«Κύριε ελέησον!»

                   Της Βιολέττας Μπούσιου

Μπορεί η νοερή προσευχή να αποτελεί μεγάλο μέρος της καθημερινότητας του ορθόδοξου χριστιανού αλλά στην προκειμένη περίπτωση το « Κύριε ελέησον!» δεν είναι παρά μια απάντηση στη δήλωση- σκέψη  του Υπουργού Παιδείας κ. Λοβέρδου, να καλυφθούν τα κενά στα σχολεία με εθελοντές εκπαιδευτικούς, με «αμοιβή» τη μοριοδότησή τους σε ένα μελλοντικό διαγωνισμό του Α.Σ.Ε.Π.

Καθίσταται προφανές ότι η εθελοντική εργασία, μετά τη δήλωση του υπουργού Παιδείας, αλλάζει έννοια. Η διάθεση προσφοράς στο  κοινωνικό σύνολο γίνεται πλέον ιδιοτελής πράξη για τους έχοντες και κατέχοντες. Και αυτό γιατί οι οικονομικά ασθενείς, αν δεν αναζητήσουν μία καλύτερη τύχη στο εξωτερικό,  είναι αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων  να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους οπουδήποτε, με την ελπίδα να εξασφαλίσουν -στο μέτρο του δυνατού- τα προς το ζειν.

Ως εκπαιδευτικός αλλά και ως απλός πολίτης αυτής της χώρας, προσπαθώ να αντιληφθώ, πως ένας Υπουργός Παιδείας-   κατά κύριο επάγγελμα  Αναπληρωτής Καθηγητής  του Συνταγματικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο   - νομιμοποιείται  να καταστρατηγεί με τις σκέψεις και τις δηλώσεις του την συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ισότητας!

Είναι πρακτικά δυνατόν ένας επιστήμονας με το βεληνεκές του κ. Λοβέρδου,  να μην μπορεί να αντιληφθεί ότι στερεί εκ των πραγμάτων, με τις σκέψεις και τις δηλώσεις του, τις ίσες ευκαιρίες, μέσω  Α.Σ.Ε.Π., στους οικονομικά αδύνατους;  Νομιμοποιείται  ένας Υπουργός – υπηρέτης του λαού- να καθιστά το κράτος εκμεταλλευτή εργοδότη; Eπιτρέπεται «ο πρώτος τη τάξει» στο Υπουργείο Παιδείας, να χωρίζει τους εκπαιδευτικούς σε κατηγορίες; Eίναι δυνατόν να αγνοεί ένας νομικός ότι ακόμα και  κατά τον Α.Κ. «Η δικαιοπραξία με την οποία εκμεταλλεύεται κάποιος την ανάγκη του άλλου είναι άκυρη ως αντίθετη προς τα χρηστά ήθη;»

Και επειδή τα Υπουργεία, κατά τα φαινόμενα, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την καθημερινότητα του απλού Έλληνα πολίτη, θα  μιλήσω με παραδείγματα.

Πρόσφατα συνόδευσα τους μαθητές του σχολείου μου σε μία εκδήλωση του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας. Τα αστικά λεωφορεία, που ανέλαβαν την επιστροφή μας,  δεν αρκούσαν για να μεταφερθούν όλοι οι μαθητές  του σχολείου μας. Λίγο πριν κατεβώ παρακάλεσα τον οδηγό του λεωφορείου μας, να κάνει ένα επιπλέον δρομολόγιο, για να μεταφέρει και τους εναπομείναντες.

Ο οδηγός του αστικού, ευγενέστατος, μου είπε: -Δεν με γνωρίσατε κυρία, ήμουν μαθητής σας. Toυ είπα: « Όχι, έχω σχεδόν διακόσιους μαθητές το χρόνο,      εσείς αλλάζετε, χαίρομαι πάντως που είσαι καλά και δουλεύεις….»

Η απάντησή του ήταν η εξής: «Tι δουλεύω κυρία, είμαι αρχιτέκτονας και οδηγώ το Αστικό…»

Πέρσι συναντούσα στο γήπεδο έναν άλλον μαθητή μου άριστο, φιλόλογο με μεταπτυχιακό, που έτρεχε κάθε απόγευμα….Άνεργος κι αυτός… Άλλαξα γήπεδο… Δεν τολμώ πλέον να ρωτήσω τους παλιούς μου μαθητές τι κάνουν. Λίγο πολύ η απάντηση είναι ίδια…

Κοντολογίς…Ο εθελοντισμός κ. Υπουργέ, αν είναι να θεσμοθετηθεί στον χώρο της εκπαίδευσης, ας αρχίσει από σας που δεν πεινάτε… Ας φύγουν από την πολιτική οι ιδιοτελείς και οι φιλόδοξοι. Ας μείνουν μόνο οι  Άνθρωποι…

Εκείνοι που έχουν διάθεση να προσφέρουν στον τόπο… Όσοι αντέχουν να θυσιαστούν για την πατρίδα… Όσοι δεν βάζουν την προσωπική τους ματαιοδοξία πάνω από τη μεγιστοποίηση της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου… Όσοι μπορούν ακόμα να ονειρεύονται ένα ευοίωνο μέλλον για τα παιδιά όλων των Ελλήνων!

 πηγή: kozanimedia