Όποιος αγαπάει (εκ) παιδεύει;

"Αφιερωμένο στους πολλούς φίλους και εκλεκτούς εκπαιδευτικούς που έχω γνωρίσει μέσα από τις δράσεις τους όλα αυτά τα χρόνια..."

Κώστας Στοφόρος

Από το blog:paramithokouzina.blogspot.com

Το κείμενό μου αυτό, είναι η εισαγωγή στο βιβλίο "Όποιος αγαπάει (εκ) παιδεύει" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Κριτική"

Ήταν το Ημερολόγιο ενός πατέρα 2 (Τα άλλα ήταν "Γονείς για πρώτη φορά" και "Μπαμπά τι είναι το σεξ;")

Θεωρώ ότι είναι επίκαιρο και έτσι το δημοσιεύω κι εδώ (το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν 12 συναπτά έτη)

 

«Όποιος αγαπάει (εκ)παιδεύει». Αφού είχα βρει τον τίτλο, άρχισα να αναρωτιέμαι: Μήπως θα έπρεπε να βάλω κι ένα ερωτηματικό;

Και μετά σκέφτηκα: Διώξε απ’ το μυαλό σου το σχολείο.

Ξέχνα τον εφιάλτη των εξετάσεων. 

Σκέψου ότι εκπαιδεύεις το παιδί κάθε ώρα και στιγμή. Πολλές φορές, μάλιστα, δεν είσαι και τόσο καλός δάσκαλος.

Άλλοτε είσαι πολύ ανεκτικός, ξαφνικά γίνεσαι αυστηρός, κάποιες στιγμές καταφέρνεις να μείνεις ήρεμος και άλλες τα νεύρα σου τεντώνονται με το παραμικρό.

Ενίοτε ή μάλλον συχνά, το ίδιο το παιδί σε εκπαιδεύει. Και σου δίνει κάτι μαθήματα…

Μα τι ήρωες είναι οι δάσκαλοι; Εμείς δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με ένα παιδί κι αυτοί κάθε πρωί βρίσκονται μπροστά σε μια  ομάδα από μικρά «διαβολάκια» κι έχουν κι εμάς να τους πιέζουμε. Δυστυχώς, όπως θα δείτε και στο κεφάλαιο «τι περιμένουν οι γονείς από το σχολείο», εμείς οι ίδιοι είμαστε που πιέζουμε προς τη λάθος κατεύθυνση… Και παιδεύουμε, χωρίς να εκπαιδεύουμε.

Κάποιες φορές, μάλιστα, πρέπει να διορθώσουν και τα λάθη που εμείς κάνουμε στο σπίτι. Γιατί –όπως θα δούμε- αυτά που περιμένουμε από το σχολείο, είναι τα λάθος πράγματα.

Από τον παιδικό σταθμό, μέχρι το δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο, είναι πολλά αυτά που πρέπει να μάθουμε, αυτά που πρέπει να προσέξουμε. Πρέπει να στηρίξουμε το παιδί μας όσο μπορούμε, χωρίς να γίνουμε δεκανίκια, σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα επιεικώς απαράδεκτο. Που φορτώνει τα παιδιά με πράγματα που δεν μπορούν να σηκώσουν οι μικρές τους πλάτες.  Που έχει συνεχώς απαιτήσεις. Που δεν αφήνει χρόνο για παιχνίδι. Παιδιά και γονείς, θύματα ενός ανελέητου ανταγωνισμού, φαίνεται να χάνουν την ουσία. Τη χαρά της ζωής. Και μάλιστα με αμφίβολα αποτελέσματα.

Κι όμως υπάρχουν τρόποι να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες. Αναζήτησα και αναζητώ ακόμη τέτοιες διεξόδους.

 Έπαθα και έμαθα; Πάλι βάζω ερωτηματικό. Καθώς έγραφα και αναζητούσα απαντήσεις σε ρεπορτάζ που μου είχαν αναθέσει για τη «Ζωή με το παιδί» ή για το «Παιδί μου κι εγώ», μάθαινα πράγματα που θα μου φαίνονταν χρήσιμα αργότερα.

Θυμάμαι που είχα επισκεφθεί έναν γνωστό παιδικό σταθμό. Τότε δεν ήξερα τίποτε. Δυο- τρία χρόνια αργότερα οι γνώσεις που απέκτησα αποδείχθηκαν εξαιρετικά χρήσιμες. Και τις μοιράζομαι μαζί σας σε αυτό το βιβλίο.

Τώρα κι εγώ παρασύρθηκα. Η ζωή δεν είναι μόνον σχολείο και εκπαίδευση. Το βασικό είναι η αγάπη και η σωστή επικοινωνία με τα παιδιά μας. Οι βάσεις της μπαίνουν από την πολύ τρυφερή ηλικία πριν ακόμη το παιδί κάνει τα πρώτα του βήματα. Κι εκεί πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν πιο κοντά του.

Αλλά και το ζήτημα του ύπνου θέλει λεπτούς χειρισμούς, ώστε να μην ταλαιπωρηθούμε ούτε εμείς, ούτε και το παιδί. Ομολογώ, πως παρά τις διδαχές και τα βιβλία, τα λάθη μου σε αυτόν τον τομέα δεν είναι λίγα. Ελπίζω εσείς τουλάχιστον, να κάνετε το σωστό!

Πιο εύκολο είναι να επιλέξουμε το κατάλληλο παιχνίδι για κάθε παιδί, αρκεί να ακολουθήσουμε ορισμένους κανόνες που αφορούν την ασφάλειά τους.

Άλλο ένα θέμα που μας απασχολεί είναι οι φανταστικοί φίλοι. Πώς πρέπει να αντιδράσουν οι γονείς όταν το παιδί τους  τους συστήνει ξαφνικά έναν αόρατο φίλο;

Ακόμη θα δούμε τι συμβαίνει όταν χωρίζουν οι γονείς. Πώς θα μπορούσε ένα διαζύγιο να γίνει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο για τα παιδιά;

Από εκεί και πέρα θα ζήσετε κι εσείς μαζί μου σκηνές …απείρου κάλλους από τη διασκεδαστική οικογενειακή μας ζωή. Τα καλύτερα μαθήματα άλλωστε, μας τα δίνει η καθημερινότητα. Αρκεί εμείς να ξέρουμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε.

Το βιβλίο αυτό αφιερώνεται στο μεγάλο μου γιο τον Ίωνα, για όλα όσα μου έμαθε αυτά τα δέκα χρόνια που είναι στη ζωή μου. Τα δυο μικρότερα θα κάνουν την εμφάνιση τους στο επόμενο «Ημερολόγιο». Ως τότε, καλή ανάγνωση!