Θεατρικό 28 Οκτωβρίου-Κινηματογραφικές στιγμές του 1940

                                     

Θεατρικό για την 28η Οκτωβρίου, βασισμένο σε κείμενα και σκηνές από ελληνικές ταινίες,που αναφέρονται στο έπος του '40. Χρησιμοποιήθηκαν 17 μαθητές. Ο ρόλος του Θόδωρου στην ταινία 3, του Γρηγόρη και της Άννας στην ταινία 4 μοιράστηκε σε δυο μαθητές, γιατί είχαν πολλά λόγια.

Η παράσταση αρχίζει με μια μαθήτρια που παίζει φλάουτο, καθώς γίνεται η προβολή των διαφανειών που γράφουν:

-Το Δημοτικό Σχολείο Βελβεντού

-παρουσιάζει

-κινηματογραφικές στιγμές του 1940

-Κείμενα και στιγμιότυπα από  ελληνικές ταινίες

  που αναφέρονται στο έπος του 1940

-βασισμένο στις ταινίες

-«ΟΧΙ»

«Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά»

«Οι Γερμανοί ξανάρχονται»

«Εγώ ρεζίλεψα τον Χίτλερ»

1. ΤΑΙΝΙΑ «ΟΧΙ»

(Αρχή-κομμάτι ταινίας τίτλοι ταινίας "ΟΧΙ")

(Μουσική βαλς-χορός βαλς-χορεύουν ταυτόχρονα με τους τίτλους και 3 ζευγάρια παιδιών)

(Μόλις σταματά το κομμάτι της ταινίας, συνεχίζει το ίδιο κομμάτι η μαθήτρια με το φλάουτο)

 (Στο τραπέζι-Μεταξάς-Ιταλός πρέσβης)

(Η μουσική σταματά, οι χορευτές μένουν ακίνητοι)

ΜΑΙΡΗ:-Εξοχότατε, ο πρέσβης της Ιταλίας.

ΜΕΤΑΞΑΣ:-Περάστε. Καθίστε. Σας ακούω.

(ο πρέσβης-ΑΝΤΩΝΗΣ( βγάζει και δίνει στον Μεταξά ένα χαρτί.)

ΜΕΤΑΞΑΣ:-Ώστε κύριε πρέσβη, θέλετε ο στρατός σας να μπει στην Ελλάδα...Με άλλα λόγια πόλεμος. Ε! λοιπόν ΟΧΙ. Το ελληνικό έθνος απαντά στην ιταλική πρόκληση ΟΧΙ.

(Συνέχεια μουσική βαλς.-χορεύουν-σταματούν)

ΜΑΙΡΗ:-Κυρίες και κύριοι. Μου ανέθεσαν να σας αναγγείλω μια μεγάλη είδηση. Πριν από λίγο ο Ιταλός πρέσβης επισκέφθει τον πρόεδρο της κυβερνήσεως και του επέδωσε τελεσίγραφο,  σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση της Ιταλίας μας ζητά να επιτρέψουμε στα στρατεύματά της να εισέλθουν στα εδάφη μας. Φυσικά η απάντησης ήτο ΟΧΙ. Κυρίες και κύριοι ο πόλεμος πέρασε το κατώφλι μας. ΣΕ ΓΝΩΡΊΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΨΗ…(αρχίζει τον εθνικό ύμνο και συνεχίζουν όλοι μαζί-μόνο την μια στροφή.)

(κομμάτι ταινίας-αποχαιρετισμού στο τρένο-τρεις μαθήτριες κουνούν κι αυτές μαντήλια,όπως δείχνει η ταινία )

 (Στο τραπέζι ο αξιωματικός και 3 ακόμα.- πάνω υπάρχει ένας χάρτης)

(μιλά στον ασύρματο)

ΖΗΝΟΣ:-Κέντρο, κέντρο. Δώστε μου τη μεραρχία… Έλα μεραρχία. Εδώ Δαμάκης. Δώστε μου αμέσως τον συνταγματάρχη… Βρισκόμαστε σε απελπιστική θέση. Τα πυρομαχικά τελειώνουν… Ναι κρατάμε ακόμα, αλλά δεν ξέρω τι θα συμβεί, αν ο εχθρός προχωρήσει σε γενική επίθεση.

(κομμάτι ταινίας πολέμου)

ΖΗΝΟΣ:-Άμεσος κίνδυνος απειλεί την αμυντική μας γραμμή. Αν ο εχθρός πετύχει ρήγμα στο σημείο αυτό, υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης και του υπολοίπου μετώπου.  Διαταγή. Το 7^ο Σύνταγμα και το ιππικό να κατευθυνθούν προς το Εφταχώρι. Να χρησιμοποιηθεί κάθε μέσο και κάθε άνθρωπος, για μεταφορά πυρομαχικών προς ενίσχυση της περιοχής.

(κομμάτι ταινίας-ανεβάζουν πολεμοφόδια στο βουνό)-τρεις μαθήτριες γυρίζουν στη σκηνή με κουτιά στον ώμο, όπως δείχνει η ταινία)

(Η μητέρα καθιστή, ανοίγει και κάνει ότι διαβάζει το γράμμα-Από πίσω όρθιος διαβάζει το γράμμα.)

ΖΗΝΟΣ:-Αγαπημένη μου μητέρα. Είμαι καλά παρόλο τις δυσκολίες και τις κακουχίες που περάσαμε. Οι σφαίρες και η παλικαριά γράφουν, μητέρα, καινούριες σελίδες δόξας για την Ελλάδα. Είμαστε λίγοι και έχουμε να αντιμετωπίσουμε τρεις εχθρούς: Τους Ιταλούς, το κρύο και τη λάσπη. Θα ήθελα να ήσουν από μια μεριά όταν οι σάλπιγγες σημαίνουν επίθεση. Τότε οι στρατιώτες μας ορμούν ακράτητοι προς τις εχθρικές γραμμές. Και τότε σκέφτεσαι πώς κάπως έτσι πρέπει να είναι οι ημίθεοι. Προχωρούμε μητέρα. Προχωρούμε συνεχώς.

(Κομμάτι ταινίας-μέσα στο χιόνι)-σταματά λίγο ο ήχος της ταινίας

ΖΗΝΟΣ:-Άντε παιδιά. Κουράγιο παιδιά.

(Γράμμα γυναίκας προς στρατιώτη)

(Άντρας κάτω ανοίγει και κάνει ότι διαβάζει το γράμμα-από πάνω η γυναίκα διαβάζει)

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ:-Αναρωτιέμαι αν ποτέ το γράμμα αυτό φτάσει ως εσένα. Ο νους μου βρίσκεται διαρκώς κοντά σου. Μερικές φορές προσπάθησα χωρίς επιτυχία να εξηγήσω, γιατί ορισμένοι άνθρωποι αποφάσισαν να κάνουν ολόκληρη τη γη νεκροταφείο. Όμως εσύ Δημήτρη θέλω να προσέχεις. Ξέρω το χαρακτήρα σου γι’ αυτό τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να μην είσαι παρών στο τελευταίο προσκλητήριο των ζωντανών. Δεν είμαι ηρωίδα. Είμαι μια γυναίκα και θέλω να σε καμαρώνω ζωντανό.

  

2. ΤΑΙΝΙΑ «Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΞΑΝΘΑ ΜΑΛΛΙΑ»

(Κομμάτι ταινίας ,αρχή-χορός γάμου-χορεύουν ταυτόχρονα με τους τίτλους 3 ζευγάρια παιδιών,κρατώντας μαντήλια)

(ξαφνικά σταματά ο χορός)

ΑΝΝΑ:-Χωριανοί, χωριανοί, έχουμε πόλεμο.

ΔΑΣΚΑΛΑ:-Πόλεμο;

ΖΗΝΟΣ:-Πόλεμο;

ΑΝΝΑ:-Μας χτύπησαν οι Ιταλοί. Κηρύχτηκε γενική επιστράτευση.

(κομμάτι ταινίας-χωριανοί κλείνονται στα σπίτια-τρένο αποχαιρετισμός)

(Ο άντρας κάτω με κράνος κάνει πως διαβάζει , η γυναίκα από πίσω διαβάζει το γράμμα)

ΔΑΣΚΑΛΑ:-Όταν έφυγες, Στέφανε, νόμισα ότι άδειασε ο κόσμος όλος. Περπατούσα στο δρόμο και ένοιωθα πώς ήμουν ολομόναχη. Δεν έβλεπα, δεν άκουγα, δεν αισθανόμουνα τίποτα. Άδειο το σπίτι, έρημο το σχολείο. Ακατοίκητο το χωριό. Μα σιγά σιγά, με το πρώτο σου γράμμα, ένοιωσα πως ξαναγύρισε η ζωή. Τώρα ξέρω που θα σε βρω, γιατί είσαι κοντά μου. Πήγα στο δάσος των πουλιών. Είχες δίκιο. Τα πουλιά σώπασαν. Κίτρινα φύλλα ήταν κάτω και ακούγονταν μόνο το νερό της πηγής. Το δάσος ήταν πεθαμένο. Ίσως γιατί έλειπες εσύ.

(κομμάτι ταινίας-πόλεμος)

(Γυναίκα-περπατά στο δάσος και κάνει ότι διαβάζει το γράμμα. Από πίσω ο άντρας διαβάζει.)

ΣΤΕΦΑΝΟΣ:-Ήταν μια δύσκολη μέρα, μα τα καταφέραμε. Η διμοιρία μας κατάλαβε ένα ύψωμα. Χάσαμε οχτώ δικούς μας, μα δώσαμε στον εχθρό ένα καλό μάθημα. Θέλω να κάνεις κουράγιο. Να είσαι χαρούμενη. Αυτό θα μου δίνει κι εμένα δύναμη εδώ πάνω. Να θυμάσαι τις ώρες που ζήσαμε μαζί, που ήταν τόσο λίγες, αλλά τόσο γεμάτες από την αγάπη μας. Το δάσος των πουλιών, τη βρύση που ποτίσαμε το άλογο, το κτήμα με τα τριαντάφυλλα.

(Η γυναίκα γράφει στον πίνακα τη λέξη δάσος-τα παιδιά παρακολουθούν το μάθημα-ο άντρας διαβάζει το γράμμα)

ΣΤΕΦΑΝΟΣ:-Αύριο είναι η μεγάλη επίθεση. Θα πάρουμε την Κορυτσά. Δεν μας σταματάει τίποτα και θα είμαι γρήγορα κοντά σου.

ΔΑΣΚΑΛΑ:-Να προσέχεις Στέφανε, να προσέχεις.

ΜΑΡΙΑ:-Σε μας μιλήσατε κυρία;

ΔΑΣΚΑΛΑ:-Τι είπες Αννούλα;

ΜΑΡΙΑ:-Κάτι λέγατε.

ΔΑΣΚΑΛΑ:-Όχι, τίποτα, τίποτα.

(Κομμάτι ταινίας-πόλεμος)

(Γυναίκα με μαύρο μαντήλι στο κεφάλι-μιλάει στα παιδιά στην τάξη)

ΔΑΣΚΑΛΑ:-Σε λίγες μέρες παιδιά γεννιέται ο Χριστός. Αυτός που έφερε στον κόσμο την αγάπη και την ειρήνη. Αυτές τις μέρες πρέπει κι εμείς να θυμηθούμε αυτούς που πολεμούν πάνω στα βουνά. Γι’ αυτό θα βγούμε να πούμε τα κάλαντα, να μαζέψουμε δώρα και να τα στείλουμε εκεί πάνω. Κι έτσι όσοι σκοτώθηκαν θα ξέρουν ότι δεν τους ξεχνάμε ποτέ, ποτέ… και ούτε θα τους ξεχάσουμε όσο ζούμε. Γιατί δεν πέθαναν…δεν πέθαναν…Οι ήρωες είναι πάντα κοντά μας…δίπλα μας.

ΚΙΚΗ:-Τι θα πει ήρωας κυρία;

ΔΑΣΚΑΛΑ:-Ήρωας…ήρωας παιδιά μου είναι αυτός που…(βάζει τα χέρια στο πρόσωπο-κλαίει-φεύγει)

(Καθώς φεύγει τη συναντά ο δάσκαλος)

ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ:-Μυρτώ, Μυρτώ.

(Μπαίνει στην τάξη)

ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ:-Τι έγινε παιδιά; Γιατί έφυγε;

ΜΑΡΙΑ:- Τίποτα κύριε. Τη ρωτήσαμε κάτι κι έβαλε τα κλάματα.

ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ:-Τι ρωτήσατε;

ΚΙΚΗ:-Τι θα πει ήρωας.

ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ:-Ήρωας…ήρωας παιδιά μου δεν είναι μόνο αυτός που πολεμά και σκοτώνεται για την πατρίδα του. Ήρωας είναι κι αυτός που αντέχει τον πόνο του θανάτου και συνεχίζει το έργο του. Ήρωας είναι κάθε άνθρωπος που βάζει το χρέος του πάνω από την καρδιά του και πολεμάει να σταθεί, να μη λυγίσει, ότι κι να συμβεί. Να μη λυγίσει.

 3.ΤΑΙΝΙΑ: «ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ»

(Κομμάτι αρχή ταινίας-τίτλος)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Καίτη, τσάκωτα αυτά παιδί μου.

ΚΑΙΤΗ:-Τι είναι αυτά;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Σαφριδάκια, σαφριδάκια της ώρας, Μυρίζουν θάλασσα.

ΚΑΙΤΗ:-Πάλι σαφρίδια;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Πάλι σαφρίδια; Δεν είμαστε καλά. Πουλάκι μου, ξέχασες την πείνα της Κατοχής; Μπρος, μπρος, αφήστε τα αυτά και κάνετε κανένα σταυρό στον καλό θεούλη, που έκανε τον ουρανό με τα’ άστρα, τη γης με τα λουλούδια και τη θάλασσα με τα σαφρίδια. Μπρος, μπρος, μπρος…

ΟΥΡΑΝΙΑ:- Έλα πάμε γιατί ο πατέρας σου με κέφια ήρθε πάλι σήμερα.

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Εγώ; Δεν είμαστε καλάμου φαίνεται…….Ουρανία…

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Έλα…

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Κράτα αυτό.

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Τι είναι;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Καναβουράκι για τον τσιτσιφρίγκο.

(γυρνάει προς το κλουβί και μιλάει στο πουλί)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Τσιτσιφρίγκο, τσιτσιφρίγκο, τι κάνεις βρε; Το σφύριξες; Το λάλησες. Βρε, μη δίνεις σημασία στους ανθρώπους. Βρε άστους να κόψουν το λαιμό τους. Εσύ είσαι πουλάκι. Ευτυχισμένο πλάσμα. Λάλα το βρε. Λάλα το.

Τι είναι αυτό;…ψωμάκι. Βρε μη πετάτε τα ψωμιά χάμω και είναι αμαρτία. Αυτό μας έλειπε τώρα (φυσάει το ψωμί)

Φλοξ, φλοξ να βρε Φλοξ, ψωμάκι

ΛΕΥΤΕΡΗΣ:-Άσε κύριε Θόδωρε, δεν το τρώει.

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Δεν το τρώει;

ΛΕΥΤΕΡΗΣ:-Όχι. Μόνο κόκαλα τρώει.

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Μπράβο Φλοξ. Μπράβο. Καλομαθημένοι είμαστε βλέπω. Τι να σου κάνω φουκαρά μου. Έπρεπε να σε είχα στην κατοχή, να σε έκανα ένα γιουβετσάκι, να σου έλεγα εγώ.

 (γυναίκα στο παράθυρο)

ΑΦΡΟΔΙΤΗ:-Λευτέρη, Λευτέρη

ΛΕΥΤΕΡΗΣ:-Τι τρέχει;

ΑΦΡΟΔΙΤΗ-Δεν πετιέσαι να φέρεις καμιά ντομάτα. Θα μείνουμε νηστικοί, γιατί τα παϊδάκια που μου έφερες μου φαίνονται λίγο σκληρά.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ:-Καλά θα πάω.

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Δεν είμαστε καλά. Δεν πάμε καλά. (τραγουδιστά)

ΛΕΥΤΕΡΗΣ:-Δηλαδή;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Τι δηλαδή, βρε είμαστε ασεβείς. Ορίστε. Της κυράς σου δεν της αρέσουν τα παϊδάκια, γιατί είναι σκληρά και της κόρης μου δεν της αρέσουν τα σαφρίδια. Κι έχεις και τον Φλοξ να μην τρώει το ψωμί,. Αλλά το νου σας βρε, γιατί ο Θεός τιμωρεί τους ασεβείς. (Κάθεται στην πολυθρόνα)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Ουρανία…

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Λέγε…

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Φέρε μου ένα ουζάκι, μάνα μου…Και πού είσαι, Ουρανία.

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Ναι…

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Με παγωμένο νερό.

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Θα σου έφερνα νερό, βρε Θόδωρε.

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Παγωμένο είπα Ουρανία. Και που είσαι Ουρανία…

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Λέγε…

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Και κανένα σαφριδάκι, αν έγινε.

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Ε, δεν τα τηγάνισα ακόμα. Τώρα θα τα τηγανίσω και θα σου φέρω.

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Ε, αν τα τηγανίσεις. Ωμό θα το φάω, με το αλεύρι. Έλα Παναγία μου. Ουρανία…

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Εεεε…

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Φέρε μου και κάτι να διαβάσω.

(Διαβάζει, νυστάζει, κοιμάται)

(κομμάτι από ταινία-πόλεμος)

 (Αλλαγή μαθητή που κάνει τον Θόδωρο)

ΜΑΙΡΗ:-Έκτακτο παράρτημα. Μεγάλες μάχες σε όλη την Ευρώπη. Έκτακτο παράρτημα.

(Ξυπνάει)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Οι Γερμανοί ξανάρχονται.

ΚΑΙΤΗ:-Α, Παναγιά μου συμφορά.

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Και το έλεγα εγώ. Το έλεγα εγώ. Η ασέβεια. Και τώρα τι γίνεται;

ΑΦΡΟΔΙΤΗ:-Αλλοίμονό μας  τώρα και τρισαλλοίμονό μας.

ΚΑΙΤΗ:-Τον Χάρη σκέφτομαι. Τι θα γίνει με τον Χάρη τώρα;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Εδώ δεν ξέρουμε αν θα ξημερώσουμε, τον Χάρη σκέφτεται ετούτη εδώ.

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Τώρα είναι που θα πούμε το ψωμί, ψωμάκι. Καίτη…

ΚΑΙΤΗ:-Τι είναι μπαμπά;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Τι είναι; Τα σαφριδάκια πουλάκι μου, που δεν σου αρέσανε.

ΚΑΙΤΗ:- Ε, τι να τα κάνω;;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Τι; Να τα παστώσεις τώρα και θα τρώμε από ένα κάθε Λαμπρή.

(κομμάτι ταινίας,κατοχή)

(οι τρεις γυναίκες μαγειρεύουν πάνω από τις κατσαρόλες)

ΑΦΡΟΔΙΤΗ:-Τι μαγειρεύεις σήμερα κυρά Ουρανία;

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Για μας κουκουτσάλευρο. Αλλά για την Καιτούλα που έχει ρέψει στα πόδια της η κακομοίρα, εξαιτίας του αρραβωνιαστικού της που δεν ξέρουμε τι απέγινε, πήραμε την απόφαση με το Θόδωρο και το σφάξαμε.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ:-Ποιο καλέ;

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Τον τσιτσιφρίγκο.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ:-Το καναρίνι;

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Ε, είπαμε να φάει κάτι το παιδί να του πιαστεί.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ:-Ήτανε τουλάχιστον παχύ;

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Ε, άστα, ώσπου να καταφέρω τον Θόδωρο, είδα κι έπαθα.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ:-Α, το ξέρει.

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Ε, τι να κάνει ο καημένος, για την Καιτούλα.

(μπαίνει ο Θόδωρος- κοιτάει την κατσαρόλα και το κλουβί)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Αχ κατακαημένε Τσιτσιφρίγκο. Πού ήσουνα και πού σε βλέπω.

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Κοίτα Θόδωρε. Μέσα στην κουζίνα έχω ένα μπουκαλάκι με λάδι. Άντε φέρ’ το.

(πάει και γυρίζει με ένα μπουκαλάκι)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Δεν βρήκα λάδι κι έφερα αυτό Ουρανία.

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Τι είναι αυτό;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Μπριγιόν, για τα μαλλιά.

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Μπριγιόν;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Ε, δε βαριέσαι, τι λάδι, τι μπριγιον. Μόνο που μυρίζει λιγάκι, αλλά καλύτερα να μυρίζει, παρά να βρωμάει.

ΟΥΡΑΝΙΑ:- Φέρε να το ρίξω.

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Ε, τι βάζεις Ουρανία, τι κάνεις Ουρανία. Κατοχή έχουμε Ουρανία. Όλο θα το ρίξεις;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Τι μαγειρεύεις σήμερα κυρά Μαριγώ;

ΑΦΡΟΔΙΤΗ:-Τι θες να μαγειρεύω. Λίγο χυλό κάνω.

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Α! Χυλός, ωραία. Δε σ’ άρεσαν τα παϊδάκια, ήταν σκληρά. Φάε μαλακωσιά τώρα, να ευχαριστηθεί η ψυχή σου. Εσύ κυρά Άννα τι μαγειρεύεις;

ΑΝΝΑ: Τίποτα Θόδωρε. Λίγο νερό βράζω. Περιμένω τον άντρα μου μήπως μαζέψει λίγα χόρτα, να τα ρίξω μέσα.

ΘΟΔΩΡΟΣ: Νερό…νερό…νόστιμο είναι και το νερό. Σε λίγο καιρό θα τρώμε …αέρα.

ΑΝΝΑ:-Τα μάθατε; Το πρωί εκτέλεσαν 2.000 Έλληνες.

OYΡANIA:- Γιατί;

ΑΝΝΑ:-Γιατί συναχώθηκε ο Γερμανός διοικητής.

OYΡANIA:-Και ύστερα;

ΑΝΝΑ:-Θεωρήθηκε σαμποτάζ.

OYΡANIA:-Ο Θεός να βάλει το χέρι του δηλαδή, μην πάθει και κανένα κόψιμο.

ΑΝΝΑ:- Α, και η κυκλοφορία. Από σήμερα είναι μέχρι τις 2 το μεσημέρι.

OYΡANIA:- Δυο και πολύ είναι. Από τις 10 το πρωί έπρεπε να μας κλείνουνε μέσα. Και πού ήμασταν ελεύθεροι, τι κάναμε δηλαδή; Μαλώναμε μεταξύ μας. Τώρα να βάλουμε μυαλό, για να δούμε τι είχαμε και τι χάσαμε.

(μπαίνει γυναίκα με ένα ταψί, που προσπαθεί να κρύψει-τον πλησιάζει ο Θόδωρος)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Τι συμβαίνει Άννα;

ΑΝΝΑ:-Τίποτε κύριε Θόδωρε.

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Τι τίποτε βρε; Γιουβετσάδα βλέπω εδώ πέρα. Πού το βρήκες το κρέας;

ΑΝΝΑ:- Θα σου πω κύριε Θόδωρε.

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Τι θα μου πεις; Για στάσου. Δεν μπορούμε να πάρουμε κι εμείς ένα μεζεδάκι;

ΑΝΝΑ:-Έλα κύριε Θόδωρε, πάρε, αλλά γρήγορα όμως.

(Κόβει ένα κομμάτι κρέας. Προσπαθεί να το μασήσει-είναι πολύ σκληρό)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Τι κρέας είναι αυτό ρε Άννα;(προσπαθεί να μασήσει)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Πού πήγες και το βρήκες αυτό το κρέας ρε Άννα; Έλα Παναγιά μου…Άννα, βρε Άννα. Τι κρέας είναι αυτό;

(Πάει προς το μέρος που ήταν ο Φλοξ. Το σφυρίξει.)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Πού είναι ο Φλοξ ρε Άννα;

ΑΝΝΑ:-Ε, δε σου είπα ότι θα σου πω βρε Θόδωρε;

ΘΟΔΩΡΟΣ:- Τι να μου πεις μωρέ; Πώς βάσταξε η καρδιά σου κι έκανες τέτοιο πράγμα; Βρε κατακαημένε Φλοξ. Δε σου άρεσε το ψωμί ε; Κόκαλα ήθελες. Ε, τώρα θα περισσέψουν κόκαλα, αλλά θα είναι τα δικά σου.

(ξαπλώνει στην πολυθρόνα-χασμουριέται)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Πίσω και σας έφαγα. Πίσω Γερμαναράδες.

ΑΝΝΑ:-Τι λέει αυτός;

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Θόδωρε, καλέ Θόδωρε. Μπα σε καλό σου. Τι έπαθες καλέ;

ΚΑΙΤΗ:-Τι έγινε μπαμπά;

(τον σηκώνουν από την πολυθρόνα)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Άνθρωποι, άνθρωποι, προς τι το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός; Το πηγάδι παιδιά. Το ραδιόφωνο στο πηγάδι.

ΟΥΡΑΝΙΑ:-Έλα που μεγάλωσες και δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Έλα να πιεις το ουζάκι σου να συνέλθεις.

(Μπαίνει ο άντρας)

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Λευτέρη, Λευτέρη, απ’ όξω είναι;

ΛΕΥΤΕΡΗΣ:-Ποιος μωρέ;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Ο Γερμαναράς βρε.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ:-Τι λέει αυτός;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Βρε ο Γερμανός με τα μαύρα τα γυαλιά. Απ’ όξω είναι; Αμπαρώστε την πόρτα. Αμπαρώστε την πόρτα.

ΑΝΝΑ:-Τι λέει; Τρελάθηκε;

ΚΑΙΤΗ:-Τον πήρε μια στάλα ο ύπνος κι ακόμα δεν μπορεί να συνέλθει.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ:-Δηλαδή για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ποιος ξέρει τι θα έβλεπε στον ύπνο του… χαχαχα!

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Βρε παιδιά; Τι όνειρο ήταν αυτό; Δηλαδή αυτό δεν ήταν όνειρο. Αυτό ήταν εφιάλτης παιδιά. Ε, λοιπόν παιδιά. Αυτό το όνειρο θα πρέπει να το δουν όλοι οι Έλληνες. Όλοι οι Έλληνες.

ΚΑΙΤΗ:-Γιατί;

ΘΟΔΩΡΟΣ:-Για να βάλουμε μυαλό.

 4.ΤΑΙΝΙΑ: «ΕΓΩ ΡΕΖΙΛΕΨΑ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ»

(Κομμάτι ταινίας-αρχή-χορεύει ταυτόχρονα το ίδιο ο Γρηγόρης με 4 κορίτσια)

(Τραγούδι- Βρες αν μπορείς, τι σου έφερα απόψε…)

ΜΑΡΙΑ: Ουφ! Τι έγινε ο Παναγής;

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ:-Όπου να ‘ναι θα  ‘ρθει.

ΓΙΩΡΓΗΣ-Ε… είναι μακριά οι λόφοι.

(Χτύπος στην πόρτα)

ΜΑΡΙΑ:-Άνοιξε, άνοιξε Γιώργη.

ΠΑΝΑΓΗΣ:-Γεια χαρά.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ-Δόξασει να έχει ο Θεός. Άργησες και μας έφαγε η αγωνία.

ΜΑΡΙΑ: Μπράβο λεβέντη μου, το ‘ξερα πώς θα γυρνούσες.

ΠΑΝΑΓΗΣ:-Έχω σπουδαία νέα πατριώτες.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ:-Οι πληροφορίες της Άννας είναι αληθινές;

ΠΑΝΑΓΗΣ:-Πέρα για πέρα. Οι λόφοι του μοναστηριού είναι γεμάτοι με πυρομαχικά. Από εκεί φορτώνουν τα αυτοκίνητα.

ΜΑΡΙΑ: Έχουνε μεγάλη φρουρά;

ΠΑΝΑΓΗΣ:-Καμιά δεκαριά στρατιώτες μόνο.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ:-Ε, για να μην δώσουν υποψίες. Μας το είπε κι αυτό η Άννα.

ΜΑΡΙΑ:-Γιώργη. Πόση ώρα χρειαζόμαστε για να έχουμε επαφή  με το Κάιρο;

ΓΙΩΡΓΗΣ:-Θα δοκιμάσω αμέσως.

ΜΑΡΙΑ: Αυτή η πληροφορία που θα τους δώσουμε, θα είναι η σπουδαιότερη που τους έδωσε μέχρι σήμερα η ομάδα μας. Πες τους ότι περιμένουμε εντολές για να δράσουμε.

(Ο Γιώργης στον ασύρματο)

ΜΑΡΙΑ: Τι λένε;

ΓΙΩΡΓΗΣ-Θα έρθει στην Ελλάδα ο ταγματάρχης Λόρενς. Είναι ειδικός στις ανατινάξεις. Θα πέσει στην περιοχή μας με αλεξίπτωτο.

(κομμάτι ταινίας-πτώση με αλεξίπτωτο)

ΓΙΩΡΓΗΣ-Να το αεροπλάνο.

ΠΑΝΑΓΗΣ-Νάτος πέφτει.Το αλεξίπτωτο.

ΓΙΩΡΓΗΣ-Το παίρνει ο αέρας. Πάμε.

(Άννα –Γρηγόρης στο τραπέζι- Η Άννα φέρνει καφέ)

ΓΡΗΓΗΡΗΣ:-Από καφέ είναι ο καφές ή από ρεβίθι;

ΑΝΝΑ:-Αγνός βραζιλιάνικος…Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω Γρηγόρη, ύστερα από τόσα χρόνια.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ- Εγώ ρε παιδάκι μου, δεν πίστευα στα μάτια μου, το ξέρεις; Όταν γύρισα από την Αλβανία, ρώτησα όλους τους γνωστούς να μάθω πού ήσουνα. Αλλά κανείς δεν ήξερε. Είσαι πολύ καιρό σ’ αυτόν τον τόπο;

ΑΝΝΑ-Από τη μέρα που έχασα τους γονείς μου. Είναι το χωριό της μητέρας μου.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ-Τι έπαθαν οι γονείς σου;

ΑΝΝΑ:-Σκοτώθηκαν σε έναν βομβαρδισμό.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Πο, πο… πολύ λυπάμαι βρε Άννα, λυπάμαι πολύ. Και τώρα είσαι ολομόναχη;

ΑΝΝΑ:-Ναι, ολομόναχη.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Καλά πώς ζεις εδώ πέρα; Ποιος σε φροντίζει;

ΑΝΝΑ:-Είναι μια ολόκληρη ιστορία Γρηγόρη.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Κατάλαβα…που δεν πρέπει να μάθω.

ΑΝΝΑ:-Δεν άλλαξες καθόλου Γρηγόρη, Ενώ εγώ…

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Τι εσύ;

ΑΝΝΑ:-Ο πόλεμος, ο διαρκής αγώνας για λευτεριά, με έκαναν να αντιμετωπίζω τα πάντα με έναν ωμό ρεαλισμό.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Δηλαδή; Τι λευτεριά; Τι ρεαλισμός; Μη μου πεις ότι κάνεις αντίσταση;

ΑΝΝΑ:-Η αντίσταση είναι χρέος όλων μας, κάθε ανθρώπου που θέλει να ζει ελεύθερος.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Σσστττ! Σιγά, μη φωνάζεις. Και τα αυτιά έχουν τοίχους εεε… και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Θα μας μπαγλαρώσουν, μη φωνάζεις.

ΑΝΝΑ:- Θα στα πω όλα Γρηγόρη. Σε σένα είχα και θα έχω πάντα εμπιστοσύνη. Είμαι μέλος σε μια ομάδα αντίστασης.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Πο, πο και πώς μπλέχτηκες σ’ αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι, ρε παιδάκι μου. Δε φοβάσαι μη σε πάρει χαμπάρι ο Γερμαναράς;

ΑΝΝΑ:-Όταν μπαίνεις σε έναν αγώνα, είσαι αποφασισμένος να δεχτείς κάθε συνέπεια.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:- Βρε παιδάκι μου, μη φωνάζεις. Τι ελάττωμα είναι αυτό που έχεις να φωνάζεις. Βρε Άννα, δε λυπάσαι τα νιάτα σου. Δε λυπάσαι την ομορφιά σου; Πώς σου ήρθε έτσι ξαφνικά να γίνεις ηρωίδα;

ΑΝΝΑ:-Αισθάνομαι το χρέος μου. Εσύ Γρηγόρη δε θέλεις να δεις την πατρίδα σου ελεύθερη;

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Πώς δε θέλω. Θέλω. Αλλά …ας την ελευθερώσουν άλλοι. Εγώ δεν είμαι γεννημένος για ήρωας.

ΑΝΝΑ:-Κανείς δεν είναι γεννημένος ήρωας. Τους περισσότερους τους δημιουργούν οι περιστάσεις.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ: Μακριά από μένα τέτοιες περιστάσεις. Εγώ θέλω να έχω το κεφαλάκι μου ήσυχο. Πώς να το κάνουμε. Εγώ είμαι…εγώ είμαι δειλός.

ΑΝΝΑ-Μπορεί και να μην είσαι.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Τι μπορεί και να μην είμαι. Εγώ στην Αλβανία τουφεκιά δεν έριξα. Ήμουν στην ψυχαγωγία.  Τους έλεγα ποιήματα, τραγουδούσα κιόλας. Φοβάμαι όμως για σένα βρε Άννα μου. Φοβάμαι μην πάθεις κανένα κακό. Να φυλάγεσαι. Οι Γερμανοί δεν αστειεύονται, είναι σκληροί.

(Χτυπά η πόρτα)

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Παναγιά μου, ποιος να ‘ναι; (κάνει το σταυρό του). Ιησούς Χριστός νικά και όλα τα κακά σκορπά. Έχει γούστο να είναι κανένας Γερμανός και να με άκουσε. Μην ανοίξεις.

ΠΑΝΑΓΗΣ:- Άνοιξε πρέπει να σου μιλήσω.

(Ο Γρηγόρης κρύβεται πίσω από το τραπέζι)

ΑΝΝΑ:-Μίλα ελεύθερα. Είναι δικός μου άνθρωπος.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:- Εμένα μου επιτρέπεται ε; Πρέπει να πάω στο θίασο, που με περιμένει. Αν θες έλα το απόγευμα να δεις την παράσταση. Κι εσείς κύριε. Θα σας διασκεδάσουμε. Κι εσύ Άννα, σκέψου αυτά που σου είπα, τα νιάτα σου…την ομορφιά σου. Θα έρθεις έτσι;

ΑΝΝΑ:-Θα έρθω.

(Φεύγει ο Γρηγόρης)

ΠΑΝΑΓΗΣ:-Ποιος είναι αυτός;

ΑΝΝΑ:-Ένας παλιός, καλός φίλος. Ήρθε με το θίασό του να δώσει παραστάσεις.

ΠΑΝΑΓΗΣ:-Το θέατρο μας έλειπε. Μα αυτός μοιάζει καταπληκτικά με τον Γερμανό διοικητή που ανακρίνει τον Ταγματάρχη Λόρενς.

ΑΝΝΑ:-Έπιασαν τον ταγματάρχη;

ΠΑΝΑΓΗΣ:- Ναι όταν έπεφτε με το αλεξίπτωτο. Κι εμείς πρέπει να το ελευθερώσουμε και να ανατινάξουμε τις αποθήκες των Γερμανών…Στάσου… έχω μια ιδέα…Μοιάζει  πολύ με τον Γερμανό διοικητή…Να ντύσουμε το φίλο σου Γερμανό και να πάει αυτός να τον ελευθερώσει.

ΑΝΝΑ:-Το δύσκολο θα είναι να τον πείσουμε.

ΠΑΝΑΓΗΣ:-Θα τον πείσουμε. Κάτι θα θέλει να κάνει κι αυτός για την πατρίδα.

ΑΝΝΑ:-Μπορεί να θέλει, αλλά είναι φοβητσιάρης.

ΠΑΝΑΓΗΣ:-Θα πρέπει πάση θυσία να πείσουμε τον θεατρίνο.

(Αλλαγή Γρηγόρη και Άννας-τη θέση του την παίρνει το 2ο παιδί

(Τραγούδι-χορευτικό-«πατάω ένα κουμπί…»)

ΑΝΝΑ:-Γρηγόρη, ήρθα να σου πω κάτι σοβαρό.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Τι σοβαρό;

ΑΝΝΑ:-Ήρθα να σου αναθέσω ένα ρόλο που δε χρειάζεται μόνο ηθοποιία, μα και αγάπη για την πατρίδα και λεβεντιά.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Λάθος διανομή  έκανες. Τι ρόλος είναι αυτός;

ΑΝΝΑ:-Αυτός. (δείχνει ένα περιοδικό)

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Τι είναι αυτό;

  Ε…τι..α… καλά ποιος με φωτογράφισε εμένα Γερμανό;

ΑΝΝΑ:-Δεν είσαι εσύ Γρηγόρη.  Είναι ο Γερμανός υπολοχαγός Φον Ρούμπεν.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Αδύνατον, εγώ δεν έχω δίδυμο αδερφό Γερμανό. Καταπληκτική ομοιότητα. Καταπληκτική.

ΑΝΝΑ:-Και χρήσιμη για την πατρίδα.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Χρήσιμη για την πατρίδα; Γιατί;

ΑΝΝΑ:-Θέλουμε να πάρεις τη θέση αυτού του Γερμανού, για να ελευθερώσουμε έναν Άγγλο ταγματάρχη. Πριν αρνηθείς, σκέψου ότι είσαι Έλληνας και πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι για την πατρίδα.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Έλληνας είμαι, αλλά εσείς θέλετε να γίνω Γερμανός.

ΑΝΝΑ:-Μη φοβάσαι. Όλα είμαι μελετημένα και μετρημένα.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Βρε από τα μετρημένα τρώει ο λύκος.  Σε παρακαλώ, Άννα. Μην προσπαθείς να με πείσεις. Σου εξήγησα. Εγώ δεν παίζω το κεφάλι μου κορώνα γράμματα.

ΑΝΝΑ:-Σκέψου όμως πόσοι Έλληνες παίζουν κάθε μέρα το κεφάλι τους, για να ζήσεις μια μέρα εσύ ελεύθερος.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Ε…αυτοί είναι ήρωες. Σου είπα εγώ είμαι δειλός.

ΑΝΝΑ:-Όσοι θέλουν μπορούν.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Αυτά είναι λόγια μεγάλων αντρών ή μάλλον μεγάλων γυναικών. Εγώ την αγαπάω τη ζωή μου.

ΑΝΝΑ:-Ξέρεις κανέναν που να μην την αγαπάει; Γι ‘ αυτή τη ζωή αγωνιζόμαστε όλοι μας. Για μια ζωή ελεύθερη όμως, όχι για τη ζωή που περνάμε τώρα. Θέλεις να βλέπεις τα παιδάκια να πεθαίνουν στους δρόμους από την πείνα;

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Δεν μ’ αρέσει. Ποιος σου είπε ότι μ’ αρέσει; Εγώ μισώ τον κατακτητή.

ΑΝΝΑ:-Και τι κάνεις;

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Έχεις δίκιο…τίποτα.

(Γρηγόρης σκεφτικός-Άννα από πάνω)

ΑΝΝΑ:-Ποτέ δε θα ήθελα να πάθεις κακό. Αλλά σου ζητώ να βοηθήσεις την πατρίδα.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Λες να τα καταφέρω;

ΑΝΝΑ:-Θα σε βοηθήσουμε όλοι να τα καταφέρεις.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Ναι, αλλά η στολή του Γερμανού θα είναι στα μέτρα μου;

ΑΝΝΑ:-Το ήξερα ότι θα δεχτείς.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ:-Ναι, δέχομαι. Για την πατρίδα. Γιατί εγώ θα ρεζιλέψω τον Χίτλερ. Θα ελευθερώσουμε τον Άγγλο και θα ανατινάξουμε τις αποθήκες.

(κομμάτι ταινίας-ανατίναξη αποθηκών)

(Τα παιδιά χαιρετούν)-(τραγούδι τέλους-«κάντε υπομονή»)

---------------------------------
Το βίντεο που προβλήθηκε κατά τη διάρκεια του θεατρικού.Γίνεται παύση κάθε φορά που υπάρχει λευκό στο βίντεο.