Γεννήθηκε στο Βελβεντό Κοζάνης το 1980. Σπούδασε Δημοσιογραφία στο ΑΠΘ και Πολιτιστική Διαχείριση στο Πάντειο. Το 2005 κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό διηγήματος για νέους συγγραφείς του Βρετανικού Συμβουλίου. Με τη συλλογή διηγημάτων «Το αστείο» (εκδ. Νεφέλη) βραβεύτηκε δύο φορές: από την κριτική επιτροπή του ηλεκτρονικού περιοδικού «Ο Αναγνώστης» και πρόσφατα από την Κριτική Επιτροπή Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων στην κατηγορία διήγημα-νουβέλα.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας; Τον «Συμβολαιογράφο» του Νίκου Βασιλειάδη, τη «Λέσχη της Αυτοκτονίας» του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον και το «Everything that rises must converge» της Φλάνερι Ο’ Κόνορ.
Ποια είναι τα αγαπημένα σας βιβλία όλων των εποχών; Eπιστρέφω συχνά στα: «Ουάινσμπεργκ, Οχάιο» του Σέργουντ Αντερσον, «Αυτοβιογραφία» του Τόμας Μπέρνχαρντ, «Γκάρντεν πάρτι» της Κάθριν Μάνσφιλντ, «Ο κάμπος στις φλόγες» του Χουάν Ρούλφο, «Φανταστικοί βίοι» του Μαρσέλ Σβομπ, «Ανθολογία του Σπουν Ρίβερ» του Εντγκαρ Λι Μάστερς, «Ο Κατάδικος» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, οι «Ουράνιες βοσκές» του Τζον Στάινμπεκ – θα μπορούσα να συνεχίσω επί μακρόν.
Προτιμάτε ένα συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας; Αγαπώ περισσότερο το διήγημα και την ποίηση.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε; Δεν θυμάμαι κάποιο βιβλίο που να με έκανε να θυμώσω. Να πλήξω, να ενθουσιαστώ ή να ζηλέψω ναι, πολλά. Αλλά να θυμώσω, όχι.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε; Το «Σπάνιο να σου τύχει καλός άνθρωπος» της Φλάνερι Ο’ Κόνορ. Υπέροχα διηγήματα.
Ποιο είναι το χειρότερο βιβλίο που έχετε διαβάσει; Με τα κακά βιβλία δεν είθισται να κάνουμε ό,τι με τα καλά, δηλαδή συγκρίσεις, ιεραρχήσεις, λίστες, συζητήσεις επί συζητήσεων. Ενα βιβλίο που δεν μας ικανοποίησε απλώς το αφήνουμε στη μοίρα του. Προσπαθούμε να το ξεχάσουμε. Ή τουλάχιστον εγώ έτσι κάνω.
Ποιο είναι ένα κλασικό βιβλίο που δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό; Υπάρχουν δεκάδες κλασικά βιβλία που δεν έχω διαβάσει και ελπίζω κάποτε να τα διαβάσω – όχι απαραίτητα επειδή θεωρούνται κλασικά, αλλά επειδή αποτελούν προτάσεις φίλων που εκτιμώ ή επειδή συγγραφείς που θαυμάζω αναφέρονται επανειλημμένα σ’ αυτά. Ομως δεν θα μπορούσα να πω ότι ντρέπομαι για κάποιο κλασικό βιβλίο που δεν έχω διαβάσει.
Κάποιο κλασικό βιβλίο που δεν αντέξατε καθόλου; Είχα ξεκινήσει το «Η βουή και η μανία» του Ουίλιαμ Φόκνερ, αλλά δεν κατάφερα να προχωρήσω πέρα από τις πρώτες είκοσι σελίδες. Ισως στο μέλλον…
Εχετε Facebook, Twitter; Οχι. Κατανοώ ότι για ορισμένους τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα» λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά ή ως μέσον προώθησης της εργασίας τους, προσωπικά, όμως, μου φαίνονται σπατάλη. Καταφεύγουμε στη γραφή όταν περιερχόμαστε σε μια κατάσταση ιδιαίτερης ψυχοσυναισθηματικής φόρτισης· η καθημερινή ενασχόληση με τα «κοινωνικά δίκτυα» συνιστά συχνά μια πρόχειρη και αγοραία εκτόνωση αυτής της φόρτισης. Εχω την αίσθηση ότι η εκτόνωση με τέτοιους όρους είναι, κατά κανόνα, επιζήμια για τον συγγραφέα.
Από την εφημερίδα Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου