Έφυγε από κοντά μας ο κύριος Μανώλης

Έφυγε από κοντά μας ο κύριος Μανώλης Ανεζάκης.Ο Κρητικός που αγάπησε το Βελβεντό,έζησε και πρόσφερε σε αυτό.Καλό ταξίδι κυρ-Μανώλη...
Το τελευταίο του κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟ" γραμμένο με πολύ δυσκολία από το κρεβάτι του πόνου,δείχνει τη μεγάλη του αγάπη για τον τόπο μας,που έγινε και δικός του τόπος.

ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ Ή ΑΓΝΟΙΑ; ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΝΩΛΗ ΑΝΕΖΑΚΗ
Όταν το Νοέμβριο του 1955 εγκαταστάθηκα μονίμως στο Βελβεντό, οι συγγενείς της συζύγου μου με ξεναγούσαν καθημερινώς στα διάφορα αξιοθέατα μέρη του Βελβεντού. Μου εξηγούσαν διάφορα από την καθημερινή ζωή, έκανα τις ερωτήσεις μου και Όταν το Νοέμβριο του 1955 εγκαταστάθηκα μονίμως στο παρατηρήσεις και είχα αποκτήσει μια σαφή εικόνα του τόπου. Την εποχή εκείνη ο πεθερός μου διατηρούσε καφενείο επί της κεντρικής πλατείας, στο κτίριο αυτό που σήμερα στεγάζεται μια καφετέρια. Ένα βράδυ που πήγα στο καφενείο μερικοί γέροντες της εποχής εκείνης εκάθοντο γύρω από τη σόμπα, μεταξύ των οποίων και ένας που εφαίνετο πιο καλλιεργημένος. Όπως έμαθα αργότερα ονομάζετο Χαρίσιος Ζορμπάς. Δεν είχε αποκτήσει παιδιά και ευρίσκετο υπό την προστασία του γιατρού Νικολάου Βλατή, πατρός του σημερινού βουλευτή κ. Ιωάννη Βλατή, του οποίου ήταν στενός συγγενής. Αυτός όταν με είδε να μπαίνω στο καφενείο μου είπε: «Είσαι αρκετές μέρες στο Βελβεντό, μπορείς να μας πεις τις εντυπώσεις σου γι’ αυτό;» Απ’ όσα είχα ακούσει και παρατηρήσει εγνώριζα αρκετά και άρχισα σαν καλοδιαβασμένος μαθητής που λέει το μάθημά του στο δάσκαλο να του περιγράφω όσα είχα δει και ακούσει. Όλοι με άκουγαν με ενδιαφέρον. Σε μια στιγμή με διακόπτει ο ερωτήσας και στρεφόμενος προς τον πεθερό μου που ευρίσκετο εις τον μπουφέ του καφενείου και άκουγε και εκείνος, του είπε: «Θύμνιο μου φαίνεται ότι ο γαμπρός σου επήρε μαθήματα από τον Γεώργιο Παπανδρέου.» Παραξενεμένος ερώτησα τι δουλειά έχει ο Γεώργιος Παπανδρέου σ’ αυτά. Μου είπαν ότι προ διετίας (1953) ο Γεώργιος Παπανδρέου επέρασε από το Βελβεντό, καίτοι δεν ήτο στο πρόγραμμα περιοδείας του, αλλά επειδή ένας πολιτικός της Κοζάνης του είχε περιγράψει με θερμά λόγια το Βελβεντο, παρέκαμψε από την εθνική οδό και ήρθε εδώ. Ο λόγος του ήταν ένας ύμνος για το Βελβεντό. Ότι δηλαδή οι κάτοικοι είναι λίαν εργατικοί, φιλόξενοι, προοδευτικοί και παράδειγμα προς μίμησιν για όλους. Και ότι το Βελβεντό είναι μια όασις στην περιοχή, λόγω των πολλών υδάτων και του πράσινου. Τον συγκίνησε ιδιαιτέρως, όπως του είπε ο πολιτικός του, η αλληλεγγύη μεταξύ των κατοίκων που όταν π.χ. ένας θέλει να χτίσει το σπίτι του, τρέχουν όλοι, συγγενείς και φίλοι να βοηθήσουν, άλλος ανοίγει θεμέλια, άλλοι κουβαλούν τις πέτρες, άλλοι χτίζουν και η οικία στήνεται με την ελάχιστη δαπάνη. Αυτό συμβαίνει και στις αγροτικές εργασίες, όπως είπε και όπως ήξερε να τα λέει ο Γεώργιος Παπανδρέου. Ετελείωσε με τη φράση, «σας αξίζει έπαινος» και «ένα μεγάλο εύγε». Αυτό το μεγάλο εύγε του Γέρου της Δημοκρατίας Γεωργίου Παπανδρέου, ήρθε ένας άλλος Γεώργιος Παπανδρέου, πρωθυπουργός μάλιστα της Ελλάδος και παίρνοντας το σφουγγαρόπανο στο χέρι, σβήνει τον έπαινο του παππού του για το Βελβεντό. Τι να πει κανείς, αδιαφορία ή άγνοια; Ο Θεός να τους φωτίσει και το πνεύμα του Γέρου, έστω και αργά να δουν το σωστό και να διορθώσουν το λάθος τους. Γιατί αν υπάρχουν δύο δήμοι στην Ελλάδα με ιδιαίτερα και ξεχωριστά χαρακτηριστικά και που πρέπει να διατηρήσουν την αυτονομία τους, ο ένας είναι το Βελβεντό. Ο δήμος ποιεί πάντα τα έργα του άνευ δραχμής χρέους και τέλος ο αρχαίος Καλλικράτης σαν άριστος αρχιτέκτων δε θα έκανε λάθος στα έργα του…