Για τον ανησυχητικό πολλαπλασιασμό των «συνενωμένων» υποκρισιών

Του Τσιουκαρδάνη Νικολάου-Πολίτη
Με αφορμή την ανακοίνωση των κομματικών οργανώσεων του ΚΚΕ Σερβίων – Βελβεντού με τίτλο: «Για τον ανησυχητικό πολλαπλασιασμό των «μεμονωμένων» περιστατικών»
Τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο. Καρλ Μαρξ.
Φίλες και φίλοι, ο Τζον Λοκ είχε πει κάποτε ότι «οι άνθρωποι αφήνουν την κατάσταση της φύσης και ενώνονται σε κοινωνία για την αμοιβαία διατήρηση των ζωών τους, των ελευθεριών και των περιουσιών τους...». Δεν υπάρχουν άτομα αλλά κοινωνικές σχέσεις, υποστήριζε και ο οξυδερκής και πολυμαθής Κάρολος Μαρξ, αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν είναι απαραίτητο να ισχύει πάντα. Όχι τουλάχιστον για την Τοπική Οργάνωση Βελβεντού του ΚΚΕ. Περί της κοινωνίας του Βελβεντού λοιπόν ο λόγος, των… εκλογών, και της στάσης της Τοπικής Οργάνωσης Βελβεντού του ΚΚΕ (του κομματικής γραμμής τουλάχιστον).
Φίλες και φίλοι,
Για πρώτη ίσως φορά τόσο απροκάλυπτα μια τοπική οργάνωση ενός κόμματος – και μάλιστα «του κόμματος του λαού» όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται – επιτίθεται εναντίον του ίδιου του λαού! Της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού του Βελβεντού, των πολιτών του Βελβεντού. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει τελευταία με τις δύο αυτές κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ, Βελβεντού και Σερβίων, αλλά πρέπει να έχουν μεγάλο πρόβλημα και μάλλον να βρίσκονται σε μεγάλη σύγχυση. Δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε διαφορετικά. Δεν θέλουμε δηλαδή να πιστέψουμε ότι τα έβαλαν με τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών του Βελβεντού για το λόγο ότι δεν στράφηκε προς αυτούς αλλά επέλεξε συνειδητά την αποχή στις περασμένες «αυτοδιοικητικές εκλογές». Όπως τελικά επέλεξαν και οι μισοί σχεδόν ψηφοφόροι για διαφορετικούς σε κάθε περίπτωση λόγους. Την αποχή στην οποία αναφερθήκαμε αναλυτικά πριν ένα μήνα, κάνοντας λόγο, ανάμεσα σε άλλα, για συνειδητή αντίσταση και μήνυμα αλλαγής πολιτικής.
«Είναι ολοφάνερο ότι καμία ελπίδα δεν υπάρχει από τα σημερινά κόμματα της αριστεράς. Το μόνο που φαίνεται να ενδιαφέρει τις ηγεσίες τους είναι να παραμείνουν αφεντικά στα μαγαζιά τους, τα οποία θέλουν μικρά για να τα ελέγχουν. Το ΚΚΕ μεταθέτει τη λύση στη δευτέρα παρουσία της επανάστασης…
…Οι πρόσφατες δημοτικές εκλογές ήταν η τελευταία τους ευκαιρία και την ξόδεψαν. Χιλιάδες οργισμένοι με την εξουσία πολίτες προτίμησαν ν' απέχουν, παρά να τους ψηφίσουν, ακόμα και ως πράξη διαμαρτυρίας.
Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης δηλώνουν στις συζητήσεις τους ότι «όσο υπάρχουν η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός δεν φοβόμαστε, γιατί τα πράγματα θα κινούνται εντός πλαισίου».
Τι φοβούνται; Το άγνωστο. Τρέμουν το καινούριο που αναζητά η κοινωνία, αλλά που ακόμα δεν έχει γεννηθεί. Γι' αυτό και η εξουσία, σαν τον Ηρώδη, σφάζει κάθε νήπιο που μοιάζει ύποπτο. Γεμίζουν τις φυλακές με τους Ρομπέν των σουπερμάρκετ, που κλέβουν μακαρόνια και τα μοιράζουν στους φτωχούς, και με τους εικοσάχρονους με τα καψούλια που παρουσιάζουν ως αδίστακτους τρομοκράτες (αλλά κι αυτή τη φορά το νήπιο που φοβούνται θα γεννηθεί αλλού).
Κατέστρεψαν τους νέους που πλέον δεν ελπίζουν τίποτα. Η επόμενη φάση θα είναι να μην φοβούνται τίποτα. Σε λίγο, ίσως δεν θα έχουν και τίποτα να χάσουν». Η εξουσία ως Ηρώδης, της Βασιλικής Σιούτη
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 12 Δεκεμβρίου 2010
Σε συνέντευξή της, στις 26/10/2010 στον Περισσό, ως απάντηση στη διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου που έθεσε το γνωστό δίλημμα, η Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ κ. Αλέκα Παπαρήγα, τόνισε ότι «για μας δεν είναι το παν (οι εκλογές), για μας το παν είναι η οργάνωση του λαού» και αναρωτήθηκε: «Είναι δυνατόν οι εκλογές από μόνες τους να είναι μοχλός λύσεων; Καλοδεχούμενες είναι. Μολών λαβέ, θα λέγαμε. Ας τις κάνει, αν θέλει. Ο αγώνας του λαού είναι αυτός που θα φέρει λύσεις. Προτείνουμε στο λαό το δρόμο της λαϊκής εξουσίας…». Εξάλλου, το ΚΚΕ, τα τελευταία χρόνια σε όλους τους τόνους διακηρύττει: «Θα απειθαρχήσουμε στη νομιμότητα της αδικίας… Είμαστε στην υπηρεσία του λαού…»(!)
Κάτι δεν πάει καλά λοιπόν με τις δύο αυτές κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ, Βελβεντού και Σερβίων. Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών του Δήμου Βελβεντού κάνει πράξη τα λόγια της ίδιας της Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ αλλά και τη ρητορική του ίδιου του κόμματος, αυτοί επιτίθενται στο… λαό. Ίσως θα πρέπει να τους επαναφέρει στην… τάξη το ίδιο το κόμμα τους. Γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, «Το μέτρο της ποιότητάς σου ως δημοσίου προσώπου, ως πολίτη, είναι η απόσταση ανάμεσα σ’ αυτό που κάνεις και σ’ αυτό που λες».
Αιχμάλωτοι -και χαμένοι στη μετάφραση- οι σημερινοί πρωταγωνιστές (εντολοδόχοι και συγγραφείς) - του Δελτίου Τύπου ή Ανακοίνωσης(;) - προσπαθούν σπασμωδικά να υπάρξουν, παρακολουθώντας τον σφυγμό της Κοινωνίας των Πολιτών του Βελβεντού και διεκπεραιώνοντας στη σκιά έναν ρόλο που δεν ανταποκρίνεται στις «υψηλές θερμοκρασίες» του χώρου.
Στις 10 Νοεμβρίου 2010, τρεις μόλις μέρες μετά την πρώτη Κυριακή των «αυτοδιοικητικών εκλογών», η «Λαϊκή Συσπείρωση Σερβίων – Βελβεντού» σε δελτίο Τύπου έγραφε: «Η ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΣΕΡΒΙΩΝ-ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ ευχαριστεί και χαιρετίζει όλους εκείνους και εκείνες που έδωσαν την ψήφο τους στα ψηφοδέλτια που στήριξε το ΚΚΕ, ιδιαίτερα σε όσους και όσες αναμετρήθηκαν και άντεξαν τα φοβικά διλήμματα, τους προκλητικούς εκβιασμούς. Ιδιαίτερα ευχαριστούμε και τιμούμε τους συντρόφους, οπαδούς και φίλους στο Βελβεντό που έδωσαν την εκλογική μάχη σε πολύ δύσκολες συνθήκες…
…Εκτιμούμε ότι ένα μεγάλο μέρος αποχής που σημειώθηκε, ιδιαίτερα στο Βελβεντό, εκφράζει, έστω και με στρεβλό τρόπο, τη λαϊκή δυσαρέσκεια και καταδίκη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, και έχει σχετικά μεγαλύτερο πολιτικό βάθος, που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, για απεγκλωβισμό από τα αστικά κόμματα και τη λογική της διαχείρισης της κρίσης του συστήματος».
Άθελά τους(;) επαληθεύουν αυτό που είχε πει ο αμερικανός ιστορικός Χένρι Άνταμς: «Πολιτική είναι η συστηματική οργάνωση της εμπάθειας».
Ποια ήταν λοιπόν, φίλες και φίλοι, τα… φοβικά διλήμματα, οι… προκλητικοί εκβιασμοί και οι… πολύ δύσκολες συνθήκες; Μα φυσικά ο αγώνας των πολιτών του Βελβεντού για αυτονομία και ανεξαρτησία! Η αταλάντευτη και αδιαπραγμάτευτη απόφαση της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας του Δήμου Βελβεντού να αγωνιστούμε μέχρι τελικής δικαίωσης του στόχου μας! Μόνο που… Μόνο που αποφασίσαμε όλοι μαζί από την αρχή της προσπάθειάς μας να παραμερίσουμε χρώματα, κόμματα και ιδεολογίες, δηλαδή αποφασίσαμε να… μην τους ρωτήσουμε! Και όπως είναι ευρύτερα γνωστό πια ότι δεν «καπελώνεται» από αυτούς απλά δεν… υπάρχει!
Μας παροτρύνουν ίσως, με τον τρόπο τους, να ξαναθυμηθούμε το Μάη του '68 που ήταν βέβαια, ένα μοναδικό γεγονός. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, για παράδειγμα, πάντοτε έλεγε «όχι εδώ, όχι τώρα, όχι εσείς», όμως για πρώτη φορά οι νέοι είπαν «τώρα, εδώ, εμείς». Υπήρχε ένα αίσθημα αθάνατης νιότης στον αέρα εκείνες τις ημέρες…
Υπό μια έννοια, λοιπόν, χαλούσαμε και χαλάμε την «πιάτσα». Κι αυτό, μάλλον εκνευρίζει κάποιους ακόμα.
Αυτό, για μας βέβαια είναι καλό. Το μεγάλο μας πλεονέκτημα ήταν πάντα οι εχθροί μας. Αρκεί να δούμε ποιοι μας επιτίθενται ακόμη και τώρα, από διάφορους ανώνυμους συκοφάντες και υβριστές στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ έως μία μερίδα του «κόσμου» της δημοσιογραφίας (τελευταία και από πιο «επίσημα» χείλη αλλά θα ασχοληθούμε προσεχώς με αυτούς), για να αντιληφθούμε ότι πρέπει να έχουμε κάνει καλά πράγματα και μάλλον στη σωστή κατεύθυνση για τον τόπο. Η κομματική οργάνωση του ΚΚΕ Βελβεντού, αντιθέτως, θα πρέπει να το κοιτάξει το θέμα. Δεν είναι λογικό ακόμη και ύστερα από τόσους μήνες να μην μπορεί να συμβιβαστεί με έναν απολογισμό – ο οποίος, ανεξαρτήτως από τα θετικά και τα αρνητικά του, ανήκει ουσιαστικά στον χώρο της ιστορίας και στην αρμοδιότητα των ιστορικών.
Τους φταίει η ελευθερία, και κυρίως η ελευθερία των άλλων. Τους φταίει ακόμα και η ελευθερία διατύπωσης μιας άλλης γνώμης και το θεωρούν κι αυτό απειλή για τη στρατευμένη ξύλινη άποψή τους. Για όλους αυτούς η δημοκρατία και η ελευθερία σταματούν μπροστά στη δική τους θλιβερή εξουσία.
Υπάρχουν όμως ευτυχώς ακόμα κι εκείνοι που θυμούνται αυτό το παλιό καλό σχολικό σλόγκαν περί της ελευθερίας του ενός που σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Υπάρχουν όμως ευτυχώς ακόμα κι εκείνοι που σήμερα σκέπτονται, προτείνουν, συζητούν και παλεύουν για λύσεις, ώστε να διασφαλιστεί η δημοκρατία και η ευημερία του τόπου. Αυτοί που έχουν εμπεδώσει δηλαδή το σλόγκαν περί ελευθερίας και θεωρούν χρέος τους να το υπερασπιστούν και να το εμπλουτίσουν, με την υπογεγραμμένη και από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών όλων των οικισμών του Δήμου Βελβεντού, συμφωνία τιμής και αξιοπρέπειας για την ανεξαρτησία και την αυτονομία του Δήμου Βελβεντού.
Διαρκής φλυαρία, ανακοινώσεις, συνθήματα και μη ξεκάθαρες θέσεις συνθέτουν την επιτυχημένη – κατ’ αυτούς - επικοινωνιακή τακτική που, υποβοηθούμενη από την ευρεσιτεχνία των αριθμητικών καταξιώσεων του νόμου του «Καλλικράτη», οδηγεί σ' ένα νευρώδη τρόπο λειτουργίας, αποστερημένο αρκετά από συναισθηματικές ανατάσεις. Να λοιπόν πώς ένας οικουμενικός ουμανισμός αντικαθίσταται από έναν κομματικό ουμανισμό, πώς οι υποσυνείδητες βεβαιότητες περί συμμετοχής στην παγκόσμια εξέλιξη αντικαθίστανται από την άρνηση και την αδιαφορία.
Ο ατομικισμός, το να λειτουργεί κανείς σαν να μην υπάρχουν άλλοι, καταργεί την ίδια την έννοια της κοινωνίας, χωρίς την ύπαρξη της οποίας όμως δεν μπορεί να υπάρξει ούτε το άτομο.
«Για μένα η Αριστερά δεν σημαίνει τίποτε από τη στιγμή που δείχνει μόνο αρνητική διάθεση. Το τεράστιο πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα είναι ότι δεν έχει πρόταση. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν και εγώ δεν ξέρω πόσες συνιστώσες στη μία πλευρά. Στην άλλη πλευρά υπάρχει μόνο ένα «όχι» σε όλα τα πράγματα. Δεν σημαίνουν τίποτε αυτά χωρίς πρόταση. Και η πρόταση δεν είναι να ευνοούμε μόνο ένα μέρος της κοινωνίας αλλά ΤΗΝ κοινωνία. Είμαστε ένα σύνολο και δεν θα ήθελα να πιστέψω ότι τα κόμματα έχουν καταντήσει μαγαζιά με τους δικούς του πελάτες το καθένα».
Θόδωρος Αγγελόπουλος, στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, 23 Ιανουαρίου 2011
Και η μεγαλύτερη απόδειξη των παραπάνω είναι το λαμπρό Δημοψήφισμα της 4ης Ιουλίου που επιβεβαίωσε πανηγυρικά τη βούληση και την αποφασιστικότητα των πολιτών του Βελβεντού να παλέψουμε για έναν ανεξάρτητο και αυτόνομο Δήμο με το εκπληκτικό 95,64% των συμμετεχόντων ξεπερνώντας κάθε προσδοκία! Ένα Δημοψήφισμα που προσπάθησε να μποϊκοτάρει η Τοπική Οργάνωση Βελβεντού του ΚΚΕ συνεπικουρούμενη από τη Νομαρχιακή Οργάνωση του ΚΚΕ! Ποιος θα το ‘λεγε! Και ενώ η θέση της ήταν εξαρχής κατά του «Καλλικράτη»!
Και για να τελειώνουμε επιτέλους και με τα διάφορα ψευδοεπιχειρήματα που προβάλλουν και υποστηρίζουν ορισμένοι εκ της Τοπικής Οργάνωσης του ΚΚΕ αλλά και ορισμένοι άλλοι, ελάχιστοι. Λένε ότι δεν είμαστε εναντίον του «Καλλικράτη» παρά μόνον εναντίον των συνενώσεων. Επαναλαμβάνουν μέχρι σήμερα, ότι η Συντονιστική Επιτροπή Πολιτών δεν ήταν ενάντια στον «Καλλικράτη» αλλά μόνο στο κομμάτι του χωροταξικού. Και προσπαθούν με αυτό το ψευδοεπιχείρημα να διχάσουν τις δύο κοινωνίες, τους ανθρώπους που τόσα χρόνια συμβιώνουν αρμονικά. Ότι δεν μας ενδιαφέρει ο «Καλλικράτης». Ότι μας ενδιαφέρει μόνο η δια της βίας και αναγκαστική συνένωση του Δήμου μας.
Δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί – δεν θέλουν, δεν μπορούν, δεν ξέρουμε τι από τα δυο ισχύει – ότι ο «Καλλικράτης» είναι οι Συνενώσεις! Ότι ο «Καλλικράτης» είναι το άρθρο 1. Το 1ο άρθρο του παραπειστικού αυτού Νόμου! Όλη η πραγματική ουσία του «Καλλικράτη» είναι η σφαγή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης! Το τσουβάλιασμα όλων των Δήμων σε Τερατώδεις Δήμους, σε Δήμους αχανείς και ακυβέρνητους στην ουσία! Και όλα αυτά χωρίς κανένα πραγματικά αντικειμενικό κριτήριο! Ή καλύτερα, με κάποια κριτήρια αλλά όπου αυτά βόλευαν! Όπου ήθελαν κάποιοι, κυρίως της Κυβέρνησης! Η πραγματική πρόφαση και όχι αιτία αυτής της σάρωσης κυριολεκτικά των Δήμων, βέβαια, είναι η οικονομική κατάσταση της χώρας και η διαφθορά. Ωσάν να μην είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κυβερνούσαν τους Δήμους μέχρι χθες και ως τις εκλογές προσπαθούσαν να μας πείσουν να τους ξαναψηφίσουμε. Στις περισσότερες τουλάχιστον των περιπτώσεων. Τι θα αλλάξει λοιπόν με τον «Καλλικράτη»;
Ο βαθύτερος και ανομολόγητος στόχος του «Καλλικράτη» είναι ο πλήρης έλεγχος των Τοπικών Κοινωνιών. Και τα πρώτα αποτελέσματα της εφαρμογής του νόμου του «Καλλικράτη» είναι πια ορατά δια γυμνού οφθαλμού: Συνενώσεις, Συγχωνεύσεις, Καταργήσεις… Δίπλα μας, όχι μακριά.
Όσο λιγότεροι Δήμοι τόσο πιο εύκολα ελεγχόμενοι από το Πολιτικό Σύστημα και τα Κόμματα. Λιγότερη δημοκρατία, μικρότερη συμμετοχή του πολίτη. Για να μην αναφερθούμε και σε άλλες… λεπτομέρειες του νόμου. Που βέβαια μόνο λεπτομέρειες δεν είναι.
Αλλά, για να επανέλθουμε γιατί ξεφύγαμε, δεν τους έφτανε βέβαια μόνο αυτό. Είναι δυνατόν οι πολίτες του Βελβεντού να αγωνίζονται μόνοι τους χωρίς τους συνήθεις «προστάτες» του λαού; Και κατάφεραν τελικά στις «αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοέμβρη να «πείσουν» 60 ψηφοφόρους να τους υποστηρίξουν. 60! Ναι! Από τους 4.821 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους ή αν θέλετε από τους 3.500 ψηφοφόρους περίπου που συμμετείχαν στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές και νομαρχιακές εκλογές. Από Δελτίο Τύπου διαβάζουμε: «Με βάση τον αριθμό των 4821 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων του Δήμου η αποχή ανέρχεται στο επίσημο ποσοστό του 95,77%. Αν μάλιστα εξαιρέσουμε τον οικισμό του Καταφυγίου, που ακολούθησε δική του πορεία, στον υπόλοιπο Δήμο Βελβεντού η αποχή αγγίζει το 97%.
Αν, τέλος, υπολογίσουμε τα αριθμητικά δεδομένα με βάση την ψηφοφορία στις προηγούμενες Δημοτικές & Νομαρχιακές εκλογές του 2006 και πάλι το ποσοστό αποχής είναι 95%.».
Και με την αφορμή αυτού του άρθρου να δώσουμε και σήμερα ξανά, εδώ, την απάντησή μας στην Τοπική Οργάνωση του μοναδικού κόμματος της Τοπικής μας Κοινωνίας που υπακούει – ωσάν να μην έχει βούληση, ή έχει; – στην κεντρική γραμμή του ΚΚΕ που λέει όπως πάντα, δυστυχώς, με απροκάλυπτο λαϊκισμό: να εκμεταλλευθούμε τη λαϊκή δυσαρέσκεια όσο μπορούμε!
Η απάντησή μας λοιπόν δεν αφορά τους απλούς κομμουνιστές. Όχι τους πραγματικούς κομμουνιστές. Αφορά στην Τοπική Οργάνωση του ΚΚΕ! Γιατί οι πραγματικοί κομμουνιστές είναι αγωνιστές! Ναι, είναι αγωνιστές της δημοκρατίας! Ναι, είναι αγωνιστές της Κοινωνίας τους! Ναι, είναι αγωνιστές της πατρίδας τους! Ναι, ήταν και είναι μαζί με τους συμπολίτες τους σε όλους τους αγώνες που κάναμε μέχρι σήμερα! Ναι, πιστεύουν στο Βελβεντό και στις αστείρευτες δυνάμεις μας! Ναι, πιστεύουν στην ουσιαστική Τοπική Αυτοδιοίκηση! Ναι, είναι Συναγωνιστές μας!!!
Αλήθεια «σύντροφοι» και συμπολίτες της Τοπικής Οργάνωσης του ΚΚΕ, μήπως πρέπει να σας θυμίσουμε – λέμε μήπως - τον Σαραμάγκου; Έναν από τους μεγαλύτερους Κομμουνιστές - και νομπελίστα συγγραφέα - που δυστυχώς δεν ζει πια;
Λέει λοιπόν ο Σαραμάγκου: «Παραδόξως, είμαι ένας κομμουνιστής που υπερασπίζεται τη δημοκρατία. Δεν πιστεύω στον συγκεντρωτισμό ούτε στο μοναδικό κόμμα. Θεωρώ ότι η δημοκρατία είναι το μικρότερο κακό, μόνον που έπρεπε να προσπαθεί να γίνει όλο και καλύτερη. Αντιθέτως όμως δεν το κάνει».
Αυτός που ως ενεργός (με πείσμα ως το τέλος) κομμουνιστής δεν δίσταζε να φωνάξει ότι «η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή ιδέα σε ποιον κόσμο ζει», ενώ ταυτόχρονα παραπονιόταν ότι κανένα κομμουνιστικό κόμμα, ξεκινώντας από αυτό του οποίου είναι μέλος, δεν βγήκε στις επάλξεις για να τον αντικρούσει. Κι ως το θάνατό του, πριν από λίγους μήνες, ούτε ένας αριστερός ηγέτης δεν σήκωσε το γάντι για να του απαντήσει...
Όλοι μας, καθημερινά σχεδόν, αντιμετωπίζουμε αντικρουόμενες επιθυμίες. Κανένας μας, όσο «φιλοσοφημένος» και αν είναι, δεν ξεφεύγει από τη σύγκρουση αυτή.
Καλούσαμε λοιπόν, μέχρι και τις εκλογές, την Τοπική Οργάνωση του ΚΚΕ Βελβεντού να επανεξετάσει τη στάση της. Να προτάξει την πραγματική ανυπακοή στο αντιλαϊκό πλαίσιο, στο οποίο περιλαμβάνεται και ο «Καλλικράτης» και να μην επιμείνει στην κάθοδο στις εκλογές με υποψηφίους που, ήδη, είχαν ανακοινωθεί, γιατί με την κίνησή της αυτή θα έκανε ίσως ένα ανεπανόρθωτο και μη αναστρέψιμο λάθος στον αγώνα για τη διεκδίκηση της αυτονομίας του Δήμου Βελβεντού. Ό,τι και να γινόταν στις εκλογές, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και συμπολιτών – φίλων, συγγενών – είναι που μετράνε και αξίζουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αλλά δεν μας άκουσαν. Δεν άκουσαν τη φωνή της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπολιτών τους. Δεν σεβάστηκαν την Δημοκρατία! Και τι αλήθεια καταφέρατε κυρίες και κύριοι υποψήφιοι και εκλεγμένοι Βελβεντινοί της Τοπικής Οργάνωσης του ΚΚΕ; Καταφέρατε να «πείσετε», με δεν ξέρουμε και μεις ποια ψευδοεπιχειρήματα, συμπολίτες μας και συναγωνιστές μας ότι πρέπει να σας ψηφίσουν. Και στο τέλος «καταφέρατε» να έχετε το προαναφερθέν αποτέλεσμα. «Καταφέρατε» να εκλέξετε το «Τοπικό σας Συμβούλιο» στο Βελβεντό με 60 ψήφους. Και υποτίθεται ότι τώρα μας εκπροσωπείτε; Ποιοι και ποιους; Οι 60 τους 3.500 χιλιάδες; Και αυτό το ονομάζετε Δημοκρατία; Νομίζουμε ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, αγαπητοί φίλοι. Δεν εκπροσωπείτε κανέναν πέρα από τους εαυτούς σας. Το μόνο που κάνετε είναι να δίνετε άλλοθι στην κυβέρνηση. Και στο επιχείρημα που ακούστηκε προ των εκλογών από μέρους σας ότι «θα κάνουμε συνδυασμό όπου είμαστε δυνατοί, όπου έχουμε κάποια δύναμη», η απάντηση ήταν και είναι μία. Αν πραγματικά σας ενδιέφερε ποτέ η αυτονομία του Βελβεντού, αν πραγματικά σας ενδιέφερε ο αγώνας της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών εναντίον του «Καλλικράτη» τότε δεν θα είχατε υποψηφίους και δεν θα ψηφίζατε. Αλλά κι αν ακόμη επιμένατε, για λόγους καταμέτρησης της δύναμης του ΚΚΕ όπως υποστηρίζατε, τότε μπορούσατε να πάτε όσοι από σας θέλετε να ψηφίσετε, όπως και πράξατε σε ένα απόλυτα δημοκρατικό κλίμα, το συνδυασμό σας χωρίς να έχετε υποψήφιους στο Κεντρικό ή στο Τοπικό Συμβούλιο. Όλα τ’ άλλα παραπλανητικά που λέτε ακόμα και σήμερα αφήστε τα.
Λένε πως η ψήφος είναι βόλι. Μόνο που μερικά δολοφονούν, ενώ άλλα σώζουν. Αρκετά ρίχνονται στο γάμο του Καραγκιόζη. Κι άλλα, πάλι, στρέφονται αποκλειστικά σ’ εκείνον που πυροβολεί…
Αλλά και αν πάλι σας ένοιαζε πραγματικά το Βελβεντό και όχι το κόμμα, θα είχατε πλήρη συνδυασμό, δηλαδή πέντε τοπικούς συμβούλους και όχι τρεις για να προσφέρετε και κάτι ουσιαστικό σ’ αυτόν τον τόπο που λέτε ότι τον αγαπάτε. Δεν συνεχίζουμε για τις επιλογές που κάνατε στο Τοπικό και στο Κεντρικό Συμβούλιο γιατί θα μας κατηγορήσετε ίσως και για… φασισμό. Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ξεκάθαρα πόσο δεν αγαπάτε το Βελβεντό. Αποδείξατε ότι δε σας νοιάζει το Βελβεντό. Σας νοιάζει μόνο το κόμμα σας.
Εν κατακλείδι, με τη συμμετοχή σας στο ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, αποδείξατε μόνοι σας όλους τους παραπάνω ισχυρισμούς μας. Αποδείξατε, δυστυχώς, ότι περιφρονείτε τους συμπολίτες σας, δεν σέβεστε τη δημοκρατία και εντέλει βάζετε το κόμμα και τους εαυτούς σας πάνω από το Βελβεντό. Και αυτό ισχύει, βέβαια, για να μην παρεξηγηθούμε, όχι μόνο για την Τοπική Οργάνωση του ΚΚΕ αλλά για όλους όσους είχαν εμπλακεί ως υποψήφιοι στις διπλές εκλογές της 7ης και 14ης του Νοέμβρη. Όπως το είχαμε ξεκαθαρίσει και στα Δελτία Τύπου της Συντονιστικής Επιτροπής που είχαμε ανακοινώσει το διάστημα προ των εκλογών. Τελεία και παύλα.
Πώς είναι δυνατόν να μέμφεστε σήμερα – και μάλιστα δημοσίως – τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας για την απόφασή της και από την άλλη να καλείτε το λαό σε αντίσταση; Πολύ περίεργα μας φαίνονται όλα αυτά.
Πάντως, όλο αυτό φέρνει λίγο από… Στάλιν, ο οποίος, όταν οι επιτελείς του τον ενημέρωσαν ότι ο λαός δεν συμφωνεί με τις πρακτικές του, φέρεται να είπε το περιβόητο «ν’ αλλάξουμε λαό»! Συνιστάται ψυχραιμία…
Σε μια κατάσταση όπως αυτή, γίνεται αμέσως φανερό ότι, στα μάτια των οπαδών μιας τέτοιας κίνησης, μπορεί να υπάρξει ένα, και μόνο ένα έγκλημα, αυτό της απείθειας απέναντι στο κόμμα, και μία και μόνη αρετή, αυτή της απόλυτης υπακοής. Κάθε διαταγή που μπορεί να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα πιο κοντά, ακόμα κι αν παραβιάζει τους κανόνες ανθρωπισμού, πρέπει να ακολουθείται. Βέβαια έχουν υπάρξει κι άλλα αντίστοιχα παραδείγματα στην ιστορία της ανθρωπότητας…
Το να μένει λοιπόν κανείς κολλημένος σε μια άποψη, είναι σκέτος δογματισμός.
Φίλες και φίλοι, εάν το κοινωνικό μας υλικό επιτρέπει την υπέρβαση μιας εποχής, αυτή νομίζουμε πρέπει να είναι η εποχή του κομματισμού. Εποχή της επικυριαρχίας του κομματικού συμφέροντος πάνω στους θεσμούς, εποχή του κομματικού κράτους. Και εάν απέμεινε κοινωνική ορμή για το πέρασμα σε μια καινούρια, αυτή δεν μπορεί παρά να είναι η εποχή της Κοινωνίας, η εποχή της Κοινωνίας των Πολιτών.
Παρακολουθώντας στενά την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας, πιστεύουμε, ότι ήρθε η ώρα ο Έλληνας να σηκώσει κεφάλι και να διεκδικήσει τα προφανή. Παρόλο που η πολιτική σκέψη ήταν και είναι εξαιρετικά χρήσιμη, ήρθε η εποχή για δράση. Ήρθε η στιγμή για μια μεγάλη ανοιχτή κουβέντα αλληλεγγύης.
Φίλες και φίλοι, η σοβαρότητα και η αξιοπιστία όλων μας, δεν εξαρτάται από τη δημόσια εικόνα μας, αλλά από τη στάση μας έναντι της αλήθειας και της δημοκρατίας. Γιατί η αλήθεια είναι στοιχείο της δημοκρατίας. Γιατί η πάλη ενάντια στον κάθε λογής αυταρχισμό είναι η πάλη της μνήμης ενάντια στη λήθη…
Παραμένουμε σταθερά και αταλάντευτα ενάντια σε «κάθε είδους ολοκληρωτισμό», ενάντια σε «περιορισμούς των θεμελιωδών ελευθεριών και δικαιωμάτων», ενάντια σε «κάθε μορφή αυταρχισμού».
Για μας λοιπόν, σε καμία περίπτωση, οι αλλαγές δεν μπορεί να έχουν ως προωθητική δύναμη τη βία, αλλά την πλατιά ενότητα των πολιτών πάνω σε ώριμους στόχους. Δεν μπορεί να στηρίζονται στον κρατικισμό, στον δογματισμό και στην αυταρχική κομματική εξουσία.
Δεν πρόκειται ποτέ να υποταχθούμε σε λογικές που επιδιώκουν να εκχωρήσουμε (ιδίως σε κόμματα) το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε.
Όπως λέει ο Μίκης Θεοδωράκης αλλά και άλλοι άνθρωποι του πνεύματος και του πολιτισμού, ζούμε σε μια εποχή που το ένα σοκ διαδέχεται το άλλο. Οι περιστάσεις απαιτούν ενότητα, αδελφότητα και σκληρό αγώνα. Η Ελλάδα μάς χρειάζεται όλους. Παραφράζοντάς τον μπορούμε να πούμε ότι: Το Βελβεντό μας χρειάζεται όλους!
Δικό μας το αύριο, δική μας η απόφαση!
«Κι εσύ τι έκανες κυρ Παντελή / Πες μας τι έκανες σ' αυτή τη γη / Πες μας τι άφησες κληρονομιά / Που να εμπνέει τη νέα γενιά», τραγουδούσε ο Πάνος Τζαβέλλας, που «έφυγε» πριν από δύο χρόνια (27 Ιανουαρίου 2009) στα 84 του. Γεννημένος στην Κοζάνη…
Τσιουκαρδάνης Νικόλαος
Πολίτης