Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

η ιστορία της συγνώμης …


Μια μικρή ιστορία που μπορούμε να τη διαβάσουμε στα παιδιά μας  και να ξεκινήσουμε το μάθημα των κανόνων…
“Δύο φίλοι περπατούν στην έρημο.
Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
“Σήμερα ο καλύτερός μου φίλος με χαστούκισε”.
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, χάραξε πάνω σε μια πέτρα: ” Σήμερα ο καλύτερός μου φίλος μού έσωσε τη ζωή”.
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε:
“Όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;”
Ο άλλος φίλος απάντησε:
«Όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο,
όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα,
όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
Ας μάθουμε να γράφουμε τα τραύματά μας στην άμμο και να χαράζουμε τις χαρές μας στην πέτρα…

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Η σχολική μας εκδρομή

Φωτογραφίες από την πρώτη για φέτος σχολική μας εκδρομή...
...γιατί η φύση μας περίμενε!!!




Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Το παιδί στην A΄Δημοτικού, χρήσιμες συμβουλές για γονείς



Με τη βοήθεια της Αλεξάνδρας Καππάτου, Ψυχολόγου, Παιδοψυχολόγου, Συγγραφέα
Προσαρμογή
Έφθασε ο καιρός που το παιδί θα πάει στο μεγάλο σχολείο. Από νωρίς έχει προετοιμαστεί για αυτή τη στιγμή και περιμένει με ανυπομονησία αλλά και κάποια ανησυχία. Γνωρίζει ότι θα πρέπει να προσέχει μέσα στη τάξη το δάσκαλο και κάθε μέρα θα έχει σχολικά καθήκοντα για το σπίτι.
Αυτά προκαλούν ανησυχία και στους γονείς που συχνά αναρωτιούνται πως να το χειριστούν. Έχουν ακούσει ότι η σωστή αρχή θα βοηθήσει καθοριστικά το παιδί. Προβληματίζονται όμως αν το παιδί τους θα προσαρμοστεί στην Α δημοτικού, αν θα συγκεντρώνεται, αν θα παραμένει ήσυχο στη τάξη, κυρίως όμως αν θα κάθεται στο σπίτι να διαβάσει.
Και αν αρνείται τι θα κάνω αναρωτιούνται …Αν μάλιστα το παιδί είναι ζωηρό και κινητικό οι προβληματισμοί τους γιγαντώνονται. Ελπίζουν ότι θα στρώσει, θα αλλάξει, θα μεγαλώσει, θα ωριμάσει.

Aναμφισβήτητα, η είσοδος του παιδιού στο Δημοτικό σχολείο είναι ένα γεγονός μεγάλης σημασίας για τη ζωή του.
Χαρακτηρίζεται αφενός από τον αποχωρισμό του παιδιού από το μικρόκοσμο της οικογένειας και αφετέρου από την ένταξή του στο ευρύτερο περιβάλλον της σχολικής κοινότητας. Aυτό το γεγονός σηματοδοτεί μια νέα εποχή καθηκόντων και απαιτήσεων για το παιδί, το οποίο θα αρχίσει να αποκτά συστηματικές γνώσεις που σταδιακά θα γίνονται πολύπλοκες και κάποιες φορές, ενδεχομένως, δεν θα του είναι ιδιαίτερα ευχάριστες.
Γενικά, μέσα σε 10-15 ημέρες το παιδί έχει προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον. Συνήθως, έχει προηγηθεί η φοίτησή του στον παιδικό σταθμό και στο νηπιαγωγείο, γεγονός που σημαίνει ότι τόσο το παιδί όσο και οι γονείς έχουν ήδη βιώσει τον αποχωρισμό.
Ωστόσο μερικά παιδιά αντιδρούν αρνητικά κατά την είσοδό τους στην πρώτη τάξη. Aυτό συμβαίνει για διάφορους λόγους, επειδή νιώθουν άγχος να αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση, βλέπουν γύρω τους πολλά και άγνωστα παιδιά μεγαλύτερα από τα ίδια, μεγάλο προαύλιο, αρκετούς δασκάλους, διαφορετική τάξη από αυτή που γνώριζαν, νέους συμμαθητές κλπ.

Το παιδί είναι υποχρεωμένο να παρακολουθεί το μάθημα, να προσέχει, να γράφει, να εξυπηρετεί μόνο του τον εαυτό του, αλλά και να βρεθεί αντιμέτωπο με την ενδεχόμενη αυστηρότητα του δασκάλου. Γι’ αυτό, θα πρέπει να διαθέτει ωριμότητα, ευελιξία, ώστε να αντιμετωπίζει τις δυσάρεστες στιγμές που ίσως κρύβει η έναρξη της σχολικής περιόδου.

Για να θεωρηθεί ένα παιδί έτοιμο να ενταχθεί στην A Δημοτικού, θα πρέπει να πληροί κάποιες προϋποθέσεις. Eκτός από τη χρονολογική του ηλικία –περίπου των 6 ετών–, χρειάζεται να έχει αποκτήσει την ωριμότητα που απαιτεί η ηλικία του σε ό,τι αφορά το σωματικό, νοητικό αλλά και συναισθηματικό τομέα.
Παράλληλα απαιτείται να έχει αναπτύξει το κίνητρο για μάθηση και να επικεντρώνει με επιτυχία την προσοχή του σε κάποια δραστηριότητα. Επίσης, να έχει την ικανότητα να μεταφράζει τα οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα σε σύμβολα, ώστε να τα καταλαβαίνει. Τέλος να μπορεί να κινείται άνετα στο χώρο και να τον ελέγχει- χωροχρονικό προσανατολισμό. Είναι ευνόητο ότι κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό και τις δικές του επιδόσεις.
Υπάρχουν παιδιά που παρουσιάζουν άγχος για το σχολείο που σχετίζεται με την προσαρμογή τους καθώς και την προσπάθειά τους να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του.
Ο ελεύθερος χρόνος για παιχνίδι συνήθως μειώνεται ή και ελαχιστοποιείται λόγω των αυξημένων υποχρεώσεων τους με τις διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες – μουσική, αθλήματα, ξένη γλώσσα.
Το παιδί μπορεί να ανησυχεί αν θα έχει καλή επίδοση στα μαθήματα και προβληματίζεται για τη μελέτη στο σπίτι. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, από το άγχος του σπαταλά όλο το απόγευμα μπροστά στα βιβλία χωρίς να καταφέρνει να ολοκληρώσει τη μελέτη του.
Άλλοτε παρατηρούμε ότι ενώ γνωρίζει το μάθημα του, εξαιτίας του άγχους που βιώνει, δεν σηκώνει το χέρι του ή αν του απευθύνει ερώτηση ο δάσκαλος τα χάνει αδυνατώντας να απαντήσει. Δεν είναι σπάνιο να γίνει αντικείμενο κοροϊδίας από τους συμμαθητές του ή να δυσκολεύεται να αποκτήσει φίλους. Η στάση των γονιών είναι καθοριστικής σημασίας .

Τι είναι χρήσιμο να γνωρίζουν οι γονείς

·         H ευθύνη της μελέτης πρέπει να αποτελεί υπόθεση του ίδιου του παιδιού, ενώ οι γονείς απλώς να ελέγχουν κάποια στιγμή αυτό που κάνει και να του δίνουν κατευθύνσεις.
·         Σκοπός είναι να του περάσουν το μήνυμα ότι βρίσκονται εκεί για να το βοηθήσουν σ’ ό,τι χρειαστεί, ενώ την κύρια ευθύνη την έχει το ίδιο.
·         Αν το παιδί δυσκολεύεται ας παραμείνουν κοντά του όσο χρειαστεί προτρέποντάς το και ενθαρρύνοντας την προσπάθειά του. Σταδιακά θα ορίζουν πόση ώρα απαιτείται να αφιερώσει για το κάθε μάθημα και θα απομακρύνονται για λίγο. Μόλις το παιδί τελειώνει αυτό που κάνει θα το ελέγχουν και συνεχίζουν με το επόμενο.
·         Bασική μέριμνα πρέπει να είναι η εξασφάλιση ελεύθερου χρόνου για παιχνίδι. Δεν πρέπει να θεωρείται από τους γονείς ότι είναι πια χαμένος χρόνος γιατί έχει μεγαλώσει.
·         Να ενισχύουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού αλλά και να επιβραβεύουν την προσπάθειά του.
·         Να ενδιαφέρονται για την κοινωνική του παρουσία στο χώρο του σχολείου, να το ρωτούν όχι μόνο για τα μαθήματά του αλλά και αν έπαιξε, ποιοι είναι οι φίλοι του, αν πέρασε καλά.
·         Να αποδέχονται τυχόν λάθη του και να μην του ασκούν κριτική, αντίθετα να τονίζουν την αξία της προσπάθειας.
·         Να επιδιώκουν να το φέρνουν σε επαφή με συμμαθητές του.
·         Αν διαπιστώσουν ότι παρουσιάζει κάποιες δυσκολίες στα μαθήματά του που θεωρούν ότι είναι δυσανάλογες με το νοητικό του δυναμικό, αφού του δώσουν κάποιο εύλογο περιθώριο ας απευθυνθούν στο δάσκαλο, ας συζητήσουν μαζί του για την εικόνα του παιδιού στη τάξη και αν οι δυσκολίες συνεχίζονται να απευθυνθούν σε ειδικό.

Αλεξάνδρα Καππάτου
Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος
www.akappatou.gr

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Το προαύλιο του σχολείου το 2013

Προσπαθούν να πάρουν ακόμα και την ομορφιά από τη ζωή μας...
Φωτογραφία από το προαύλιο του σχολείου,σήμερα...

και πώς ήταν το 2010...

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Επιστολή της ΔΟΕ προς τους γονείς

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ
Αγαπητοί γονείς,
               Εμείς οι εκπαιδευτικοί των παιδιών σας με την έναρξη της σχολικής χρονιάς νιώθουμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε μαζί σας και να μοιραστούμε την αγωνία μας  για τη Δημόσια και Δωρεάν εκπαίδευση που καθημερινά βρίσκεται στο στόχαστρο βίαιων περικοπών, συρρίκνωσης, υποβάθμισης και απαξίωσης.
        Δυστυχώς, βιώνουμε πρωτοφανείς καταστάσεις στη δυσκολότερη χρονιά μεταπολιτευτικά.
             Οι άδικες μνημονιακές πολιτικές της ισοπέδωσης και της αναλγησίας κατακερματίζουν ότι κερδήθηκε με σκληρούς αγώνες τα τελευταία 100 χρόνια.
Το ζείτε εσείς οι ίδιοι καθημερινά.
             Οι μισθοί έχουν μεταβληθεί σε προνοιακά επιδόματα, γύρω μας υπάρχουν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, η ακρίβεια καλπάζει ανεξέλεγκτα, το ίδιο και η κερδοσκοπία. Στον ιδιωτικό τομέα κυριαρχούν οι αυθαιρεσίες του εργοδότη και στο δημόσιο υπάρχουν απολύσεις και  τεράστιο κύμα φυγής.   Η κοινωνική συνοχή ολοένα και χάνεται. Στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλο αντί ν’ αγωνιζόμαστε όλοι μαζί.  
  Ακόμα και η εκπαίδευση, που όλοι οι «υπεύθυνοι» δεσμεύονταν ότι δε θα γίνει θύμα των περικοπών, κυριολεκτικά έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη της.
             Είναι η πρώτη φορά στη μεταπολεμική Ελλάδα που δεν πραγματοποιήθηκε ούτε ένας μόνιμος διορισμός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση ενώ συνταξιοδοτήθηκαν δυο χιλιάδες (2.000) εκπαιδευτικοί. Οχτώ χιλιάδες (8.000) συνάδελφοί μας αναπληρωτές που εργάστηκαν πέρσι θα προστεθούν στις ουρές της ανεργίας. Σκεφτείτε τον αντίκτυπο των παραπάνω στην ποιότητα της εκπαίδευσης.
             Αντί τα παιδιά μας να γίνονται λιγότερα στις τάξεις και να αυξάνεται η ποιότητα του μαθήματος γίνονται πιο πολλά με όλα τα προβλήματα που αυτό συνεπάγεται. Τα πολυπληθή τμήματα θα είναι πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
            Η σχολική χρονιά ξεκινά με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και αμέτρητες ώρες μαθημάτων χάνονται.
            Ο θεσμός του Ολοήμερου Σχολείου οδηγείται στην απόλυτη απαξίωση. Οι δάσκαλοι, που είναι απαραίτητοι για τη μελέτη και προετοιμασία των μαθητών, μετακινούνται στο πρωινό πρόγραμμα για να γίνει εξοικονόμηση προσωπικού. Το τι αντικείμενα θα διδάσκονται τα παιδιά στο ολοήμερο δεν εξαρτάται από το τι έχουν ανάγκη, αλλά από το ποιοι εκπαιδευτικοί «περισσεύουν».
            Μπορεί φέτος η πολιτεία να πέτυχε(!) να στείλει τα σχολικά βιβλία έγκαιρα στις τάξεις – όπως συμβαίνει σε κάθε χώρα του πολιτισμένου κόσμου – αλλά μια σειρά άλλων προβλημάτων με κυρίαρχο την υποχρηματοδότηση των σχολείων, την έλλειψη υποστηρικτικών δομών (ενισχυτική διδασκαλία, τάξεις υποδοχής), την υπολειτουργία των Ειδικών Σχολείων αλλά και τις ελλείψεις στο βοηθητικό προσωπικό (απουσία καθαριστριών, σχολικών φυλάκων και τροχονόμων) βάζουν εμπόδια στην ομαλή έναρξη και λειτουργία των σχολείων.

·                     Κάθε Σεπτέμβρη, υπάρχουν χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες από έλλειψη προσωπικού
·                     Πολλά σχολεία εξακολουθούν να λειτουργούν σε διπλοβάρδια, σε ακατάλληλα σχολικά κτίρια, με έλλειψη σύγχρονης υλικοτεχνικής υποδομής (εργαστήρια, βιβλιοθήκες, υπολογιστές κλπ.)
·                     Το νηπιαγωγείο συνεχίζει να είναι το αποπαίδι της γενικής εκπαίδευσης. Τα παιδιά μας μένουν εκτός του δημόσιου νηπιαγωγείου. Η δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή παραμένει γράμμα κενό περιεχομένου
·                     Οδηγείται σε απαξίωση και κατάργηση το ολοήμερο σχολείο και ουσιαστικά μετατρέπεται σε «παιδοφυλακτήριο»
·                     Καταργείται ουσιαστικά η ενισχυτική διδασκαλία
·                     Υπάρχει συνειδητή υπολειτουργία των Τμημάτων Ένταξης και των Ειδικών Σχολείων για μαθητές με ιδιαίτερες μαθησιακές ανάγκες
·                     Το παιδί μας, γυρίζει εξουθενωμένο από το σχολείο και πρέπει να ξεκινήσει, αμέσως μετά, ένα μαραθώνιο εξωσχολικών δραστηριοτήτων, που πληρώνονται πανάκριβα
·                     Η συνεχόμενη μετακύληση των ευθυνών της πολιτείας, μας αναγκάζει να βάζουμε όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη στήριξη εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων των παιδιών μας (διδακτικές επισκέψεις, χαρτί φωτοτυπίας, υλικά νηπιαγωγείου)
·                     Πολλαπλασιάζεται η ένταση των φαινομένων σχολικής αποτυχίας και εγκατάλειψης
·                     Υπάρχει έλλειψη επιμόρφωσης και κατάργηση της μετεκπαίδευσης των εκπαιδευτικών
Απέναντι σε αυτή τη βάρβαρη πραγματικότητα, απέναντι σε όλους αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν πως όλοι οι αγώνες είναι μάταιοι και πως πρέπει πειθαρχημένα και άβουλα να υποταχθούμε στην αναλγησία των ισχυρών, ορθώνουμε το ανάστημά μας ως οφειλόμενο χρέος στη νέα γενιά που διαπαιδαγωγούμε.
·                     Επένδυση στην παιδεία ως μοναδική ελπίδα εξόδου από την κρίση
·                     Ενιαία δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες χωρίς αποκλεισμούς και κατηγοριοποιήσεις
·                     Ενιαία 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή
·                     Μείωση των μαθητών ανά τμήμα στο 1:20 και 1:15 στο νηπιαγωγείο
·                     Επιμόρφωση των εκπαιδευτικών
·                     Παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στα σχολεία
·                     Αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που να εξυπηρετούν τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών, την κριτική σκέψη και την ολόπλευρη γνώση
·                     Μισθούς αξιοπρέπειας για τους εκπαιδευτικούς. Οι αποδοχές των 645 ευρώ για τον πρωτοδιόριστο εκπαιδευτικό που είναι αναγκασμένος να υπηρετήσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, είναι ντροπή για την ελληνική κοινωνία οδηγούν στην απόλυτη εξαθλίωση και απαξίωση του ρόλου του
Αγαπητοί γονείς,
Απευθυνόμαστε σε σας όχι μόνο γιατί είστε οι γονείς των μαθητών μας αλλά και γιατί είστε κι εσείς εργαζόμενοι.
·                     Αισθανόμαστε ότι λίγο ως πολύ ξυπνάμε με τις ίδιες αγωνίες και κοιμόμαστε με τα ίδια άγχη
·                     Είμαστε όλοι μας αντιμέτωποι με την ακρίβεια και βλέπουμε μέρα με τη μέρα τους μισθούς μας να χάνουν την αγοραστική τους δύναμη
·                     Αναρωτιόμαστε το ίδιο, όταν σκεφτόμαστε ότι στην εποχή της μεγάλης τεχνολογικής έκρηξης και της απίστευτης αύξησης της παραγωγικότητας, εμείς κι εσείς πρέπει να δουλεύουμε όλο και περισσότερο, όλο και σκληρότερα για να ζήσουμε τις οικογένειές μας
·                     Οργιζόμαστε όλοι μας όταν οι μεσαιωνικές συνθήκες δουλειάς (η ανασφάλιστη εργασία, η ωρομισθία, ο φόβος της απόλυσης, τα ωράρια «λάστιχο», η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων) θεωρούνται το όραμα του 21ου αιώνα.
·                     Κι εσείς κι εμείς, τρομάζουμε στην ιδέα, ότι όσο περνάει ο καιρός, για να βγούμε στη σύνταξη θα πρέπει να βρισκόμαστε σε βαθιά γεράματα και μετά από 40 χρόνια δουλειάς, θα χρειαζόμαστε την οικονομική στήριξη των παιδιών μας για να επιβιώσουμε.
·                     Αγανακτούμε όταν οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και λιγότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι και περισσότεροι.
Αγαπητοί γονείς,
Όλα αυτά μας προϊδεάζουν για μια χρονιά χειρότερη από την προηγούμενη και δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς. Είναι χρέος μας να αντιδράσουμε, να αγωνιστούμε, να παλέψουμε
Γι΄ αυτό και αποφασίσαμε
να ξεκινήσουμε τη φετινή σχολική χρονιά με απεργιακές κινητοποιήσεις.
·                     Γιατί τα σχολεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς να υπάρχουν χρήματα ούτε για τις στοιχειώδεις ανάγκες τους (πετρέλαιο, γραφική ύλη, λογαριασμοί κλπ)
·                     Γιατί οι εκπαιδευτικοί και ιδιαίτερα οι νέοι αδυνατούν να ζήσουν με μισθούς εξαθλίωσης των 640 ευρώ
·                     Γιατί τα κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό είναι τεράστια
·                     Γιατί καταργείται ο θεσμός του Ολοήμερου σχολείου που εξυπηρετεί εκπαιδευτικές και κοινωνικές ανάγκες
·                     Γιατί αρνούμαστε η ζωή μας να κινείται κάτω από φοβικά σύνδρομα
Το οικονομικό κόστος που επωμιζόμαστε ως συνέπεια των αγώνων μας είναι δυσβάσταχτο, ιδιαίτερα στις συνθήκες της σημερινής κρίσης, όμως δεν μπορεί να είναι φραγμός στα οράματά μας για μια καλύτερη παιδεία.
Σας ζητούμε να σταθείτε συμπαραστάτες στον αγώνα μας και να σας καλούμε να παραμερίσετε όσους «καλοθελητές» θελήσουν να συκοφαντήσουν αυτό τον αγώνα. Να είστε σίγουροι πως με την απεργία μας αυτά που έχουμε να κερδίσουμε εμείς, οι μαθητές μας και το δημόσιο σχολείο είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχουμε να «χάσουμε». 

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Τι είναι η Σχολική Ετοιμότητα;

Μέχρι πριν λίγο καιρό μοναδικό κριτήριο για τη σχολική ετοιμότητα ήταν η ηλικία του παιδιού. Πολύ συχνά όμως οι γονείς ανησυχούν για το κατά πόσο είναι έτοιμο το παιδί τους να πάει στο σχολείο ακόμα κι αν είναι στη «σωστή» ηλικία.
Η Σχολική ετοιμότητα είναι μια πιο σύνθετη λειτουργία που δεν συνδέεται άμεσα με την ηλικία. Είναι μια ικανότητα που αναπτύσσεται από τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί και ωριμάζει σε διαφορετική χρονική ηλικία για το κάθε ένα. Είναι αυτό που κοινώς λέμε «Το κάθε παιδί είναι μοναδικό και έχει τους δικούς του ρυθμούς ανάπτυξης». Γενικά, θεωρούμε ότι ένα παιδί 6 ετών είναι έτοιμο γνωστικά, γλωσσικά, κινητικά και συναισθηματικά να αναπτύξει τις αναγνωστικές και γραφικές του δεξιότητες και να φοιτήσει με επιτυχία στο Δημοτικό. Υπάρχουν όμως και πολλές εξαιρέσεις και δυστυχώς αυτό διαπιστώνεται αργότερα όταν το παιδί προχωρά στις τάξεις του Δημοτικού σχολείου και αντιμετωπίζει σημαντικές δυσκολίες στη μάθηση.
Για το λόγο αυτό υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια όπου θα πρέπει να πληροί ένα παιδί για να θεωρούμε ότι κατέχει την περιβόητη Σχολική Ετοιμότητα.
Αναλυτικότερα:
Σωματική υγεία: το παιδί δεν παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα υγείας που θα το εμποδίσουν στην ομαλή παρακολούθηση του σχολικού προγράμματος.
Γλωσσική επάρκεια και γλωσσικές δεξιότητες: (φωνολογία, μορφολογία, σύνταξη, σημασιολογία, πραγματολογία). Το παιδί έχει σωστή άρθρωση, πλούσιο λεξιλόγιο, χρησιμοποιεί σωστά τους συντακτικούς και γραμματικούς κανόνες όταν μιλά και έχει άρτια φωνολογική ενημερότητα (δηλαδή διακρίνει ακουστικά και αρθρώνει καθαρά όλους τους ήχους-φωνήματα έτσι ώστε να μην μεταφέρει αλλοιωμένους ήχους στο γραπτό του).
Γνωστική επάρκεια: έχει επαρκώς ανεπτυγμένη την κριτική του ικανότητα, είναι σε θέση να κάνει συλλογισμούς και μπορεί να εκτελέσει σύνθετες σκέψεις.
Οπτικοκινητική αντίληψη: το παιδί αναγνωρίζει τα γράμματα, αντιστοιχεί σωστά φώνημα με γράφημα και συντονίζει το μάτι με την κίνηση του χεριού για την εκτέλεση ορθής φοράς γραφής των γραμμάτων (αναγνωστική και γραφική δεξιότητα).
Συγκέντρωση-προσοχή: το παιδί συγκεντρώνει την προσοχή του σε μία δραστηριότητα και την ολοκληρώνει με επιτυχία. Δεν παρουσιάζει διαταραγμένη συγκέντρωση ή σύνδρομο Δ.Ε.Π./Υ. (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και / Υπερκινητικότητα).
Συναισθηματική ωριμότητα: το παιδί είναι κοινωνικό, κάνει εύκολα φιλίες, προσαρμόζεται ομαλά σε διαφορετικές συνθήκες, υπακούει σε κανόνες (κοινωνικούς ή μη).
Ανεξαρτησία και αυτοεξυπηρέτηση το παιδί τρώει, ντύνεται, πλένεται και χρησιμοποιεί την τουαλέτα μόνο του.
Κίνητρα για μάθηση: το παιδί αμείβεται συναισθηματικά και ψυχολογικά καθώς προχωρά με επιτυχία στην σχολική του πορεία.
Όπως βλέπετε η σχολική ετοιμότητα εξαρτάται από μια σειρά παραγόντων για το λόγο αυτό πρέπει να βλέπουμε την ανάπτυξη, την ωριμότητα και την ετοιμότητα του παιδιού σφαιρικά. Η γενικότερη εικόνα της ανάπτυξης του παιδιού σε αυτά τα πρώτα 6 χρόνια της ζωής του είναι αυτή που μας δίνει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για την ετοιμότητά του και δεν πρέπει να αρκούμαστε μόνο στα αποτελέσματα ενός test. Τέλος, εξίσου σημαντικό θεωρώ την ψυχραιμία και ηρεμία των γονέων. Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο ίδιο το παιδί και δεν ωφελεί να αγχωνόμαστε και να τους μεταφέρουμε το στρες που βιώνουμε ως γονείς. Είναι μία ακόμα αλλαγή στη ζωή τους όπου τα παιδιά θα καταφέρουν και εκεί να ανταποκριθούν.

Λία Παλαιολόγου, Λογοπεδικός BSc

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Η ιστορία του Πέτρου

Ήταν στην Πέμπτη Δημοτικού όταν μια μέρα άρχισα να παρατηρώ τον Πέτρο. Έναν συμμαθητή μου από την πρώτη δημοτικού που ποτέ δεν του έδωσα καμία σημασία, ώσπου μια μέρα ο δάσκαλος μας του αγόρασε μια τυρόπιτα από το κυλικείο του σχολείου και του την πρόσφερε.
Ο Πέτρος την πήρε με χαμηλωμένα μάτια λέγοντας του ευχαριστώ. Μου ήρθε παράξενο που ο δάσκαλος έκανε κάτι τέτοιο. Την επόμενη μέρα ένας άλλος δάσκαλος του σχολείου μας, έδωσε κάτι άλλο από το κυλικείο στον Πέτρο. Ο Πέτρος είχε μπει πια για τα καλά στο στόχαστρο της παρατήρησης μου.
Ανακάλυψα ότι οι δάσκαλοι και ο διευθυντής του σχολείου είχαν ένα ιδιαίτερο πάρε δώσε με τον Πέτρο. Πότε κάτι από το κυλικείο, πότε ένα τετράδιο ή ένα βιβλίο, κάποιες τσάντες με ρούχα ή τρόφιμα που έδιναν κάθε τόσο στην γιαγιά του, σιγανές συζητήσεις που κατέληγαν πάντα με ένα “ευχαριστώ για αυτά που κάνετε, να σας έχει ο Θεός καλά, αν δεν ήσασταν εσείς…” και άλλα πράγματα που μου τραβούσαν όλο ένα και πιο πολύ την προσοχή, εξάπτοντας την φαντασία μου όλο ένα και περισσότερο.
Δεν μοιράστηκα τις σκέψεις μου με κανέναν συμμαθητή μου ή φίλο μου κι άφηνα την ιστορία να με συναρπάζει σαν συνωμοτικό σενάριο ταινίας, βάζοντας τον εαυτό μου σε ρόλο Σέρλοκ Χολμς. Έγινα η κρυφή σκιά του δόλιου συμμαθητή μου, τόσο καλά κριμένη σκιά που δύσκολα θα την έβλεπε κάποιος ανυποψίαστος. Αλλά δυστυχώς όλα τα ωραία πράγματα τελειώνουν γρήγορα.
Ένα πρωινό στην αυλή του σχολείου είδα τον αδελφό μου να φορά το καλό μπουφάν του ή αυτό νόμιζα ότι είδα, πλησίασα να του μιλήσω… αλλά δεν ήταν αυτός. Από πίσω πλάτη όπως τον έβλεπα εγώ ήταν ίδιος ο αδελφός μου. Ψηλός ξανθός, μα σαν πλησίασα το τοπίο άλλαξε, το μπουφάν το φορούσε ο Πέτρος, του ζήτησα συγγνώμη για το λάθος και έφυγα με μια ζαλάδα αφάνταστη και με χιλιάδες ερωτήματα. Ναι, του έμοιαζε του αδελφού μου, αλλά ο αδελφός μου ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερος μου και είχε τελειώσει το δημοτικό, πήγαινε γυμνάσιο δεν θα μπορούσε να είναι αυτός…!!
Κοίταξα γύρω και όλοι μοιάζαμε. Μη σε γελά αυτό που λέω, δεν ήμασταν πανομοιότυπα ανδρείκελα, ούτε παράκρουση είχα πάθει… ήμασταν όλοι παιδιά. Παιδιά του σχολείου που έπαιζαν στο διάλειμμα στην ίδια αυλή. Σε αυτό ήμασταν όλοι ίδιοι.
Όταν γύρισα σπίτι μου το μεσημέρι είπα στην μητέρα μου τι έγινε. Η μητέρα μου νοιάστηκε πιο πολύ για της αντιδράσεις του Πέτρου πάρα για τις δίκες μου.
“Δεν πιστεύω να είπες κάτι στο παιδί για το μπουφάν ;” με ρώτησε σχεδόν έντρομη.
“Όχι τι να του πω, ότι το μπουφάν του μοιάζει με το αδελφού μου; Και γιατί νομιζόμαστε για το τι θα πει ο Πέτρος”.
Ξαφνικά ο Πέτρος θέμα συζήτησης εντόνου προβληματισμού μέσα στο σπίτι μας. Ποιος ήταν τελικά αυτός ο Πέτρος, τόσα χρόνια ούτε είχα δει ότι υπάρχει και τώρα το μπουφάν του αδελφού μου στα χέρια του, η έγνοια της μάνας μου, ο εκλεκτός των δασκάλων. Ο κόσμος άρχισε να γυρνά γύρω από τον ΠΕΤΡΟ. Σαν να γκρεμίζονταν ο κόσμος γύρω μου και χτίζονταν από την αρχή.
Κατά ένα παράδοξο τρόπο αυτό έγινε…
“Αχ, παιδί μου”, είπε η μάνα μου καθώς με αγκάλιαζε κρατώντας με κοντά της, σαν από φόβο να μην φύγω. “Αυτό το παιδάκι και η αδελφούλα του είναι ορφανά, έχασαν την μάνα τους και τον πατέρα τους. Τα μεγαλώνει η γιαγιά τους, δόξα τον θεό που υπάρχει και αυτή και δεν είναι τα παιδιά σε κανένα ίδρυμα. Αλλά χήρα και αυτή τι να τα κάνει, με μια μικρή συνταξούλα πως να τα ζήσεις, γριά γυναίκα στην ηλικία της, γιαγιά σου είναι”.
Πραγματικά στην ηλικία της γιαγιάς μου, καθώς είπε και η μάνα μου, το πρόσωπο του ανθρώπου δεν γερνά από τα χρόνια, το τσακίζει και το χαράζει η στεναχώρια και η δυστυχία που ζούμε… Τα προβλήματα μας τσακίζουν, η πάλη με την ζωή… Πέρασαν πολλά χρονιά για να καταλάβω τι ακριβώς έλεγε η μάνα μου. Το καταλάβαινα κάθε φορά και περισσότερο σαν κοίταζα τις δικές της χαρακιές στο πρόσωπο και τώρα τις δικές μου.
“Έζησε τον πόλεμο, πέρασε την κατοχή την πείνα την φτώχεια την στέρηση, και ακόμα την περνάει, μαζί με τα εγγόνια της, τα ορφανά”, τσάκισε η φωνή της και τα μάτια της είχαν βουρκώσει καθώς μιλούσε σφίγγοντας με πιο κοντά της ακόμη περισσότερο.
“Έχασε τον άντρα της τον προστάτη του σπιτιού της και έχασε και τον γιο της και την νύφη της… πόσα να αντέξει ο άνθρωπος παιδί μου. Και η Παναγία να ήταν, θα λύγιζε”.
Η μάνα μου είχε ήδη λυγίσει και μόνο που τα έλεγε.
“Να, βοηθάμε όλοι, όσο μπορούμε και οι δάσκαλοι στο σχολείο από το υστέρημα τους, γιατί το σχολείο δεν είναι μόνο να σας μάθει να γράφετε και να διαβάζετε είναι να σας κάνει ανθρώπους, να σας δώσει ιδανικά, αξίες να νιώθετε και να κατανοείτε και η γειτονιά βοηθάει, όσο μπορούμε, ο κάθε ένας μας, σε φτωχογειτονιά είμαστε, μα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ακόμα πιο φτωχοί από εμάς και έχουν την ανάγκη να τους απλώσουμε το χέρι μας και να τους νοιαστούμε. Και το μπουφάν δεν του έκανε πια του αδελφού σου, να το πετάξω κρίμα παιδί μου το καλό του ήταν, μα έτσι γρήγορα που μεγαλώνετε, δεν του έκανε το έδωσα στο παιδάκι να το φορέσει να ζεσταθεί, να χαρεί και αυτό. Μην του πεις τίποτα του παιδιού, ούτε σε κανένα άλλο παιδάκι να πεις αυτά που σου είπα για τον Πέτρο, έχω τον λόγο σου. Μην στεναχωρηθεί το παιδί, δεν πρέπει”.
Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το δάκρυ που κύλισε στο μάγουλο της, μόνο το σκούπισε γρήγορα, μην την δω να κλαίει. Η μητέρα μου είχε γεννηθεί λίγο πριν τον πόλεμο, είχε δει και αυτή πολλά. Έζησε την κατοχή την φτώχεια την στέρηση. Ήξερε πως είναι. Ήξερε όμως πιο πολύ πως είναι να είσαι άνθρωπος και να απλώνεις το χέρι σου να κρατήσεις ένα άλλο ανθρώπινο χέρι. Να το κρατήσεις, όχι περιστασιακά να ελεημονείς, μα πραγματικά να νοιαστείς, να είσαι δίπλα του και να συμπονέσεις μαζί με αυτόν που υποφέρει. Στο χωριό που έζησε έτσι ξεπέρασαν τον πόλεμο, την κατοχή.
Έπιασαν σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου, νοιάστηκαν ο ένας για τον άλλο, έδωσαν ο ένας στον άλλον το υστέρημα τους. Αυτό προσπαθούσε να μου μάθει τόσα χρονιά, να νοιάζομαι και να απλώνω το χέρι στους ανθρώπους. Ξέρεις πιο ΄ναι το πολυτιμότερο που μπορείς να πάρεις από έναν άνθρωπο… όχι τα λεφτά του, μα την αγάπη του.
Ο Πέτρος της ιστορίας μας τελείωσε το δημοτικό και έπιασε δουλειά στα δώδεκα του χρόνια. Έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες του καθώς είπαν όλοι, τι ευθύνες μπορούσε να έχει ένα δωδεκάχρονο παιδί, δεν το κατάλαβα, το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι μεγάλωσε νωρίς, πολύ νωρίς.
Σε λίγες μέρες θα ανοίξουν πάλι τα σχολειά. Τα προαύλια θα γεμίσουν φωνές από παιδιά, σε μια γωνιά θα είναι και ο “Πέτρος” με τα χέρια σταυρωμένα, δεν θα τα απλώσει να ζητήσει τίποτα δεν το έκανε τότε, δεν θα το κάνει πότε. Εμείς πρέπει να το κάνουμε…
Εμείς πρέπει να απλώσουμε το χέρι να νοιαστούμε τον “Πέτρο” που πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είναι ένας σε όλο το σχολείο, μα ένας σε κάθε τάξη, αν όχι και παραπάνω.
Tα σχολειά είναι ανοιχτά, η διεύθυνση του σχολείου, τα γραφεία των δασκάλων ή των καθηγητών, είναι ανοιχτά. Ας περάσουμε, να βοηθήσουμε τους δασκάλους, τους καθηγητές του “Πέτρου” να μπορέσουν να του δώσουν από εμάς την αγάπη μας, ένα τετράδιο, μια κασετίνα, ένα κουτί με μπογιές, να ζωγραφίσει με τα δικά μας χρώματα και τα δικά του χέρια την ζωή, κάνοντας την πολύχρωμη και όχι μαύρη και γκρι, μα ανθρώπινη και ζεστή. Όλοι έχουμε κοντά μας στην γειτονιά μας ένα σχολείο, όλοι περάσαμε από την σχολική αυλή.
Ας περάσουμε και πάλι….
Ας κάνουμε μια επίσκεψη κρατώντας ένα δώρο για τον “Πέτρο”.
Καλή σχολική χρονιά “Πέτρο”.
Έλα αρχίζουμε μαζί…!!!

πηγή: paranoiameapopsh.blogspot.gr