Πού χάθηκε το παραμύθι;

*της Αγγελικής Φωτεινού

Πόσο δύσκολα αγαπάς... Πόσο εύκολα μισείς... Πόσο εύκολα κλαις και λυγίζεις... Πόσο δύσκολα ομολογείς ότι συναντήθηκες με την ευτυχία..

Μεγαλώνεις συνεχώς μέσα στα ''θέλω..'', μέσα στα ''αξίζω..'', στο ''ονειρεύομαι να..''. Ωραίες φράσεις, δε λέω, μα το λεξιλόγιο έχει τόσες πολλές λέξεις που για κάποιο λόγο αρνούμαστε κατηγορηματικά να προφέρουμε.

Λέξεις όπως ο φόβος, ο πόνος, το δάκρυ. Λέξεις που για κάποιο λόγο αποφεύγουμε συνειδητά να προφέρουμε αλλά επιλέγουμε ασυνείδητα να βιώνουμε. Ο πόνος, το δάκρυ, η θλίψη, ο θάνατος παίρνουν διαρκώς διάφορα ονόματα: Γιώργος, Μαρία, Πέτρος, Γιάννης, Κατερίνα. Η χαρά και η ευτυχία όμως, αρνούνται πεισματικά να κατονομαστούν καθώς ξέρουν πως δεν θα τα κρατήσουν, προτιμούν να μένουν στην αφάνεια, υπαρκτές στον κόσμο τούτο μόνο ως αφηρημένες έννοιες. Πόσο πένθιμα φαντάζουν όλα αυτά..

Είναι άραγε η ζωή τόσο τραγική; Δεν ξέρω, δε νομίζω, δεν πρέπει. Απλά οι άνθρωποι έχουμε μάθει να απελπιζόμαστε εύκολα, έχουμε διδαχτεί να φοβόμαστε να ονειρευτούμε, έχουμε σχεδόν ορκιστεί να μην ελπίζουμε. Σε όλη την μαγεία της ζωής, με την ελπιδοφόρα και χρωματιστή περίμετρο, αποδώσαμε θρηνητικό εμβαδόν. Μάλλον οι άνθρωποι ξεχνάμε, ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ καμιά φορά. Ξεχνάμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Το ταξίδι της ζωής το μετατρέπουμε σε αγώνα δρόμου, όπου αντί για στιγμές μαζεύουμε πτώματα, αυτών που ποδοπατήσαμε, έχοντας την ψευδαίσθηση πως φτιάχνοντας μια σκάλα ανθρώπων θα φτάσουμε τον ήλιο της ευτυχίας. Χτυπά μια καρδιά στον Ενεστώτα για να μάθουμε να ζούμε στον Μέλλοντα.

Ζούμε στο τώρα για να μας διδάξουν να ελπίζουμε στο μέλλον. Μεγαλώνουμε στο τώρα για να μάθουμε να δυστυχούμε στο πριν, το τώρα αλλά και το μετά. Αφήνουμε πράγματα να μας προσπεράσουν, ανθρώπους να μας ξεπεράσουν, αισθήματα να μην μας αγγίξουν, κι όλα αυτά τα συγκεκριμένα για να τα βασίσουμε σε ένα αέναο και αφηρημένο ''μετά''. Ποτέ δεν είμαστε ευτυχισμένοι με αυτά που έχουμε, σχεδόν πάντα όμως είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που είμαστε...

Αγαπάμε να διαβάζουμε όταν είμαστε μικροί παραμύθια για αγάπη, έρωτα, φιλία, δικαιοσύνη για να επιπλήττουμε στο μέλλον τα παιδιά μας που τα διαβάζουν, μαλώνοντας και προστάζοντας να μην πιστεύουν σε αυτά. Δε φταίνε όμως τα παιδιά που αγαπούν τα παραμύθια, δε φταίνε αυτά που αναζητούν έπειτα αυτά τα παραμύθια στη δική τους ζωή, δε φταίνε που χαράζουν δρόμους ζωής βασισμένους στις αρχές που τα παραμύθια προβάλλουν. Φταίμε εμείς που χάσαμε το δρόμο μας, φταίμε εμείς που χάσαμε κάπου αυτές τις αρχές, φταίμε εμείς που χάσαμε τον εαυτό μας, που μισήσαμε τα παραμύθια, που σιχαθήκαμε το είδος μας, που κάναμε κηδεία στα όνειρά μας, φταίμε εμείς που ξεχάσαμε να ζούμε..Δεν είναι χάρισμα αυτό, μάλλον τραγωδία..

Παραμύθια γράφουμε, παραμύθια πρέπει και να ζούμε. Παραμύθι... Τόσο ωραία λέξη για να μη μένει μόνο σε γραπτά. Ας τη φέρουμε ξανά στον Ενεστώτα και ας ξεχάσουμε τον Μέλλοντα. Μόνο ο Ενεστώτας είναι η εγγύηση ότι ζούμε...

http://www.lifo.gr