Πέρασαν 15 χρόνια περίπου από τότε που 4 μικρά σχολεία στην περιοχή μας, συγχωνεύτηκαν σε ένα. Μετά από 15 χρόνια, δεν ξέρω ακόμα και σήμερα αν έγινε μια μελέτη, έστω αν κάθισαν σε ένα τραπέζι οι υπεύθυνοι, για να συζητήσουν ένα απλό θέμα: έγινε καλύτερη η εκπαίδευση για τα παιδιά στην περιοχή αυτή; Η γνώμη μου είναι, ΟΧΙ.
Σήμερα επιχειρείται μια νέα συγχώνευση σχολείων. Κάποιοι νομίζουν ότι το σχολείο είναι οι τέσσερις τοίχοι, σαν να μετακομίζουμε και να πάμε στο νέο μας σπίτι. Δεν ξέρουν βέβαια ότι το σχολείο σημαίνει ζωή. Κλείνει το σχολείο στο χωριό, σημαίνει σταματά και ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Ποιος νέος άνθρωπος θα μείνει στο χωριό, αν δεν υπάρχει σχολείο; Ποιο νέο παιδί θα γυρίσει στο χωριό του, όταν από τα 6 χρόνια έχει φύγει από αυτό; Τι δεσμούς θα έχει με τον τόπο που γεννήθηκε;
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι απλό: Ενίσχυση των μικρών σχολείων. Εκεί που υπάρχουν δυο δάσκαλοι, να στείλουν τρεις. Στα τριθέσια σχολεία να στείλουν τέσσερις. Αν δεν υπάρχει δυνατότητα να πάνε ειδικότητες, να κάνει τα αντίστοιχα μαθήματα ο επιπλέον δάσκαλος που θα έχει κάποια πιστοποίηση σε αυτά. Να εξοπλιστούν με υπολογιστές, διαδραστικούς πίνακες και όλα τα σύγχρονα μέσα διδασκαλίας. Να δοθούν επιπλέον κίνητρα στους δασκάλους που διδάσκουν εκεί. Μια φορά το μήνα να μεταφέρονται τα παιδιά για μάθημα στο γειτονικό μεγάλο σχολείο, για να παίρνουν και από εκεί καινούριες εμπειρίες.
Θα μου πείτε βέβαια πώς να γίνουν όλα αυτά στους δύσκολους οικονομικά καιρούς που ζούμε; Αν είναι έτσι ας μας πουν ότι τα κλείνουμε γιατί δεν έχουμε τα χρήματα και όχι να μας το φέρνουν δήθεν παιδαγωγικά ότι είναι καλύτερα για τα παιδιά.
Όσο για τα σύγχρονα, ψηφιακά, διαδικτυακά, αναμορφωτικά, διαθεματικά, φιλανδικά και άλλα σχολεία που οραματίζονται καλά είναι -πάντα τα όνειρα καλά είναι- αλλά τα έχω ακούσει από το 1988 που διορίστηκα και δεν τα βλέπω. Να τα πιστέψω σήμερα ή να περιμένω, μέχρι τη σύνταξη;
Η εκπαίδευση μπορεί να γίνει εξίσου καλά και σε ένα μικρό και σε ένα μεγάλο σχολείο. Αρκεί κάποιοι να θελήσουν να δώσουν στην παιδεία τη σημασία που πρέπει.
Σήμερα επιχειρείται μια νέα συγχώνευση σχολείων. Κάποιοι νομίζουν ότι το σχολείο είναι οι τέσσερις τοίχοι, σαν να μετακομίζουμε και να πάμε στο νέο μας σπίτι. Δεν ξέρουν βέβαια ότι το σχολείο σημαίνει ζωή. Κλείνει το σχολείο στο χωριό, σημαίνει σταματά και ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Ποιος νέος άνθρωπος θα μείνει στο χωριό, αν δεν υπάρχει σχολείο; Ποιο νέο παιδί θα γυρίσει στο χωριό του, όταν από τα 6 χρόνια έχει φύγει από αυτό; Τι δεσμούς θα έχει με τον τόπο που γεννήθηκε;
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι απλό: Ενίσχυση των μικρών σχολείων. Εκεί που υπάρχουν δυο δάσκαλοι, να στείλουν τρεις. Στα τριθέσια σχολεία να στείλουν τέσσερις. Αν δεν υπάρχει δυνατότητα να πάνε ειδικότητες, να κάνει τα αντίστοιχα μαθήματα ο επιπλέον δάσκαλος που θα έχει κάποια πιστοποίηση σε αυτά. Να εξοπλιστούν με υπολογιστές, διαδραστικούς πίνακες και όλα τα σύγχρονα μέσα διδασκαλίας. Να δοθούν επιπλέον κίνητρα στους δασκάλους που διδάσκουν εκεί. Μια φορά το μήνα να μεταφέρονται τα παιδιά για μάθημα στο γειτονικό μεγάλο σχολείο, για να παίρνουν και από εκεί καινούριες εμπειρίες.
Θα μου πείτε βέβαια πώς να γίνουν όλα αυτά στους δύσκολους οικονομικά καιρούς που ζούμε; Αν είναι έτσι ας μας πουν ότι τα κλείνουμε γιατί δεν έχουμε τα χρήματα και όχι να μας το φέρνουν δήθεν παιδαγωγικά ότι είναι καλύτερα για τα παιδιά.
Όσο για τα σύγχρονα, ψηφιακά, διαδικτυακά, αναμορφωτικά, διαθεματικά, φιλανδικά και άλλα σχολεία που οραματίζονται καλά είναι -πάντα τα όνειρα καλά είναι- αλλά τα έχω ακούσει από το 1988 που διορίστηκα και δεν τα βλέπω. Να τα πιστέψω σήμερα ή να περιμένω, μέχρι τη σύνταξη;
Η εκπαίδευση μπορεί να γίνει εξίσου καλά και σε ένα μικρό και σε ένα μεγάλο σχολείο. Αρκεί κάποιοι να θελήσουν να δώσουν στην παιδεία τη σημασία που πρέπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου