Συμμετοχή του Σχολείου μας στο διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών

Το Δημοτικό Σχολείο Βελβεντού συμμετέχει φέτος στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό για παιδιά της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, με το παραμύθι που έγραψαν και εικονογράφησαν οι μαθητές του σχολείου μας με τίτλο "Ο ΔΕΝΤΡΟΣ".

Η υπόθεση του παραμυθιού μας, εξελίσσετε σ' ένα δάσος όπου τα ζώα με τη βοήθεια των παιδιών προσπαθούν να το σώσουν από τον "ΕΝΑΝ", τον κακό της υπόθεσης. Θα τα καταφέρουν άραγε;

Ο ΔΕΝΤΡΟΣ

                                                   

Παραμύθι-Δημ. Σχολείο Βελβεντού

 Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πλαγιά των Πιερίων, λίγο ψηλότερα από το Μοναστήρι, υπήρχε ένα δέντρο.

Τώρα θα μου πείτε μόνο ένα δέντρο υπάρχει στο βουνό μας;

Όχι. Όμως το δέντρο αυτό ήταν ξεχωριστό.

  Στέκονταν στην άκρη ενός απότομου γκρεμού. Οι ρίζες του ήταν γαντζωμένες πάνω σ’ έναν πελώριο βράχο και ο κορμός του υψώνονταν εκεί για εκατοντάδες χρόνια. Πολλοί λεν πως είχε ξεπεράσει τα χίλια χρόνια, πριν χίλια χρόνια. Ήταν τόσο ψηλό που απ’ την κορφή του έβλεπες ολόκληρο το βουνό. Έτσι έλεγαν οι άνθρωποι. Γι’ αυτό και του έδωσαν όνομα.

 Το φώναζαν «Ο ΔΕΝΤΡΟΣ»

    Όμως τα ζώα ήξεραν περισσότερα. Ήξεραν πως ο Δέντρος ήταν ένα ξωτικό και πως τα βράδια ζωντάνευε και μιλούσε μαζί τους.

     Ήταν παλιό, όσο και το βουνό.

     Στις ρίζες του ξαπόσταινε ο Δίας, όταν κατέβαινε από απέναντι απ’ τον Όλυμπο για να συναντήσει τις θυγατέρες του, τις μούσες. 

     Εκεί ξεκουράστηκε για μια στιγμή η βασίλισσα, όταν έφευγε κυνηγημένη απ’ το Παλαίκαστρο, τη νύχτα που το ’καψαν οι οχτροί.

    Είχε μαζεμένη τη σοφία αιώνων και τα ζώα τον εμπιστεύονταν πιο πολύ κι απ’ τη σοφή κουκουβάγια που είχε τη φωλιά της στα κλαδιά του.

    Κάθε που γέμιζε το φεγγάρι, τα ζώα του δάσους μαζεύονταν στις ρίζες του και γίνονταν σωστό πανηγύρι.

            

     Φέτος τον Αύγουστο όμως η αναστάτωση ήταν μεγαλύτερη από άλλες φορές.

Πρώτη πρώτη έφτασε η Αλεπού με το Λαγό. Δεν άργησαν να φτάσουν και οι άλλοι, το Ζαρκάδι, το Αγριογούρουνο, ο Σκαντζόχοιρος, το Φίδι, το Κουνάβι,  ο Λύκος, η Χελώνα, ο Ασβός και η Αγριόγατα και σιγά σιγά ήρθαν όλα τα ζώα. Μιλούσαν όλα μαζί και ο Δέντρος δεν καταλάβαινε λέξη.

- Ησυχία!  Ακούστηκε η φωνή του μέσα στη νύχτα και τα κλαδιά του ακούμπησαν στο χώμα.

- Γιατί  τόση φασαρία;

- Ο Άνθρωπος, είπε η Αλεπού, έβαλε σκοπό να κάψει το δάσος. Τρεις φορές προσπάθησε αυτό το μήνα. Κάτι πρέπει να κάνουμε.

- Ναι, συμφώνησαν και τα άλλα ζώα, πρέπει να τους διώξουμε απ’ το δάσος μας.

  

     Ο Δέντρος άκουσε για λίγη ώρα και ύστερα πήρε το λόγο.

-    Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, είπε.

-   Κάθε φορά που ένας έβαζε φωτιά να μας κάψει,  οι πολλοί έτρεχαν και την έσβηναν.

Ξέρουν κι αυτοί πως αν καεί το δάσος, θα χαθούν και τα χωριά τους, το Βελβεντό, το Παλαιογράτσανο, το Καταφύγι και η Σκούλιαρη. Πριν εκατό χρόνια, που το βουνό μας δεν είχε τόσα πολλά δέντρα, μια δυνατή βροχή έπνιξε το χωριό. Ο Άσπρος Όχτος έσπασε και ο Ξερόλακκας  κατέβασε χώμα και βράχια. Ξεχείλισε και μπήκε στα σπίτια.

 Η καταστροφή ήταν πολύ μεγάλη. 

 - Από τότε οι κάτοικοι του τόπου ξέρουν πως το δάσος  είναι αυτό που τους φυλάει.

Και το προσέχουν σαν τα μάτια τους. Για πολλά χρόνια ανέβαιναν ψηλά, στις απότομες πλαγιές και φύτευαν δέντρα. Έχτισαν φράγματα στον Άσπρο Όχτο για να κόψουν την ορμή του. Άνοιξαν δρόμους και καθάρισαν τα μονοπάτια.

 Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κακοί.

 Τα ζώα άκουσαν με προσοχή το Δέντρο.

Η αλήθεια είναι πως αν δεν έτρεχαν οι κάτοικοι της περιοχής,  το δάσος θα είχε καεί.

-   Και πώς μπορούμε να σταματήσουμε τον έναν κακό άνθρωπο; ρώτησε η Βερβερίτσα.

-    Να πάει η Αγριόγατα και να βρει τα παιδιά, είπε ο Δέντρος, αυτά ξέρουν τι να κάνουν.

-    Ναι, ξέρω δυο αδέρφια, αποκρίθηκε η Αγριόγατα.

-     Το σπίτι τους είναι στους πρόποδες του βουνού και πολλές φορές τους επισκέπτομαι.

-Νομίζουν ότι είμαι μια μεγάλη γάτα. Αύριο το πρωί θα βρίσκομαι εκεί.

Τα ζώα συμφώνησαν και το καθένα έφυγε για τη φωλιά του.

  Την άλλη μέρα το πρωί η Αγριόγατα πήγε στην αυλή του σπιτιού των παιδιών, πριν η μέρα ακόμη χαράξει. Είχε μεγάλη αγωνία για τη συνάντησή τους.

    Έκανε μια μεγάλη βόλτα στην αυλή, περπάτησε στα κεραμίδια και κατέληξε στο σκουπιδοτενεκέ.

   Τα παιδιά δεν είχαν σχολείο, καλοκαίρι και ξυπνούσαν αργά. Κάποια στιγμή κατά τις δέκα το πρωί βγήκαν στην αυλή. Η Αγριόγατα πήγε κοντά τους.

- Επιτέλους, είπε. Φοβήθηκα πως δε θα βγείτε καθόλου σήμερα! Τα παιδιά τρόμαξαν, όμως  η Αγριόγατα τους τα εξήγησε όλα.

- Μ’ έστειλαν τα ζώα και τα δέντρα του βουνού να σας ειδοποιήσω για το μεγάλο κίνδυνο. Και τους είπε για τον «ένα» που θέλει να κάψει το δάσος.

            

Εκείνα άκουσαν προσεκτικά και αποφάσισαν να δράσουν. Πήραν τα ποδήλατά τους και κατέβηκαν στην πλατεία. Εκεί βρήκαν τους φίλους τους και τους τα είπαν όλα, όσα τους είχε πει η Αγριόγατα. Σε λίγο, όλα τα παιδιά έμαθαν τα νέα.

- Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Παιδιά είμαστε, είπε ο Κώστας.

- Πολλά μπορούμε να κάνουμε όταν είμαστε όλοι μαζί, απάντησε η Κατερίνα. Ακούστε τι σκέφτομαι και τους είπε την ιδέα της.

- Θα γράψουμε συνθήματα, πολλά συνθήματα, που θα λένε για το δάσος και τη χρησιμότητά του, το πώς πρέπει να το προστατεύουμε και να το προσέχουμε. Θα τα κολλήσουμε στους δρόμους και στα μονοπάτια που οδηγούν στο βουνό.      

-Δε φτάνει όμως αυτό! Να πάμε εκεί κοντά να παίξουμε, είπε ο Δημήτρης.

- Να ξεσηκώσουμε και τους γονείς μας, να ανεβαίνουμε τα μονοπάτια μαζί και σε διάφορες ώρες της ημέρας, συμπλήρωσε ο Ζήνος.

- Και να προσέχουμε συνεχώς τον καπνό, είπε η Ελένη, για να ειδοποιήσουμε την πυροσβεστική.

Ο καθένας είπε και μια ιδέα.

    Το απόγευμα πήραν χαρτόνια και μαρκαδόρους και στρώθηκαν στη δουλειά. Τα δυο αδέρφια γύρισαν στο σπίτι τους.

Εκεί τους περίμενε η αγριόγατα κι είχε πολύ μεγάλη αγωνία.

- Αργήσατε τους είπε. Τι έγινε; Βρέθηκε λύση; Πέστε μου!

-  Θαρρώ πως όλα πήγαν καλά, είπε το αγόρι.

- Θα διώξουμε τον εισβολέα να τους πεις, συμπλήρωσε το κορίτσι.

Η Αγριόγατα ανακουφισμένη γύρισε στο δάσος να πει τα καλά νέα.

           

Το άλλο πρωί όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στο βουνό, τα μονοπάτια αλλά και τα μαγαζιά της πλατείας, το Κ Π Ε  και το Κ Ε Π,   το Ιατρείο, το Δημαρχείο, η εκκλησία, τα πάρκα και όπου υπήρχε καθαρή επιφάνεια, όλα είχαν κι από ένα ή περισσότερα συνθήματα:

«Προστατέψτε τα δάση και τα ζώα του»,«Δεν κόβουμε τα δέντρα», «Δώσε ζωή στο δάσος για να έχεις καλύτερη ζωή»,«Το δάσος δεν είναι σκουπιδότοπος» και πολλά άλλα.

            Στη βραδινή συγκέντρωση η Αγριόγατα είπε όλα όσα έγιναν στο Βελβεντό.

- Αλλά κι εμείς να μην καθόμαστε με σταυρωμένα πόδια, είπε ο Σκαντζόχοιρος. Αν ξαναπατήσει το πόδι του στο βουνό, θα του το τρυπήσω τόσο δυνατά που θα κάνει ένα μήνα να ξαναπατήσει.

- Εγώ θα τον κυνηγήσω και θα τον τρομάξω τόσο πολύ που θα το σκεφτεί δυο φορές να ξανάρθει, είπε το Αγριογούρουνο.

- Θα του βγάλω τα μάτια, είπε ο Αϊτός, αν ξαναπροσπαθήσει να βάλει φωτιά.

Κάθε ζώο έλεγε τι θα κάνει για να διώξει τον Έναν από το δάσος.

Στο τέλος μίλησε ο Δέντρος.

- Τα παιδιά είναι το μέλλον αυτού του τόπου, οι αυριανοί κληρονόμοι, κουβαλάν κι αυτά μια συλλογική μνήμη, συνεχίζουν την προσπάθεια των παππούδων τους. Οι παλιοί Βελβεντινοί δάμασαν το βουνό, από συνεχή κίνδυνο, το κάνανε φίλο τους, έζησαν απ’ αυτό, μ’ αυτό. Οι σημερινοί γνωρίζουν την αξία του βουνού και το προστατεύουν.

Αυτός ο τόπος μ’ αυτούς τους ανθρώπους έχει αύριο.

Όταν θέλουν οι πολλοί ο «Ένας» γίνεται «Κανένας».

      Η μέρα άρχισε να χαράζει και όλα τα ζώα κίνησαν για τις φωλιές τους. Σε λίγο ο ήλιος έριξε τις πρώτες ακτίνες του μέσα από τα κλαδιά των δέντρων και φώτισε κάτω τον κάμπο.

       Στα χωράφια οι αγρότες μάζευαν ροδάκινα και οι φωνές τους ακούγονταν ως πάνω.

       Ο Δέντρος σκίρτησε στο πρωινό αεράκι και τα φύλλα του τίναξαν τη δροσιά.

           

Σιγανές φωνές ακούστηκαν απ’ το μονοπάτι και σιγά σιγά δυνάμωναν. Ο Κώστας και ο Μάρκος, παλιοί ορειβάτες, σταμάτησαν για μια στιγμή στη ρίζα του για να ξεκουραστούν.

- Κάτι γράφει στο χώμα, είπε ο Μάρκος. Κοίταξαν προσεκτικά και διάβασαν:

«  Όταν θέλουν οι πολλοί, ο Ένας γίνεται Κανένας».

Χαμογέλασαν με νόημα, ήπιαν λίγο νερό και συνέχισαν το ανηφορικό μονοπάτι.