Μέλη του ΚΑΠΗ μας μιλούν για τις τροφές που είχαν,όταν ήταν παιδιά.

Μέλη του ΚΑΠΗ Βελβεντού επισκέφτηκαν το σχολείο μας και μίλησαν τους μαθητές μας για τα φαγητά που έτρωγαν τα παλιά χρόνια. Χρόνια δύσκολα, γεμάτα στερήσεις, όπου οι άνθρωποι προσπαθούσαν να αξιοποιήσουν για φαγητό κάθε καρπό, που έπαιρναν από τη γη.

Μας μίλησαν για φαγητά που δεν υπάρχουν πια σήμερα όπως:

-Τον στούμπο, που γινόταν από μολόχες (άγρια χόρτα), ξίδι και σκόρδο.

- Το πιριάνι με τσουκνίδα, αλεύρι και λίγδα στο φούρνο.

- Το κουσάφι, φαγητό για τις νηστείες από ξερά σύκα, τζιρνίκια (κορόμηλα) και κασούλες( άγρια αχλάδια).

- Την λιγδοπάπαρα  με νερό, λίγδα και ξερό ψωμί. Αργότερα, όταν ήρθαν καλύτερες μέρες έτρωγαν την παπάρα με γάλα και ψωμί.

- Τα ριτσέλια με κολοκύθα ή κυδώνια μέσα στο μούστο.

- Τη σύβραση, φαγητό του Πάσχα, που γίνεται ακόμα και σήμερα στο Βελβεντό, με συκώτια, έντερα, κρεμμυδάκια, κεφαλάκι και ζουμί από το ψητό κρέας.

- Τον τραχανά που γινόταν από ξινισμένο γάλα.

- Τα σουτζούκια και η μουστόπιτα που γινόταν από το μούστο.

- Αρμόζουμο, από λάχανο στην αρμιά (λάχανο στο αλάτι για αρκετές μέρες) και κόκκινο πιπέρι.

Μας μίλησαν ακόμα για προϊόντα που σήμερα αγοράζουμε εύκολα, αλλά εκείνη την εποχή ήταν πολύ ακριβά και δεν μπορούσαν να τα πάρουν. Έτσι τα αντικαθιστούσαν με κάποια άλλα.

-Για ζάχαρη χρησιμοποιούσαν πετιμέζι, που το έκαναν από το κρασί.

-Για ρύζι χρησιμοποιούσαν πλιγούρι, που το έπαιρναν από το σιτάρι.

- Για λεμόνι χρησιμοποιούσαν ξίδι και τζιρνίκια.

-Τον καφέ τον έκαναν από ψημένο ρεβίθι  ή κριθάρι.

- Ελαιόλαδο δεν είχαν γιατί ήταν πολύ ακριβό και χρησιμοποιούσαν τη λίγδα που έφτιαχναν από το λίπος του γουρουνιού ή λάδι που έβγαζαν από το λινάρι ή το σουσάμι.

Μας μίλησαν ακόμα για την παραγωγή παλιά στον τόπο μας:

-Σιτάρι, αμπέλι, φράουλα και ροδάκινα αργότερα.

- Κρασί για να πίνουν, αλλά το χρησιμοποιούσαν και για γιατροσόφια.

- Ντομάτες για σάλτσα αλλά και λιαστές, με αλάτι που στέγνωναν στον ήλιο και τις είχαν για το χειμώνα.

Με ευκαιρία των Χριστουγέννων, μας είπαν και για το σφάξιμο του γουρουνιού. Σχεδόν κάθε οικογένεια είχε γουρούνι, από το οποίο έπαιρνε το λίπος για να κάνει τη λίγδα. Το κρέας το συντηρούσαν μέσα σε μεγάλη λεκάνη με χοντρό αλάτι, αφού δεν είχαν τότε ψυγείο. Ένα μέρος του κρέατος το έκαναν λουκάνικα, που  έτρωγαν από τη γιορτή του Αγίου Αθανασίου και μετά.

Αναφέρθηκαν ακόμα στα τσιμπούσια, γλέντια που γινόταν με ευκαιρία κάποιας γιορτής ή χαρούμενου γεγονότος.

Τελειώνοντας μετά από ερώτηση μαθητή, μας είπαν ότι τα χρόνια εκείνα αν και ήταν δύσκολα, υπήρχε μεγάλη αλληλοβοήθεια και ο ένας βοηθούσε και συμπαραστέκονταν στον άλλο.

Να ευχαριστήσουμε πολύ τον κύριο Αντώνη, πρόεδρο του ΚΑΠΗ Βελβεντού, τον κύριο Παρμενίων και τον κύριο Τάσο που δέχτηκαν με μεγάλη προθυμία να έρθουν στο σχολείο μας και να μας μεταφέρουν τις εμπειρίες τους από τα παιδικά τους χρόνια.