Κατά τη διάρκεια του προγράμματος για τον σχολικό εκφοβισμό,
διοργανώσαμε στο σχολείο μας την εβδομάδα φιλίας, όπου πραγματοποιήθηκαν
διάφορες δράσεις, όπως περιγράψαμε σε άλλη ανάρτηση στο blog μας.
Μια από τις δράσεις που κάναμε ήταν και η κατασκευή της
αλυσίδας φιλίας. Τα παιδιά έγραψαν συνθήματα πάνω σε λουρίδες χαρτονιού και με
αυτές κάναμε μια αλυσίδα, με την οποία δέθηκαν όλα τα παιδιά, για να
τραγουδήσουν και να χορέψουν. Ενώ κατασκευάζαμε την αλυσίδα, λέγαμε στα παιδιά
να είναι φίλοι, να μη μαλώνουν, να παίζουν όλοι μαζί, ότι θα είναι στην ίδια
τάξη για όλα τα χρόνια στο Δημοτικό και άλλα έξι στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο-
και πολλά άλλα τέτοια που λέμε πάντα εμείς οι δάσκαλοι-. Κι ενώ μιλούσαμε,
πετάγεται ένα παιδί και λέει: «Σταματήστε κύριε, μας συγκινήσατε. Μου έρχεται
να κλάψω.»
Πάρτε τώρα μια ζυγαριά και βάλτε από το ένα μέρος όλες τις
δράσεις που κάναμε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας φιλίας και από το άλλο μέρος
τα λόγια του παιδιού: «Σταματήστε κύριε, μας συγκινήσατε.» Και αξιολογείστε όλα
αυτά που φαίνονται και μπορούν να παρουσιαστούν-πολλές φορές μάλιστα με ωραίες
φωτογραφίες- και όλα αυτά που καθημερινά γίνονται στις τάξεις μας και πολλές
φορές δεν μπορούν ούτε να γραφούν.
Συμπληρώνοντας σήμερα κάτι δείκτες για την αυτοαξιολόγηση, μου
ήρθε στο μυαλό αυτό το γεγονός. Σκεφτόμουν ότι αυτοί που έκαναν αυτή την έκθεση για αξιολόγηση
μάλλον είχαν καιρό να περάσουν το κατώφλι κάποιου σχολείου. Γιατί το σχολείο
δεν είναι δείκτες, είναι καθημερινή επαφή και αυτό δεν μπορεί να αποτυπωθεί με
1,2,Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου