Τα παιδιά ξέμαθαν να είναι μαθητές

 «Έχει καταντήσει το σχολείο χώρος εκπλήρωσης φαντασιώσεων κάθε γραφειοκράτη ιθύνοντος νου του υπουργείου που αγνοεί πως ο χώρος δράσης των εκπαιδευτικών είναι η τάξη και όχι το γραφείο»

Και να που το άνοιγμα των σχολείων δεν επέφερε την αναμενόμενη επαναφορά σε κανονική λειτουργία. Κατά γενική ομολογία όσων εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία η σχολική καθημερινότητα έχει γίνει πάρα πολύ δύσκολη. Η ένταση, η αταξία, το χάος, η παραβατικότητα, η αδιαφορία για την μάθηση, η δυσκολία στη συγκέντρωση και στην κατανόηση κυριαρχούν. Σαν τα παιδιά να έχουν απωλέσει την ιδιότητα να υπάρχουν ως μαθητές. Και γνωστικά αλλά και κοινωνικά. Είναι δυνατόν να ξέμαθαν να είναι μαθητές;

Το έλλειμα σχεδόν δύο χρόνων δια ζώσης εκπαίδευσης φαίνεται στο γεγονός πως η κοινωνικότητα των παιδιών έχει οπισθοχωρήσει αρκετά με επικράτηση των ενστίκτων και των παρορμήσεών τους. Η παραβατική συμπεριφορά, στην οποία παρατηρείται έξαρση αυτό το διάστημα, συνήθως δεν φορά ακραία περιστατικά βίας αλλά κυρίως παιδιαρίσματα. Τα παιδιά κάνουν ό,τι μπορούν για να τραβήξουν την προσοχή που τόσο έχουν στερηθεί τα δύο τελευταία χρόνια. Είναι ένας τρόπος να εκβιάσουν τη χαρά. Χαρά με το ζόρι. Απελπισμένη χαρά γιατί δεν ακούν άλλο από το «πρόσεχε», «η υγεία είναι το μόνο που μετράει». Κανείς πια δεν τους λέει πως όλα θα πάνε καλά, ότι η ζωή είναι όμορφη και μπροστά τους. Πιθανόν να ξεχνάμε πως τα παιδιά μετράνε την πραγματικότητα μέσα από τα μάτια των μεγάλων. Μήπως με το ανάγωγο γέλιο τους εκτοξεύουν πίσω τη δική μας απελπισία;

Οι εκπαιδευτικοί από την άλλη μεριά αισθάνονται πελαγωμένοι, ματαιωμένοι, εξουθενωμένοι, σε πλήρες αδιέξοδο. Κανένα όπλο από αυτά που έχουν στην φαρέτρα τους δεν μοιάζει να βρίσκει το στόχο του. Σαν τα παιδιά να μην συγκινούνται από το «καλό» και να μην επανέρχονται στην τάξη ούτε με το «άγριο». Οι νουθεσίες και οι τιμωρίες επιφέρουν ελάχιστη τροποποίηση στη συμπεριφορά τους. Πιθανόν η παιδαγωγική επιστήμη να χρειαστεί να γράψει ένα νέο κεφάλαιο που μέχρι τώρα δεν είχε προβλέψει: «Πώς ξαναμαθαίνουν τα παιδιά να είναι μαθητές, όταν έχει μεσολαβήσει βίαιη αναστολή αυτής τους τής ιδιότητας»;

Φυσικά όλα αυτά είναι τα απόνερα της καραντίνας και της στέρησης της δια ζώσης εκπαίδευσης. Το μόνο παρηγορητικό είναι το συμπέρασμα που βγαίνει: το πόσο τα παιδιά χρειάζονται το σχολείο. Φαίνεται η αξία του σχολείου όχι μόνο στο γνωστικό επίπεδο αλλά κυρίως στο συμπεριφορικό. Δυστυχώς όμως η αξία του σχολείου εκτιμήθηκε μόνο δια της απουσίας του. Ακόμη και οι πιο υπέρμαχοι θιασώτες της τηλεκπαίδευσης μπορούν να πειστούν πλέον πως τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το μάθημα σε μία ζωντανή τάξη. Το δίκτυο του σχολείου έχει τόση δύναμη λόγω των σχέσεων μεταξύ των μελών. Χρήσιμο το διαδίκτυο για να σε πάει μακριά αλλά δεν σε φέρνει κοντά. Αυτό το έλλειμα εγγύτητας, αυτή την απώλεια του ζωτικού «κοντά» πληρώνουμε τώρα.

Και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί έχουν ανάγκη το «κοντά» με τους μαθητές τους γι’ αυτό και νιώθουν απογοητευμένοι αυτό το διάστημα αφού διαπιστώνουν πως οι μαθητές το ξέμαθαν και αρνούνται κάθε δεσμό. Παιδικά χέρια που αντί να απλώνουν για να πιαστούν με άλλα χέρια, απλά χειρονομούν, χτυπάνε, μόνο ζητάνε και σπρώχνουν μακριά.

Και είναι επίσης σημαντικό να τονίσουμε πως οι εκπαιδευτικοί έχουν ανάγκη το «κοντά» και μεταξύ τους. Αυτό αποτελεί μεγάλο μέρος της δύναμής τους. Και η αξία του φάνηκε όσο τα σχολεία ήταν κλειστά και το δίκτυό των εκπαιδευτικών διαχωρίστηκε σε μονάδες. Πολλοί έφτασαν στα όρια της ανθεκτικότητάς τους. Εκεί κατάλαβαν οι εκπαιδευτικοί πόσο ανάγκη έχουν το μοίρασμα μεταξύ τους. Πόσο ανάγκη έχουν να μιλήσουν για το «Γιωργάκη και τη Μαιρούλα», για τα καθημερινά συμβάντα μέσα στις τάξεις αλλά και για τις αγωνίες τις δικές τους. Και ενώ τα σχολεία ξανάνοιξαν και μαζί με αυτά και οι αγκαλιές των συναδέλφων, η γραμμή του υπουργείου ήρθε να μπει ανάμεσά τους ως διαχωριστική. Δεκάδες νέες εντολές, δεκάδες νέες δουλειές,  μηδενικός χρόνος, «φουλ του άγχους» και ό,τι πει ο Διευθυντής και ο εκάστοτε αξιολογητής. Το ζωτικό «κοντά» στο απόσπασμα!!

Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο ότι τα παιδιά, όσο τα σχολεία ήταν κλειστά, ξέμαθαν να είναι μαθητές αλλά και τι έμαθαν να κάνουν το ίδιο διάστημα. Μόνα τους στο σπίτι τους, ,μπροστά από τις οθόνες, αποκομμένα από τους συνοδοιπόρους τους στο εκπαιδευτικό τους ταξίδι. Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε θα λέγαμε πως τα παιδιά έμαθαν την παθητικότητα, την αδράνεια. Και τώρα που τα σχολεία άνοιξαν και που το ζητούμενο είναι η ενεργητικότητα και η δράση φαίνεται πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Απολύτως αναμενόμενο βέβαια αφού μιλάμε για άμεση μετάβαση από το ένα άκρο στο άλλο. Και εδώ αρχίζουν οι ευθύνες του υπουργείου Παιδείας.

Η μάθηση συντελείται στις τάξεις και όχι στα γραφεία

Η απλή λογική λέει πως φέτος κανονικά θα έπρεπε να είναι μια μεταβατική χρονιά, μια χρονιά σταδιακής επιστροφής στην εντατικοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Για όλους, μαθητές αλλά και εκπαιδευτικούς. Το υπουργείο όμως έκανε το ακριβώς αντίθετο: φόρτωσε υπερβολικά τους πάντες με επιπλέον υποχρεώσεις. Η τράπεζα θεμάτων και η ελάχιστη βάση εισαγωγής στα Λύκεια ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Περισσότερα διαγωνίσματα, περισσότερα γραπτώς εξεταζόμενα μαθήματα και επιπλέον μαθήματα( εργαστήρια δεξιοτήτων) στα Γυμνάσια. Ασφυκτικά προγράμματα στα Δημοτικά και στα Νηπιαγωγεία. Και το κερασάκι στην τούρτα: εξετάσεις PISA από φέτος για την 6η Δημοτικού και την Γ΄ Γυμνασίου.

Από την άλλη πλευρά, οι εξωδιδακτικές υποχρεώσεις των εκπαιδευτικών πολλαπλασιάστηκαν στον έσχατο βαθμό. Λες και δεν αρκούσε το δυστοπικό περιβάλλον που κυριαρχεί στις στοιβαγμένες τάξεις -φυτώρια του κορονοϊού- όπου οι εκπαιδευτικοί δίνουν καθημερινή μάχη για να κρατήσουν τα σχολεία σε κανονική λειτουργία ρισκάροντας την υγεία τους, σωματική και ψυχική. Λες και δεν αρκούσαν τα υγειονομικά πρωτόκολλα που πρέπει να διεκπεραιώνουν οι εκπαιδευτικοί (έλεγχος self-test μαθητών, ανίχνευση κρουσμάτων, ενημέρωση των γονέων και παραπομπή των κρουσμάτων με απίστευτη γραφειοκρατία στις δομές υγείας κλπ). Είναι δυνατόν σε αυτή την τόση δύσκολη για αυτούς συνθήκη το υπουργείο Παιδείας να τους φορτώνει επιπλέον με αξιολόγηση της σχολικής τους μονάδας, με ένα σωρό νέες αρμοδιότητες (συντονιστές, μέντορες, υπεύθυνοι covid, σύμβουλοι σχολικής ζωής, υπεύθυνοι σχολικού εκφοβισμού, ομίλους), με εκτός ωραρίου επιμορφώσεις και με συνελεύσεις του συλλόγου διδασκόντων κάθε λίγο και λιγάκι; Έχει καταντήσει το σχολείο χώρος εκπλήρωσης φαντασιώσεων κάθε γραφειοκράτη ιθύνοντος νου του υπουργείου που προφανώς αγνοεί πως ο χώρος δράσης των εκπαιδευτικών είναι η τάξη και όχι το γραφείο.

Το σουρεαλιστικό της υπόθεσης είναι πως ενώ το υπουργείο Παιδείας κομπάζει πως όλα τα έχει καλά καμωμένα και πως μόνο με σφίξιμο των λουριών μπορεί να αποκτήσει το σχολείο  εσάνς κανονικότητας, του ξέφυγε μία μικρή λεπτομέρεια: ξέχασε να στείλει αναπληρωτές εκπαιδευτικούς στα σχολεία. Σε πάρα πολλά σχολεία οι μαθητές για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα έκαναν καθημερινά 3ώρα και 4ώρα αφού υπήρχαν πάρα πολλά κενά εκπαιδευτικών. Ακόμα και σήμερα 3 μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς και υπάρχουν ακόμα αρκετά κενά. Το γεγονός αυτό συνέτεινε πολύ στο να αργήσουν τα παιδιά να μπουν στο τόσο απαραίτητο για αυτά «πρόγραμμα». Είναι και αυτό μία βασική αιτία του χαώδους σκηνικού. Βέβαια τι άλλο θα περίμενε κανείς σε μία χώρα όπου η Παιδεία δεν θεωρείται κρατικό αγαθό αλλά αναπτυξιακό έργο ΕΣΠΑ;

Για να μην μιλήσουμε για χαμένη γενιά μαθητών

Αν συνεχιστεί αυτή η στάση σύντομα θα μιλάμε για χαμένη γενιά μαθητών. Ας αφήσουν τους εκπαιδευτικούς να ξαναμάθουν στα παιδιά πως να είναι μαθητές. Ας τους αφήσουν να κάνουν και λίγο μάθημα να πάρει η ευχή!! Ας αφήσουν αυτούς που ξέρουν καλύτερα να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να αναλάβουν δράση. Ας τους αφήσουν ήσυχους να ξανασυνδέσουν το «σχολικό δίκτυο» ώστε να το ξεχυθεί μέσα του ορμητικά το ζωτικό «κοντά». Ας βγάλουν την καρδιά του σχολείου (το σύλλογο διδασκόντων) από την μηχανική υποστήριξη και ας τής επιτρέψουν να ξανά-αναπνεύσει μόνη της.

πηγή:alfavita.gr

Η συμμετοχή του σχολείου μας στον διαγωνισμό "Τα δικαιώματά μας γίνονται τραγούδι"

Η περσινή συμμετοχή του σχολείου μας στον διαγωνισμό "Τα δικαιώματά μας γίνονται τραγούδι" που διοργανώθηκε από το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του παιδιού.

Το ποίημα με το οποίο συμμετείχε το Δημοτικό Σχολείο Βελβεντού στον διαγωνισμό, με τίτλο "Έχω ένα δικαίωμα"

ΕΧΩ ΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ

Έχω ένα δικαίωμα, μόρφωση για μένα,
του σχολειού τα όνειρα να ΄ναι ανθισμένα.

Έχω ένα δικαίωμα, χρόνο για παιχνίδι,
Είν΄ αλήθεια η χαρά, του παιδιού στολίδι.

ΡΕΦΡΕΝ
Τι κι αν είμαι παιδί μικρό,
δικαιώματα έχω κι εγώ,
μη μου κόψεις τον ανθό της ζωής
δώσε το χέρι στην ελπίδα της γης.

Έχω ένα δικαίωμα, φαγητό να έχω,
με την οικογένεια στο τραπέζι τρέχω.

Έχω ένα δικαίωμα, που το λεν υγεία,
φίλος στην αρρώστια μου, μέσα στα ιατρεία.

ΡΕΦΡΕΝ
Τι κι αν είμαι παιδί…

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ-ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ-ΤΑΞΗ Γ΄-
Δημοτικό Σχολείο Βελβεντού Κοζάνης

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η επιστολή που πήραμε από το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού 

 Αγαπητά παιδιά, 

Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε θερμά, για ακόμη μια φορά, για τη συμμετοχή σας στον διαγωνισμό στιχουργικής του Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού με τίτλο: “Αν σας τα τραγουδήσουμε | Τα δικαιώματά μας γίνονται τραγούδι”. Χωρίς εσάς, δεν θα μπορούσαμε να φέρουμε εις πέρας το έργο μας, συνεπώς οι στίχοι σας είναι πολύτιμοι και αναγκαίοι για την προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών.  

Η φωνή σας στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε μικρούς και μεγάλους, που ενδεχομένως να μη γνωρίζουν για τα δικαιώματα των παιδιών και τους δίνει το έναυσμα να μάθουν γι’ αυτά και να τα προωθήσουν με τη σειρά τους. 

Μέσα από τη συνεργασία πολλών συντελεστών, οι στίχοι που επιλέχθηκαν έγιναν τραγούδι και είναι πια καιρός να γιορτάσουμε όλοι μαζί τη δημιουργικότητα όλων των παιδιών που μοιράστηκαν τους στίχους τους με εμάς. Έτσι, μέσα από τη συμβολή αγαπημένων καλλιτεχνών που μελοποίησαν και ερμηνεύουν τις δημιουργίες σας, καταφέραμε να τονίσουμε τη σημασία της τέχνης ως μέσο προαγωγής των δικαιωμάτων, καθώς μέσα από αυτή μεταφέρονται μηνύματα πέρα από λόγια και συμβάσεις. Μπορείτε να διαβάσετε εδώ όλους τους στίχους που μας έστειλαν παιδιά από διαφορετικά σημεία της χώρας και όχι μόνο! https://ddp.gr/symmetoches-diagonismoy/  

Η εκστρατεία μας οδεύει πλέον στο τελικό της στάδιο, που δεν είναι άλλο από την έκδοση του βιβλίου/cd και του συλλεκτικού βινυλίου. Με μεγάλη χαρά προσκαλούμε εσάς και τις οικογένειές σας στην  εκδήλωση που θα πραγματοποιήσουμε την Κυριακή 21 Νοεμβρίου με σκοπό να γιορτάσουμε μαζί τα δικαιώματα των παιδιών (καθώς η 20/11 αποτελεί την Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού), να παρουσιάσουμε τα υπέροχα τραγούδια, τα καταπληκτικά εξώφυλλα του βινυλίου αλλά και όλο το έργο που πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια της εκστρατείας. Επίσης, καλλιτεχνικά μονόωρα εργαστήρια για παιδιά θα πραγματοποιηθούν από τους εικαστικούς δημιουργούς που επιμελήθηκαν τα εξώφυλλα του συλλεκτικού βινυλίου.  

Τόπος της εκδήλωσης θα είναι ο ισόγειος χώρος ενός νεοκλασικού κτιρίου στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας 61 (απέναντι από Χίλτον), τον οποίο μας παραχωρεί ευγενικά το αρχιτεκτονικό γραφείο KN Group). Μπορείτε να μιλήσετε με την συντονίστρια της γιορτής, Κούλα Πανάγου  (τηλ. επικ. 6987584809, mail: k.panagou@ddp.gr), ενημερώνοντας την για το αν παρευρεθείτε στη γιορτή, καθώς και να ρωτήσετε ότι άλλο θέλετε! 

Ευχαριστούμε πολύ και ελπίζουμε να σας έχουμε μαζί μας και στη γιορτή! 

Με ιδιαίτερη εκτίμηση, 

Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού 

Νέα σελίδα "Ψηφιακό Σχολικό Μουσείο Βελβεντού"

 Δείτε τη νέα μας σελίδα "Ψηφιακό Σχολικό Μουσείο Βελβεντού"

https://sxolikomouseiovelvento.blogspot.com/

Παλιά βιβλία, χάρτες, φωτογραφίες, παλιό εποπτικό υλικό, λευκώματα, όργανα φυσικής, το αρχείο του Δημοτικού Σχολείου Βελβεντού και πολλά άλλα παλιά σχολικά αντικείμενα, όπως μας τα άφησαν οι παλιότεροι δάσκαλοι και έφτασαν μέχρι τις μέρες μας. Ένα πλούσιο υλικό, κτήμα όλης της κοινωνίας του Βελβεντού, που περιμένει την ώρα του να τοποθετηθεί σε ένα Σχολικό Μουσείο.

Οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν, αντιστέκονται αλλά είναι μόνοι τους. Είναι η ώρα να μιλήσουν οι γονείς

 Γράφει ο Δημήτρης Τσιριγώτης

Η παρακάτω ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που έχουν λάβει χώρα τα τελευταία χρόνια σε άλλες χώρες όπως στις ΗΠΑ, στην Αγγλία και στη Σουηδία. Η εκπαιδευτική πολιτική που εφαρμόζεται σε αυτές τις χώρες είναι ακριβώς ίδια με αυτή που επιχειρείται να εφαρμοστεί και στη χώρα μας. Αυτό που διακυβεύεται είναι το ίδιο το μέλλον του δημόσιου σχολείου. Οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν, αντιστέκονται αλλά είναι μόνοι τους. Είναι η ώρα να μιλήσουν οι γονείς. Είναι η ώρα να αποφασίσουν αν αυτό που θα απεικονιστεί στην παρακάτω ιστορία είναι το σχολείο που ονειρεύονται για τα παιδιά τους. Μετά θα είναι πολύ αργά. 

2025   

Βρισκόμαστε στον Ιούλιο του 2025. Ο κύριος Οδυσσέας είναι ο πατέρας του Μηνά που θα πάει φέτος στην Α΄ Γυμνασίου. Περιμένει εναγωνίως ένα τηλεφώνημα. Είναι σε αναμμένα κάρβουνα. Έχει κάνει αίτηση στο ένα και μοναδικό δημόσιο Γυμνάσιο της περιοχής των Μεγάρων που υπάγεται στη κατηγορία Α΄. Όταν είχε πάει για να κάνει την αίτηση, ο διευθυντής του σχολείου τού είχε πετάξει την ώρα που έφευγε ένα παγωμένο: «θα σας ειδοποιήσουμε εμείς» και ο κύριος Οδυσσέας είχε νιώσει την καρδιά του να μουδιάζει. Νωρίτερα ο διευθυντής τού είχε πει με φανερά πομπώδες ύφος: «Ξέρετε ο ανταγωνισμός για το σχολείο μας είναι πολύ μεγάλος, αφού όλοι οι άριστοι μαθητές της περιοχής θέλουν να έρθουν σε εμάς». Ο κύριος Οδυσσέας έτρεμε στην ιδέα μήπως ο Μηνάς αναγκαστεί τελικά να φοιτήσει σε σχολείο κατηγορίας Β΄ ή Γ .

2023

Το μυαλό του ανέτρεξε στο πρόσφατο παρελθόν. Θυμήθηκε τον ενθουσιασμό του όταν είχε ακούσει τον υπουργό Παιδείας να δηλώνει από την τηλεόραση τον Αύγουστο του 2023: 

«Αγαπητοί γονείς, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε πως ή κυβέρνηση έχει φέρει προς ψήφιση στη Βουλή τον νόμο 4824/2023 που αφορά την ελεύθερη επιλογή σχολείου. Ο νόμος αυτός προβλέπει πως στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς θα δίνεται στους γονείς κάθε παιδιού ένα εκπαιδευτικό κουπόνι-voucher αξίας 5000 ευρώ που θα αντιστοιχεί στα έξοδα της φοίτησης του παιδιού τους για ένα έτος. Οι γονείς θα αναζητούν το καλύτερο σχολείο για το παιδί τους σε μια μεγάλη βάση δεδομένων που θα περιέχει τα στοιχεία όλων των σχολείων της χώρας. Αν επιλέξουν ιδιωτικό σχολείο προφανώς θα πληρώνουν τη διαφορά των διδάκτρων. Στην αρχή κάθε εκπαιδευτικού έτους ο διευθυντής του κάθε σχολείου θα πηγαίνει στην τράπεζα με τα κουπόνια που θα έχει καταφέρει να μαζέψει και θα τα εξαργυρώνει σε χρήματα. Με τα χρήματα αυτά θα μπορεί να καλύπτει όλα τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου του (μισθοί εκπαιδευτικών, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο ,κτιριακή συντήρηση και καθαρισμός, πετρέλαιο, εξοπλισμός εποπτικών μέσων κ. α). Το κάθε σχολείο θα έχει το δικό του budget (ανάλογα με τον αριθμό των εγγραφών) και με αυτό θα μπορεί να  καλύπτει όλα τα λειτουργικά έξοδα για ένα έτος. Η αυτονομία της σχολικής μονάδας ήταν πάγια δέσμευση της κυβέρνησης και τώρα πραγματοποιείται». 

Ο κύριος Οδυσσέας στο άκουσμα αυτής χαρμόσυνης είδησης είχε τρέξει να τα προλάβει όλα στην γυναίκα του η οποία μόλις είχε ακούσει τα καθέκαστα μισοβουρκωμένη είχε πει: «Επιτέλους Οδυσσέα μου, ο Μηνάς μας μπορεί να πάει σε ένα σχολείο που του αξίζει. Εμείς επιλέγουμε σχολείο τώρα. Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, το καταλαβαίνεις; Πω πω σαν ψέματα μου φαίνεται, σαν σε όνειρο».   

Ο κύριος Οδυσσέας θυμήθηκε πόσο είχε ανησυχήσει μήπως όλα αυτά κινδυνέψουν να μείνουν στα χαρτιά όταν ένα μήνα μετά, τον Σεπτέμβριο του 2023, οι εκπαιδευτικοί είχαν προκηρύξει απεργία ως αντίδραση στον νόμο για το εκπαιδευτικό κουπόνι και την ελεύθερη επιλογή σχολείου. Τότε αναρωτιόταν: «Τι θέλουν πάλι αυτοί και συνέχεια διαμαρτύρονται; Μία για το ένα, μία για το άλλο. Πριν από κάνα δύο χρόνια για την αξιολόγηση των σχολείων, πέρσι για την δική τους αξιολόγηση και τώρα για την αυτονομία των σχολείων. Έχουν δε και απύθμενο θράσος να ζητάνε από τους γονείς να συμπαραταχθούν μαζί τους στον κοινό τους αγώνα. Αλήθεια από πού και ως πού έχουμε κοινό αγώνα με τους εκπαιδευτικούς; Το αφήγημα: ‘’για το καλό των παιδιών’’ δεν πείθει. Μόνο οι γονείς ξέρουν το καλό των παιδιών τους. Εν τω μεταξύ σε όλα λένε όχι και δεν αντιπροτείνουν τίποτα. Είναι αντιδραστικοί και τεμπέληδες, αυτό είναι». Αυτά σκεπτόταν ο κύριος Οδυσσέας το Σεπτέμβριο του 2023.

2024

Ένα χρόνο μετά, το 2024, είχε αρχίσει να κάνει έρευνα σχετικά με το ποιο σχολείο της περιοχής του είναι το καλύτερο για να φοιτήσει ο Μηνάς. Είχε μπει στην ιστοσελίδα myschool@greece.gr και είχε ενθουσιαστεί με αυτό που είχε αντικρύσει. Υπήρχαν 3 λίστες με όλα τα σχολεία της χώρας. Κάθε λίστα έφερε τίτλο της κατηγορίας που ανήκε το κάθε σχολείο: Κατηγορία Α΄ ή  Β΄ ή Γ΄. Η κατηγορία του κάθε σχολείου είχε καθοριστεί από την εξωτερική αξιολόγηση του κάθε σχολείου που λάμβανε χώρα αμέσως μετά την αυτοαξιολόγησή του. Πατώντας τον σύνδεσμο ενός σχολείου μπορούσες να έχεις πληροφορίες σε κοινή θέα για τις επιδόσεις των μαθητών του κάθε σχολείου, για τους εκπαιδευτικούς με βάση την αξιολόγησή τους, για τον προϋπολογισμό του κάθε σχολείου, για τις δράσεις και τα project του σχολείου, για τις εθνικότητες των μαθητών, για τις συνεργασίες με ιδιωτικές  επιχειρήσεις και χορηγούς με σκοπό την εξοικονόμηση επιπλέον πόρων. Δηλαδή με ένα απλό κλικ εμφανιζόταν μπροστά σου ολόκληρη η εικόνα του κάθε σχολείου. 

Ο κύριος Οδυσσέας μετά από έρευνα κάμποσων ωρών είχε καταλήξει πως το σχολείο που ταίριαζε στις μεγάλες μαθησιακές δυνατότητες του Μηνά ήταν το μόνο σχολείο κατηγορίας Α’ των Μεγάρων: το 4ο Γυμνάσιο Μεγάρων.  

2025

Ο καιρός πέρασε. Σήμερα βρισκόμαστε, όπως είπαμε, στον Ιούλιο του έτους 2025. Ο κύριος Οδυσσέας ελέγχει συνέχεια με αγωνία το κινητό του: μήπως κτυπήσει και δεν προλάβει να το σηκώσει, μήπως το έχει βάλει κατά λάθος στο αθόρυβο. Μέχρι που το αφήνει και ανοιχτό κάθε βράδυ. Βλέπετε, περιμένει εκείνο το τηλεφώνημα από τον διευθυντή του 4ου Γυμνασίου Μεγάρων.  

Μετά από λίγες μέρες ξαφνικά το τηλέφωνο κτυπά. Στην οθόνη γράφει: 4ο Γυμνάσιο. Ο κύριος Οδυσσέας παίρνει βαθιά ανάσα και την καλή του φωνή και απαντάει: «Παρακαλώ». Στην γραμμή είναι ο διευθυντής ο οποίος λέει: «Γεια σας. Σας τηλεφωνώ από 4ο Γυμνάσιο. Είμαι ο διευθυντής». «Μάλιστα κύριε διευθυντά, είμαι ο πατέρας του Μηνά Παπαδόπουλου. Πείτε μου» απάντησε ο κύριος Οδυσσέας. Ο διευθυντής ξερόβηξε και είπε: «Σας πήρα για την αίτηση που είχατε κάνει για το γιό σας. Κοιτάξτε θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Φαίνεται ότι η ζήτηση για το σχολείο μας φέτος έχει ξεπεράσει κάθε πρόβλεψη. Όλοι θέλουν να φοιτήσουν στο δικό μας Γυμνάσιο. Αυτό βέβαια μας χαροποιεί από τη μία αλλά από την άλλη μας δημιουργεί έναν μεγάλο πονοκέφαλο. Αποφασίσαμε λοιπόν να  καλύψουμε τις θέσεις των μαθητών της Α’ Γυμνασίου με πλειοδοτικό διαγωνισμό, για να μην αδικήσουμε κανέναν». Ο κύριος Οδυσσέας με τρεμάμενη φωνή απάντησε: «Μα ο Μηνάς είναι άριστος μαθητής. Δεν παίζει αυτό κάποιο ρόλο;» Ο διευθυντής πήρε ξανά τον λόγο: «Φυσικά και παίζει, στο Γυμνάσιό μας εγγράφουμε μόνο αρίστους. Μην ξεχνάτε όμως πως πολύ μεγάλο ποσοστό των μαθητών έχουν απολυτήριο Δημοτικού με άριστα». «Ναι σωστά. Και τι ακριβώς εννοείτε όταν λέτε πως οι εγγραφές θα γίνουν με πλειοδοτικό διαγωνισμό»; ψέλλισε ξέπνοα ο κύριος Οδυσσέας. Ακολούθησε μια μικρή παύση και ο διευθυντής απάντησε: «Κοιτάξτε, για να μπορούμε εμείς να παρέχουμε ύψιστης ποιότητας εκπαίδευση στους μαθητές μας τα χρήματα από τα voucher δεν επαρκούν. Έγινα κατανοητός;» 

Ο κύριος Οδυσσέας χωρίς να πει τίποτα πάτησε «τέλος κλήσης» στο κινητό του. Του χρειάστηκε αρκετή ώρα για να συνέλθει από το σοκ. Ήξερε όμως πως έπρεπε να δράσει γρήγορα. Τα χρονικά περιθώρια ήταν στενά. Αναζήτησε αμέσως στο διαδίκτυο το τηλέφωνο του 7ου Γυμνασίου Μεγάρων που ήταν το μόνο κατηγορίας Β΄ της περιοχής. Εμβρόντητος άκουσε μια φωνή να του λέει: «Δυστυχώς οι εγγραφές του 7ου Γυμνασίου έχουν ολοκληρωθεί. Μπορείτε να κάνετε αίτηση σε ένα άλλο σχολείο».

Καταστροφή. Ο γιός του σε σχολείο κατηγορίας Γ’; Μα αυτά κλείνουν το ένα μετά το άλλο αφού λόγω μειωμένων εγγραφών μαθητών και απουσία χορηγιών δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδά τους. Ο κύριος Οδυσσέας έμεινε αμίλητος για αρκετό διάστημα. Κατηγορούσε τον εαυτό του. Δεν έπρεπε να τους πιστέψει. Τι δουλειά έχουν αυτοί με την παιδεία;  Έπρεπε να είχε βουλώσει τα αυτιά του στις Σειρήνες όπως είχε κάνει κάποτε ο πολυμήχανος συνονόματός του. Ένιωθε ότι όλα είχαν τελειώσει. 

Θυμήθηκε τους εκπαιδευτικούς που φώναζαν όλα αυτά τα χρόνια και που είχαν προβλέψει αυτά που θα έρχονταν. Πόσο τους είχε αδικήσει; Αμέσως έψαξε στο διαδίκτυο και βρήκε το τηλέφωνο του Σωματείου των Εκπαιδευτικών. Κάλεσε με το κινητό του: «Ναι Σωματείο; Ήθελα να ρωτήσω πότε είναι η επόμενη διαδήλωσή σας;»… «Ωραία. Θα είμαι εκεί. Μαζί με το γιό μου». 

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ-ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Η επιστολή της ΔΟΕ προς τους γονείς

 Αγαπητοί γονείς,  

Απευθυνόμαστε σε εσάς γιατί έχουμε τις ίδιες αγωνίες και το ίδιο αίσθημα ευθύνης απέναντι  στη μόρφωση των μαθητών μας. 

Όπως ίσως θα έχετε πληροφορηθεί, η κυβέρνηση το καλοκαίρι ψήφισε έναν νόμο, τον  4823/2021, με τίτλο «Για την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου και τη στήριξη  των εκπαιδευτικών». Ο τίτλος παραπέμπει σε στήριξη της πολιτείας των μορφωτικών  δικαιωμάτων των μαθητών και του έργου των εκπαιδευτικών.  

Όμως αντί για την αναγκαία ενίσχυση και θωράκιση του δωρεάν δημόσιου  σχολείου:  

  Σχεδόν ένα μήνα μετά το άνοιγμα των σχολείων, υπάρχουν χιλιάδες κενά  εκπαιδευτικών.  

 Χιλιάδες παιδιά με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και ανάγκες βρίσκονται αστήριχτα από  ειδικό παιδαγωγικό και βοηθητικό προσωπικό, ενισχυτική διδασκαλία, παράλληλη  στήριξη και καλείστε πάλι εσείς οι γονείς, αν και όσοι μπορείτε, να βάλετε το χέρι στην  τσέπη.  

 Τα παιδιά μας στοιβάζονται ανά 25 σε κοντέινερς ή σε κτίρια δεκαετιών, έρμαια στη  φθορά του χρόνου, αντί για το ρεαλιστικό και παιδαγωγικά αναγκαίο αίτημα για 15  μαθητές/τριες ανά τάξη.  

 Οι μαθητές μας, σε πολλές περιπτώσεις, αλλάζουν εκπαιδευτικό/-κούς κάθε χρόνο ή  πολλές φορές και μέσα στο χρόνο, εξαιτίας της επιλογής όλων των προηγούμενων  κυβερνήσεων να μη διορίζουν όλο το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό, που είναι  προϋπόθεση για την παιδαγωγική σχέση και συνέχεια.  

 Οι μαθητές μας απέναντι στη μάχη τους για τη μόρφωση, συναντούν τον «κόφτη» της  Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής που άφησε εκτός Α.Ε.Ι. 40.000 μαθητές και της Τράπεζας  Θεμάτων και μετατρέπονται σε εμπόρευμα για τα ιδιωτικά κολλέγια, που εκδίδουν  αμφίβολης ποιότητας πτυχία τα οποία, όμως, η κυβέρνηση της Ν.Δ., αναγνώρισε  επαγγελματικά δικαιώματα εξισώνοντάς τα με αυτά των πανεπιστημιακών τίτλων  σπουδών. 

  Μετά από 2 χρόνια τηλεκπαίδευσης, βιώνοντας το πιο παρατεταμένο κλείσιμο σχολείων  σε όλη την Ευρώπη, αντί να υπάρξει μείωση της σχολικής ύλης και αναπροσαρμογή  των αναλυτικών προγραμμάτων, δεν λαμβάνεται κανένα ουσιαστικό μέτρο από την  πλευρά της κυβέρνησης και του Υπουργείου Παιδείας. Δεν μεριμνούν ούτε για την  αντιμετώπιση των τεράστιων μορφωτικών κενών και ψυχοκοινωνικών προβλημάτων  που έχουν δημιουργηθεί, εξαιτίας της δικής τους διαχείρισης, ούτε για το ασφαλές  άνοιγμα των σχολείων, με προσωπικό καθαριότητας, μείωση μαθητών στις τάξεις,  μείωση μαθητών στα σχολικά μέσα μεταφοράς, δωρεάν τεστ με ευθύνη του Ε.Ο.Δ.Υ.  για όλους.  

Αυτά έπρεπε να είναι στο επίκεντρο της προσοχής όσων έχουν τη θεσμική ευθύνη  και μάλιστα όταν από πέρυσι, ως εκπαιδευτική κοινότητα αναδεικνύουμε σχεδόν  καθημερινά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει το δημόσιο σχολείο μέσα  στις νέες συνθήκες της πανδημικής κρίσης.  

Αντί γι’ αυτά, η πολιτική ηγεσία του Υ.ΠΑΙ.Θ. φέρνει νόμους που δυσχεραίνουν το  έργο των εκπαιδευτικών (αύξηση μαθητών στα τμήματα, αυξημένο γραφειοκρατικό  περιβάλλον σε βάρος της ποιότητας της εκπαιδευτικής διαδικασίας κ.α.), δημιουργούν  συνθήκες εντατικοποίησης και πίεσης στους μαθητές καθώς και στιγματισμού τους  από μικρή ηλικία με την εισαγωγή των εξετάσεων εθνικού επιπέδου, στην ΣΤ΄ Δημοτικού  και στην Γ΄ Γυμνασίου, χωρίς παιδαγωγικό όφελος αλλά με μαθησιακές συνέπειες στους  μαθητές, ιδιαίτερα των μεσαίων και χαμηλότερων κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων. Αυτό  αποδεικνύεται από τη διεθνή εμπειρία στις χώρες στις οποίες εφαρμόζεται εδώ και πολλές  δεκαετίες αυτή η εκπαιδευτική πολιτική, που έχει ως αποτέλεσμα την κατηγοριοποίηση των  σχολείων, τον ανταγωνισμό μεταξύ τους και τη διαμόρφωση συνθηκών μεταβίβασης  αρμοδιοτήτων εκτός του κεντρικού κράτους που στο βάθος οδηγεί στην απόσυρση του  κράτους από την ευθύνη παροχής δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά. Στο τέλος  θα μας μιλούν πάλι για ατομική ευθύνη και στην εκπαίδευση και ο κάθε γονιός θα καλείται να  επιλέγει εάν θα βάλει ακόμα βαθύτερα το χέρι στην τσέπη για τη στοιχειώδη εκπαίδευση των  παιδιών του.  

Η κυβέρνηση εμπεδώνει, λοιπόν, στο σχολείο μέσω νόμων την απόσυρση του κράτους από  την υποχρέωση της κρατικής χρηματοδότησης και καλεί τους εκπαιδευτικούς και το  σχολείο να αναζητήσουν χορηγούς και χρηματοδότες. Εισάγουν τα εργαστήρια  δεξιοτήτων που δεν έχουν καμία σχέση με τις γνώσεις που απελευθερώνουν τον άνθρωπο  αλλά εστιάζουν σε θέματα που η πολιτική ηγεσία με τις ιδεολογικές και πολιτικές της επιλογές  καθορίζει κάθε φορά.  

Τελικά η αξιολόγηση σχολείων κι εκπαιδευτικών έχει ως αποκλειστικό στόχο να μεταφερθούν  οι ευθύνες του κράτους στους εκπαιδευτικούς, να στοχοποιηθούν τα δημόσια σχολεία και οι  εκπαιδευτικοί για τις διαχρονικές ελλείψεις και αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος, που  στην ουσία αποτελούν πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων οι οποίες αντί να επιλέγουν να  χρηματοδοτούν τα σχολεία για την εκπαίδευση των παιδιών του ελληνικού λαού επιλέγουν να  ρίχνουν εκατομμύρια στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Έχει ως στόχο να αποδεχθούμε ένα  σχολείο που δεν αντιστοιχεί στις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες, στις ανάγκες των μαθητών  μας, το οποίο, αντίθετα, οργανώνεται και λειτουργεί στη λογική των επιχειρήσεων. Ένα  σχολείο που αντιμετωπίζει τους μαθητές ως προϊόντα, τους γονείς ως πελάτες και τους  εκπαιδευτικούς ως διεκπεραιωτές τυποποιημένων «γνώσεων».

Αγαπητοί γονείς,  

Η κυβέρνηση και το Υ.ΠΑΙ.Θ. προωθούν μια βαθιά αντιεκπαιδευτική πολιτική, που  αλλάζει συνολικά τη δομή και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Αυτή είναι η  πραγματικότητα. Ο αγώνας των εκπαιδευτικών τους δημιουργεί σοβαρές δυσκολίες, γι’ αυτό  επιλέγουν τον δρόμο του αυταρχισμού, της καταστολής και της συκοφαντίας. Δεν δίστασαν  ακόμα και να μας οδηγήσουν στα δικαστήρια για να βγάλουν παράνομες και καταχρηστικές τις  απεργίες μας, αξιοποιώντας ψέματα στο δημόσιο λόγο, όπως ότι δεν έχουμε προτάσεις τη  στιγμή που αρνούνται το δημόσιο διάλογο μαζί μας γιατί προφανώς δεν θα μπορούν να  αντικρούσουν τις επιστημονικά τεκμηριωμένες θέσεις και προτάσεις μας και θα εκτεθούν  ανεπανόρθωτα. Δε μας φοβίζουν όμως. Μένουμε όρθιοι και αγωνιζόμαστε. Αυτό το οφείλουμε  στους μαθητές μας και στις μελλοντικές γενιές στις οποίες θέλουμε να τους παραδώσουμε ένα  ισχυρό δημόσιο δωρεάν σχολείο.  

Οι εκπαιδευτικοί και οι σύλλογοι διδασκόντων:  

 Καθημερινά οργανώνουν, σχεδιάζουν, αποτιμούν και αναπροσαρμόζουν το μάθημά  τους!  

 Καθημερινά εξετάζουν κριτικά και αυτοκριτικά τη δουλειά τους, με πενιχρά μέσα και  χωρίς καμία επιμόρφωση (μιας και τέτοια έχει να γίνει 12 χρόνια), προσπαθούν να  δώσουν ό,τι καλύτερο στους μαθητές τους!  

 Βιώνουν μαζί σας κοινά άγχη και αγωνίες για την πρόοδο των παιδιών. Για τις δυσκολίες  που συναντάνε σε μια σειρά από διδακτικά αντικείμενα. Για τις ανισότητες που  οξύνονται χρόνο με τον χρόνο.  

Σε τίποτα από όλα τα παραπάνω δε συμβάλουν οι ρυθμίσεις του Υπουργείου  Παιδείας.  

Γι’ αυτό δίνουμε, ως εκπαιδευτικοί, δυναμικό αγώνα αυτές τις μέρες με απεργίες και  κινητοποιήσεις και υπάρχει η ανάγκη να βρεθούμε και πάλι μαζί. Σε κοινό αγώνα!  Ενάντια στο σχολείο που θέλουν να φτιάξουν. Το σχολείο του ανταγωνισμού, της ημιμάθειας  και της ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας.  

Έχουμε κοινό συμφέρον να παλέψουμε για ένα σχολείο που δε θα διαχωρίζει τα παιδιά ανάλογα  με τις οικονομικές-κοινωνικές δυνατότητες της οικογένειάς τους, το χρώμα ή τη φυλή! Θα  παρέχει ολόπλευρη μόρφωση σε όλους και όχι σε λίγους και εκλεκτούς! Για ένα σχολείο  πραγματικά ενιαίο, δημόσιο και δωρεάν, που θα αναπτύσσει το σύνολο των δυνατοτήτων του  κάθε μαθητή. Για το σχολείο που θα καλύπτει τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των μαθητών  μας.  

Όλα τα παιδιά, μπορούν και πρέπει να γίνουν πρωταγωνιστές και δημιουργοί μιας  καλύτερης κοινωνίας και σε αυτή την υπόθεση οφείλουμε όλοι, εκπαιδευτικοί και  γονείς, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας!  

Για το σχολείο των σύγχρονων μορφωτικών αναγκών ενάντια στο σχολείο  επιχείρηση, της κατηγοριοποίησης και του ανταγωνισμού!

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

 

Πρόλαβα την εποχή, που ο λυκειάρχης με γραβάτα και κουστούμι έτρεμε-κυριολεκτικά- όταν ήρθε ο επιθεωρητής να τον αξιολογήσει.

Πρόλαβα την εποχή που στην εξώπορτα του Λυκείου στεκόταν ο αστυνόμος και παρακολουθούσε-"αξιολογούσε"- ποιοι καθηγητές και μαθητές συμμετείχαν στη γιορτή του Πολυτεχνείου.

Αυτή η "αξιολόγηση" να μην ξαναγυρίσει.

Μπράβο

σε όλους τους εκπαιδευτικούς, που παρά τις πιέσεις, πήραν την απόφαση για απεργία-αποχή από τις διαδικασίες αξιολόγησης-χειραφέτησης.

Αυτό που χρειάζεται αυτήν την περίοδο ο εκπαιδευτικός και τα σχολεία είναι στήριξη και όχι αξιολόγηση.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα η Εκπαίδευση, είναι να πάρουν θέσεις ευθύνης άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το δημόσιο σχολείο και τα παιδιά και όχι αυτοί που ενδιαφέρονται για την καρέκλα και έχουν χρόνια ή δεν μπήκαν ποτέ σε τάξη.

Μήνυμα του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Γυμνασίου-Λυκείου Βελβεντού

                                                     Συγχαρητήρια!!!       

Μήνυμα του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Γυμνασίου-Λυκείου Βελβεντού

Σεπτέμβρης 2021

 

Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του Γυμνασίου-Λυκείου Βελβεντού, συγχαίρει θερμά όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες της Γ’ Λυκείου, της σχ. χρονιάς 2020-21, για την προσπάθεια που κατέβαλλαν μέσα σε δύσκολες συνθήκες, για την εισαγωγή τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Σε όσες και όσους πέτυχαν την είσοδό τους στο Πανεπιστήμιο εύχεται καλές σπουδές και μία πετυχημένη σταδιοδρομία. Σε όσες/όσους δεν πέτυχαν φέτος τον στόχο τους, τους προτρέπουμε να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους και είναι βέβαιο ότι με υπομονή, επιμονή, τόλμη και αποφασιστικότητα σύντομα θα δουν την εκπλήρωση των προσδοκιών τους.

 

Συγχαίρουμε ακόμη, όλους τους ανθρώπους που βρέθηκαν δίπλα σας σε όλη αυτή την προσπάθεια.

Τους/τις εκπαιδευτικούς του ΓΕΛ Βελβεντού αλλά και τους/τις εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, από το νηπιαγωγείο μέχρι και το λύκειο, που μόχθησαν για την εκπαίδευση των μαθητών και των μαθητριών μας, που έδωσαν και δίνουν καθημερινά το δικό τους αγώνα με υπευθυνότητα, με ζήλο για την σωστή προετοιμασία των μαθητών και μαθητριών.

Τους γονείς και τις οικογένειες όλων των παιδιών μας για την πολύπλευρη στήριξη που παρείχαν σε όλη αυτή τη δύσκολη και πολυετή διαδρομή.

 

Αγαπητά μας παιδιά, αξιοποιήστε τις ικανότητές σας, κατακτήστε τη γνώση και ολοκληρώστε τις προσδοκίες σας.

Οι ευχές μας για καλές σπουδές και πετυχημένη σταδιοδρομία σας συνοδεύουν.

 

Καλή σχολική χρονιά με υγεία, δύναμη και πρόοδο σε όλους!

 

Το Δ.Σ. του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ

ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ

ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑ...

 

Έρχονται καθημερινά στα σχολεία πολλά έγραφα από το Υπουργείο με νόμους, διαταγές, ακόμα και με απειλές. Αρχή της χρονιάς και αντί ο εκπαιδευτικός να ρίξει όλες τις δυνάμεις του στην τάξη του και στους μαθητές του, είναι υποχρεωμένος να συμπληρώνει κουτάκια με δείκτες, που στην τελική δεν θα τα λάβει κανένας υπόψιν του. Αυτά θα συμβαίνουν όταν σε θέσεις ευθύνης είναι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν από Δημόσιο Σχολείο και υποστηρίζονται από κάποιους λίγους, που έχουν χρόνια να πατήσουν σε τάξη και ούτε μπορούν να σταθούν βέβαια μέσα στην τάξη...

Σεμινάρια...σεμινάρια...σεμινάρια...

 Παρακολούθησα τους τελευταίους μήνες τόσο τα σεμινάρια για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, όσο και αυτά για τα εργαστήρια δραστηριοτήτων. Αν υπήρχε μια ζυγαριά, όλες αυτές οι ώρες των σεμιναρίων, δε θα ισορροπούσαν μια ώρα με τον αείμνηστο καθηγητή Χρίστο Τσολάκη. Θα γεμίσουμε πτυχία και βεβαιώσεις και θα λείψει αυτή φλόγα, που χρειάζεται ο δάσκαλος όταν μπαίνει στην τάξη.

Και σήμερα υπάρχουν καθηγητές πανεπιστημίων που μπορούν να μεταδώσουν αυτήν την φλόγα της διδασκαλίας, αλλά δυστυχώς έχουν παραμεριστεί, αφού οι υπεύθυνοι δεν ενδιαφέρονται πια για το δημόσιο σχολείο.

Καλή σχολική χρονιά

 

Καλή σχολική χρονιά σε εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς.

Φέτος δε θα είμαι στο σχολείο, αλλά θα είμαι πάλι κοντά στο σχολείο, ως Πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής του Δήμου Βελβεντού. Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια και μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας, για την όσο καλύτερη λειτουργία του Σχολείου μας.

Μερικά από τα έργα που πραγματοποιήθηκαν στο Σχολείο κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα θητείας μας, με ενέργειες και χρηματοδότηση του Δήμου ή της Σχολικής Επιτροπής:

-Μελέτη ενεργειακής αναβάθμισης του Σχολείου.

-Ράμπα ΑΜΕΑ

-Κατασκευή ανελκυστήρα.

-Πρόσληψη 2^ης καθαρίστριας  πλήρους ωραρίου από την αρχή της σχολικής χρονιάς.

-Βαφή διαδρόμων και τάξεων.

-Βαφή εξωτερικών κάγκελων.

 -Αναβάθμιση υπολογιστών.

-Αλλαγή προγραμμάτων κινητής τηλεφωνίας (μείωση τιμολογίων στο μισό)

-Κατασκευή φελοπινάκων σε όλες τις τάξεις.

-Αντικατάσταση βρυσών στις τουαλέτες των παιδιών.

-Αντικατάσταση των καθισμάτων στο γραφείο των δασκάλων.

-Μια δεύτερη τουαλέτα για τους εκπαιδευτικούς.

-Ράφια στη σχολική βιβλιοθήκη.

-Επιπλέον προμήθεια καθαριστικών και απολυμαντικών ειδών.

-Κοπή χόρτων και καθαρισμός του προαυλίου.

-Προβολείς σε όλες τις τάξεις ( θα τοποθετηθούν μέσα στο μήνα)

-Πολλές μικροσυντηρήσεις και μικροεπισκευές.

και συνεχίΖΟΥΜΕ…