Γράφει η Αναστασία Ευσταθίου,δασκάλα και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
Το παγκόσμιο ημερολόγιο γιορτάζει στις 11 Δεκεμβρίου την Ημέρα του Παιδιού. Η ημέρα μού προξενεί βαρυθυμία.
Κι αυτό, γιατί δεν τα έχω καλά με τους αριθμούς και τις στατιστικές. Θυμώνω κάθε φορά που δημοσιεύονται τα αποτελέσματα ερευνών της Ουνέσκο και του ΟΗΕ. Μια δεκαετία πριν συγκεντρώθηκαν 181 κράτη στο Ντακάρ της Σενεγάλης, στο παγκόσμιο συνέδριο για την εκπαίδευση. Εκεί οι εκπρόσωποι των κρατών ήρθαν αντιμέτωποι με τους αριθμούς: 113 εκατομμύρια παιδιά, στην πλειοψηφία τους κορίτσια, στερούνται βασικής εκπαίδευσης, 130 εκατομμύρια παιδιά δεν εγγράφονται καν στο σχολείο, ένα δις ενηλίκων παραμένουν αναλφάβητοι. Και δεν ήταν μόνο οι αριθμοί που στέκονταν απειλητικοί πάνω από τη συνδιάσκεψη αλλά και οι εικόνες των χωρών που μετέφεραν οι εκπρόσωποι: Κοινωνικός αποκλεισμός, βία και επιθετικότητα ανηλίκων, ναρκωτικά, παιδική πορνεία, εγκατάλειψη του σχολείου.
Στο έμπα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα οι ειδεχθείς εικόνες δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Μειώθηκαν αρκετά οι αριθμοί χάρη στην παρέμβαση των κρατικών προγραμμάτων και στην αρωγή των κοινωνικών εταίρων, αλλά η προσπάθεια δεν αρκεί για να εξαλείψει τη ζοφερή εικόνα των ρακένδυτων και αμόρφωτων παιδιών των χωρών του Τρίτου Κόσμου και όχι μόνο. Ήδη στην Ελλάδα 450.000 παιδιά διαβιούν σε συνθήκες πλήρους ένδειας, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Unicef.
Η τηλεόραση θα διεξάγει για άλλη μια φορά τηλεμαραθώνιο αγάπης για ανεύρεση χρημάτων προς τον Τρίτο κόσμο, για την κατάργηση των διακρίσεων, για σεβασμό στη διαφορετικότητα, για την ενίσχυση προγραμμάτων κοινωνικής ένταξης παιδιών με ειδικές ικανότητες, για τον εμβολιασμό των άρρωστων παιδιών σε συνεργασία με τη UNICEF και τα SPECIAL OLYMPICS .
Τη Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010, για άλλη μια φορά, ιλουστρασιόν (τηλε)δημοσιογράφοι και αστέρες του τραγουδιού μαζί με μαϊντανούς τηλεοπτικών παραθύρων θα συνδράμουν στο έργο της ανεύρεσης χρημάτων.
Διαφημίσεις για μια καλύτερη και ευτυχισμένη ζωή, για παιχνίδια και δώρα εν όψει των Χριστουγέννων θα διακόπτουν τα τηλεφωνήματα και τις δηλώσεις των επωνύμων ενώ καχεκτικά παιδιά της Αφρικής θα μας κοιτούν με μάτια γεμάτα αθωότητα και απορία στοχεύοντας το δικό μας ένοχο βλέμμα. Η κάμερα θα εστιάζει στα δάκρυα των μανάδων τους. Μελαγχολική μουσική θα συνοδεύει τις απεχθείς εικόνες για να εκτινάξει στα ύψη τη συγκίνηση του τηλεοπτικού κοινού και μαζί την τηλεθέαση.
Κι εγώ ανάμεσα στους πολλούς, αμέτοχος θεατής της πραγματικότητας, σκέφτομαι ότι τελικά εκείνο που θα καταθέσουμε θα είναι τα απομεινάρια της χαμένης μας αξιοπρέπειας. Θα αφήσουμε στα τηλεφωνικά κέντρα του μαραθώνιου της αγάπης το περίσσευμα του καταναλωτισμού μας. Γιατί ο τηλεμαραθώνιος πέρα από την ενημερωτική του διάσταση και την ευαισθητοποίηση μικρών και μεγάλων δεν διαφέρει και πολύ από την πράξη της ελεημοσύνης. Σε έναν πραγματικά δίκαιο κόσμο, όμως, η ελεημοσύνη δεν έχει λόγο ύπαρξης. Ο Καντ ισχυρίζεται ότι η λύπηση είναι μια ιδιότητα απεχθής. Η ελεημοσύνη είναι προσβολή της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης.
Σήμερα, θα έπρεπε να συντονίσουμε τις προσπάθειές μας στην παγκοσμιοποίηση του αλφαβητισμού. Να αντιτάξουμε στην παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων μια νέα Μορφωτική Τάξη Πραγμάτων. Γνωρίζω ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Το σχολείο μπορεί να παίξει το ρόλο του κοινωνικού διαμεσολαβητή ανάμεσα σε κράτη με σκοπό την εδραίωση όχι της φτώχειας και της αναπαραγωγής της κοινωνικής ανισότητας αλλά της παγκόσμιας ειρήνης και των αξιών του πολιτισμού.
Την 11η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού, θα έπρεπε να σιωπούμε. Θα έπρεπε να δουλεύουμε όλο το χρόνο για την κατάργησή της από το ημερολόγιο των εκδηλώσεων της υφηλίου. Αυτή την ημέρα θα έπρεπε να σημειώνουμε άλλη μια νίκη στο βιβλίο των μαχών της ανθρωπότητας. Μια νίκη όχι της προόδου και της ανεξέλεγκτης εξέλιξης αλλά μια νίκη του ανθρωπισμού, της ισότητας, του εκδημοκρατισμού της κοινωνίας μας ώστε όλα τα παιδιά να έχουν ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στα αγαθά του πολιτισμού και της παιδείας.
Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, σαν αντικρίζω τα παιδικά πρόσωπα, ντρέπομαι. Θα ήθελα να τους υποσχεθώ ότι εμείς οι μεγάλοι κάποτε θα καταργήσουμε αυτή την ημέρα της ντροπής. Θα τη σβήσουμε από το ημερολόγιο των παγκόσμιων ημερών. Ίσως έτσι θα μπορέσουμε να τα κοιτάξουμε στα μάτια χωρίς ενοχή και να τους δώσουμε ΜΕΛΛΟΝ στα ΟΝΕΙΡΑ τους.
Το παγκόσμιο ημερολόγιο γιορτάζει στις 11 Δεκεμβρίου την Ημέρα του Παιδιού. Η ημέρα μού προξενεί βαρυθυμία.
Κι αυτό, γιατί δεν τα έχω καλά με τους αριθμούς και τις στατιστικές. Θυμώνω κάθε φορά που δημοσιεύονται τα αποτελέσματα ερευνών της Ουνέσκο και του ΟΗΕ. Μια δεκαετία πριν συγκεντρώθηκαν 181 κράτη στο Ντακάρ της Σενεγάλης, στο παγκόσμιο συνέδριο για την εκπαίδευση. Εκεί οι εκπρόσωποι των κρατών ήρθαν αντιμέτωποι με τους αριθμούς: 113 εκατομμύρια παιδιά, στην πλειοψηφία τους κορίτσια, στερούνται βασικής εκπαίδευσης, 130 εκατομμύρια παιδιά δεν εγγράφονται καν στο σχολείο, ένα δις ενηλίκων παραμένουν αναλφάβητοι. Και δεν ήταν μόνο οι αριθμοί που στέκονταν απειλητικοί πάνω από τη συνδιάσκεψη αλλά και οι εικόνες των χωρών που μετέφεραν οι εκπρόσωποι: Κοινωνικός αποκλεισμός, βία και επιθετικότητα ανηλίκων, ναρκωτικά, παιδική πορνεία, εγκατάλειψη του σχολείου.
Στο έμπα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα οι ειδεχθείς εικόνες δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Μειώθηκαν αρκετά οι αριθμοί χάρη στην παρέμβαση των κρατικών προγραμμάτων και στην αρωγή των κοινωνικών εταίρων, αλλά η προσπάθεια δεν αρκεί για να εξαλείψει τη ζοφερή εικόνα των ρακένδυτων και αμόρφωτων παιδιών των χωρών του Τρίτου Κόσμου και όχι μόνο. Ήδη στην Ελλάδα 450.000 παιδιά διαβιούν σε συνθήκες πλήρους ένδειας, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Unicef.
Η τηλεόραση θα διεξάγει για άλλη μια φορά τηλεμαραθώνιο αγάπης για ανεύρεση χρημάτων προς τον Τρίτο κόσμο, για την κατάργηση των διακρίσεων, για σεβασμό στη διαφορετικότητα, για την ενίσχυση προγραμμάτων κοινωνικής ένταξης παιδιών με ειδικές ικανότητες, για τον εμβολιασμό των άρρωστων παιδιών σε συνεργασία με τη UNICEF και τα SPECIAL OLYMPICS .
Τη Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010, για άλλη μια φορά, ιλουστρασιόν (τηλε)δημοσιογράφοι και αστέρες του τραγουδιού μαζί με μαϊντανούς τηλεοπτικών παραθύρων θα συνδράμουν στο έργο της ανεύρεσης χρημάτων.
Διαφημίσεις για μια καλύτερη και ευτυχισμένη ζωή, για παιχνίδια και δώρα εν όψει των Χριστουγέννων θα διακόπτουν τα τηλεφωνήματα και τις δηλώσεις των επωνύμων ενώ καχεκτικά παιδιά της Αφρικής θα μας κοιτούν με μάτια γεμάτα αθωότητα και απορία στοχεύοντας το δικό μας ένοχο βλέμμα. Η κάμερα θα εστιάζει στα δάκρυα των μανάδων τους. Μελαγχολική μουσική θα συνοδεύει τις απεχθείς εικόνες για να εκτινάξει στα ύψη τη συγκίνηση του τηλεοπτικού κοινού και μαζί την τηλεθέαση.
Κι εγώ ανάμεσα στους πολλούς, αμέτοχος θεατής της πραγματικότητας, σκέφτομαι ότι τελικά εκείνο που θα καταθέσουμε θα είναι τα απομεινάρια της χαμένης μας αξιοπρέπειας. Θα αφήσουμε στα τηλεφωνικά κέντρα του μαραθώνιου της αγάπης το περίσσευμα του καταναλωτισμού μας. Γιατί ο τηλεμαραθώνιος πέρα από την ενημερωτική του διάσταση και την ευαισθητοποίηση μικρών και μεγάλων δεν διαφέρει και πολύ από την πράξη της ελεημοσύνης. Σε έναν πραγματικά δίκαιο κόσμο, όμως, η ελεημοσύνη δεν έχει λόγο ύπαρξης. Ο Καντ ισχυρίζεται ότι η λύπηση είναι μια ιδιότητα απεχθής. Η ελεημοσύνη είναι προσβολή της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης.
Σήμερα, θα έπρεπε να συντονίσουμε τις προσπάθειές μας στην παγκοσμιοποίηση του αλφαβητισμού. Να αντιτάξουμε στην παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων μια νέα Μορφωτική Τάξη Πραγμάτων. Γνωρίζω ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Το σχολείο μπορεί να παίξει το ρόλο του κοινωνικού διαμεσολαβητή ανάμεσα σε κράτη με σκοπό την εδραίωση όχι της φτώχειας και της αναπαραγωγής της κοινωνικής ανισότητας αλλά της παγκόσμιας ειρήνης και των αξιών του πολιτισμού.
Την 11η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού, θα έπρεπε να σιωπούμε. Θα έπρεπε να δουλεύουμε όλο το χρόνο για την κατάργησή της από το ημερολόγιο των εκδηλώσεων της υφηλίου. Αυτή την ημέρα θα έπρεπε να σημειώνουμε άλλη μια νίκη στο βιβλίο των μαχών της ανθρωπότητας. Μια νίκη όχι της προόδου και της ανεξέλεγκτης εξέλιξης αλλά μια νίκη του ανθρωπισμού, της ισότητας, του εκδημοκρατισμού της κοινωνίας μας ώστε όλα τα παιδιά να έχουν ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στα αγαθά του πολιτισμού και της παιδείας.
Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, σαν αντικρίζω τα παιδικά πρόσωπα, ντρέπομαι. Θα ήθελα να τους υποσχεθώ ότι εμείς οι μεγάλοι κάποτε θα καταργήσουμε αυτή την ημέρα της ντροπής. Θα τη σβήσουμε από το ημερολόγιο των παγκόσμιων ημερών. Ίσως έτσι θα μπορέσουμε να τα κοιτάξουμε στα μάτια χωρίς ενοχή και να τους δώσουμε ΜΕΛΛΟΝ στα ΟΝΕΙΡΑ τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου