Είναι υπέροχο να ξυπνάς το πρωί με χαρά και να σε ευχαριστεί αυτό που κάνεις καθημερινά. Ναι, είναι υπέροχο να ξυπνάς από τις 6 το πρωί για να προλάβεις να είσαι στις 8 στο σχολείο, που απέχει από το σπίτι σου 50 χιλιόμετρα και εσένα να μην σε νοιάζει γιατί ξέρεις ότι θα πας στο σχολείο και θα περάσεις υπέροχα με τα παιδιά σου.
Το υπέροχα φυσικά είναι σχετικό αλλά όταν είσαι 23 χρονών και μπαίνεις για πρώτη φορά στην τάξη όλα μοιάζουν σαν να μην είναι αληθινά. Αυτό που σκέφτεσαι είναι πως πριν 4 χρόνια εσύ ήσουν στη θέση του μαθητή και τώρα είσαι εσύ αυτός που διδάσκει. Ποτέ δεν είχες και μεγάλο όνειρο να γίνεις δάσκαλος αλλά έγινες…..
Κάνεις λοιπόν τα χαρτιά σου τον Ιούλιο και περιμένεις να δεις σε ποιον μαγευτικό προορισμό θα σε στείλει το υπουργείο. Δεν σε νοιάζει και πολύ… Στην αρχή αυτό που θέλεις είναι να μπεις στην τάξη και να δουλέψεις. Και έρχεται ο Σεπτέμβριος, έρχεται ο Οκτώβριος, ο Ιανουάριος και κάποια στιγμή σε καλούνε. Φυσικά έχεις λιώσει άπειρες ώρες πάνω από έναν υπολογιστή μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα και έχεις απογοητευτεί ακόμα περισσότερες φορές κάθε φορά που βγαίνει η φάση και εσύ δεν είσαι μέσα. Και αυτό γίνεται για μεγάλο διάστημα.
Κάποια στιγμή λοιπόν το μαθαίνεις, «σε πήρανε». Τρέχεις πανικόβλητος να ετοιμάσεις πράγματα, την άλλη μέρα πρέπει να παρουσιαστείς. Τα παρατάς όλα ξαφνικά. Όλα πρέπει να γίνουν χωρίς καθυστερήσεις. Φτιάχνεις πράγματα, χαιρετάς φίλους, δίνεις μια τελευταία αγκαλιά με το «αμόρε», φιλάς γλυκά τη μάνα σου και σκέφτεσαι ότι όλα θα πάνε υπέροχα. Είναι η στιγμή που η χαρά μπερδεύεται με την λύπη και το άγχος.
Και κάπως έτσι παρουσιάζεσαι στην Α’ βάθμια και εκείνη με τη σειρά της σε στέλνει σε τόπους «μαγικούς και μακρινούς». Και πρέπει να βρεις σπίτι και να τα βολέψεις όλα τόσο γρήγορα, να κάνεις πόσα έξοδα και ας μην έχεις λεφτά (θα δανειστείς από γνωστούς και αγνώστους για να δουλέψεις) αλλά και πάλι δεν σε νοιάζει γιατί είσαι χαρούμενος που θα δουλέψεις.
Και οι μέρες περνούν……. Παιδιά πεινασμένα έρχονται στο σχολείο, επικρατεί παγωνιά γιατί δεν υπάρχει πετρέλαιο, τα υλικά άφαντα, περιμένεις να στείλουν γυμναστή, δάσκαλο ξένης γλώσσας, καλλιτεχνικών, οι μισθοί μειώνονται και όλα γύρω σου αυξάνονται. Αυξάνεται η δυσκολία σου να ανταπεξέλθεις, αυξάνεται το άγχος, αυξάνεται η κούραση, αυξάνεται η δυστυχία των μαθητών σου και των οικογενειών τους, αυξάνεται το μίσος κάποιων απέναντι σου γιατί κατά τα λεγόμενα τους είσαι «βολεμένος», αυξάνεται η οργή σου!
Άλλοι σε αποκαλούν δημόσιο υπάλληλο με τη λογική αυτού που τα αρπάζει και έχει δέσει το γάιδαρο του και άλλοι (αυτοί που σε κυβερνούν) με τη λογική του ότι είσαι υπάλληλος τους και πρέπει να κάνεις ότι σου λένε, ότι και αν ζητήσουν ακόμα και αν στο επιβάλλουν (επιστράτευση)… Ε ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ. ΕΙΜΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΣ!!!
Και τρελαίνεσαι στη σκέψη της αντιφατικής λογικής-παράνοιας που επικρατεί στο μυαλό σου « Δουλεύω, έχω όρεξη , αγαπώ τα παιδιά μου αλλά δεν αντέχω τη σαπίλα που επικρατεί τριγύρω μου, θέλω να αντιδράσω αλλά θέλω μαζί μου στον αγώνα και τον μαθητή μου και τον γονέα και τον ιδιωτικό υπάλληλο και τον άνεργο και όλους» .Ο απλός λαός δεν έχει τίποτα να χωρίσει, οι κεφαλαιοκράτες είναι αυτοί που προσπαθούν να σε πείσουν για το αντίθετο.
Αν και εσύ έχεις νιώσει σαν εμένα ακόμα και αν δεν έχεις ζήσει τα ίδια ακριβώς έλα να διεκδικήσουμε μαζί αυτά που μας ανήκουν. Και αν και εσύ σαν και εμένα βρίσκεσαι σε κάποιο μέρος που είναι απομακρυσμένο και είσαι μόνος κάνε εσύ την αρχή και θα ακολουθήσουν και οι άλλοι. Ας πιστέψουμε για μια φορά στις δυνάμεις μας και ας διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν. Επειδή, το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσεις τη σχολική βία, είναι να σπάσεις τη σιωπή, γι’ αυτό κι εγώ μιλώ.  Επειδή, όπως όλα τα θύματα, νιώθω κι εγώ άγχος, φοβίες και ανασφάλεια.   Επειδή βιώνω συστηματική βία από την πολιτεία, (που θα ‘πρεπε να με προστατεύει), με απειλές μετακίνησης και απολύσεων, με ασφυκτικές τάξεις, με μείωση μισθού, αλλά και το (φοβερότερο όλων, για μένα), εντελώς “καφκικό” σκηνικό, με την κατάργηση του τεκμήριου της αθωότητας.   Επειδή, μέρα τη μέρα, νιώθω την επιθετική συμπεριφορά της κοινωνίας (που θα ‘πρεπε να είναι δίπλα μου), να με έχει απαξιώσει πλήρως, γι’ αυτό κι εγώ μιλώ. Βέβαια, συνεχίζω να κάνω τη δουλειά μου, όπως και πριν  – λίγο πιο αγχωμένα, είναι αλήθεια . Συνεχίζω ν΄αγαπάω τη δουλειά μου και τους μαθητές μου, όπως και πριν.   Προσπαθώ να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου μέσα στην τάξη, όπου εκτός από δασκάλα γίνομαι κλόουν, μαμά, ερασιτέχνης ψυχολόγος, χαμόγελο, φιλάκι, επαγγελματίας δέτης κορδονιών και λύτης προσωπικών διαφορών και, πολλές φορές, μια ζεστή αγκαλιά.   Ό,τι κάνουν και οι συνάδελφοί μου, δηλαδή.
Προσπαθώ να είμαι συνεπής στην περίφημη διδακτέα ύλη, μα και να αυτοσχεδιάζω, να είμαι δημιουργική, να φέρνω τη μαγεία στο μάθημα (όχι πάντα με επιτυχία,ομολογώ), για να κρατήσω το ενδιαφέρον των παιδιών, αλλά και να φέρω τον πραγματικό κόσμο στην τάξη, με προγράμματα και δραστηριότητες που θα τους προετοιμάσουν για την ένταξή τους σ΄αυτόν.
Όπως κάνουν και τόσοι άλλοι δάσκαλοι, δηλαδή.
Φυσικά, αυτά προυποθέτουν καθημερινή προετοιμασία στο σπίτι, όπου εκτός από τα της οικογένειας, έχεις να κάνεις προσεκτικό σχεδιασμό μαθήματος, διόρθωμα, αναζήτηση προτάσεων και ιδεών από εμπνευσμένους συναδέλφους, στο διαδίκτυο, δημιουργία δικών σου ασκήσεων και φυλλαδίων.
Κι όλα αυτά, όχι επειδή σε υποχρεώνει κανείς, μα επειδή το θες εσύ.
Κι επειδή θες να γίνεσαι καλύτερος, όλο κι ενημερώνεσαι για τις εξελίξεις στο χώρο της εκπαίδευσης και της τεχνολογίας, και πράγματι, θλίβεσαι, για το πόσα λίγα, απ΄αυτά τα θαυμαστά, μπορείς να εφαρμόσεις στην τάξη, γιατί δεν έχεις τα μέσα, ούτε τις γνώσεις.
Κι αναρωτιέμαι, ποιος, τελικά, θα μπορέσει να αξιολογήσει τη δουλειά του “τεμπέλη” δάσκαλου, εκτός, ΊΣΩΣ απ΄τα παιδιά, που νιώθουν τις όποιες γνώσεις τους προσφέρουμε με το περιτύλιγμα της αγάπης μας;
Έτσι, όταν μπήκα στην τάξη κι είδα, συγκινημένος, στον πίνακα να γράφει “ΚΥΡΙΕ  ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΔΡΟΣΕΡΟ ΑΕΡΑΚΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΦΥΣΗ”, δε με πείραξε ούτε ο ενικός του “είσαι”, ούτε το ήτα στο “ΑΕΡΑΚΗ”, μα με πείραξε που δεν είμαι παρά μόνο ένα αεράκι, ενώ θα ΄θελα να είμαι θύελλα.
. ΕΛΑΤΕ  ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ. ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ.
«ΘΑ ΄ΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΥ Θ’ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΤΕ  ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ-ΣΣΕΣ….».

Υ.Γ  Για τους συναδέλφους-σσες που περιμένουν την εγκύκλιο διορισμού με 630Ευρώ να κατακτήσουν την επικράτεια…