα χρηστά ήθη;»

Και επειδή τα Υπουργεία, κατά τα φαινόμενα, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την καθημερινότητα του απλού Έλληνα πολίτη, θα  μιλήσω με παραδείγματα.

Πρόσφατα συνόδευσα τους μαθητές του σχολείου μου σε μία εκδήλωση του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας. Τα αστικά λεωφορεία, που ανέλαβαν την επιστροφή μας,  δεν αρκούσαν για να μεταφερθούν όλοι οι μαθητές  του σχολείου μας. Λίγο πριν κατεβώ παρακάλεσα τον οδηγό του λεωφορείου μας, να κάνει ένα επιπλέον δρομολόγιο, για να μεταφέρει και τους εναπομείναντες.

Ο οδηγός του αστικού, ευγενέστατος, μου είπε: -Δεν με γνωρίσατε κυρία, ήμουν μαθητής σας. Toυ είπα: « Όχι, έχω σχεδόν διακόσιους μαθητές το χρόνο,      εσείς αλλάζετε, χαίρομαι πάντως που είσαι καλά και δουλεύεις….»

Η απάντησή του ήταν η εξής: «Tι δουλεύω κυρία, είμαι αρχιτέκτονας και οδηγώ το Αστικό…»

Πέρσι συναντούσα στο γήπεδο έναν άλλον μαθητή μου άριστο, φιλόλογο με μεταπτυχιακό, που έτρεχε κάθε απόγευμα….Άνεργος κι αυτός… Άλλαξα γήπεδο… Δεν τολμώ πλέον να ρωτήσω τους παλιούς μου μαθητές τι κάνουν. Λίγο πολύ η απάντηση είναι ίδια…

Κοντολογίς…Ο εθελοντισμός κ. Υπουργέ, αν είναι να θεσμοθετηθεί στον χώρο της εκπαίδευσης, ας αρχίσει από σας που δεν πεινάτε… Ας φύγουν από την πολιτική οι ιδιοτελείς και οι φιλόδοξοι. Ας μείνουν μόνο οι  Άνθρωποι…

Εκείνοι που έχουν διάθεση να προσφέρουν στον τόπο… Όσοι αντέχουν να θυσιαστούν για την πατρίδα… Όσοι δεν βάζουν την προσωπική τους ματαιοδοξία πάνω από τη μεγιστοποίηση της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου… Όσοι μπορούν ακόμα να ονειρεύονται ένα ευοίωνο μέλλον για τα παιδιά όλων των Ελλήνων!

 πηγή: kozanimedia

Τα έντεκα πράγματα που ζητούν οι μαθητές από τον δάσκαλό τους

Άννα Παππά
δασκάλα-συγγραφέας

Είμαστε, πολλές φορές, άδικοι απέναντι στα παιδιά.
Είτε είμαστε δάσκαλοι, είτε είμαστε γονείς, συγγενείς ή μέλη της ίδιας κοινότητας, έχουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό: είμαστε άδικοι απέναντι στα παιδιά.
Ζητάμε από τα παιδιά να τηρούν τις υποχρεώσεις τους, να κινούνται μέσα στα προκαθορισμένα, από εμάς, πλαίσια, να διακρίνονται σε κάθε τους δραστηριότητα, όμως ποτέ δεν ρωτήσαμε τι ζητούν τα παιδιά από μας.
Τι νομίζεται λοιπόν ότι ενδιαφέρουν περισσότερο τα παιδιά;

Για περισσότερο από τριάντα χρόνια με βασανίζει το ερώτημα αυτό. Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς ήθελα να ζητήσω από τους μαθητές μου να μου δώσουν συμβουλές για το πώς θα είμαι καλύτερη δασκάλα. Δεν το έκανα ποτέ. Ούτε στο τέλος της χρονιάς τους ρώτησα να μου πουν ποιες ήταν οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της χρονιάς που πέρασε και γιατί οι στιγμές αυτές ήταν πράγματι ευτυχισμένες.

Το έκανα όμως φέτος.
Το έκανα και η αίθουσα έγινε αμέσως ήσυχη για πολύ ώρα, περισσότερη από όση, αρχικά, υπολόγισα. Τα χαμόγελα στα πρόσωπά τους αντικατόπτριζαν τις ευχάριστες εμπειρίες που είχαν να θυμηθούν και είχαν πολλές. Τόσες πολλές που έγραψαν τόσα όσα δεν έγραψαν άλλη φορά.
Μετά από την ανάγνωση όλων των απαντήσεων θα ήθελα να σας αναφέρω όλες τις ιδέες που καταγράφηκαν. Ιδέες που ήταν τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο ίδιες, και ένα ήταν το συμπέρασμα ή καλύτερα το μήνυμα:
Τα μικρά πράγματα είναι που κάνουν τη διαφορά μέσα στην τάξη. Αυτά είναι που θυμούνται τα παιδιά. Αυτά είναι που έχουν σημασία.

Εδώ είναι λοιπόν και παρατίθενται τα 11 πιο σπουδαία πράγματα που προέκυψαν από την ενδιαφέρουσα καταγραφή των μαθητών.

Να μας λέτε καλημέρα κάθε πρωίΚάθε πρωί να μας εύχεστε να έχουμε μία καλή ημέρα, και όταν σχολάμε να μας λέτε αντίο και ένα «τα λέμε αύριο».
Να μας χαμογελάτεΌταν μας κοιτάτε αφήστε μας να δούμε τη χαρά στα μάτια σας!
Δώστε μας λίγη προσοχήΚαθίστε και μιλήστε μαζί μας, ιδιωτικά, προσωπικά, ακόμη και για λίγα δευτερόλεπτα.
Ονειρευτείτε μαζί μαςΒοηθήστε μας να ονειρευτούμε πράγματα που θέλουμε να κάνουμε και όχι μόνον αυτά που πρέπει να κάνουμε. Ονειρευτείτε μαζί μας!
Αναθέστε μας καθήκοντα που να μας προκαλούνΑναθέστε μας δύσκολα πράγματα, αλλά μην μας αφήνετε μόνους. Δείξτε μας πώς να τα χειριστούμε, διδάξτε μας τι και πώς πρέπει να  κάνουμε και εμείς θα το κάνουμε.
Ρωτήστε μας για μαςΡωτήστε μας πώς περάσαμε το Σαββατοκύριακο, τι παιχνίδι παίξαμε, σε ποια μέρη πήγαμε. Δείξτε ότι νοιάζεστε για τη ζωή μας.
Δώστε μας λίγο χρόνοΔώστε μας χρόνο να σκεφτούμε, δώστε μας χρόνο να ονειροπολήσουμε, χρόνο να δράσουμε πάνω σε κάτι που μας ευχαριστεί.
Ενημερώστε μαςΠείτε μας τι μπορούμε να κάνουμε καλά και τι όχι. Δώστε μας χρόνο να βελτιωθούμε, θέλουμε να βελτιωθούμε.
Αφήστε μας να κάνουμε ερωτήσειςΑκόμη και αν οι ερωτήσεις είναι εκτός θέματος, επιτρέψτε μας να ρωτήσουμε. Τότε θα καταλάβετε ότι θέλουμε να μάθουμε, ότι υπάρχουν πράγματα που μας ενδιαφέρουν. Αφήστε μας να σας παραθέσουμε τις προοπτικές μας. Δώστε μας την ευκαιρία να σας πούμε τι μας απασχολεί και όχι μόνο τι ξέρουμε.
Δώστε μας θάρροςΉρθαμε σε σας γεμάτοι όρεξη να μάθουμε. Κρατήστε ζωντανό το ενδιαφέρον μας. Δώστε φτερά στον ενθουσιασμό μας.
Εμπιστευτείτε μαςΔώστε μας ευκαιρίες και ας είναι απαιτητικές. Θα τα καταφέρουμε, αρκεί να μην μας αποτρέψετε να κάνουμε αυτό που μπορούμε να κάνουμε και που ξέρετε ότι είμαστε ικανοί να το κάνουμε καλά. Αλλά και αν δεν μπορούμε, υποσχόμαστε ότι θα προσπαθήσουμε μέχρι να μπορέσουμε.

Αξιολόγηση: Πάρτε την εκπαιδευτική σας ζυγαριά και ζυγίστε…

Κατά τη διάρκεια του προγράμματος για τον σχολικό εκφοβισμό, διοργανώσαμε στο σχολείο μας την εβδομάδα φιλίας, όπου πραγματοποιήθηκαν διάφορες δράσεις, όπως περιγράψαμε σε άλλη ανάρτηση στο blog μας.

Μια από τις δράσεις που κάναμε ήταν και η κατασκευή της αλυσίδας φιλίας. Τα παιδιά έγραψαν συνθήματα πάνω σε λουρίδες χαρτονιού και με αυτές κάναμε μια αλυσίδα, με την οποία δέθηκαν όλα τα παιδιά, για να τραγουδήσουν και να χορέψουν. Ενώ κατασκευάζαμε την αλυσίδα, λέγαμε στα παιδιά να είναι φίλοι, να μη μαλώνουν, να παίζουν όλοι μαζί, ότι θα είναι στην ίδια τάξη για όλα τα χρόνια στο Δημοτικό και άλλα έξι στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο- και πολλά άλλα τέτοια που λέμε πάντα εμείς οι δάσκαλοι-. Κι ενώ μιλούσαμε, πετάγεται ένα παιδί και λέει: «Σταματήστε κύριε, μας συγκινήσατε. Μου έρχεται να κλάψω.»

Πάρτε τώρα μια ζυγαριά και βάλτε από το ένα μέρος όλες τις δράσεις που κάναμε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας φιλίας και από το άλλο μέρος τα λόγια του παιδιού: «Σταματήστε κύριε, μας συγκινήσατε.» Και αξιολογείστε όλα αυτά που φαίνονται και μπορούν να παρουσιαστούν-πολλές φορές μάλιστα με ωραίες φωτογραφίες- και όλα αυτά που καθημερινά γίνονται στις τάξεις μας και πολλές φορές δεν μπορούν ούτε να γραφούν.

Συμπληρώνοντας σήμερα κάτι δείκτες για την αυτοαξιολόγηση, μου ήρθε στο μυαλό αυτό το γεγονός. Σκεφτόμουν ότι αυτοί  που έκαναν αυτή την έκθεση για αξιολόγηση μάλλον είχαν καιρό να περάσουν το κατώφλι κάποιου σχολείου. Γιατί το σχολείο δεν είναι δείκτες, είναι καθημερινή επαφή και αυτό δεν μπορεί να αποτυπωθεί με 1,2,Χ. 

...Αλλά ποιος νοιάζεται;

4 Ιουνίου: μια συνηθισμένη μέρα σε ένα συνηθισμένο δημοτικό σχολείο του 2014 ...Αλλά ποιος νοιάζεται;
5 Ιουνίου 2014 στις 12:08 π.μ.
Τελειώνει η σχολική χρονιά και οι αίθουσες, οι αυλές, οι διάδρομοι ξεχειλίζουν από παιδικές φωνές, τραγούδια, σχέδια, χρώματα, πρόβες, παιχνίδια στην αυλή, μουσικές και γέλια, πολλά γέλια, γιατί τα παιδιά ευτυχώς μπορούν ακόμα να χαίρονται! Αλλά ποιος νοιάζεται;
Μικροί μπόμπιρες κρυφοκοιτάζουν κρυμμένοι πίσω από το χέρι των γονιών τους το νέο τους σχολείο και μας χαρίζουν διστακτικά χαμόγελα. Οι δάσκαλοι αγωνιούν να τελειώσουν την ύλη, να ετοιμάσουν τις γιορτές, να παρουσιάσουν τα προγράμματα, να τα προλάβουν όλα. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Ο Γιάννης βάζει στους τοίχους τα ταμπλό με τα φυτά και τα βότανα και ψάχνει την ασφάκα και την ελιά που χάθηκαν. Η Κλημεντία με φωνάζει να δω το χορευτικό της πρώτης μας, η Χριστίνα ρωτάει αν φτάνουν τα χρήματα του σχολείου να εκτυπώσουμε πίνακες ζωγραφικής για την Ειρήνη, ο Χρήστος πιάνει πού και πού και την κιθάρα του και μας χαρίζει νότες, ενώ η εικοσιεξάχρονη Ασημίνα μας αναρωτιέται πικρά αν και του χρόνου θα είναι σε σχολείο και σε ποιο μέρος της Ελλάδας. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Αύριο είναι η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος και φυτέψαμε λουλούδια και βότανα μέσα σε παλιά καλάθια, σε σκισμένα παπούτσια, στο παλιό ζωγραφισμένο κασελάκι, στο μπουρί της σόμπας και είπαμε ότι όλα και όλοι αξίζουν μια δεύτερη ζωή. Η ομορφιά είναι παντού γύρω μας. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Οι μαθητές της έκτης φτιάχνουν τα μαλλάκια τους και φωτογραφίζονται με θέα τη θάλασσα και τον κήπο μας για τα αναμνηστικά του Συλλόγου, έτοιμοι για το γυμνάσιο και για την εφηβεία τους. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Η Αστρινιά αφήνει τα πινέλα της με τα παιδιά του ολοήμερου και με ρωτάει: «Εγώ θα φύγω του χρόνου απ’ το σχολείο; Πού να πάω; ». Αλλά ποιος νοιάζεται;
Η μικρή Κατερίνα τρέχει κάθε πρωί να μ’ αγκαλιάσει και με ρωτάει συνέχεια τον τελευταίο καιρό: «Πού είσαι, κυρία, είσαι καλά; Γιατί δεν έρχεσαι σχολείο;» Τι να πω στη μικρούλα;
Αγωνίζομαι, Κατερινάκι μου, γιατί όλα αλλάζουν. Δεν θέλουν αυτά τα σχολεία και τέτοιους δασκάλους. Σκορπίζουν φόβο και ζητούν υποταγή. Μιλούν για την εκπαίδευση με νούμερα και δείκτες, με εκθέσεις και σχέδια, γιατί θέλουν το σημερινό σχολείο να αλλάξει γρήγορα, αφού δεν ταιριάζει στις επιδιώξεις τους. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά είναι μια παρωχημένη, αναχρονιστική και επιζήμια πολυτέλεια την εποχή των μνημονίων. Σχολεία κλειστά, σχολεία σε κατηγορίες, μαθητές πελάτες, δάσκαλοι απολυμένοι και ακριβά ιδιωτικά για όλα τα γούστα. Φτιασιδωμένες και πολυδιαφημισμένες εκπαιδευτικές αλλαγές με φιοριτούρες δανεισμένων ευρωπαϊκών συστημάτων, εκπαιδευτικά κουπόνια και προγράμματα πληρωμένα από το ΕΣΠΑ. Στην Ελλάδα του 2014 που εξαιτίας της κρίσης και των οικονομικών δυσκολιών το 30% των παιδιών εγκατέλειψε το σχολείο. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Θέλουν μελλοντικούς εργαζόμενους που δεν θα έχουν καμία γνώση και μόρφωση, ώστε να μη μιλούν για τίποτα. Στο τέλος να μην έχουν κι ελπίδα. Γιατί το μάθημά τους λέει ότι τα πάντα εξαγοράζονται με χρήματα. Η αλφαβήτα τους αρχίζει από την υποταγή και τελειώνει στον ωχαδερφισμό, ενώ η δικιά μας αρχίζει από το Α, με την αξιοπρέπεια, την αλήθεια, την αγάπη και τον αγώνα για το σχολείο και τα παιδιά, για την κοινωνία και τη ζωή μας. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Αύριο θα λείπω πάλι, Κατερινάκι μου, θα κάνω και πάλι απεργία για την αξιολόγηση. Ολόκληρη τη χρονιά αγωνιζόμαστε γι’ αυτό όλοι οι δάσκαλοι, ο καθένας με τον τρόπο του. Τους δηλώνουμε ότι δεν μπορούν να επιβάλουν αυτή την αξιολόγηση, για να απολύουν συναδέλφους, για να κλείνουν σχολεία. Να φυλακίζουν την παιδαγωγική ελευθερία και να δημιουργούν συνθήκες γαλέρας σε χώρους δημοκρατικής έκφρασης. Να ρίχνουν τα σχολεία στο ρινγκ του ανταγωνισμού για μαθητές-πελάτες και ζητούμενο τα χρήματα χορηγών. Να δημιουργούν κουκουλοφόρους ανάμεσά μας. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Θέλουμε ν’ ανοίξουμε κι άλλα σχολεία, χρειαζόμαστε κι άλλους εκπαιδευτικούς, ονειρευόμαστε και παλεύουμε για ένα αλλιώτικο, σχολείο σύγχρονο, δημιουργικό, δημοκρατικό κα ανθρώπινο, χωρίς εκπτώσεις στα μορφωτικά αγαθά. Ονειρευόμαστε σχολεία που θα διαμορφώνουν ενεργούς πολίτες, με γνώση κι αυτοπεποίθηση, πολίτες που θα σκέφτονται και θα δρουν συλλογικά.
Γι’ αυτό πρέπει όλοι να νοιαζόμαστε.
Όσο για μένα, που δεν μου απομένει τίποτα άλλο πια εκτός από τον αγώνα μου και από το να μοιραστώ αυτές τις αλήθειες μαζί σας, σας καλώ να αγωνιστούμε όλοι μαζί απέναντι σ’ αυτό το σύστημα που μας δείχνει απειλητικά τα δόντια του και μας επιβάλλει την τερατώδη εξουσία του. Αν τα καταφέρουν και παραιτηθούν κι άλλοι διευθυντές, αν τα καταφέρουν και φοβίσουν όσους αντιστέκονται, αν σπείρουν την ηττοπάθεια και περάσουν παντού τη λογική του «εντέλλεσθε», τότε αλίμονο στις γενιές που ακολουθούν.
Γιατί η Παιδεία είναι υπόθεση όλων μας.
Καλαμάτα, 4/6/204
Σίση Πλακονούρη
Διευθύντρια, Δ.Σ. Παραλίας Βέργας