Γράμμα προς τον άγνωστο Δάσκαλο

της Αννίτας Λουδάρου

Αγαπητέ μου συνάνθρωπε, άγνωστε δάσκαλε,
Σου γράφω, τώρα που ξαναρχίζουν τα σχολειά μας. Δεν σε γνωρίζω προσωπικά. Ξέρω όμως αρκετά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι . Κοντεύεις να κλείσεις, δυό χρόνια στο γυμνάσιο της πόλης μας, μακριά από το σπίτι σου και τους ανθρώπους σου. Με τον ψαλλιδισμένο σου μισθό, δεν μπορείς, να φέρεις βόλτα τα έξοδα σου. Να στείλεις στην οικογένεια σου, την βοήθεια που περιμένει, αλλά ούτε και τα δικά σου ..

τα προσωπικά έξοδα να καλύψεις με αξιοπρέπεια. Πόσο αλήθεια άδικο και επώδυνο είναι αυτό για σένα. Συμμερίζομαι τα βάσανα σου.

Όμως, αν σου γράφω, είναι για να σε παρακαλέσω, για κάτι άλλο, εξίσου σοβαρό και άδικο. Θέλω να σε παρακαλέσω, να αντέξεις και να μην μεταφέρεις την πίκρα σου στους μαθητές σου. Είναι στιγμές, που σε βλέπω να περνάς την πόρτα του σχολείου σου, με το κεφάλι κατεβασμένο , να μπαίνεις μέσα στην αίθουσα και να παραμένεις έτσι. Εκεί μπροστά στα παιδιά , που ψάχνουν τα μάτια σου και σε παρατηρούν, παραμένεις σκυφτός. Εσύ τους φέρνεις την αποτυχία, να διαβάσουν από τα πρώτα τους αναγνώσματα. Όχι την δική σου αποτυχία, μα την μεγαλύτερη, αυτής της κοινωνίας. Μην με παρεξηγείς, δεν είναι που δεν καταλαβαίνω τις δυσκολίες σου, είμαι στην ίδια βάρκα άλλωστε με σένα. Μα θέλω να σου θυμίσω, πως είσαι δάσκαλος.
Εσένα δεν σου επιτρέπεται να διαδίδεις την απογοήτευση. Μην μεταγγίζεις την πίκρα σου στα παιδιά. Άλλα ζητούν αυτά από σένα. Εσύ θα τους μάθεις να σκέπτονται . Όχι τόσο πολύ, για να διεκδικήσουν το ψωμί τους, αλλά περισσότερο για να κρίνουν και άρα να υπάρχουν. Σε κοιτούν στα μάτια, για να τους μάθεις να διακρίνουν το κύριο από το δευτερεύον. Μην προκαταλαμβάνεις, σε παρακαλώ την εμπειρία τους.

Είναι παιδιά ακόμα, πιθανόν στην ζωή τους να τους τύχουν ακόμα πιο δύσκολα πράγματα, να τους λείψει ακόμα και η ελευθερία. Προστάτεψε τα από τον κόσμο, αλλά και τον κόσμο από αυτά, γιατί από την άγνοια τους, θα μπορούσαν να γίνουν, μεγαλώνοντας οι τυφλοί καταστροφείς του.
Στον αγώνα σου αυτό, είσαι μόνος σου, σε καταλαβαίνω. Η κοινωνία υποβιβάζει συνεχώς το κύρος σου. Αλλά και η οικογένεια προκειμένου, να κρύψει τις δικές τις υπεκφυγές, υπονομεύει τη πειθώ σου. Από την μιά, αφήνει τα παιδιά της στα χέρια σου και από την άλλη δεν σε εμπιστεύεται και πολύ.
Σου θυμίζω όμως πως είσαι δάσκαλος και απέναντι σου, έχεις παιδιά. Στα φρέσκα πρόσωπα τους, μπορείς να να δεις το καινούργιο, την αθωότητα , για χάρη της οποίας αξίζει να καταφέρεις να συγκρατηθείς. Έτσι που να μην, από απόγνωση, τα μάθεις πως ένα και ένα κάνουν μηδέν. Γιατί αν αυτό μάθουν, μόλις μπορέσουν , και θα μπορέσουν γιατί από την εφηβεία και μετά το φτύσιμο ενός κόσμου άδικου γίνεται δημοφιλές, θα βουλιάξουν στον θυμό. Και εσύ θα έχεις βάλει στην απόγνωση τους, τα λιθαράκια σου.
Αυτά που αναλαμβάνεις, στην πραγματικότητα, δεν πληρώνονται με τίποτα. Εσύ παίρνεις την άγουρη ύπαρξη και με τα χέρια σου, την αποσπάς από τα εφήμερα και την τοποθετείς στην διάσταση του χρόνου. Πόσο περήφανος και χαρούμενος πρέπει να νιώθεις γι΄αυτό.
Για άλλους καιρούς είναι αυτά. Έτσι δεν σου έρχεται να μου πεις; Σε κατανοώ. Βλέπεις η κοινωνία, δεν ανταμοίβει, και όχι μόνο τώρα, αυτούς που παλεύουν με τα αόρατα.
Να διεκδικήσεις, να αγωνιστείς για τον μισθό και τα δικαιώματα σου. Στους αγώνες σου αυτούς, θα με βρεις δίπλα σου. Μαζί θα διεκδικούμε. Μα την ίδια ώρα να προστατέψεις τα παιδιά. Θα ήθελα τόσο πολύ, να μου ΄λεγες πως από τα σχολειά μας, δεν χάθηκαν οι άνθρωποι που τις δυσκολίες τις παίρνουν σαν πρόκληση. Και πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου να μαραζώσεις, πρωτού ακόμα μαραζώσεις. Και ότι υπάρχουν και άλλοι με την ίδια αντοχή και αξιοπρέπεια. Πόσο θα ήθελα αυτά να μου απαντούσες.