Αν αυτό είναι το νέο, ψηφιακό σχολείο με τους διαδραστικούς πίνακες και την υπερσύγχρονη τεχνολογική υποδομή και τις κουβέρτες, παράλληλα, που σκεπάζουν τα παγωμένα σώματα μαθητών και εκπαιδευτικών, τότε, δυστυχώς, περί άλλα τυρβαζόμεθα και βαυκαλιζόμαστε πολλαπλώς.
Το σχολείο δεν είναι πεδίο πειραματισμών ή συσσώρευσης εγκυκλίων, δεν είναι χώρος όπου το πνεύμα παγώνει και συρρικνώνεται. Είναι χώρος που πρέπει να ανθίζει η γνώση, να πολλαπλασιάζεται, να σμιλεύεται ο νους, να αναπτύσσεται η κριτική σκέψη με συνδρομή εκπαιδευτικών που θα ασκούν το λειτούργημά τους απρόσκοπτα, δίχως την επιβολή ή το φόβο ή την ατέρμονη και βραδυκίνητη γραφειοκρατία. Δεν αρκεί να εκπονούμε προγράμματα επί προγραμμάτων, δράσεις επί δράσεων. Το σχολείο πρωτίστως είναι χώρος ελεύθερης έκφρασης, εκεί που το μυαλό ζεσταίνεται και δεν κρυώνει το σώμα σε κοντέινερ και λυόμενα. Μοιάζει λες και χτίζουμε έναν υπερσύγχρονο ουρανοξύστη με φθαρμένα υλικά. Εκπαίδευση δεν είναι το φαίνεσθαι αλλά το είναι. Δυστυχώς, τα τελευταία τριάντα χρόνια η πολιτεία προτιμά το πρώτο έναρθρο απαρέμφατο. Δεν ωφελούν τα μακρόπνοα σχέδια και οι μεγαλοστομίες περί αναστοχασμών ή οι πολύπλοκες εκφράσεις και οι άξονες. Το σχολείο δεν πρέπει να είναι τόπος υλοποίησης γραφειοκρατικών διαδικασιών. Οφείλει να παρέχει γνώση ζώσα, αμόλευτη και αλώβητη από κάθε διαχειριστική και διεκπεραιωτική διαδικασία.
Οι στρεβλώσεις στην εκπαίδευση κρατούν από παλιά. Από τότε, ίσως, που χάριν του εξευρωπαϊσμού μας και της ανάγκης να ακολούθησουμε τους "πολιτισμένους" (που λέει ο λόγος) λαούς απωλέσαμε την ταυτότητά μας, τα στοιχεία εκείνα που μας έκαναν ως λαός να ξεχωρίζουμε, καθώς κουβαλούμε μια κληρονομιά ανυπέρβλητη, γλωσσική, ηθική και πνευματική. Πολιτισμός είναι το διαδίκτυο, οι πλατφόρμες διδασκαλίας, οι τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνίας. Πολιτισμός όμως είναι και η γλώσσα, το ήθος, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κουλτούρας μας. Η εκπαίδευση οφείλει να συνθέτει δημιουργικά και όχι να υιοθετεί άκριτα ή να απορρίπτει.
Ας μην κοιτάζουν οι εμπλεκόμενοι και ιθύνοντες της εκπαίδευσης, που λαμβάνουν αποφάσεις, να παραφουσκώσουν το μυαλό των παιδιών με αναφομοίωτες γνώσεις. Ας κοιτάξουν να αποβάλλουν από τα παιδιά το φόβο και ας διαμορφώσουν, διακομματικά και υπερκομματικά, ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον (όχι σύστημα), όπου το μυαλό θα μπορεί να αναπνέει ελεύθερα και να αφουγκράζεται τη ζωή, μέσα από την παροχή μιας γνώσης με αντίκρισμα, με ηθικό έρεισμα και με κριτικό υπόβαθρο. Κριτήριο ας είναι ο άνθρωπος και όχι ένας αριθμός μητρώου.
ΠΗΓΗ:https://www.alfavita.gr/
