Δεν έχω καμιά διάθεση να γράψω απόψε...Είμαι πολύ κουρασμένος και στενοχωρημένος.
Και τι να γράψεις άλλωστε,όταν πας να διαμαρτυρηθείς για ένα δίκαιο αίτημα και βρίσκεσαι ξαφνικά μπροστά στα ΜΑΤ;
Τι να πεις στην κλαμένη μαθήτρια Γυμνασίου,που την έδιωχνα από μπροστά και μου έλεγε,μα κύριε γιατί χτυπούν και ρίχνουν δακρυγόνα,αφού δεν κάναμε τίποτα.
Τι να πεις στη μάνα που φώναζε μπροστά στα ΜΑΤ, "τι κάνετε,δε βλέπετε ότι είναι μαζί μας παιδιά και παππούδες;"
Και όταν τελειώνει το κακό,πας σε μια γωνιά,με τα μάτια δακρυσμένα από τα δακρυγόνα και τη στενοχώρια και σκέφτεσαι τα 25 χρόνια μέσα στην τάξη,να διδάσκεις στους μαθητές να είναι καλά παιδιά, να γίνουν καλοί και τίμιοι άνθρωποι και πολίτες,να αγαπούν τον τόπο τους και να προσφέρουν σ' αυτόν.Και τώρα να βρίσκεσαι για τον τόπο σου, απέναντι στα ΜΑΤ...
Τι να γράψεις πια;Μόνο ότι τα γεγονότα αυτά δυνάμωσαν περισσότερο τους Βελβεντινούς και πιο ενωμένους για τη συνέχιση του αγώνα,μέχρι την τελική μας δικαίωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου