Το τοπικό, το αληθές και η πολιτική ανυπακοή των Βελβεντινών

Spina nel cuore

Του δασκάλου Γιώργου Παπαδόπουλου

"... Όπου βρεθούνε δέκα Ρωμιοί φτειάνουν κοινότητα. Συνάζουν πρώτα χρήματα για την εκκλησιά. Άμα τη χτίσουνε φέρνουν παπά. Έπειτα και τις γυναίκες τους. Ύστερα, με τους δίσκους της εκκλησιάς, συνάζουν χρήματα και φτειάνουνε σκολειό. Τέλος φέρνουνε δάσκαλο για τα παιδιά τους –και νάτην η κοινότητα... Ο Ελληνισμός είναι μια οικογένεια από Ελληνικές κοινότητες... Το έθνος μας ολάκερο πάλι με κοινότητες πρέπει να κυβερνηθή, και μόνο με κοινότητες θα προκόψη...»
Ίων Δραγούμης

Όποια ανάγνωση κι αν κάνει κανείς στη μη συμμετοχή των Βελβεντινών στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης του 2010, το γεγονός είναι ένα κομβικό σημείο στην ευρύτερη ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Η αποχή της πλειοψηφίας των Βελβεντινών από τις εκλογές, αυτή η πολιτική ανυπακοή, μέσα σ’ ένα περιβάλλον δηλητηριωδών αερίων, επιβαλλόμενου και μη, συγκεντρωτισμού, ήρθε σαν αέρας ελευθερίας. Θα αδικούσαμε την αποχή από τις εκλογές, αν την περιορίσουμε σ’ ένα τοπικό χαρακτήρα. Και βέβαια έχει κοινωνικές πτυχές, αλλά είναι ενταγμένη στο νέο πνεύμα ελευθερίας από συγκεντρωτικά και ολοκληρωτικά μορφώματα πολιτικής, διοίκησης, οικονομίας, παιδείας, πολιτισμού εν γένει. Με σύγχρονους όρους, θα λέγαμε ότι οι Βελβεντινοί, στάθηκαν ως συνειδητοποιημένοι πολίτες του κόσμου. Με το συνεργατισμό, την αγάπη για την παιδεία, την προστασία της κοινής περιουσίας κ.ά. μπόλιασαν ένα τέτοιο πνεύμα στην περιοχή.
Αυτόν τον τρόπο που πολλοί τον μελέτησαν, πρέπει να τον γνωρίσουμε σε βάθος να φωτίσουμε τα πραγματικά γεγονότα πέρα από μύθους και ιδεοληψίες, να δούμε πώς αυτοί, που οι κάτοικοι της περιοχής Σερβίων και της Κοζάνης τους ονομάζουν ως τους μεγαλύτερους τοπικιστές, έγιναν οι συνειδητοποιημένοι πολίτες-δημότες με τη μεγαλύτερη έμπρακτη (κι όχι μόνο θεωρητική) συμμετοχή στα κοινά σ’ όλη την ελλαδική επικράτεια. Αυτή η ιστορία μόνο περήφανους μπορεί να μας κάνει.
Αυτή την αποχή για την οποία πρέπει, λοιπόν, να είμαστε υπερήφανοι και πρέπει να την πουλάμε έξω σαν κομβικό γεγονός αντίστασης στον παγκόσμιο συγκεντρωτισμό, οι μεταπράτες βουλευτές μας, το συμβούλιο της ΤΕΔΚ και τα νέα συμβούλια των δήμων, τη συρρικνώνουν σ’ ένα τοπικής σημασίας γεγονός, σ’ έναν απλό καβγά Βελβεντινών-Σερβιωτών, διανθισμένο με μύθους και άδεια συνθήματα για εγχώρια κατανάλωση.
Η αποχή, και η αντίδραση εν γένει στον εμπαιγμό, δεν είναι κάτι σαν τοποθέτηση των λουλουδιών στο βάζο. Και βέβαια υπήρξαν και ίσως υπάρξουν μικροπρέπειες , μνησικακίες, όλα όσα η ανθρώπινη φύση παράγει. Δεν υπάρχει αντίδραση ανθρώπινη χωρίς τις εκάστοτε μικροπρέπειες κι ούτε θα απολυμάνουμε την κίνηση από τα γεγονότα, να την ακρωτηριάσουμε γιατί θα την μετατρέψουμε σε κίνηση χωρίς νόημα.
Δε θα ράψουμε κουστούμι για το γεγονός της αποχής και της μέχρι σήμερα αντίδρασης στη νέκρωση της αυτοδιοίκησής μας, στα μέτρα εμπόρων ψήφων, σταλινολιθικών ιδεοληψιών, σαράφηδων, ορεγόμενων των κορβανά των δημόσιων και ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων και της ιδιωτικής εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων.
Δε θα φτιάξουμε νέους πολίτες-δημότες ανιστόριτους, αμμέτοχους, που δε θα μπορούν να εκτιμήσουν το μεγάλο αυτοδιοικητικό γεγονός του Βελβεντού, που έγινε Spina nel cuore (αγκάθι στην καρδιά) του πολιτικού συγκεντρωτισμού. Πρέπει να πούμε παντού ότι δεν είναι ένας τοπικός καβγάς με τους γείτονες κατοίκους των όμορων δήμων και κοινοτήτων, με κάποιους άλλους που δήθεν τους φοβόμαστε με τους οποίους είμαστε συνάνθρωποι, παιδιά ενός Θεού, αφού μας επέλεξαν και μας επιλλέγουν, τους επιλέξαμε και τους επιλέγουμε ως τεχνίτες, ως εμπόρους, ως συνεταιριστές, ως δασκάλους, ως κουμπάρους, ως συζύγους, ως κοινωνούς από ένα Ποτήρι. Το γεγονός λοιπόν πρέπει να το εντάξουμε εκεί που πραγματικά ανήκει, στο δικαίωμα κάθε οικιστικής κοινότητας, παντού στον κόσμο, να αυτοδιοικείται.
(συνεχίζεται)