Το κείμενο το έγραψε για την εργασία μας "Λίμνη Πολυφύτου-Η λίμνη μας" ο κ. Κωνσταντίνος Αλεξάκης, ο οποίος έκανε καταδύσεις στη λίμνη Πολυφύτου.
Για εμάς που διαμένουμε στην περιοχή του Ν. Κοζάνης, οφείλω να πω πως είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε μίας μοναδικής ομορφιάς λίμνη στα πόδια μας, την Λίμνη Πολυφύτου όπως είναι πιο γνωστή.
Είναι μία από τις πιο άγνωστες λίμνες της Ελλάδας, δημιούργημα του ανθρώπου και όχι της φύσης. Τα παγιδευμένα σε έκταση 74 τ. χλμ. νερά του ποταμού Αλιάκμονα αποτελούν ένα εξαιρετικής ομορφιάς καταδυτικό προορισμό για ανθρώπους που ασχολούνται με τις καταδύσεις σε τεχνικά πεδία όπως είναι οι καταδύσεις σε υψόμετρο αλλά και οι καταδύσεις σε λίμνες.
Στη Λίμνη Πολυφύτου έχω τη χαρά να έχω καταδυθεί αρκετές φορές και πραγματικά πρόκειται για ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό αλλά και απαιτητικό πεδίο κατάδυσης, αφού παράγοντες όπως τα ρεύματα και η χαμηλή ορατότητα που σε ορισμένα σημεία της κατάδυσης δε ξεπερνάει το μισό μέτρο μπορούν εύκολα να σε αποπροσανατολίσουν αλλά και να σε θέσουν γρήγορα εκτός πορείας.
Θα ξεφύγω όμως λίγο από τα τεχνικά θέματα και θα αναφερθώ καθαρά και μόνο στη αίσθηση που παίρνει κάποιος έχοντας βουτήξει στη λίμνη.
Η πρώτη εμπειρία με τα νερά της λίμνης ήταν σε μία ημέρα που ψυχρό αεράκι από τις πλαγιές των Πιερίων είχε κάνει αισθητή την παρουσία του και ο ήλιος ερχόταν και έφευγε τακτικά πίσω από τα σύννεφα…
Τίποτα στην επιφάνεια της λίμνης δε με προετοίμαζε για αυτό που θα αντίκριζα μόλις το νερό θα σκέπαζε το κεφάλι μου.
Ο εξοπλισμός ήταν έτοιμος και από ώρα περίμενα ανυπόμονα τη στιγμή που θα βουτούσα στα νερά της λίμνης. Κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες και κατηφόρισα για την είσοδο μου στο νερό. Με προσοχή μπήκα επιτέλους μέσα στη λίμνη, κολύμπησα αρχικά επιφανειακά και στη συνέχεια καταδύθηκα.
Άναψα τον φακό μου και άρχισα να ακούω την ανάσα μου πιο απόκοσμη από ποτέ, ήταν η πρώτη φορά που κάτω από το νερό αισθανόμουν τόσο μόνος. Δυστυχώς η ορατότητα δεν ήταν σύμμαχος μου σε αυτή την εξόρμηση και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν κράτησε πολύ. Οδηγός στο δρόμο μου για το βυθό δεν υπήρχε μόνο το βαθύμετρο μου το οποίο το ακολουθούσα πιστά στην πορεία μου για να βρω το μέγιστο βάθος στο σημείο…
Και ξαφνικά τα πόδια μου πατάνε σε στέρεο έδαφος και είναι η στιγμή που το όργανο δείχνει -18 μέτρα. Ξεκινάω για μια μικρή αναγνωριστική βόλτα με πρώτη μου κίνηση να κοιτάξω ψηλά, το φως από την επιφάνεια σχίζει το πρασινοκαφέ χρώμα του νερού σε γραμμές που ξεχύνονται κάθετα αλλά δεν επαρκούν για να φωτίσουν τον υποβρύχιο κόσμο γύρω μου… Δε είχα πολλές επιλογές η χαμηλή ορατότητα με ανάγκαζε να ψαχουλεύω τον βυθό και να βρίσκω μπροστά μου απομεινάρια από τη βλάστηση και ο βυθός αναταραζόταν και το ίζημα έκανε την εμφάνιση του δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την ορατότητα.
Η ώρα πέρασε όμως γρήγορα και είχε πλέον έρθει η ώρα να ανέβω και πάλι στην επιφάνεια. Άφησα αργά τον βυθό και όταν βρέθηκα στην επιφάνεια, έκλεισα ραντεβού με τη λίμνη για την επόμενη βουτιά μου.
Για εμάς που διαμένουμε στην περιοχή του Ν. Κοζάνης, οφείλω να πω πως είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε μίας μοναδικής ομορφιάς λίμνη στα πόδια μας, την Λίμνη Πολυφύτου όπως είναι πιο γνωστή.
Είναι μία από τις πιο άγνωστες λίμνες της Ελλάδας, δημιούργημα του ανθρώπου και όχι της φύσης. Τα παγιδευμένα σε έκταση 74 τ. χλμ. νερά του ποταμού Αλιάκμονα αποτελούν ένα εξαιρετικής ομορφιάς καταδυτικό προορισμό για ανθρώπους που ασχολούνται με τις καταδύσεις σε τεχνικά πεδία όπως είναι οι καταδύσεις σε υψόμετρο αλλά και οι καταδύσεις σε λίμνες.
Στη Λίμνη Πολυφύτου έχω τη χαρά να έχω καταδυθεί αρκετές φορές και πραγματικά πρόκειται για ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό αλλά και απαιτητικό πεδίο κατάδυσης, αφού παράγοντες όπως τα ρεύματα και η χαμηλή ορατότητα που σε ορισμένα σημεία της κατάδυσης δε ξεπερνάει το μισό μέτρο μπορούν εύκολα να σε αποπροσανατολίσουν αλλά και να σε θέσουν γρήγορα εκτός πορείας.
Θα ξεφύγω όμως λίγο από τα τεχνικά θέματα και θα αναφερθώ καθαρά και μόνο στη αίσθηση που παίρνει κάποιος έχοντας βουτήξει στη λίμνη.
Η πρώτη εμπειρία με τα νερά της λίμνης ήταν σε μία ημέρα που ψυχρό αεράκι από τις πλαγιές των Πιερίων είχε κάνει αισθητή την παρουσία του και ο ήλιος ερχόταν και έφευγε τακτικά πίσω από τα σύννεφα…
Τίποτα στην επιφάνεια της λίμνης δε με προετοίμαζε για αυτό που θα αντίκριζα μόλις το νερό θα σκέπαζε το κεφάλι μου.
Ο εξοπλισμός ήταν έτοιμος και από ώρα περίμενα ανυπόμονα τη στιγμή που θα βουτούσα στα νερά της λίμνης. Κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες και κατηφόρισα για την είσοδο μου στο νερό. Με προσοχή μπήκα επιτέλους μέσα στη λίμνη, κολύμπησα αρχικά επιφανειακά και στη συνέχεια καταδύθηκα.
Άναψα τον φακό μου και άρχισα να ακούω την ανάσα μου πιο απόκοσμη από ποτέ, ήταν η πρώτη φορά που κάτω από το νερό αισθανόμουν τόσο μόνος. Δυστυχώς η ορατότητα δεν ήταν σύμμαχος μου σε αυτή την εξόρμηση και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν κράτησε πολύ. Οδηγός στο δρόμο μου για το βυθό δεν υπήρχε μόνο το βαθύμετρο μου το οποίο το ακολουθούσα πιστά στην πορεία μου για να βρω το μέγιστο βάθος στο σημείο…
Και ξαφνικά τα πόδια μου πατάνε σε στέρεο έδαφος και είναι η στιγμή που το όργανο δείχνει -18 μέτρα. Ξεκινάω για μια μικρή αναγνωριστική βόλτα με πρώτη μου κίνηση να κοιτάξω ψηλά, το φως από την επιφάνεια σχίζει το πρασινοκαφέ χρώμα του νερού σε γραμμές που ξεχύνονται κάθετα αλλά δεν επαρκούν για να φωτίσουν τον υποβρύχιο κόσμο γύρω μου… Δε είχα πολλές επιλογές η χαμηλή ορατότητα με ανάγκαζε να ψαχουλεύω τον βυθό και να βρίσκω μπροστά μου απομεινάρια από τη βλάστηση και ο βυθός αναταραζόταν και το ίζημα έκανε την εμφάνιση του δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την ορατότητα.
Η ώρα πέρασε όμως γρήγορα και είχε πλέον έρθει η ώρα να ανέβω και πάλι στην επιφάνεια. Άφησα αργά τον βυθό και όταν βρέθηκα στην επιφάνεια, έκλεισα ραντεβού με τη λίμνη για την επόμενη βουτιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου