Θα σας γράψω σήμερα την ιστορία ενός φιλικού μου ζευγαριού με τρία παιδιά.
Ο άντρας αφήνει τη μόνιμη δουλειά του στο δημόσιο, γιατί τον κάλεσαν αναπληρωτή καθηγητή. Αυτό σπούδασε, αυτό αγαπούσε, αυτό ήθελε να κάνει. Υπολογίζει ότι σύμφωνα με το νόμο, αν δουλέψει δυο-τρία χρόνια αναπληρωτής, θα συμπληρώσει το χρόνο για να διοριστεί. Η γυναίκα του αφήνει κι αυτή την εργασία της και φεύγει αναπληρώτρια σε ένα νησί, μαζί με το μικρότερο ,μηνών παιδί τους.
Η ζωή τους κυλά δύσκολα, ο ένας μακριά από τον άλλο, η οικογένεια μισή εδώ, μισή εκεί, αλλά υπολογίζουν σ’ ένα καλύτερο μέλλον, αφού ο νόμος είναι σαφής και ελπίζουν ότι σε λίγα χρόνια όλα θα τακτοποιηθούν.
Και ξαφνικά όλα ανατρέπονται. Ο νόμος αλλάζει. Θα πρέπει να δώσουν πάλι εξετάσεις, αν περάσουν, αν διορίσουν, αν είναι μέσα στους τυχερούς, θα πρέπει εκεί που θα διοριστούν να μείνουν τρία χρόνια, αν τους κρίνει καλούς ο μέντορας που θα έχουν και γενικά βλέπουν τα όνειρά τους να καταστρέφονται, με ένα νόμο που κάποιος είχε τη «φαεινή» ιδέα να εφαρμόσει.
Τι μπορείς να πεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Πώς μπορείς να συγκρατήσεις την οργή τους, το θυμό τους;
Το θέμα θα μπορούσε να λυθεί πολύ εύκολα, αν είχαμε διορισμούς 50% από διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και 50% από την επετηρίδα. Έτσι ο καθένας θα διάλεγε αν ήθελε να περιμένει την επετηρίδα για να διοριστεί ή να δώσει εξετάσεις.
Λύσεις υπάρχουν, αλλά δυστυχώς κάποιοι ξυπνούν ένα πρωί και θέλουν να πραγματοποιήσουν τις "μεγάλες τους μεταρρυθμίσεις", …που ονειρεύτηκαν το προηγούμενο βράδυ!
Ο άντρας αφήνει τη μόνιμη δουλειά του στο δημόσιο, γιατί τον κάλεσαν αναπληρωτή καθηγητή. Αυτό σπούδασε, αυτό αγαπούσε, αυτό ήθελε να κάνει. Υπολογίζει ότι σύμφωνα με το νόμο, αν δουλέψει δυο-τρία χρόνια αναπληρωτής, θα συμπληρώσει το χρόνο για να διοριστεί. Η γυναίκα του αφήνει κι αυτή την εργασία της και φεύγει αναπληρώτρια σε ένα νησί, μαζί με το μικρότερο ,μηνών παιδί τους.
Η ζωή τους κυλά δύσκολα, ο ένας μακριά από τον άλλο, η οικογένεια μισή εδώ, μισή εκεί, αλλά υπολογίζουν σ’ ένα καλύτερο μέλλον, αφού ο νόμος είναι σαφής και ελπίζουν ότι σε λίγα χρόνια όλα θα τακτοποιηθούν.
Και ξαφνικά όλα ανατρέπονται. Ο νόμος αλλάζει. Θα πρέπει να δώσουν πάλι εξετάσεις, αν περάσουν, αν διορίσουν, αν είναι μέσα στους τυχερούς, θα πρέπει εκεί που θα διοριστούν να μείνουν τρία χρόνια, αν τους κρίνει καλούς ο μέντορας που θα έχουν και γενικά βλέπουν τα όνειρά τους να καταστρέφονται, με ένα νόμο που κάποιος είχε τη «φαεινή» ιδέα να εφαρμόσει.
Τι μπορείς να πεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Πώς μπορείς να συγκρατήσεις την οργή τους, το θυμό τους;
Το θέμα θα μπορούσε να λυθεί πολύ εύκολα, αν είχαμε διορισμούς 50% από διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και 50% από την επετηρίδα. Έτσι ο καθένας θα διάλεγε αν ήθελε να περιμένει την επετηρίδα για να διοριστεί ή να δώσει εξετάσεις.
Λύσεις υπάρχουν, αλλά δυστυχώς κάποιοι ξυπνούν ένα πρωί και θέλουν να πραγματοποιήσουν τις "μεγάλες τους μεταρρυθμίσεις", …που ονειρεύτηκαν το προηγούμενο βράδυ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου