Η ΕΔΡΑ ΕΔΩ, Η ΕΔΡΑ ΕΚΕΙ, Η ΕΔΡΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ…

Και τι δε μου θυμίζει!!! Η επαρχιακή μας υποκουλτούρα σε όλο της το μεγαλείο! Πολλά τα δέντρα, πουθενά το δάσος. Δεν το βλέπει κανείς. Κι εγώ ο «ξένος», ο παλιννοστούντας μετανάστης, ο φανατικός Ελληναράς, ο Δυτικομακεδόνας, ο Βελβεντινός, τρία χρόνια τώρα αδικώ, μέσα στο φτωχό μου το μυαλό, τους διπλανούς μου γείτονες, νομίζοντας ότι είναι οι μόνοι «κουτοί» που έκαναν τον «ιερό» και «υπερπάντων» αγώνα για την «έδρα», τη διοίκηση και το «ένδοξο» όνομα της από προϊστορικών χρόνων ακμάζουσας καστροπολιτείας τους.

Μπόλικος ο προβληματισμός στο φτωχό το μυαλουδάκι μου. Σφοδρή η επίθεση του «τσούρμου» Δυτικής Μακεδονίας. Το «τσούρμο» των σωτήρων με τα μεγάλα οράματα για τον ταλαίπωρο τούτο τόπο. Τοπικιστή με λέγανε. Θα με βόλευε η έδρα να είναι στο Βελβεντό και δε θα έλεγα και τίποτα. Και στο κάτω κάτω τι έχανα; Μόνο τον Δήμο μου. «Σιγά τα λάχανα», μου έλεγαν. Και ξεσηκώθηκαν όλοι τους, «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά», όχι για την έδρα που ποτέ δεν διεκδίκησα ούτε για το όνομα που ποτέ δε μ’ απασχόλησε (για γελοία πράγματα δηλαδή…) αλλά για τα «λάχανα» –το Δήμο μου…Σιγά το πράγμα ο Δήμος Βελβεντού! Και ποιος ήταν ο Δήμος Βελβεντού που ήθελα να παραμείνει;

Και πέρασαν δυo χρόνια και ο «λύκος» που κατέβηκε απ’ το βουνό, έφυγε από το Βελβεντό και ήρθε και στην πόλη. Ας μη φοβούνται όμως. Αυτούς δεν τους τρώει ούτε ο «λύκος». Άλλο πράγμα ήρθε να φάει. Θέλει να φάει την ανάπτυξη (μερικοί τη λένε σουβλάκια, γκαρσονιέρες), την εργασία, την κουλτούρα, τον πολιτισμό, την παιδεία ή αλλιώς το πανεπιστήμιό μας. Θέλει και την υγεία μας, τα νοσοκομεία μας. Και η επαρχιώτικη υποκουλτούρα του «τσούρμου» ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Η έδρα εδώ, η έδρα εκεί, η έδρα παραπέρα… (ευτυχώς το Βελβεντό και πάλι δε διεκδικεί καμιά έδρα). Ο «λύκος» το «τσούρμο» δεν το κυνηγά…

Θέλει να φάει μαθητές, καθηγητές, υπαλλήλους, ασθενείς, νεφροπαθείς, καρκινοπαθείς –το «τσούρμο» δε μασιέται. Ήρωες και Κολοκοτρωναίοι κάθε μέρα στο γυαλί. «Ειδήμονες» επί των πάντων. Εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτοί, «η έδρα εδώ, η έδρα εκεί, η έδρα παραπέρα»… Και λέω εγώ ο φουκαράς, μα αυτοί παιδιά δεν έχουν, αρρώστιες δεν τους πιάνουν; Και οι έδρες δε γιατρεύουν. Ούτε μορφώνουν.

Η ιστορία του Βελβεντού λοιπόν επαναλαμβάνεται σε άλλα πλέον επίπεδα. Αλλά με τόσες ομοιότητες, μαζί και η δική μου ιστορία. Παλιννοστούντας και πάλι διωκόμενος σε άλλες ξένες και πιο φιλόξενες πατρίδες, όπου τα «τσούρμα» της υποκουλτούρας δε θα καθορίζουν τη ζωή μου και το μέλλον των παιδιών μου. Εκεί που ο Καλλικράτης είναι ακόμα δημιουργός, η Αθηνά έχει διατηρήσει τη σοφία της, ο Ιπποκράτης ασχολείται με την υγεία και όχι την «έδρα» κι ο Ξένιος Δίας έχει απαλλαγεί από κάθε είδους ανόητη ξενοφοβία.

Κλίγγος Γιώργος, νυν πολίτης Βελβεντού, πρώην και μελλοντικός κάτοικος εξωτερικού