Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Γεώργιος Σταματόπουλος, ομιλητής στην πρόσφατη εκδήλωση της ΜΚΟ “Κοινωνία των Πολιτών του Βελβεντού”  με θέμα: «ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ & ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» εκδηλώνει, μέσω της αρθρογραφίας του στην Εφημερίδα των Συντακτών, το θαυμασμό του για το Βελβεντό.  
“Θα αναφερθώ σ” επόμενο σημείωμα για το φαινόμενο της δημοκρατίας του Βελβεντού του Ν. Κοζάνης. Προς το παρόν αρκούμαι να εκδηλώσω τον θαυμασμό για τον πολύδεντρο, πολυύδατο τούτον τόπο και την πανέμορφη λίμνη Πολυφύτου (καρπός φράγματος, ενός εκ των τεσσάρων, του ποταμού Αλιάκμονα).
 Η κυρία δίπλα μου στο μικρό ελικοφόρο που μας αποβιβάζει στο αεροδρόμιο της Κοζάνης, καταλαβαίνοντας ότι προορισμός μου είναι το Βελβεντό και ότι το επισκέπτομαι για πρώτη φορά, παίρνει την πρωτοβουλία να με διαφωτίσει κάπως. «Παρότι είμαι Κοζανίτισσα -μου λέει- οφείλω να παραδεχτώ πως οι άνθρωποι του Βελβεντού είναι άνθρωποι με ψυχή” έχουν ανοιχτό μυαλό και είναι πολύ μπροστά από όλους εμάς. Θα το διαπιστώσετε και θα με θυμηθείτε».
 Το διαπίστωσα. Πριν απ” αυτό, όμως, εντυπωσιάστηκα από τη φυσική ομορφιά του τοπίου, κάπως απροσδόκητη, όταν έχεις εικόνες από την Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα. Θαυμάσια κτίρια που υπακούουν σε μια ήπια, φειδωλή αρχιτεκτονική, μακεδονίτικη (με πολλά μικτά στοιχεία). Καλοδουλεμένη πέτρα που καλύπτει δύο -ώς τρεις το πολύ- ορόφους, στενοί αλλά πλακόστρωτοι δρόμοι, με άψογη σήμανση (μονοδρομήσεις…), πλατάνια άφθονα, παρτέρια με λουλούδια, κήποι με οπωροφόρα. Ολα καθαρά. Ολα προκαλούν τον επισκέπτη στον χώρο της χαρμοσύνης, της ψυχικής ανάτασης, της ηρεμίας. Αθλητικές εγκαταστάσεις γύρω από τη λίμνη και αμέσως το δάσος που κρύβει μέσα του έναν ονειρικό ποταμό, κεκοσμημένο με δεκαοχτώ καταρράκτες που σχηματίζουν αντίστοιχες μικρές λίμνες. Μουσεία, βιβλιοθήκες, πνευματικό κέντρο, συνεταιρισμοί, οινοποιεία, εκκλησίες, πλατείες φιλικές, φιλόξενες ειδικώς σ” αυτούς που καταγίνονται με την άφοβη κατάποση τσίπουρου, ντόπιας παραγωγής.
 Από το ξενοδοχείο ατενίζεις τη λίμνη Πολυφύτου” σαν μια κουκλίτσα φαντάζει. Γύρω της μονοπάτια για περιπατητές, γήπεδα για ποδοσφαιρικές ομάδες, θέα μοναδική. Μια όαση στη θλίψη της ερημωμένης ορεινής περιφέρειας. Ολα αυτά αφορούν τη φυσική ομορφιά (που εκπλήσσει όποιον πατάει το πόδι του για πρώτη φορά).
 Αλλά η βαθιά ομορφιά είναι μέσα στους ανθρώπους, στον τρόπο του συνυπάρχειν, της επικοινωνίας. Ενας τρόπος που προϋποθέτει μύηση σε θεσμούς δημοκρατικούς, που κρύβει πίσω μια μακρόχρονη παράδοση στον κοινοτισμό (αλλά αυτό είναι θέμα επόμενου σημειώματος). Ο εθελοντισμός βρίσκει εδώ την έκφρασή του, τόσο στην καθαριότητα όσο και σε τεχνικά ζητήματα, αλλά και σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Υπ” όψιν ότι με τοπικό δημοψήφισμα (98%!) αποφάσισαν να απόσχουν από τον νέο καλλικρατικό δήμο και απείχαν (96%!) από τις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αλλά γι” αυτά αργότερα.”