Δεν μπορεί…

Δεν μπορεί…

Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό, όταν χθες αργά το απόγευμα διάβασα ένα κείμενο-ανάρτηση συντοπίτη μου στο διαδίκτυο με θέμα τη συμμετοχή του Βελβεντού στις εκλογές του Μαΐου 2014.

Δεν μπορεί, σκέφτηκα, να μας καλεί «η συνείδησή μας» να προσέλθουμε στην κάλπη, να πάμε να ψηφίσουμε και να μην το ‘χουμε πάρει χαμπάρι! Τι είμαστε, ασυνείδητοι;

Δεν μπορεί, σκέφτηκα, να μας καλεί «το χρέος απέναντί της» να πάμε να ψηφίσουμε και μεις ως αγνώμονες περί άλλων (βλέπε συλλογικές και συμμετοχικές διαδικασίες, λαϊκές συνελεύσεις, δημοψηφίσματα, άμεση δημοκρατία, κ.ό.κ.) να τυρβάζουμε!

Δεν μπορεί, σκέφτηκα, να μας καλούν «όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί» να πάμε να ψηφίσουμε και μεις ως αχάριστοι να μην ανταποκρινόμαστε!

Δεν μπορεί, σκέφτηκα, να μας καλούν όλα τα παραπάνω «να ασκήσουμε το εκλογικό μας καθήκον και δικαίωμα» και μεις να τα αγνοούμε! Αν και εδώ μπερδεύτηκα λίγο, είναι αλήθεια, καθήκον και δικαίωμα μαζί; Θα τη βρω όμως την άκρη, πού θα πάει…

Δεν μπορεί, σκέφτηκα, να μας καλούν όλα τα παραπάνω «να συμμετάσχουμε στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη προσώπων… στα θεσμικά όργανα» και μεις να τα περιφρονούμε! Αν και κάπως… όψιμα ο «Καλλικράτης» έγινε φαίνεται θεσμικό όργανο.

Δεν μπορεί, σκέφτηκα, να μας κάλεσε «η πατρίδα και το 2010», αλλά μεις να… λιποψυχήσαμε!

 Δεν μπορεί, σκέφτηκα, «όλοι εμείς οι ορθοφρονούντες, οι υπομένοντες και φοβισμένοι» να μην ανταποκριθούμε ακαριαία και «να ζητήσουμε (μια απλή) συγνώμη»! Να πω την αλήθεια, και εδώ μπερδεύτηκα λίγο. Να ζητήσουμε… συγνώμη από όσους περιφρόνησαν την κοινωνία στην οποία ζουν, από όσους επέλεξαν το κόμμα τους αντί τους συμπολίτες τους; Από όσους υπάκουσαν ή εκβιάστηκαν από ιδιοτελή και εγωιστικά συμφέροντα; Ε, ας το πάρει το ποτάμι, σκέφτηκα…

Δεν μπορεί, σκέφτηκα, «θα πάμε, το λοιπόν, στην κάλπη»! Αφού είναι «ζήτημα ελευθερίας και συνείδηση προσωπικής ευθύνης απέναντι στην τοπική μας κοινωνία, στις άλλες τοπικές κοινωνίες και στην πατρίδα ολάκερη η συμμετοχή μας στην επικείμενη εκλογική διαδικασία»! Τι είμαστε μεις; Ανεύθυνοι; Ασυνείδητοι; Δεν έχουμε προσωπική ευθύνη;

Δεν μπορεί, σκέφτηκα, «στην κάλπη θα πάμε με τον πολιτισμό μας. Με τη γνησιότητα και την αυθεντικότητά του. Όχι με τις παραχαράξεις του: την ωραιοπάθεια, τον αυτοθαυμασμό, το συλλογικό ναρκισσισμό και το σύνδρομο της τοπικής μοναδικότητας. Με τις παραχαράξεις ούτε επικοινωνείς ούτε κοινωνείς. Κάθεσαι μόνος μπροστά στον καθρέφτη σου, βλέπεις το είδωλό σου και αυτοθαυμάζεσαι…». Και γω, ο αφελής, που νόμιζα ότι αγαπούσα τον τόπο μου και απλά αγωνιζόμουν γι’ αυτόν, δεν είχα καταλάβει ότι ήμουν ναρκισσιστής! Συγχωράτε με…

Δεν μπορεί, σκέφτηκα, «Πάμε στην κάλπη για να συναντήσουμε σ’ αυτήν (όχι με αντιπαλότητα και εκατέρωθεν αντιζηλίες) τις άλλες (αδελφές) τοπικές κοινωνίες, που δεν είναι εχθροί, ούτε μας απειλούν, ούτε η σχέση μαζί τους είναι “τιμωρία’’. Ούτε πάμε για να κατακτήσουμε εχθρούς ούτε πάμε για να κατακτηθούμε από εχθρούς. Αποβάλλουμε αυτή τη δεισιδαιμονία…». Και γω, ο αφελής, που νόμιζα ότι συναντιόμουν με αυτές τις αδελφές τοπικές κοινότητες συχνότερα από μια φορά στα τέσσερα χρόνια!

Δεν μπορεί, σκέφτηκα…

«Πάμε χωρίς φόβο, με καλή προαίρεση…»

«Στην κάλπη δεν πάμε για να διαιρέσουμε…»

«Πάμε για να υπάρξουμε μαζί…»

«Στην κάλπη δεν πάμε σήμερα για να υπονομεύσουμε…»

«Στην κάλπη πάμε για να ενθαρρύνουμε και να ενισχύσουμε όλους…»

«Πάμε να αποδείξουμε ότι η αυτοπραγμάτωση…»

Και μετά σκέφτηκα, αν όλα αυτά τα κάνει η κάλπη, μήπως να την… αγιοποιήσουμε, βρε παιδιά! Αν όλα αυτά τα πετυχαίνω πηγαίνοντας στην κάλπη και με τόσες φορές που έχω ψηφίσει, θα έπρεπε να έχω σώσει την ψυχή μου και να ζω σ’ έναν κόσμο παραδεισένιο, εν ειρήνη και ευδοκία!

Και μετά είδα ότι ο συντάκτης του κειμένου είναι ιερέας!

Και μετά είδα ότι ο συντάκτης του κειμένου είναι και παπαδάσκαλος!

Και μετά είδα ότι ο συντάκτης του κειμένου ήταν και ένας από όλους εμάς που μάλιστα πρωτοστατούσε, όταν σύσσωμη η τοπική μας κοινωνία διαμαρτύρονταν εναντίον του «Καλλικράτη»!

Και μετά σκέφτηκα ότι η προσωπική μας ευθύνη είναι απέναντι στην κοινωνία στην οποία ζούμε και δημιουργούμε και ότι είναι «οι άνθρωποι αυτοί που κάνουν την Ιστορία τους».

Και μετά θυμήθηκα ότι δημοκρατία, Άμεση Δημοκρατία, είναι «ταυτόχρονα διαδικασία διαβούλευσης, λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων, πολιτειακό σύστημα και τρόπος κοινωνικής συνύπαρξης. Το περιεχόμενο όλων αυτών είναι η αυτονομία της κοινωνίας, που η ίδια δημιουργεί τους θεσμούς της και κυβερνάται απευθείας από ελεύθερους και ισότιμους πολίτες. Αυτός ο τρόπος κοινωνικής οργάνωσης δεν αφήνει κανένα χώρο για ιεραρχίες, αρχηγούς, κυβερνήτες και κόμματα, αλλά μόνο για πολίτες που βιώνουν και ασκούν την πολιτική και ταυτόχρονα ασκούνται σε αυτήν. Για ανθρώπους που όλοι βιώνουν την χαρά της ατομικής πρωτοβουλίας, της συλλογικής προσπάθειας, της αλληλεγγύης και της αγάπης». Η δε αυτοδιοίκηση είναι το… κύτταρο της δημοκρατίας.

Και μετά σκέφτηκα ότι «η εξουσία θα πρέπει λοιπόν κάποτε να επιστρέψει στον δήμο. Τελικώς, αυτό και μόνον είναι το ουσιώδες διακύβευμα».

Και μετά «θυμήθηκα» ότι τη δημοκρατία την διακρίνει η πραότητα.

Και μετά σκέφτηκα ότι εγώ που δεν θα πάω στην κάλπη δεν μπορεί να είμαι ούτε ασυνείδητος, ούτε εγωπαθής, ούτε ναρκισσιστής. Αλλά ένας απλός πολίτης που πορεύεται, όπως εκατομμύρια άλλοι, μέσα σε μια κοινωνία που διατηρεί το δικαίωμα να αυτοθεσμίζεται. Και ακριβώς επειδή είμαι μέλος ενός κοινωνικού συνόλου, η συνείδησή μου, το χρέος μου είναι απέναντι σ’ αυτή την κοινωνία.

Όλοι, λοιπόν, όσοι δεν θα πάμε στις κάλπες –και θα είμαστε οι πολλοί- δεν είμαστε ούτε ασυνείδητοι, ούτε ανεύθυνοι, ούτε αγνώμονες, ούτε ναρκισσιστές και εγωπαθείς. Αλλά είμαστε πολίτες υπεύθυνοι, με κρίση και άποψη την οποία κάνουμε πράξη.

Και μετά πήρα το μολύβι και έγραψα:

Κανένας αγώνας δεν πρέπει να σταματά επειδή κάποιοι δεν αγωνίζονται!

Αμήν!

Υγιαίνετε…

Τσιουκαρδάνης Νίκος

Πολίτης