ΤΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟ ΚΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

του Νικόλα Μάστορα Γκουλέμα

Δεν είναι εύκολο για μια κοινωνία στην χώρα μας να μπορεί να ξεφεύγει από τον μέσο όρο. Είναι συντριπτικοί οι αρτηριοσκληρωμένοι και διαφόρων χρωμάτων (ανάλογα με την περίοδο) μηχανισμοί που επιβάλλουν κοινωνικές ζυμώσεις και διεργασίες, περιορισμένων δυνατοτήτων και ευθύνης. Στην περιοχή μας έχουμε μια περίπτωση όμως που κατάφερνε να ξεφύγει από τον στενάχωρο αυτό μέσο όρο. Αναφέρομαι στην περίπτωση του Βελβεντού.
Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, θυμίζοντας μερικές ουσιαστικές λεπτομέρειες. Όταν παρόντος του πρωθυπουργού, τον περασμένο Απρίλιο περνούσε από το υπουργικό συμβούλιο ο «Καλλικράτης» και η καινούργια αυτοδιοικητική δομή της χώρας, οι ιθύνοντες είχαν κατ’ αρχήν κρίνει πως η περίπτωση του Βελβεντού χρήζει ξεχωριστής μεταχείρισης και αποφάσισαν για ένα Βελβεντό με σύνορα του δήμου ίδια με αυτά που είχε ορίσει μερικά χρόνια πριν το νομοσχέδιο «Καποδίστριας». Κάποιο λόγο θα είχαν.
Και η αλήθεια είναι πως σε εκείνη την συνεδρίαση τις 28ης του περασμένου Απρίλη, ορθά είχε αποφασίσει το υπουργικό συμβούλιο. Το Βελβεντό είναι μια περίπτωση που αξίζει να σταθεί κάποιος. Μέσα σε μια Ελληνική πραγματικότητα δύσοδων και υπερχρεωμένων ΟΤΑ, η Δημοτική αρχή του Βελβεντού πετύχαινε μονίμως μια χρηστή οικονομική διαχείριση που κατάφερνε και συνδύαζε με μία αξιόλογη αναπτυξιακή πορεία η οποία λειτουργούσε αρθροιστικά στην ποιότητα ζωής των δημοτών, χρόνο με τον χρόνο. Πρώτυπος αγροτικός δήμος, συνδυασμένος με ορεινό όγκο σπάνιας ομορφιάς και με βαθιά γνώση της αξίας του “συνεταιρίζειν”. Ιδανικό επιστέγασμα, ο άγραφος κώδικας λειτουργίας μιας κοινωνίας που ήξερε και μπορούσε να παράγει, όχι μόνο να καταναλώνει.
Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως θα έπρεπε, οι τοπικοί θεσμικοί και πολιτικοί παράγοντες αδράνησαν (τουλάχιστον), και στον βωμό εξυπηρέτησης των ψηφοθηρικών μαθηματικών ο δήμος Βελβεντού χάθηκε μέσα από τα χέρια τους.
Έκτοτε οι Βελβεντίνοι έχουν ξεκινήσει έναν αγώνα. Έναν πολιτισμένο αγώνα κατά την διάρκεια του οποίου ουδέποτε παρακολλήθηκε ή θίχτηκε το συμφέρον και τα δικαιώματα κάποιας άλλη κοινωνικής ομάδας, γεγονός που έφερε μαζί τους στον ίδιο αγώνα πολλούς από την ευρύτερη περιοχή, απλό κόσμο από άλλα μέρη, οι οποίοι χωρίς δεύτερη σκέψη συντάχθηκαν κι έγιναν πρεσβευτές του δίκαιου αιτήματος της Βελβεντινής κοινωνίας.
Μια κοινωνία που απέδειξε έμπρακτα πως όσο καλά ξέρει να παράγει, να δημιουργεί και να αναπτύσσεται, άλλο τόσο καλά ξέρει και να αγωνίζεται. Ακόμα πιο ηχηρό γίνεται το μήνυμα αν αναλογιστεί κανείς την πλούσια παρακαταθήκη που έχει το Βελβεντό στους φορείς της τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μέσα σ’ όλα τ’ άλλα λαϊκές συνελεύσεις σπάνιας δημοκρατικής ουσίας και μία ώριμη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος ως προς το ποιους επέλεγε να το εκπροσωπήσει, έκαναν το Βελβεντό ένα από τα κατ’ εξοχήν μέρη όπου οι θεσμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης συναντούσαν το νόημα τους.
Τα συντριπτικά ποσοστά αποχής (98%) απο τις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές και το συνεχώς αυξανόμενο νούμερο της αστικής Μ.Κ.Ο. (περίπου 2.500 κι ανεβαίνει) δικαίως κάνουν την «Κοινωνία των Πολιτών του Βελβεντου» να διατείνει πως φέρει την φωνή σύσσωμης της τοπικής κοινωνίας, ακόμα κι αν σαν θεσμικός παράγων δεν αναγνωρίζεται από το κράτος. Δεν είναι το γράμμα του νόμου ξέρετε που πραγμάτικα μετράει αλλά η ουσία του κι αυτό καλά θα κάνουν να το «ζυγίσουν» σωστά οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί και θεσμικοί παράγοντες.
Τα μεγάλα ποσοστά συμμετοχής και καθολικότητας που αντανακλούν οι αποφάσεις που παίρνει, είναι κραυγές που δεν υπάρχει η πολυτέλεια να μην ακουστούν. Είναι όλα αυτά που έχουν κάνει πολλούς μη Βελβεντινούς, φίλους και συναγωνιστές σε αυτό τον αγώνα για ανεξάρτητο δήμο Βελβεντού, γιατί τελικά το δίλλημα στην περίπτωση του ανεξάρτητου Δήμου Βελβεντού, είναι ίδιο με ένα δίλλημα ανάμεσα στο σωστό και το λάθος.
«Μόνο τα ντουβάρια δεν αλλάζουν» έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, και ντουβάρια δεν είμαστε. Αν έγινε ένα λάθος με τον Καλλικράτη τον περασμένο Μάη, οφείλει να διορθωθεί. Η ιστορία δεν θα γράψει με τόσο έντονα γράμματα πως ήταν η πορεία του θέματος, όσο το ποια ήταν τελικά η κατάληξη του. Το Βελβεντό ήταν, είναι και μπορεί να παραμείνει ένα στολίδι για την περιοχή μας και την Δυτική Μακεδονία ολόκληρη. Τώρα αν κάποιοι θέλουν να συνδέσουν το όνομα τους με μια ιστορία που θα αφήνει τον τόπο μας φτωχότερο ... ας είναι. Η ιστορία θα γράψει.
ΥΓ: Άνευ ουσίας και αποπροσανατολιστική η κουβέντα που ξεκίνησε τις τελευταίες μέρες μεταξύ Βελβεντινών και Σερβιωτών γύρω από το συμβάν στο Όσιρις, μέσα από αντικρουόμενες μαρτυρίες, τραβηγμένα από τα μαλλιά συμπεράσματα και εκνευριστικούς ισοπεδωτισμούς. Αποκορύφωμα το αμφίβολης χρησιμότητας δελτίο τύπου του Δήμου Σερβίων που αναφέρεται σε «κάποιους» αόριστους που δρουν ανάρμοστα και που τελικά δεν κατονομάζει. Τακτική που δεν αρμόζει σε σοβαρό δελτίο τύπου Δήμου, αλλά μάλλον σε καφενειακή κουβέντα. Η δράση προκαλεί αντίδραση, κι έτσι λογικά μάλλον ήρθε η απάντηση από την «Κοινωνία των Πολιτών του Βελβεντού».