Γιατρός,Ιπποκράτης Παπαγεωργίου

Συνέντευξη με το γιατρό Ιπποκράτη Παπαγεωργίου

----------------------------------------------

Όταν τελείωσε η συνέντευξη με το γιατρό και έφυγα από το σπίτι του,συνάντησα ένα συγχωριανό μου,μεγάλο σε ηλικία.Όταν του είπα πού ήμουν και τι έκανα,μου λέει:

"Το γιατρό πρέπει να τον στήσουμε έναν ανδριάντα.Ξέρεις πόσο κόσμο έσωσε,όλα αυτά τα χρόνια;"

Δεν ξέρω για τον ανδριάντα.Αυτό που ξέρω είναι ότι έχει την εκτίμηση και το σεβασμό όλων των Βελβεντινών.Κι αυτό ίσως να έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

--------------------------------------------

ΘΥΜΑΜΑΙ...

Τον έβλεπα να περνάει από το μαγαζί του πατέρα μου, πάντα με βήμα γοργό και με τη δερμάτινη, φουσκωμένη τσάντα του. Έστριβε γρήγορα στη στροφή του δρόμου και να χάνεται στην επόμενη στροφή. Μια μέρα ρώτησα τη μάνα μου, «ποιος είναι αυτός με την τσάντα;».Ο γιατρός μου απάντησε και ο τόνος της φωνής της έγινε ευλαβικός, λες και μιλούσε για τον άγιο Νικόλαο, που τόσο αγαπούσε.
Κάποτε με πήγε στο σπίτι-ιατρείο του γιατρού. Δε θυμάμαι τι είχα πάθει. Θυμάμαι τις πέτρινες, μεγάλες πλάκες μπαίνοντας στο ισόγειο του σπιτιού και αριστερά το ιατρείο. Ένα μεγάλο δερμάτινο κρεβάτι για την εξέταση του ασθενή και παντού γύρω ντουλάπια με φάρμακα, φάρμακα. Φάρμακα παντού. Αφού με εξέτασε, έκοψε ένα χαπάκι στη μέση, τύλιξε τα δυο κομμάτια σε ένα χαρτάκι, «ένα πρωί και ένα το βράδυ» είπε, «και αύριο θα είναι περδίκι, περδίκι». Η άλλη μέρα με βρήκε στην αλάνα, να παίζω ποδόσφαιρο.
Μεγάλωσα. Είχα πια δικά μου παιδιά και μια μέρα που αρρώστησε ο γιος, τον πήγα στο γιατρό. Αφού τον εξέτασε, έκοψε ένα χαπάκι στη μέση, τύλιξε τα δυο κομμάτια σε ένα χαρτάκι, «ένα πρωί και ένα το βράδυ» είπε, «και αύριο θα είναι περδίκι, περδίκι». Η άλλη μέρα βρήκε τον γιο μου στην αλάνα, να παίζει ποδόσφαιρο.
-------------------------------------
Φωτογραφίες του γιατρού...μιας άλλης εποχής.Ίσως ...καλύτερης...